Morgunblaðið - 16.03.1969, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. MARZ 196®
23
STEFÁN HALLDÓRSSOIU
á slódum œskunnar
TRAUSTI VALSSOl
BÍTLARNIR VORU mikið í
fréttunum árið 1968, enda
gekk á ýmsu hjá þeim, bless-
uðum. Þeir sendu frá sér
nokkrar plötur, Apple-fyrir-
tækið var sett á laggirnar,
kvikmyndir voru gerðar, og
þeir lögðu stund á heimspeki
hjá Maharishi í Indlandi. Bítl
arnir tróðu töluvert upp ein
ir sér, t.d. kom John fram á
hvíta tjaldinu í myndinni
„How I Won The War“ og
fékk góða dóma gagnrýnenda
og ekki hlaut Ringó síðri
gagnrýni fyrir leik sinn í
kvikmyndinni „Candy“.
Allt þetta vakti að sjálf-
sögðu mikla athygli, en þó
tók út yfir allan þjófabálk,
þegar John Lennon hóf að
stíga í vænginn við eina jap-
anska. Okkur mönnunum er
víst þannig varið að finnast
mun skemmtilegra að frétta
um eitthvað ,,krassandi“, eins
og t.d. ástleitni Johns held-
ur en þurrar fregnir af hljóm
plötuupptökum o.s.frv. Það
yrði til að mynda góður blaða
matur ef það fréttist, að
Paul hefði tekið inn LSD fyr
ir hádegi einhvern tiltekinn
dag eða ef Ringó tæki allt í
einu upp á því að henda
trommum sínum út um glugg-
ann heima hjá sér. Heims-
byggðin stæði á öndinni.
Sannleikurinn er nefnilega
sá að á síðasta ári voru the
Beatles allt of mikið i sviðs-
ljósinu sem skeikular mann-
verur, en þeim of lítið hamp-
að fyrir óviðjafnan’lega tón-
listarhæfileika sína.
Aðalblaðafulltrúi þeirra
fjórmenninga, Derek Taylor,
hitti naglann svo sannarlega
beint á hausinn, þegar hann
sagði eftir að hafa lesið blaða
grein nokkra, sem skýrði frá
óskammfeilinni mynd af Paul
McCartney á plötuumslagi
30-laga plötunnar: „Hjálpi
mér Súsanna! Öl'l þessi lög,
allt þetta strit, 30 lög og fólk
hugsar ekki um annað en
þessa tveggja þumlunga
mynd.“ Og nú var Taylor
karlinn reiður. Annars skipt
ir sá maður sárasjaldan skapi
a.m.k. var hann sallarólegur,
þegar hann sagði okkur frá
Apple-fyrirtækinu hinu fræga:
„í byrjun reiddi Apple sig
á þungt áhlaup á pop-músík-
heiminn. Okkur fannst, að pop
heimurinn væri búinn röng-
um grundVallarreglum. Aðal
markmiðið virtist að afla pen
inga á sem skjótastan og
auðveldasta hátt, burt séð frá
því, hvort áhugi eða hæfi-
leikar væru fyrir hendi. En
Bítlarnir og fólkið, sem þeir
söfnuðu í kring um sig, ætl-
aði að skera á þessa mein-
semd með stofnun Apple —
reyna að nema burtu græðg-
ina, sem hrjáir pop-heiminn.
En það misheppnaðist —
aðallega vegna þess, að Bítl-
arnir höfðu sett sér markið
of hátt. Þeir urðu fljótlega
að draga seglin saman, svo
að núna er Apple í raun-
inni ekkert anniað en hljóm-
plötu- og útgáfufyrirtæki.
Við höfum lokað Apple-verz'l
uninni, hætt að vinna við
kvikmyndadeildina, framleitt
stærstu tveggja laga plötu
the Beatles að eilífu („Hey
Jude“) og slegið í gegn með
Mary Hopkin („Those Were
Th Days“) og 30-laga plöt-
unni („The Beatles“). Sem
sagt, við höfum hjálpað sum-
um og mistekizt að hjálpa
öðrum. Þó er ekki hægt að
segja, að Bítlarnir gefi,
fjandakornið. Annaðhvort
kaupir þú plöturnar og hlust-
ar á þær eða ekki. Fólkið
skuldar Bítlunum ekkert, og
þeir sku’da því ekkert held-
ur.“
Svo mörg vpru þau orð.
