Morgunblaðið - 21.10.1969, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞBIÐJUDAGUR 21, OKTCMBER 11969
23
Jóhanna
stein — In
F. 28. 12. 1906. — D. 12. 10. 1969.
HÚN Labba dláin.
Fyrir öirtfiáuim kíllukikiutí'mium
banst mér þeisisi hiacnmiafr'egn og
það etr ©iins og ég gieiti éklki trúað
iþvi einn, aið hiún Labba sé h'Oirfin
af sij óniansiviðimiu. Samit er einis og
ég sé knúin tii þteisis að taka mér
penrua í hönid og festa á blað
nidklkiuir orð um kynnd mán af
Launu Hafistein iþau áæ er leiðiir
oklkar Migiu siaiman.
Labba dláim. Hún siem v>ar lífið
sjálft. Hún sem ailltaf sitréði geisi
uim á alllit siltt umhvteirfi.
Kyrnná mín og Löbbu eim orðin
noklkiu’ð ilönig, því fynst vann
Labba á móti mér, einis og við
kölflium það á simiaimáili, síðian
með mér, og í báðium tilMeilflum
var hún alilltaá hin útvafldia; sú
er gj'örði eirfiiðta vinirau skemmiti-
lega, sú er aevinflega átti hið irétta
svar á neiðum höndium, sú er
lyfti byrði hvensdiagsiieilkianis með
glæsilieik sam fiáium er eiginleig-
uir.
Pensómuleg kymini okibar
Löbbu vonu náim. Vimkonur urð-
uim við úti í Kaiuipmianmahiöfm,
þá báðar helklur fiélitiar islemzlk-
ar komiuir í stórborig. Á þeisisum
tíma tókuist með okkuir siterk vim
áttuiböind sem haifia haidizt ósilliit-
in síðam til íþesisa diags.
Heim bomurn við báðar að
variiaigi og beint til símiams á ný,
því alð Ihivomuig villdi annains staðiar
vena, þó að, einis og Labba saigði
situmidium, hér væri enigiinm slími,
etf fiöðunbnóðir minm, Hianmies Haf
stein, hefði ekfci bar'izit fyrir að
bama honium til lamdisiimis á siírn-
um tírnia.
Labba mín! Þöbk fiymir allar
liðnar samivenuistuindir. Þöbk fyr-
ir öl þín fiaillegu brios og
sfcemm/tillleigu tillsvör.
Fyrir (hönd allna hinrnia sírna-
bvennanmia sem mieð þér umrniu, vil
ég filytjia þér hflýjar sakinaðar-
bvéðj'ur. Varðistj'ónairmir béðir
þakka þér vefliuminim sitöirf, sem oig
aðrir yfirtmemm stofnumiaminmar.
Að endinigu viíl ég votita
Manimó, siyni þínium, Þónummi og
Bimmu, daatnum þímiuim, miína inrni
leguistu samúð. Sömuflleiðiis öðr-
uim nánum sbyldmienmium þimum
og vinum.
Lalbba! Þú emt fiarim yifir 'lamida-
miæri lífis og dauða. Ég veiit, að
heimiboima þírn hetfuir venið góð,
því þú varst trúuð í þasis orðs
bezftu meribimigu. Þú 'tirúðir á guð
og allt hið glaða og góða í lítfimu.
Landissímiiaistöð'im heÆur miisst
milkið við fináifiaill þiitit, þótt náim
slkyldmienni þírn haifii misist meira.
Það mum verða hljótt um stól-
Bg þabka atf álhiug ölllum
þeiim, sern sóttu miig heim,
sendiu mér bveðju símia og
sæmdu mig gjöfium é fiiimm-
tuigs afmæflii miínu 16. septem-
ber sl.
Sénstabiega þaikkia ég sóknar-
bömiuim mirnium rtaiuism þá og
hlýju, er þau sýndu mér með
sameiginlegri gljiötf simmii.
Guð iaumii góðvild ylkkar aflllra.
Stefán Eggertsson,
Þingeyri.
Laura Haf-
memoriam
inm þinn. Það vantar mifcið á
vaktiinia þegar Löbbu vaintar,
Það er gott að eiga tryggam
vin á fjiaríliægri strönid,
Hittumist heffliar, kæna vimflíona,
hinum miegim hafisinis.
Þín vimíbomia,
Ingibjörg Magnúsdóttir.
