Morgunblaðið - 26.11.1969, Síða 11

MOfROUNIBLAÐIÐ, MIÐYIKUDAGUR 26. NÓV. 1)969
II
Eftir Nínu Björk Árnadóttur
Leikstjóri: Pétur Einarsson
Leikmyndir: Jón Þórisson
Leikhljóð og tónlist: Jónas
Tómasson, Óðmenn o. fl.
NÍNA Björík Árnadóttix hefur
unnið hugi margra með ljóðtum
aínuim, sem eru bamsl-eg og við-
kvæm í ætt við blóm, sem elklki
þolir óhreinar krumlur veru-
leikans en kann best við sig í
heimi draumsins eða ævintýrs-
ins. Nú er það vilji Nínu, að
blóm hennar fái líka að anga í
Jeilkhúsinu, og fyrsti árangur
þess (líklega ekfci sá seinasti),
er tveir einþáttungaæ: Geimið og
Hælið, sem sameiginlega heita í
súpunnL
Geimið, er stuttur leikþáttur,
gerist á geimstöð árið 1990, dval
arstað þeirra, sem ient hatfa í
súpunni. Með verkinu hyggst
Nína leiða fólk í sanníleika um
hina misfcunnarlausu tíma, sem
gætu verið framundan, þegar vél
in hafur tekið völdin, maðUirinn
orðinn leiksoppur kaldhamraðs
aáls, sem fllæmir burt hið náttúr-
liega í fari hans. I>að fólk, sem
býr í súpunni, er gamallkunnugt:
Ljúflust hin hrifnæma, dkáldið
Hreinn, vandlætariinn Þórunn,
tfokudrósin Mímí, Halli gamli, og
hr. Ónefnduir, sjáJtfur sfcrattinn.
í Geiminu, eru sfcáldlegir
sprettir, en etfni leiksins nýtist
skáldkonumni eklki til neinna til-
þrifa. Samtölin eru á kötflium
skemmtileg og hugkvæmnisleg,
oftast þó sdétt og án dramatískrar
spennu. Þetta er að vfou efcki
nýtt í nútímaleilkritum, en er
hötfuðgalli Geimsiins, því þegar
Nína Björfc bregðuir á leik, lætur
ímyndun sína fá útrás í frjálsri
fantasíu, þá tefcst henni best. Ég
gæti trúað að hálK-súrrealislkur
ljóðleifcur ætti vel við hana, að
sfcáldgáfa hennar fengi þar
helst vængi. Aðsókn veruleikans
er henni of hörð.
Vandræðalegasta p e r s ó n a
Geiimsins, er Halli garnli, fulltrúi
þeirrar jarðar, sem einu sinni var
óspillt. Öllum til gleði sækir vél
mennið hann, en þegar búast má
við að leilkurinn talki nýja stefnu,
einhvers konar lausnar sé að
vænta, þá er honum lofcið. Ljúf-
ust Vcu: sá þátttafcandi í geiminu,
sem mesta athygli vafcti, enda
best gerða pensónan í leSknum.
Frábær leilkur Önnu Kriistínar
Amgrímsdóttur lyfti þessai hlut
verki yfir mestu tortfærurnar; að
kxkinni sýningu vetrður safcleysi
hennar og framandleikur það
minnisstæðaista úr einþáttungum
Nínu Bjarfcar. Ljútfust er sprott-
in beint úr hjarta skáldkon-
unnar, tókist ljóðuon hennar og
hefur fundið sinn rétta túlkanda
í Önnu Kriistínu.
Halla leifcuir Jón Hjartarson og
er það ekki í fyrsta sinn, sem
hann fær hlutverk gamtalis manns,
hvemig sem á þvi stendur. Jón
er öruggur leikari og getur rnargt
en hann á sér enga von í leifcn-
um vegna þess hve hlutverkið ex
dauft flrá hendi sfcáldkonunnar.
Sama er að segja um Þórunni,
sem Sigríður Eyþórsdóttir leik-
ur. Guðhnundur Magnússcxn leSk-
ut Hrein, draiumhugarm. og dkáld
ið, en er tíkiljanlega á báðum
áttum, veit ekíki í hvorn tfótinn
hann á að stíga. Mimí Helgu Jóns
dóttur er aiftur á móti með þvi
besta í Gekninu, hamdleggur
hennar og „van" talð miðlar
vissum óhugnaði, bjargarleysi og
tJr Geiminu: Jón Hjartarson leggur hönd á öxl Önnu Kristínar Arngrímsdóttur og segir: „Það
er misjafnt hvemig fólk tekur hlutunum". Lengst til hægri: Sigríður Eyþórsdóttir og Guðmund
ur Magnússon.
Eftir því, sem mér sQdlst, vak
ir ádeila, þjóðffélagsgagnrýni fyr
ir sfcáldkonunni í báðum einiþátt
ungunum, einkum þó Hælinu.
