Morgunblaðið - 03.04.1976, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3, APRlL 1976
Á hættu-
slóðum í
ísrael™;KSre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
símasambandió heföi verið rofió og aó
senda þyrfti strax lækni til McLeans.
Síöan lögöu þau af staó. — En hvaö var
nú þetta? Var María aö gráta? Hún, sem
aldrei haföi grátið, og alltaf veriö svo
frábær hetja, frá því aö hann kynntist
henni. Jú, — hún var aö gráta.. . Og nú
kom hún allt í einu hlaupandi til baka,
faðmaöi Óskar aö sér og sagði:
„Ég vildi bara óska, aö þú hefðir verið
bróöir minn. ..
Hvað heldur þessum ljósmyndara á lofti? —
Taktu þér blvant í hönd og dragðu strik milli
talnanna 1 til 59 — og þá kemur það í ljós hvað
það er sem heldur honum á lofti.
„Já, þaö hefði ég líka viljaö, María.“
Því næst gekk hún á eftir þeim hinum.
Petterson og Óskar horföu á eftir þeim
um stund. Innan skamms mundi myrkriö
skella á.
McLean haföi ekki lengur óráö. Nú lá
hann í fleti sínu og svaf. Óskar og Petter-
son töluðu ekki heldur meira saman en
nauðsyn krafði, raddir þeirra hljómuðu á
svo ógeófelldan hátt hér í tjaldinu, í
myrkri næturinnar.
Skyldi annars nokkur vera fyrir utan,
sem hlustaói á, hvaö þeir sögöu?
ELLEFTI KAFLI
Nóttin, sem nú fór í hönd, reyndist
löng, því aö þeim kom ekki dúr á auga.
Petterson haföi kveikt á sterkum lampa,
og varö þaö til þess, að skrýtn’ar skugga-
myndir þeirra l'lögruöu um tjaldveggina,
ýmist smáar eöa stórar, eftir því hver
aóstaöa þeirra var. McLean dró andann
djúpt í sótthita sinum. En Óskar hugsaði
meö sjálfum sér: „Er þetta andardráttur
McLeans — eöa einhvers annars?
Já, hver gat þaö annar veriö?“
Hann þorói ekki aö minnast á þaó vió
Petterson, aö ef til vill var einhver fyrir
utan, sem bæöi heyrði til þeirra og sá
skuggana þeirra á tjaldinu.. . Hann þoröi
tæpast aö hreyfa sig. Hinn hái, fílefldi
Svíi sat viö litla boröiö í tjaldinu og
þagói. Enginn gat gert sér grein fyrir,
um hvaö hann var að hugsa. En þegar
leiö á nóttina, fór hann að segja Óskari
frá langri reynslu sinni sem eftirlits-
maður hjá Sameinuöu þjóöunum víða um
heim. Og hann haföi vissulega frá mörgu
athyglisveröu að segja.
„Skoöun mín er sú,“ mælti hann meóal
annars, „aö þegar allt kemur til alls eru
mennirnir eins innst inni, þrátt fyrir
allan ágreining hvort sem þeir eru Gyö-
ingar eða Arabar: allar mæður elska
börn sín, allir þeir, sem soltnir eru, eru
þakklátir, þegar þeir fá mat, — og allir
óttast einveruna, einmanaleikann...
Getur þú skilió þetta, Óskar, — þú, sem
ert aðeins fimmtán ára gamall? Geturðu
skilið, aó ég, sem nú er líklega oröinn
bæöi töluvert kærulaus og haröur í horn
að taka og læt mér fátt fyrir brjósti
brenna, — geturðu skilið, að ég varö svo
undarlega glaður og ótrúlega bjartsýnn,
þegar ég heyrði ykkur segja frá rúss-
nesku stúlkunni og ameríska prófessorn-
um, sem gæta hænsna í sameiningu hér í
Eflir að við giftum okkur, veit
ég meira um stjðrnmálin en
nokkru sinni fyrr.
Svona fer þetta alltaf þegar ég
spara heimilisaurana: — Þú
græddir þennan galla á því, í
þetta skipti!
Foreldrarnir voru að borða
fyrstu máltíðina með syni sín-
um eftir að hann kom heim úr
skóla í Reykjavík.
— Segðu okkur nú Jón, sagði
faðirinn, hvað hefurðu lært í
skólanum.
— Það er nú margt, sagði
sonurinn drýgindalega. Eg hef
til dæmis lagt stund á það sem
kallað er „lógik“.
— Lógik, sagði faðirinn, hvað
er nú það?
— Það er einn þáttur þess að
leiða afleiðingar.
— Leiða afleggingar? sagði
gamli maðurinn. Hvað er nú
það?
— Jæja, sagði sonurinn, ég
skal sýna þér eitt dæmi til skýr-
ingar. Hvað eru margir kjúkl-
ingar hérna á fatinu?
— Tveir, svaraði gamli mað-
urinn.
— Jæja, sagði sonurinn, ég
skal sýna þér fram á að þeir eru
þrír.
Þvínæst stakk hann gaffli í
annan kjúklinginn og sagði:
— Hérna er einn, eða er það
ekki rétt?
— Jú, svaraði gamli maður-
inn.
— Og þegar þessi bætist við,
þá eru þeir tveir, sagði sonur-
inn um leið og hann stakk í
hinn kjúklinginn.
— Jú, svaraði faðirinn.
— Jæja, einn og tveir gera
þrjá. Eru þeir þá ekki þrír alls?
— Þannig séð, svaraði faðir-
inn, en snéri síðan máli sínu til
konu sinnar og bætti við: Jæja,
Stína mín, ég ætla að gefa þér
þennan kjúkling hérna og
sjálfur ætla ég að borða hinn.
Jón getur svo fengið þann
þriðja.