Bg heyni íagna hij'óma, firá
'háum dýrðiamsia'l,
þar rödd mium endurómia, sem
okbuir huigljiútf var.
Bg kveð þig nú með kærflleik,
kæria Labba mim.
og igeymi í hryglgum huiga, hflýju
bnosin þín.
Fré fyrtrv. samstarflsistúílibu
Guðrúnu Jónsdóttur.
Minningarord
NÚ, ÞEGAR haust er komið og
göngur og réttir hefjast, verður
mér minningin um Bjöm Run-
ólfsson bónda og hreppstjóra í
Holti sénstalklega rík 1 huga. Ég
var innan fermingar, þegar ég
sá Bjöm í Holti fynsta sinni í
almennimg á Heiði, þar sem hann
var réttarstjóri. Þá var það orð
in reglúbundin venja mörg síð-
ari ár, að ég gisti hjá Birni á
haustin í heimleið atf atfrétti. Oft
var vakað fram á nætur og Björn
rifjaði upp minningar liðins
tíma um menn og málefni: stjórn
mál, verzlunanmál rekstranferð
ir til Reylkjavíikur, harðindin
miklu síðasta tug 19. aldarinnar
og ótal margt fleira, því að hann
var víða heima af lestri bóka og
viðtala sinna af menntamönnum
sem hann hafði kynnzt, að
höbkru á ferðum sínum og elbki
síður af þeim, er sóttu hann
heim og vonu til dvalar lengri
eða skemmri tíma. Oft var brugð
ið á léttara hjal og hlátur Björns
var mildur og ólýsanlega var
hann þá ‘hýr á svipinn og fagn
andi.
Flestir, sem kynni höfðu af
Birni ,munu hafa litið svo á, að
hann hefði meista hæfileilka til að
vera Tögtræðingur. Bkki tel ég
að svo hafi verið öðru fremu-r.
Hitt er annað mál, að hann var
vel heiima í lögum og mjög dóm
bær í þeiim efmurn, sem öðrum.
Björn var gæddur svo fjölþætt
um gáfum, að erfitt er að segja
um — og rauna-r ógenningur
hvaða starf honum hefði verið
hentugaist. En elklki bemur mér í
hug neitt það startf, hvorlki á and
legu né venklegu sviði, sem hann
hefði eibki valdið mieð sóma. Lög
fræðingur, jarðfiræðingur, nátt-
úrutfræðingur, hagfiræðingur, vél-
fræðingur, sagnfræðingur o.afrv.
sem komizt hefði í 'kynni við
Björn, mundi álykta, hver um
sig, að hann hefði átt heima á
þeirra sviði og þannig lent á
réttri hillu í lífinu. Bústörf fóru
Birni vel úr 'hendi, en segja má,
að bóndi væri hann efcki frá-
bær, en ótvírætt meina ég, að
ALLTAF enum við jatfn óvið-
búin dauðanum og ebki hvað sízt
þegar í hlut á manneskja eins og
frú Jóhanna Laura Hafstein, sem
í dag er kvödd hinztu kveðju.
Hún, sem var evo full atf lítfi og
gleði, að hugsunin um dauðann
var víðs fjarri og manmi fannist
næstum hún vera ódaiuðleg.
Ég 'kynntist henni fyrst, er við
unnum saman á Langlínumiðstöð
inni í Reykjavílk og man hana
þar sem hinn sikemmtilega
vinnufélaga, sem alltatf hatfði á
taíkteinum hnittin svör og glað
legar atlhugasemdir.
En seinna, eftir að ég stofnaði
eigið heimili kynntist ég annarri
hlið á þessari elsikulegu konu.
Þá sýndi hún börnum mínum, og
þó sérstaiklega nöfnu sinni, ástúð
og umihyggju, sem þau munu
aldrei gleyma. Fyrir þetta allt
viljum við hjónin þákka, um leið
og við vottum einkasyninum,
dætrunum tveimur og fjölskyld-
um þeirra innilega samúð.
vísindamaður hefði hann getað
orðið frábær á mörgum sviðum.
Ágætar gáfur hans, gætni, ná-
’kvæmni og samvizkusemi hefði
notið sín þar fullkomlega.
