Morgunblaðið - 20.06.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. JÚNÍ1979
MOR&JK/
KATtlNU
GRANI GÖSLARI
Hér er verið að segja frá vís-
indalegri meðferð félagslegra
vandamála eiginkvenna í borg-
um landsins. Er ekki að koma
sænskur vandamálaþáttur í
sjónvarpinu?
Hvaða lit eigum við að velja fyrir sorpið frá okkur?
Ég er að fara á taugum. Komdu
og nagaðu neglurnar mínar!
Hvalir og mófuglar
'■* . • '"r
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eitt er að spila hratt og annað
að spila vel þó stundum fari þetta
tvennt saman. Og vera má, að
sagnhafi hefði komið auga á
vinningsleiðina í spilinu að neðan
hefði hann gefið sér melri tíma.
Vestur gaf, allir utan hættu.
Norður
S. 2
H. 98
T. Á 1076543
L. ÁKD
Vestur
S. D854
H. ÁKG752
T. G
L. 96
Austur
S. 9
H.1043
T. KD92
L. 85432
Suður
S. ÁKG10763
H. D6
T. 8
L. G107
Vestur opnaði á einu hjarta,
norður sagði tvo tígla og austur
hækkaði í tvö hjörtu. En suður
stökk þá í fjóra spaða og þrjú pöss
fylgdu.
Vestur tók fyrsta slaginn á
hjartakóng en skipti síðan í tíg-
ulgosa. Það benti til, að austur
ætti tígulhjónin og væri svo varð
að ætla spaðadrottninguna á
hendi vesturs. Sagnhafi ákvað því
að svína ekki trompinu, tók á ás og
kóng og spilaði gosanum. Vestur
tók þá á drottninguna, tók á
hjartaás og spilaði laufi. Sagnhafi
var þá staddur í borðinu á óheppi-
legum tíma. Eini möguleikinn til
að komast inn á hendina var að
trompa tígul en það gat vestur
líka og trompáttan varð fjórði
slagur varnarinnar.
Út af fyrir sig var gott hjá
sagnhafa að sleppa trompsvíning-
unni. En hann gleymdi þeim
möguleika, að vestur ætti fjórlit.
Kemur þú auga á vinningsleiðina?
Sé litið á allt spilið sést að þaö
dugir að taka tvo laufslagi áður en
trompunum er spilað. En sagnhafi
getur ekki vitað, að ekki má taka
laufslagina þrjá. Eina örugga leið-
in er að taka aðeins einn laufslag
áður en trompunum er spilað en
láta í þau laufháspilin frá borðinu.
Og við því á vestur ekkert svar.
COSPER
Hefði ég vitað að þú værir afbrýðisöm, hefði ég
aldrei gifst þér!
Kæri Velvakandi.
Hingað til lands flækjast oft
kynlegir fuglar á vorin og að þesu
sinni eru þeir kenndir við
„green-peace“. Tilgangurinn er
sagður vera sá að koma í veg fyrir
eyðingu hvalastofnsins. Þó liggur
fyrir, eins og þeim er vel kunnugt,
að hvalveiðar hafa verið stundað-
ar hér á landi í slíku hófi, að talið
er til fyrirmyndar erlendis, enda
fráleitt um rányrkju að ræða.
Það, sem vekur eftirtekt mína,
er, að ýmsir „náttúruverndar-
menn“ hér á landi hlaupa upp til
handa og fóta af því að línan
kemur frá sérvitringum og auð-
mönnum erlendis. Þeim væri nær
að líta sjálfum sér nær. Fuglalíf
hér á landi hefur orðið fyrir
margvíslegri röskun á undanförn-
um árum. Því veldur einkum
offjölgun hvers kyns máfateg-
unda, nú síðast hettumáfsins, sem
var óþekktur hér fyrir nokkrum
áratugum. Afleiðingin er sú, að
mófuglastofninum er veruleg
hætta búin og krían hvarvetna á
undanhaldi, svo að telja má kríu-
vörp á fingrum annarrar handar,
þau sem enn halda sér. „Náttúru-
verndarmenn" láta sig þetta engu
skipta. Hettumáfurinn er alfrið-
aður án nokkurrar athugasemdar
af þeirra hálfu og viðkvæðið
gjarna: Við megum ekki raska
lögmálum náttúruíinar!!!
Svipað er af rjúpunni að segja.
Henni hefur fækkað óhugnanlega
síðustu árin. Samt á fangaráðið nú
að vera það að flýta skottímanum
um einn mánuð, til þess að hægt
sé að taka alla fjölskylduna í einu
skoti. Enda mun það oft vera svo,
að saman fer sportveiðimennska
og áhugi á „náttúruvernd".
