Morgunblaðið - 05.12.1973, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGURJ5. DESEMBER 1973
25
Birna Guðrún Björns
dóttir — Minning
Fædd 27. marz 1914.
Dáin 29. okt. 1973.
BIRNA var fædd í Revkjavík.
Foreldrar hennar voru hjónin
Guðrún Brynjólfsdóttir og Björn
Jónsson. Hún ólst upp í stórum
systkinahópi við leik og störf.
Ung fór hún til Danmerkur og
gekk í skóla í Skodsborg. Eftir
heimkomuna vann hún í Reykja-
vík við verzlunarstörf.
Égsá hana fyrst, þegar hún ung
og glæs’ileg fluttist í Ölfusið, þá að
Arnarbæli. Þar kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum
Sigurði Auðunssyni frá Dalbæ i
V-Skaftafellssýslu. Hann var þá í
Auðsholti. Þau gengu i hjónaband
þann 19. desember 1941, áttu
þvi að hann var mjög laginn
maður og snyrtimenni hið mesta.
Hans kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Halldóru Hallbjarnardóttur
Bergmann 27. nóvember 1919 og
höfðu þau búið saman í 34 ár.
Halldóra er mikil mannkosta-
kona, trygglynd og frændrækin í
bezta lagi. Heimili þeirra hefur
alla tíð verið annálað fyrir
gestrisni og myndarskap og voru
þau þar mjög samhent. Halldóra
hefur þó árum saman verið mjög
heilsutæp, en kjarkur og bjart-
sýni, ásamt óbifanlegu viljaþreki
hafa hert hana við hverja raun.
Hans og Halldóra fluttust til
Hafnarfjarðar árið 1921 og hafa
búið þar alla tfð sfðan. Þau eign-
uðust eina dóttur, Guðlaugu, en
kynni mín af þessari fjölskyldu
hófust fyrir rúmum 25 árum,
þegar Guðlaug giftist bróður
mfnum, Lárusi. Þau eiga tvær
dætur, Halldóru Oddnýju og
Hönnu Björk. Guðlaug og Lárus
hafa alla sfna búskapartíð búið í
sama húsi og foreldrar hennar.
Lengi bjuggu þau i Valhöll
við Vörðustíg. en fyrir nokkrunt
árum byggðu þau í sameiningu
hús við Arnarhraun 19. Þarna
hefur ekki verið um neitt kyn-
slóðarvandamál að ræða, sem
mörgum virðist svo erfitt viður-
eignar nú. Hjá fjölskyldunni
hefur ávallt verið mikil eining og
hver hjálpað öðrum, og snyrti-
mennska, jafnt úti sem inni,
hefur verið alveg frábær.
Hans Ólafsson var ákaflega vel
gerður maður, sannkallaður
öðlingsmaður. Hann var alltaf
ljúfur í viðmóti, glaðlegur og
æðrulaus. Hann var bókhneigður,
las mikið, sérstaklega þjóðlegar
fræðibækur. Hann hafði gott
minni og einstaklega skemmti-
lega frásagnargáfu. Hans lifði
langa ævi. A þessu timabili hafa
framfarir og breytingar verið
meiri en á nokkru öðru tímabili í
sögu landsins. Sumt eldra fólk
virðist eiga erfitt með að samlag-
ast svo stórstígum breytingum, en
ersífellt að minnast liðinnartíðar
með söknuði. Hans virtist aftur á
rhóti skilja nýja tímann betur en
flest fólk honum jafnaldra, sem
ég hef kynnzt. Eg og fjölskylda
min eigum margar skemmtilegar
endurminningar um samveru-
stundir með Hans og fjölskyldu
hans, og fyrir þær erum við þakk-
lát.
Að lokum sendi ég eftirlifandi
eiginkonu og öðrum ástvinum
innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi ininningu hins látna.
Stefán Sigurðsson.
fyrst heimili i Auðsholti en síðan
um 9 ára skeið í Gljúfurárholti.
Þá hófust kynni okkar, er hún
gerðist félagi i kvenfélaginu
Bergþóru. Arið 1953 fluttu þau í
Hveragerði og hafa átt þar
heimili siðan.
Þar vann Birna heitin lengst
af sem afgreiðslustúlka í Kaupfél.
Árnesinga og mörg síðustu árin
sem deildarstjóri. Þar er nú, sem
víðar, skarð fyrir skildi, er elsti og
reyndasti starfskrafturinn er
þaðan horfinn.
Þau hjónin eignuðust eina
dóttur barna, Auði Agnesi, sem
búsett er i Hveragerði. Maður
hennar er Bragi Garðarsson
prentari úr Reykjavik. Fimm
efnileg dótturbörn höfðu þau
eignast. Það elzta þeirra, Sig-
urður, hefur alizt upp hjá afa og
ömmu, yndi þeirra og eftirlæti.
Hann er nú á fermingaraldri.