Þótt Björn væri ebki frábær
bóndi síns tíma, bendir margt
til þess að svo hefði orðið, væri
hann nú ungu.r bóndi á tæikni-
öld. Hann var opinn fyrir nýj
ungum í búskap og slkyn hans á
vélum var óvenjulegt. Mér er í
minni, að 'hann var fyrstur
bænda 'hér um slóðir að fá sér
fjölfætlu. Taldi hann það hey
vinnutæki þarfaþing, en sagðist
þó sjá veilu í gerð hennar, sem
leiða mundi til bilunax fljót-
lega, en sú væri bót í máffli, að
viðgerð væri auðveld og jatfn-
framt endurbót, sem duga mundi
til frambúðar. Bilunin kom í ljós
og Björn þá kominn á níræðis-
aldur fór í smiðju sína og gerði
við vélina, með þeirri endurbót,
sem hann hafði áður hugsað.
Björn í Holti bar ellina vel og
var sístarfandi til sí'ðustu ára æv
innar. Hann var ágætur smiður
jatfnt á tré og járn og stundaði
smíðar mikið síðari árin, eftir að
umhægðist á öðrum sviðum. Átt
ræður smíðaði 'hann stofuborð,
úr harðviði, traust og vandað,
með listalhandbragði.
Eitt sinn að hausti, er mig bar
að garði í Holti til gistingar, í
roki og kaflsarigningu, var Björn
í sama mund að koma heirn frá
verki með smíðatól sín í hönd-
um. Var hann þá sýnilega orð-
inn gegndrepa af óveðrinu og
vatnið bullaði upp úr akónum.
Ég hafði orð á því, að þetta 'hátta
lag hans væri óþarft og áhættu-
samt manni 'komnutm 'hátt á ní
ræðisaldur. Hann hló við 'hressi
lega svaraði á þá leið, að sig
mundi ébki saika, maður hefði
vanizt þessu.
Björn Runóif.sson naut engrar
slkólamenntunar í æsiku, en
dvaldi fáar vikur hjá mági sín
um, sr. Bjarna Einarssyni á Mýr
um, þar sem hann fébk tilsögn í
réttritun og reikningi. Eigi að
síður varð hann ágætlega penna-
fæ,r og reikningsglöggur. Börn-
um sínum kenndi Björn heima
alllar námsgreinar, sem gert var
ráð fyrir að kenina í barnasikól-
um og stóðust þau jafnan próf
með ágætum.
Ósatt væri, að telja Björn ó-
menntaðan, þótt ekki væri hann
sikólagenginn. Til viðbótar því,
Framhald á bls. 24
LEIÐRÉTTING
í UPPHAFI minningargreinar
um Elínu P. Blöndal í blaðinu
9.1. sunmudag stóð, að Björn sá,
er fyrstur ték sér nafnið Blön-
dal, hafi verið somur Guðmund-
ar prests að Blöndudalshólum,
en átti að vera Auðuns (Jóms-
sonar). Svo var og móðir Pét-
urs í Tumgiu nefnd Katrín, en
átti að vera Karín.
Lilja Hjartardóttir Howser.
Björn Runólfsson
Hólmfríður Pálma
dóttir — Minning
I! GÆR var gerð frá Fossvogs-
kirkju útför Hólmifríðar Pálma-
dóttur sem lézt að Landakots-
spítala 11. þ.m.
Mig langar að minnast þessar
ar tryggiu og góðu konu með
mabkrum línum. Hólmifríður var
fædd á Hratfnsstöðum í Hjalta-
dal 9. júní 1897 og óflist upp hjá
foreldrum sínum, þeim hjónum
Ingibjörgu Grím-sdóttur og Pálma
Björnssyni að Ytri-Húsababka í
Seylu'hreppi. '
Ung giftist Hótontfríður Sig-
valda Pálssyni, miiklum dugnað
armanni og hófu þau búskap að
Ytri-Húsababka, en bjuggu
lengst af í Ásgarði í Viðvíkur-
sveit. 1936 brugðu þau búi og
flytja til Ólafisfjarðar þar sem
þau bjuggu í tæp þrjátíu ár, eða
þar til 1964 að þaiu flytja til
Reykjavikur, Sigvaldi þá farinn
að heilsu, og andaðist hann 9.
desember það ár.
Hólmifríðar er ljúft að minnast
hún bar með sér mikinn persónu
leika og mun aldrei gleymast
þeim er 'hana þebktu.
Hún var vel greind og víðlesin.