Hið draumfcennda andrúmisloft
fler þó símiu flriaim, leyfiir skiáld-
kianiuininii ekki að takiast í ailivöru
á við ruetim varudiaimál; sjáffift hæl-
ilð, famgieflisi vamidinæiðaiflóliksijns
breytmá fcekist ved og er eðQnileg í
tiQinaiumiailedikihiúsiL
Leikemidjuinniiir í Hæddmiu, aHliir
kleeddiir sbrágaidiruisllium nema
vörðurinm, vimmia samnam í edmium
kór, srvo að fá tækitfæri gefast til
að stela senunni. Þó kemst áhorf
amdimm eíkikii hjá því að veita
sérsfcaikia aifchyigli igóðrnm ieik Guð-
mumidiar Maigmiússomiar í hdiút-
verki Gumma, Hairtailds G. Har-
aflidlsisianiar í hfliuitveriki Sdififa og
mislslkdflida mammisiiinis, Þoiteiks
Karfllssioiniar í hlufcvierkd Saibós,
Jóns Hjairfcamsiomiar í hkufcveirki
Nommia, Sigiurðaæ Karflisisianiar í
bfliufcvedki Bóbóis og leikikvemm-
amma Soffíu Ja(kobsdióttur oig Þór-
umiruar Sdigiuirðiairdiófcfcur, sem ieiíka
iþær Liillliu og kæruisrbu Gummia.
Kór krvemmjammia isbemidur siig eilnm-
ig vefl.
í siúpummii, umidár ledikis'tjám
Féibums Bimiainsisoniar ,er vömidiuð
gýnimig, táfliraum, siem veikiur eifitir-
telkt. Þafð er aiuðBýndilieglt, að Pét-
ur hetflur gert það sam í hamis
vaildd stóð tid að fiá iþað bestia út
úr edmlþáfbtumigum Nimiu Bjiarlkiar,
virikja þá í þégiu liiiflainidd teiíkiliist-
ar. Samisibairtfið, sem siýmúngim viltm
ar um, er Lifcia ieikifiéiliaigimiu til
sóma og vonamdd er hór aðeáms
um byrjium að ræðia.
Enida þótt Níniu Bjöæk Ámna-
dóttur hatfi ekki tekást að sanana
irueB einþáttumigium siinium, að
hún sé flledkirdtahötfiumidiur, má ödl-
um vera Ijást að húm hetfur hætfi-
leikia tdfl að gieira iedksvilðið að
veittvairngli sínium. Þessi viðflieitni
heminiar er ámæfgjuiietg, mokikiuirs
konar æfiinig giáfiaðrar sfcádidkoniu,
en framitdðiim er eim till flnásaigmiar
uim hvorit hún keimiur heddili em
áður út úr ábökium sdruum við
florm leikhússdmis.
Jóhann Hjálmarsson.
Kórinn á Hælinu. Efst frá vinstri Amhildur Jónsdóttir, Sigriður
Eyþórsdóttir, fyrir ofan Soffía Jakobsdóttir og Þómnn Sigurðar-
dóttir. Neðst frá vinstri Helga Jónsdóttir og Ásdis Skúladóttir.
Ljósmymd Mbl. Kr. Bsm.
fávisku, sem er eðlileg á geim-
stöðinni. Sigurður Karlsson er
uppljómaður í hlutverki hr. Ó-
nefnds.
Stríðssaga, ástar-
saga og drengjabók
HÖRPUÚTGAFAN hieifiur nýllega
senrt frá sér þrjár þýdidiar bækur.
Þær eru:
Kafbátadeildin, etftir Aliexamd-
er Fudfliefftom. Er þertfca hetjusagia
úr sáðairi heimisBityrjöilidáinini um
mm í kiaifbátahenníaðiL bamátitu
þeirra og stöðuigia óvissu, þar sem
dj'úpsprenigjumiar fadiia adlt í
kiriinigium kiafbáitimm. Hötfúmdiurimm
startfaði á srtríðsártuiniuirn æm kiatf-
bétstfloiriinigi í bnezlkia sjóhenmum.
^Aðéiinis só miaður, sem hieiflur
sjáltfuir uippliiflað sMlkia aitburðd,
glefcur skriiflað atf svo mdikidllli skiarp
skyglgind og tækmddiegiri iþeikkin®u“,
segir í enlemdum ritdómd um bók
ima.
Ast og óttg efltár Boddd Fors-
barg. Þetta er ástartsaigia, sem
gerist ó sbríð^árumium. Aðed
sögupersónian ar sæmisk sfcúika,
læikmiamieimi, gitft flrömsikum miammi.
Tedosit hanmi að fllýja heim til
Svíþjóöar umdiam Gestapo með
miumaðiainliaiuisrt bam, sem hún hetf-
ur tekið í flóstur. Framisikjur fllótta-
miaðiur, eftiinlýistur atf Gestapo,
leiibar hædiiis hjé hemmd otg margt
geriist. Vegir örfliagammia enu óút-
nedkmamdieigir.