Ef til vill var á ár-
inu 1968 endir á hinni geysi-
miklu hrifningu almennings á
the Beatles. Það virðist sem
almenningur dáist ekki leng
ur að síðhæringum sem voru
svo einstaklega geðþekkir
vegna þess, að þeir gerðu
aldrei neitt rangt. Núna þarf
meira en lítið hugrekki til
þess að vera aðdáandi fjór-
menninganna heimsfrægu. Til
að dást að þeim fyrir frábæra
músíkhæfi'leika verður þú að
vera í varnarstöðu hvers
vegna John gerði þetta og
Paul hitt. Það er e.t.v. ekki
eins slæmt með þá George
og Ringo. Mömmurnar og
pabbarnir álíta, að George
hljóti að vera „í lagi“, þar
sem hann hefur rakað af sér
yfirvaraskeggið, og Ringohef
ur víst alltaf verið viðkunn-
anlegur, ófríður drengur.
Hann er einkennilegur heim
urinn, sem við hrærumst
í. Þegar tvöfalda Bítla-plat-
an var send á markaðinn,
kom engin gagnrýni frá mús
ík-pressunni, sem mark var á
takandi. Jafnvel þótt mörg
laganna á þessum plötum eigi
án efa eftir að vera sígild.
Sni'lli Pauls og Johns sem
lagahöfunda á ekkert skylt
við mistök þeirra sem mann-
legra vera. Andúð á fram-
komu Johns og Yoko Ono á
ekki að koma í veg fyrir, að
fólk íhugi lag eins og „Happi
ness Is A Warm Gun“. Að
vera ósammála Paul í ein-
hverju máli á ekki að hafa
nein áhrif á fegurð laganna
„Blackbird" eða „I Will“.
En til allrar óhamingju er
of mikið af fólki, sem held-
ur það.
'J
BOB DYLAN hefur lokið við
gerð nýrrar hæggengrar
hljómplötu, þeirrar fyrstu
síðan „John Wesley Harding"
var gefin út fyrir ári síðan.
Hin nýja plata er væntan-
leg á markaðinn innan mánað
ar og kemur hún út samtím-
is í Bretlandi og Ameríku.
Upptakan fór fram í Nash-
ville, Tennessee, og hefur
plötunni enn ekki verið gef-
ið nafn.
Framleiðandi plötunnar,
Bob Johnston, er nú í Lond-
on, og er búizt við, að hann
stjórni upptöku söngvarans
Georgie Fame á nýju Dyl-
an-lagi, sennilega af hinni
nýju hæggengu p'lötu.
ÞESSI glaðlegu ungmenni
eru bandarískir háskólastúdent-
ar og kalla þau sig „15 karata
gull“, þó að á myndinni séu að-
eins fjórtán. Þau eru frá Brig-
ham Young háskóla í Utah-fylki
og hafa nýlega lokið fjögurra
vikna ferðalagi milli herstöðva
á Baffinseyju, Nýfundnalandi,
Noröaustur-Grænlandi og fs-
landi. Hér á landi dvöldust þau
í eina viku og höfðu nóg að gera
við að skemmta varnarliðsmönn-
um á Keflavíkurflugvelli og ís-
lenzkum háskólastúdentum. En
einnig gáfu þau sér tíma til að
skemmta vistmönnum frá Kleppi
og Arnarholti á samkomu, sem
Tenglar stóðu fyrir. Skemmtiatr
iðin voru margvísleg, mikið af
söng og dansi ásamt viðeigandi
hljóðfæraleik, en einnig sýndi
einn piltanna töfrabrögð eða
öllu heldur „galdra“ að okkar
dómi. Er leitt að almenningur
skuli ekki hafa fengið að sjá til
þeirra, en þó er ekki loku fyrir
það skotið að svo geti orðið ein
hvern tíma, því a^ öll voru þau yf
ir sig hrifin af íslandi og fslend-
ingum og vildu gjarna fá tæki-
færi til að koma hingað aftur
síðar meir.