Lovísa Olafsdóttir kirkjuorganisti
hefur átt þar heimili með þeim
lengst af i Hveragerði. Eg tel, að
það sambýli hafi verið bless-
unarríkt fyrir báða aðila, og nú er
hennar þáttur stór.
Þegar mér barst sú sorgar-
fregn þann 29. okt. að Birna hefði
látizt þá um morguninn minnti
það mig enn einu sinni á hinn
mikla hverfulleika lifsins. Þó að
hún hefði kennt lasleika nokkru
áður, datt engum í hug, að svo
skjótt myndi sól bregða sumri.
Hún hringdi til min kvöldið
fyrir andlát sitt og ræddi þá af
sínum alkunna áhuga um starfið i
félaginu okkar. En þar var hún
okkar styrka stoð, áhugasöm,
dugleg og samvinnuþíð. Hún var
mörg síðustu árin gjaldkeri og
rækti það starf af frábærri sam-
vizkusemi og dugnaði. Ég tel að á
engan sé hallað, þó sagt sé, að
hennar sæti sé þar vandfyllt. Við
Kveðja:
Bjarni Jóhannes
Krtiger bátsmaður
höfðum um mörg ár náið sam-
starf. Mér er ánægja að lýsa þvi
yfir hér, að þar bar aldrei skugga
á. Birna var greind kona og fljót
að greina aðalatriði hvers máls.
Oft var heimili hennar vett-
vangur félagsstarfsins, t.d.
nefndarstarfa. Þangað var gott að
koma, maður fann sig alltaf vel-
komin, enda heimilið rómað
fyrir gestrisni.
Birna var orðvör svo af bar. 1
gegnum öll okkar kynni heyrði ég
hana aldrei mæla lastyrða um
nokkurn mann. Fagur minnis-
varði. Hún hafði prúða framkomu
og fágaða, en var þó létt og
skemmtileg í vinahópi. Ég
minnist margra glaðra stunda,
t.d. úr okkar árlegu skemmti-
ferðum, þar var hún virkur þátt-
takandi, naut þess að kynnast
nýju og fögru umhverfi og gleðj-
ast á sinn hógværa hátt.
Fjölskylda hennar á um sárt
að binda við hið sviplega fráfall
hennar.
Ég bið þeim guðsblessunar í
sorg þeirra. Megi minningin um
hana verða þeim það ljós, sem
lýsir fram á veginn um ókomin ár.
Eg flyt henni hjartans þakkir
fyrir gott samstarf og elskuleg
kynni.
Blessuð sé minning hennar.
R.J.
HVAÐAN komum við, hvert er
förinni heitið? — Þessi þráláta
spurning hefur bergmálað i huga
mínum síðan ég frétti lát Bjarna
Jóhannesar Krúgers, er fór í sina
siðustu för sem bátsmaður á
Þormóði goða og lézt þar um
borð við venjuleg skyldustörf
af slysförum 13. nóv. síðastl.
— Það má kannski segja sem
svo, að það orki tvímælis að
ég landkrabbinn fari að setja
saman smástúf um Bjarna látinn.
— En hann átti vini i landi og á
sjó, vini, sem munu minnast hans
um ókomin ár og daga, er þeir
heyra nefndan góðan dreng.
Bjarni var vel látinn af öllum,
sem honum kynntust, enda fóru
saman hlýleg framkoma og gott
hjartalag manns, sem ekki mátti
vamm Sitt vita. — Eg þekkti ekki
Bjarna fyrr en hann varð stund-
um daglegur gestur heima hjá
okkur, Kristínu og Svavari
Guðnasyni, sem ásamt honum og
Sigmundi Hjálmarssyni voru oft-
lega kallaðir tríóið — til sjós —
allir dugandi og reyndir rogara-
sjómenn.
Eftir þau kynni er mér ljúft að
kalla Bjarna Krúger einn af vin-
um mínum. Aldraðri móður hans
votta ég samúð mína og íslenzkri
sjómannastétt sendi ég um leið
samúðar kveðjur við fráfall hans.
Bjarni Jóhannes Krúger var
fæddur að Skálum á Langanesi 4.
sept 1934 sonur Kondordíu og
Haralds Krúgers. — Föður sinn
missti Bjarni barnungur og
fluttist þá móðir hans til Reykja-
vikur með systkinahópinn og þar
ólst Bjarni upp.
Snemma hneigðist hugur hans
til sjómennsku enda varð hún
ævistarf hans og þar féll hann í
dagsins baráttu með sæmd sem
víkingarnir forðum og verður
hann fullgildur við borð þeirra í
Valhöll að endaðri för.
Bjarni var ókvæntur maður og
barnlaus. — Hrekklaus maður og
vammlaus. Blessuð sé minning
hans.
Olafur Þ. Ingvarsson.
ÞEIR flUKR
UlflSKIPTin sim
IVS
flUGLVSfl í
AFTUR OG AFTUR
SKYRTUR