Morgunblaðið - 27.11.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR27. NÖVEMBER 1973
Þútur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
fór að hugsa um vini sína og að þeir mundu vissulega
finna einhver ráð til að koma honum til hjálpar; um
lögfræðinga og hversu mjög þeir mundu fagna því
að flytja mál hans og hann hefði átt að útvega sér
strax aðstoð þeirra; og að lokum um sína eigin miklu
hæfileika og allt, sem hann gæti gert, ef hann aðeins
beitti sér. Lækningunni var næstum lokið.
Þegar stúlkan kom aftur nokkrum klukkustundum
síðar hélt hún á bakka með ilmandi tei. Á honum var
lfka diskur með heitu ristuðu brauði. Sneiðarnar
voru þykkar og smjörið draup af þeim eins og
Hverjir eru eins ?
Þegar þú lítur á þessa sveppi fyrst sýnast þeir vera alveg eins.
En gættu betur! Þá sérðu að tveir og tveir sveppir eru eins.
Ilvaða númer eiga saman?
hunang af hunangsblómi. Ilmurinn af þessu smurða
brauði ávarpaði frosk ef svo má að orði komast,
minnti hann á hlýleg eldhús, á morgunverð á svölum
árdegisstundum, notalegan arineld á köldum vetrar-
kvöldum eftir erilsaman dag, róandi kattarmal og
syfjulegt kvak kanaríufugla. Froskur reis upp,
þurrkaði sér um augun, saup á teinu og nartaði í
brauðið og brátt fór hann að segja sögur af sjálfum
sér af miklum móði, af húsinu sínu og af þvf, sem
hann aðhafðist þar, og hversu virtur hann væri og
mikilsmetinn og hve vinum hans þótti vænt um
hann.
Dóttir fangavarðarins sá, að umræðuefnið hressti
hann jafn mikið og teið, sem og satt var, og hún
hvatti hann þvf til að segja meira.
„Segðu mér frá Glæsihöll,“ sagði hún. „Dæmalaust
hlýtur hún að vera glæsileg.“
„Glæsihöll,“ sagði froskur, „er hið ákjósanlegasta
aðsetur tigins fulltrúa aðalsstéttarinnar og alveg í
sérflokki. Höllin er að hluta frá fjórtándu öld, en
hún er búin öllum nýtízku þægindum og hreinlætis-
aðstæður eru allar fyrs.a flokks. Fimm mínútna
gangur til næstu kirkju, pósthúss og golfvallar.
Hentar einkar vel...“
„Blessuð skepnan," sagði stúlkan og hló. „Ég ætla
ekki að kaupa hana. Segðu mér heldur eitthvað satt
um staðinn. En bíddu við á meðan ég sæki þér meira
te og ristað brauð.“
s-£ ‘t-z ‘9-t :jbas
syni og Hrafni, mági hans, og
sveitinni - í annað öndvegi
bráðguma gegn Illuga. Konur
sátu á palli, og sat Helga hin
fagra nasst brúðinni og renndi
oft augum til Gunnlaugs, og
kemur þar að því, sam mælt er,
að eigi leyna augu, ef ann kona
manni. Gunnlaugur var þá vel
búinn og hafði þá klæðin þau
hin góðu, er Sigtryggur kon-
ungur gaf honum, og þótti hann
þá mikið afbragð annarra
manna fyrir margs sakar, bæði
afis og vænleiks og vaxtar. Lftil
var gleði manna að boðinu. Og
þann dag, er menn voru í brott-
búningi, þá brugðu konur
göngu sinni og bjuggust til
heimferðar. Gunnlaugur gekk
þá til tals við Helgu og töluðu
lengi, og þá kvað Gunniaugur
vísu:
Ormstungu varð engi
allr dagr und sal fjalla
hægr, síz Helga en fagra
Hrafns kvánar réð nafni;
Iftt sá hölðr en hvfti
hjörþeys, faðir meyjar,
gef in var Eir til aura
ung, við minni tungu.
(Ormstunga sá engan glaðan
dag á jörðunni, sfðan Helga hin
fagra varð kona Hrafns; hinn
ljósleiti maður, faðir meyjar-
innar, sá ekki við tungu minni;
hin unga kona var gift til f jár.)
Og enn kvað hann:
Væn ák verst at launa,
vín-Gefn, föður þfnum,
fold nenr flaum af skaldi
flóðhyrs, ok svá móður,
því at gerðu Bi I borða
bæði senn und klæðum,
herr hafi hlöðs ok svarra
hagvirki, svá fagra.
(Góða kona, ég á föður þínum
og móður grátt að gjalda, —
konan sviptir skáldið gleði, —
því að þau gerðu bæði í senn
undir sængurklæðum sfnum
meyna svo fagra; skollinn hafi
hagleikssmíð mannsins og kon-
unnar.)