Kunni ógrynni af kvæðum og
vísum, enda var hún sjáltf vel
hagmælt. Hún var ættfróð vel og
las miikið af bókum um þaa etfni
svo sem ævisögur og tfleira. Hún
hafði gaman af að miðla öðrum
a'f fróðlleik sínum enda hafði
Hólmtfríður mikla frásagnarhæfi
leika og stálminni.
'Hólmifríður var mjög vel verki
farin, lagin við saumaskap og
prjóna, og á sínum yngri árum
mun ihún hafa fengizt talsvert
við fatasaum.
Allt heimilishald fór henni vel
úr hendi, gestrisin var hún mjög
og munu fáir hafa farið frá
henni án þess að njóta góðs
beina. Hún var höfðingleg í sjón
og raun.
Hjónaband þeirra Hólmfríðar
og Sigvallda var mjög farsælt.
Þau eignuðust þrjú börn og óliu
auik þess upp að mestu leyti bróð
urdóttur Hólmfríðar. Eina stúfllku
Irugibjörgu misstu þau uinga en
hin eru:
Ásta, gift Pétri Sigurðssyni og
Steingrímur, kvæntur Karólínu
Ingólfsdóttur, bæði eru þau
systkini búsett 'hér í Reykjavíik
hið mesta mannkostafólk sem
reyndust móður sinni með af-
brigðum vel. Nú síðustu árin
hafði Hólmtfríður fengið íbúð út
af fyrir sig sig í nýjiu faúsi Ástu
dóttur sinnar og Péturs. Þar leið
hennii vel meðan heilsan entist.
Það er mikil eftirsjá að Hólm-
fríði svo hress í anda sem hún
var, og hitt að hún sikyldi ekki
njóta lengur litlu íbúðarinnar
sinnar, barna sinna og bama-
barna, sem 'komu svo oft til henn
ar og voru henni svo kær. Þau
áttu líka góða ömmu og bama-
barnabörnin góða langömmu,
sem þau dáðu mikið og vilja nú
þaibka henni alla hlýju, góðu
soibkana og ullarvettlingana og
allt sem hún gerði fyrir þau.
Ég vil svo að lokum þakika þér
Hólmfríður mín, aillla tryggð og
vináttu þessi ár sem ég hetf
þeikkt þig.
Blessuð sé minning þín.
R. P.
KVEÐJA VIF) JARÐARFÖR
HÓLMFRÍÐAR PÁLMADÓTTUR.
Sumriniu haiilaði að hættultáma,
— 'hndignjun var tekið mieið ró.
Hauistaði áð — þínium ævidiegi
öruglgt — en rólega þó.
Hugiuirinn dvaldi otft heiðum niorðar
við 'hlýjia og girænia jörð.
Ótal sófliríkar æiskumiynidir
áttir um Skagafjiörð.
Vinðttan traaista og varmi huigans
vitnia'ði um bjiarta sál,
inmri gffleði og hjiartahilýjiu,
— hógværð og nólegt mái.
Hugstæðast var þér að hjéipa öðrium
hógvær — en þó svo djörtf.
Ég man og þaikkia þér mainga gneiða
— miamnfcæirflieiik þinin oig sitörf.
Nú entu liðin, oig ieiðirniar skilljiaist,
— luinid mín er syngjanidi kfliöbk.
Úr Óslandslhfllfð flyt ég þér kærflieilbans bveðjiur,
með bæruístiu hjairtanis þökk.
Þú hefiur flutt yfir farantáflima,
till funidar vi'ð manniinn þinn,
og Óiafsifj örðuir með brieikans kveðjum
bveður í hinzta sinn.
Ættinigjiar, venzlatfólk, virair og bömiin
viknianidi bveðjia í dag.
Þabbanidi aillt og allt — og flytja
andvarpsfas kveðjiufflaig.
Við Sökmum þín öll mieð siáruim tregia,
— sælt miun þér kveðjulag,
að sofima að bveldiiniu, sátt við alffla
eftir sólrílban ævidag.
Hugprúðia ísfllenzka allþý’ðiubonia
alvaldiuir laiuni þér.
Mininingiu góða og geisium stréða
óg geyrni í huga mtér.
Svo bveð ég í ljósi firá liðnum dögium,
og luindin er siakimamdii kfliöbk.
Þér fyfflgja til eilátfðar fyrirhieita
fyrirbæn mín og þökk.
Sigurbjörn frá Gerðum.