Pétur: — Konan mín skilur
mig ekki. En þín?
Jakob: — Ég veit það ekki.
Eg hef ekki einu sinni heyrt
hana nefna þig á nafn.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
35
og segja honum hvað gerzt hefur?
— Viljið þér að ég geri það
fyrir yður?
Hún orðlengdi það ekki frekar
og benti honum.
— Sfminn er inni f bókaher-
berginu. Nú skal ég sýna yður
hvar hann er.
Hún skildi við hann I bókaher-
berginu sem hann hafði séð inn f
utan úr ganginum. Þetta var frið-
sælt og fallegt herbergi, þrungið
persónuleika þess manns sem
hafði nýgengið út og myndi nú
aldrei koma hingað aftur. Bókun-
um var snyrtilega raðað f hillurn-
ar, gömul dagblöð innbundin á
neðstu hillunum og minnisbók lá
á skrifborðinu. A veggnum til
vinstri voru nokkrar innrammað-
ar myndir. Miðaldra maður ásamt
sérstaklega heillandi ungri
stúlku. Önnur mynd af sama
manni yngri að árum og f ein-
kennisbúningi fyrri heimsstyrj-
aldarinnar. A einni myndinni sá
hann ungan og grannan Gautier f
fullum skrúða úti fyrir dómhús-
inu. David skoðaði þetta af at-
hygli meðan hann beið drjúga
stund eftir að fá samband.
— David. Ertu kominn aftur?
Ósköp varstu fljótur. Hvað sagði
gamli maðurinn f fréttum?
— Ég er að hringja frá heimili
hans, Jacques. Ég hitti hann ekki.
Ég hef slæmar fréttir að færa, því
er nú verr og miður. Hann fórst f
bflslysi fáeinum mínútum áður
en ég komst hingað.
Löng þögn f hinum endanum.
David sá Gautier fyrir sér og þótt-
ist sjá svipbrigðin á andliti hans.
— Lézt hann samstundis, sagði
hann að lokum.
— Mér skilst það. Enginn sjón-
arvottur er að slysinu og enginn
virðist hafa tekið eftir hvers kon-
ar bíll keyrði á hann.
David þagnaði augnablik og
bætti við:
— Dálftið ógeðfelld tilviljun,
finnst þér ekki?
— Ég var einmitt að hugsa um
það. En hvað er með þig David?
— Ertu heill á húfi sjálfur? Og
hvað með Helen?
— Mér Ifður ágætlega og að
mér amar ekkcrt. Helen er ekki
með mér. Hún er farin tíl Parfsar,
mér skilst hún hafi fengið tilboð
um hlutverk f sjónvarpsleikriti.
Jacques, ég hef verið að tala við
ráðskonuna hans, Mme Lambert.
Hún veit ekki hvað hún á að gera.
Ails konar formsatriði og slfkt
sem þarf að ganga frá eins og þú
veizt. Ég stakk upp á þvf að þú
myndir sjá um það fyrir hana.
— Að sjálfsögðu, þó nú væri.
Ég veit hann skildi eftír sig gilda
erfðaskrá. Þetta verður ósköp ein-
falt að ganga frá hans málum.
Það er að segja ef þetta hefur
verið slys. — Þarna ratast þér rétt
orð á munn, sagði David. — En
hvernig væri hægt að sanna nokk-
uð annað? Eins og fyrri daginn er
enginn vitnisburður sem bendir f
aðra átt.
— Ég ætla þá að vera hreinskil-
inn, David, sagði Gautier, og Dav-
id heyrði alvöruna í riidd hans. —
Auðvitað getur þetta verið sér-
staklega átakanleg tilviljun. Ég
get ekki fmyndað mér hvað Boni-
face ætti að hafa vitað um húsið
eða fólkið sem við sögu kcmur,
sem ég vissi ekki og enn hefur
enginn reynt að drepa mig.
— Værirðu hjátrúarfullur
myndirðu ckki segja þetta.
— Ég er raunsæismaður, David.
Mitt verkefni er að glfma við stað-
reyndir. En segðu nú Mme I.am-
bert að ég komi f kvöld eða
kannski seinni partinn f dag.
Vottaðu henni samúð mfna. Bless-
aður gamli maðurinn.
— Ég skal scgja henni það.
— Kemurðu rakleitt til baka.
— Það er ekkert fyrir mig að
gera hér.
— Sé þig þá seinna David.
Blessaður.
David fór aftur fram í eldhúsið
og kom skilaboðunum frá Gautier
á framfæri við Mme Lambert.
Hún kinkaði kolli. Þegar hann
ið og horft starandi augnaráði
fram fyrir sig.
— Ég veit hvorki upp né niður
M. Hurst, sagði hún. — Ég get
einhvern veginn ekki sætt mig
við það sem hefur gerzt.
— Þetta hefur verið voðalegt
áfall fyrir yður.
— Og ekki hefur verið þægi-
legra fyrir yður að koma við þess-
ar aðstæður. Ég vona þér hafið
ekki átt þýðingarmikið erindi við
M. Boniface.
Kannski hún vissi eitthvað
hugsaði David með sér. Það sak-
aði ekki að spyrja.
— Ég erfði hús inni í borginni
eftir móður mína. Herauithúsið
er það kallað. Ég ætlaði að tala
við M. Boniface um það.
Bros kom á andlit hennar.
— O Ilerault-fjölskyIdan; In-
dælisfólk. Herault var læknirinn
minn hér forðum daga. Aður en
ég varð ekkja og fór að vinna hjá
M. Boniface. Ég og maðurinn
minn bjuggum þá inni í bænum.
— Þá hafið þér kannski þekkt
móður mína, Simone. Hún var
aðstoðarstúlka hjá Herault lækni.
— Auðvitað! Ég þekkti hana.