Og þá gaf Gunniaugur Heigu
skikkjuna Aðalráðsnaut, og var
það gersimi sem mest. Hún
þakkaði honum vel gjöfina.
Sfðan gekk Gunniaugur út, og
voru þá komin hross og hestar
söðlaðir og margir allvænlegir
og bundnir heima á hlaðinu.
Gunnlaugur hljóp á bak ein-
hverjum hesti og reið á skeið
eftir túninu og að þangað er
Hrafn stóð fyrir, og varð Hrafn
að hopa undan. Gunnlaugur
mælti: „Ekki er að hopa undan
Hrafn,“ segir hann, „fyrir þvf
að enga ógn býð ég þér að sinni,
en þú veizt, til hvers þú hefur
unnið.“ Hrafn svarar og kvað
vfsu:
Samira okkr of eins,
Ullr benloga, Fullu,
frægir folka Sögu,
fangs f brigð at ganga;
mjök eru margar slfkar,
morðrunnr, fyr haf
sunnan,
ýtik sævar Sóta,
sannfróðr, konur góðar.
(Okkur sæmir ekki, hermaður,
að stofna til ófriðar um eina
konu; mjög margar jafngóðar
konur eru fyrir sunnan haf,
eins og þú mátt verasannfróður
um, maður minn; ég hrindi
skipi mfnu á flot.)
Gunnlaugur svarar: „Vera
má,“ segir hann, „að margar
séu, en eigi þykir mér svo.“ Þá
hljópu þeir Illugi að og Þor-
steinn og vildu ekki, að þeir
íl)c6tnor9unKoffinu
Sögur af
Nonna
og Palla
Nonni og Palli voru að ræða
saman um ýmsa atburði ævi
sinnar. Þar kom, að Nonni
minntist á ferð sfna út í eyði-
mörkina og ýmistegt er henti f
þeirri ferð ogsagði m.a.
— Einu sinni elti mig ban-
hungrað ljón.
— Nú, hvernig var það? Og
hvað gerðirðu?
— Þetta var ofsalegt. Ég
komst ekki undan nema með
því að stökkva upp í tré.
— Asni ertu maður. Held-
urðu að það sé eitthvert tré f
eyðimörkinni?
— Blessaður vertu. Ég hafði
engan tíma til þess að hugsa
um það.
1 annað skipti voru þeir
saman í eyðimörkinni Nonni
og Palli, þvf þeir ákváðu að
fara saman í safari-veiðiferð. I
þeim leiðangri urðu þeir eitt
sinn að tjalda úti á mörkinni,
en það var þó reyndar í skógar-
jaðri.
Það var ekki laust við að þeir
væru smeykir, því þeir
mikluðu fyrir sér hættuna á
þvf að slöngur eða rándýr gætu
komið og gert þeim einhvern
óskunda.
Eftir miklar orðalengingar
urðu þeir ásáttir um að grafa
mikinn skurð kringum tjaldið,
svo ógreiðfært yrði að þvf.
Skurðinum luku þeir eftir
mikið erfiði og sofnuðu svo
sælir og glaðir eftir erfiðið.
Um nóttina vaknaði Nonni
og varð gripinn mikilli
hræðslu, því Palli var ekki f
tjaidinu. Hvað hefur nú skeð?
hugsaði hann með sjálfum sér.
Hann áræddi að kíkja út, en
sá ekkert og gekk þá út fyrir
tjaldið. Þá sá hann Palla á
harðahlaupum ofan f skurð-
inum og banhungrað ljón
hljóp á eftir honum.
„Guð minn góður, hvað kom
fyrir?“ hrópaði Nonni til
I’alla.
„Þetta er allt f lagi, félagi.
Ég er tveimur hringjum á
undan.“
Eitt sinn sátu þeir saman og
ræddust við. Nonni sagði
hverja söguna af annarri af
atburðum, sem hent höfðu
hann meðan hann gegndi her-
þjónustu. Nonni hafði af
miklu að taka og Palli var
nánast orðlaus af öllum þeim
lýsingum, sem af munni
Nonna hrutu.
Loks kom að þvf, að örstutt
hlé varð á lýsingum Nonna og
þá fékk Palli skotið inn f:
— En segðu mér. Hvað
gerðu hinir hermennirnir?
Einu sinni voru Nonni og
Palli í fínu kaffiboði. Þeir
höfðu hámað f sig tertur og
alls kyns sætabrauð, og stóðu
nánast á blístri.
Þá bar að fínu frúna, sem
hélt kaffiboðið og hún spurði
Nonna, hvort hann vildi ekki
meira kaffi.
— Nei, ómögulega, kæra frú.
Ef ég drekk mikið kaffi þá get
ég ekki sofið.
Þágall íPalla:
— Þetta er alveg öfugt með
mig. Ef ég sef, þá get ég ekki
drukkið kaffi.