Flug og flótti er eim aif dinerugja
bókjLanium um Haiuk fliuiglkiaippa og
Marknjis flræmida hains, sem miamgir
þeikikja atf fyrri bóikium um þá
fédiaga, en þær artu: Fíflidjairtfir
fliuiginæinjmigjar, K j annorkjuifluig -
véilin, Smyiglairaifliugvólim, Leymi-
fliugstöðim, Speddivinki í lofltL Dud-
artfudHa ieymdvopndð og Haiukur
í hæfcbu.
Sdcúili Jenissom hediur þýbt addar
bækamnair.
srvifiur í liauisu lofti einis ag fainig-
amndr batfi aliiir flenigið sikiammt
atf þo'im lyfjum, sem sumnir þeiinra
þrá mast. Þetta fódk virðisrt
dæmt tid hæddisviisfcar ag það saett
ir sig við hiama. Svo samitaika er
það í „krötfum" síinium tdll Mflsdins,
alð það er eimis og edmm maður,
„sjúkdómseinkienmá" þests viirðasit
vera eima Mfismarkið. Sumt atf
því, sem Nima Björk teikur til
mteðlfierðar í Hædiinu, er að vfeu
þjóðtféfiaiglslböl; saimit auðmasjt
ská'idkioinummi eklkd að sammfææa
neinm um að það sé ammiað em
efni í leikrit. Það er auðvitað
gotrt og blessiað, em um ieið er
ætkimairverk ádieádummiar að emgiu
orðið.
Hópviminia, „eitt atf sfliagorðum
diaigsiiinis", eiindoemimir viinmuibirögð
Litila ieidcféiaigisinis að þesisu sinmL
Það eæ fiitjað uipp á ýmtsu nýju í
sýni'nigiuinini: búningar, lledikihdljóð,
ledikimymid, bónllisrt, er sdoemmti-
lega fersfct. í hléinu ganga leik-
endiuinndr um mieöad áhor'fleinda,
kdaeddir gieirvum sirnium og sviðið
er opið. Reynit er að giara sad-
imm addiam að namimia ieddosdmis og
suimir ieika tvö 'hdiuibverk ám þesB
að breyta um gervL Þestsd ný-
Rithöfundar-
starfið heillar
Samtal við Amalíu
Líndal ritstjóra „ 65° ”
Frú Amalía Líndal hefur, eins
og kunnugt er, gefið út og rit-
stýrt timaritinu 65°. Frúin lét svo
lítið að greiða úr fyrirspumum
blaðamanns fyrlr nokkru síðan
varðandi útgáfu þess, og fer hér
á eftir smáspjall við hana.
— Tímaritið 65° hóf göngu
sína árið 1967, og hefur ávallt
ég er farin að sjá eitthvað af
þeim aftur. — Mig hafði lengi
langað til að nota menntun mína,
en ég hef BSc gráðu í blaða-
mennsku frá Bostoner háskóla
frá árinu 1949.
— Mér fannst vera þörtf á að
kynwa landið og lífið héma. Það
var enginn, sem gerði það, og út
síðan komið út. Mig hafði lengi lendingar höfðu því ekki’ tæki
færi á að kynmast því. Uppruna-
lega var tímaritið gefið út í
2500 eintökum, en er nú aðeins
1200, þvi að það er það, sem
selst, en því ekki ástæða til að
pnenta meira.
— Við seljum mikið á Kefla-
víkurflugvelli. Mesta vandamál-
ið er sala ag dreifimg tímarits-
ins utan íslands. Slík sambönd
er ekki hægt að stofna, án þess
að flerðast, og til þess hef ég
hvorki tíirna né peninga.
— Ég hef ekkert fastafólk
hjá mér við tímaritið. Við sötfn-
um öllum auglýsingum sjálf í
það. Um áramótin fáum við sér-
stakan viðskiptaflræðing í upp-
gjörið fyrir okkur. Anmars hef
ég séð um alla vinnu vlð þetta
sjálf. Ég hef sem sagt ýmsum
hnöppum að hneppa.
— Fram í apríl s.l. var ég ó-
launuð hérna, en síðan hef ég
borgað sjálfri mér sextárn hundr
uð krónur á mánuði. Þetta ætl-
aði ég að fá fyrir hálfsdags
vinnu, en starf mitt hefur verið
svo umfangs mikið, að það bók-
staflega tekur upp allan minn
tíma.
— Mér hefur gengið ágætlega
með tímaritið, og áskrifendum
fjölgar stöðugt. Helmingurinn af
því, sem út kemur, selst héma.
Áður seldist mest í Vesturheimi,
Framhald á bls. 11
Fru Amalia Líndal.
langað til að gefa út tímarit, en
vantaði fjármagn til þess. Þetta
skrifaði ég foreldrum míinum, og
þau gáfu mér peninga til að
byrja með. Það er fyrst núna, að
Isúpunni