í þessu sambandi er íhugunar-
vert, að hvalveiðar er umfangs-
mikil atvinnugrein, sem hundruð
manna stunda og færir þjóðarbú-
inu umtalsverðan gjaldeyri. Það
er hins vegar létt á metunum hjá
erlendum auðkýfingum og flæk-
ingsfuglum.
H.
• Mál að linni
molbúahættinum
Nýkominn akandi milli N- og
Suðurlands verður ekki hjá því
komist að taka kröftuglega undir
gagnrýni á samdráttarstefnu
stjórnvalda í vegagerð. Ár eftir ár
er milljörðum króna varið í ofaní-
burð í íslenzka þjóðvegakerfið,
Hverfi skelfingarinnar
68
Caja stóð á miðju gólfi í stóru
peysunni sinni og þröngum
buxum. Sakleysið og æskan
uppmáluð. Andlit hennar var
fölt og augun stór og lýstu
langar leiðir af skelfingu.
— Það er hún sem er morð-
inginn, stamaði Bo og benti
ásakandi á hana.
— Bo! sagði stúlkan. —
Hvernig geturðu sagt annað
eins og þetta.
Bo reif sig lausan og skjögr-
aði nokkur skref. Caja kom á
móti honum.
— Djöfuls nornin þín!
hvíslaði hann. Blóðið rann
niður andlit hans og á gólftepp-
ið.
Hann reikaði og féll og Caja
var þrifin með í fallinu. Hún
hljóðaði hástöfum og þegar
Paaske gat ýtt þungum líkama
Bos frá lá hún í hnipri og þrýsti
báðum höndum að maganum.
óp hennar var hljóðnað en hún
stundi við. Augun voru lokuð.
— Það blæðir úr henni,
hrópaði Paaske skelfingu lost-
inn. Hinir störðu á hann. Það
var rétt, það blæddi út á milli
fingra henni.
— Fljót, hringið á sjúkrabíl,
skipaði Torp og kraup við hlið
ungu stúlkunnar.
Kirsten gekk fram ringluð og
ráðþrota að hringja og Torp
reyndi að taka um hcndur Caju.
— Farið frá! hvæsti hún og
starði hatursaugnaráði á hann.
— Hvað gerðist eiginlega,
Caja? spurði Torp innilega. Var
hann með hnff f hendinni.
Hann leit við á Bo sem var nú
með öllu meðvitundarlaus.
Caja svaraði ekki.
— Við verðum að athuga
hvað þetta er alvarlegt, sagði
Torp og þrýsti höndum hennar
frá, Paasek dró blússuna gæti-
lega upp.
— Sleppið mér, skrækti
stúlkan tryllingslega.
— Guð minn góður, sagði
Paaske, — Torp, sjáið þér
þetta.
Það var ekki skinnsprettan á
Ifkama ungu stúlkunnar sem
framkallaði þessi viðbrögð,
heldur þvert á móti sú sjón er
við biasti: hárbeittur eldhús-
hnffur sem hún hafði brugðið
undir buxnastrenginn og
egginn sncri upp.
— Gæti verið eitthvað til í
þessu sem Bo sagði, bætti
Paaske fhugull við.
19. kaíli.
Neíið á Bo var ekki brotið en
það var mariö og bólgið, Og það
var rétt að þetta hafði aðeins
verið skinnspretta á maganum
á Caju. Báðir sjúklingarnir
voru útskrifaðir eftir að búið
hafði verið um sárin og bæði
voru leidd út í lögreglufylgd.
'Það liðu nákvæmlega þrjár
mfnútur frá því að yfirheyrlsan
byrjaði unz Caja Mariam Peter-
sen féll saman og viðurkenndi
hágrátandi þrjú morð og eina
morðtilraun. Hvað sfðasta at-
vikinu viðkom viðurkenndi hún
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku
að hafa komið á heimili Kirsten
Elmer þeirra erinda að drepa
hana. Þess vegna hafði hún haít
hnffinn meðferðis og svarta
hanska. Mcðan Kirsten var
frammi í eldhúsi að laga kaífi
hafði Caja sett á sig hanskana
og tekið hnífinn upp úr tösk-
unni til að vera tilbúinn að
leggja til hennar er hún kæmi
inn. Hún haíði öðlast býsna
góða þjálfun í þessu er hún
vann á þeim konum sem hún
hafði dæmt til dauða. Hún hafði
með einni hreyfingu skorið þær
á háls og jafnskjótt og konan
hafði hnigið niður í blóði sínu
hafði hún sfðan skorið á púls-
inn. Hún gat hins vegar ekki
gefið neinar viðhlftandi
skýringar á því hvers vegna
hún hafði sfðan talið þörf á að
skera fórnarlömb sín þvcrs og
kruss. En hún hataði þær —
vegna þess að þær stóðu í vegi
fyrir því að hún fengi að eiga
Bo ein. Þess vegna hlutu þær að
dcyja.
Þcgar dyrabjallan hringdi
hafði hún f flýti stundið hnffn-