Morgunblaðið - 15.02.1981, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. FEBRÚAR 1981
23
kjörið hann sinn foringja, af því
að þeir treystu honum, gerð hans
allri."
I trúarmynd forfeðra okkar,
ásatrúnni, var einnig hin klass-
íska aftaka. Þar var Baldur,
ásinn hvíti, hliðstæða Krists. En
í Asgarði var jafnvægið brostið.
Æsirnir höfðu tekið inn í hóp
sinn hinn lævísa og vélráða Loka
— „rógbera Asanna ok frum-
kveða flærðanna ok vömm allra
goða ok manna" — eins og
komist er að orði í Eddu. Hann
úthugsaði atburðarásina og fékk
blindingjanum eina vopnið, sem
gat grandað Baldri.
í útfærslu Loka á leikflétt-
unni, sem leiddi til dauða Bald-
urs, felst viðvörun til allra
manna á öllum tímum að gæta
þess að hreppa ekki hlutskipti
nytsama sakleysingjans, verða
ekki annarra verkfæri og standa
einn dag blindaður með banatein
annars manns í hendi og láta
ekki þau örlög henda sig að
verða peð, sem skákað er til og
frá, þegar leikin er refskákin.
Enn má sjá hina miklu
hryggð, sem sló allan heim,
þegar Baldur var veginn — enn
er hann grátinn þegar gras
döggvast. En við það situr. Þar
skilur enn á milli heiðni og
kristni.
Krossfestingin á Golgata var
atburður, sem virtist óhjá-
kvæmilegur á þeim tíma og þeim
stað miðað við ríkjandi ástand.
Þau málsatvik hafa ótal sinnum
verið rakin hér, af kenni-
mönnum kirkjunnar og öðrum
og eru öllum kunn.
Dauði hins einstaka á krossin-
um er uppsvelgdur í sigur allra
og gefur von um líf í friði, ef vilji
er fyrir hendi. Lausnin er fólgin
í skilningi á gullinni reglu, sem
Kristur eftirlét okkur mönnun-
um.
Ég vil láta það eftir mér hér
að taka dæmi af eigin reynslu. I
fjölskyldu minni er það á vitorði,
að afi minn og amma höfðu
hugboð hvort um annað, áður en
þau hittust og að frá þeirri
stundu, er þau mættust, féllu
hugir þeirra í einn farveg og stóð
svo í hálfa öld. Þau lifðu lífi
hvors annars og hvorugt mátti
af hinu sjá. Tími minn og
þessarar ömmu minnar lá aldrei
saman og ég á enga gripi úr
hennar eigu. Þó hefur mér
tæmst arfur eftir hana — lífs-
fyrirmæli á þessa leið: „Gerðu
aldrei illt verra, reyndu ávallt
að gera gott betra.“
Þetta eru svo sem ágæt fyrir-
mæli, sagði ég við son þessarar
konu, en ég get ekki farið eftir
þeim nema ég viti, hvað er gott
og hvað er illt. Hvernig fer ég að
því? Og hann sagði — lykillinn
fylgir með, hann er mjög gamall,
en afar einfaldur: „Gerðu öðrum
það, sem þú vilt að aðrir geri
þér.“
Ef farið er eftir þessari auð-
skildu gullnu reglu, kemst hið
langþráða jafnvægi á. Hún býr
yfir frjómagni friðar og góðvilja
— hún er uppspretta kærleikans.
Nái þessi regla að ríkja í sam-
skiptum manna, munum við ekki
framar eiga þess von að óvin-
veittur maður komi, meðan við
hvílumst, og sái illgresi í akur
okkar.
— Umbun góðra verka er fólgin
í þeim sjálfum.
— Eins og vér sáum munum vér
og uppskera
— Biðjið og yður mun gefast
Leitið og þér munið finna
— Knýið á og fyrir yður mun
upplokið verða
Heyrum hvað Páll postuli
hafði að segja:
— Þótt ég talaði tungum mann
og engla, en hefði ekki kær-
leika, yrði ég hljómandi
málmur eða hvellandi bjalla.
— Og þótt ég hefði spádómsgáfu
og vissi alla leyndardóma og
ætti alla þekking, og þótt ég
hefði svo takmarkalausa trú,
að færa mætti fjöll úr stað,
en hefði ekki kærleika, væri
ég ekki neitt.
— Og þótt ég deildi út öllum
eigum mínum, og þótt ég
framseldi líkama minn, til
þess að ég yrði brenndur, en
hefði ekki kærleika væri ég
engu bættari.
— Kærleikurinn er langlyndur,
hann er góðviljaður; kærleik-
urinn öfundar ekki; kærleik-
urinn er ekki raupsamur,
hreykir sér ekki upp; hann
hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin; hann
reiðist ekki, tilreiknar ekki
hið illa; hann gleðst ekki yfir
óréttvísinni, en samgleðst
sannleikanum.
— Hann breiðir yfir allt, trúir
öllu, vonar allt, umber allt.
— Kærleikurinn fellur aldrei úr
gildi.
(I. Kor. 13. 1-8.)
Á ofanverðri okkar öld er enn
verið að uppgötva þennan sann-
leik. Ingmar Bergmann hefur
tekið kvikmyndina, listgrein 20.
aldarinnar, í þjónustu sína.
Hann leggur aðalpersónu mynd-
arinnar „Haustsónata" eftirfar-
andi lokaorð í munn: „Við verð-
um að láta okkur annt hvert um
annað.“
Og John Lennon, sem hefur
einnig með tækninni náð til
milljónanna, syngur: „Við mun-
um komast af — Kærleikur er
allt sem við þörfnumst."
í „Núvist", nýútkominni ljóða-
bók eftir Ingimar Erlend Sig-
urðsson er þessi litla perla um
Ljós heimsins:
Ljóe á litlu
kerti
8em kærleikur
snerti.
Hér hefur skáld opnað okkur
hug sinn og gefið okkur hlutdeild
í vissu sinni.
Og ljóðið í „Græðarinn" eftir
sama höfund er sem andsvar við
angistarákalli Kolbeins Tuma-
sonar:
Hann mun koma
<>K krÍHtna
kalin vé
Þá mun vaxa
hid visna
vonartré
Hann mun græto
hlA Kisna
— KuAdómnhlé.
Hér á við sannarlega að taka
undir sem haft var á orði við
landsmenn um seinustu áramót:
„Meðan ung skáld yrkja slík ljóð
með þessari þjóð, þarf hún ekki
að örvænta um sinn hag.“
Lokaorð ræðu minnar vil ég
fella að kvæðinu „Tilbrigði um
kross úr sömu bók. Erindin eru
þrjú og í hverju fyrir sig krist-
alla hið jákvæða og neikvæða —
ávöxtur áf góðu frækorni og illu,
hefnd og fyrirgefningu:
HjufCftu þeir tréA;
hver fuffl til himins
fló
— féii til jarAar væntclaus
off dó
reistu þeir tréA;
hans traust til himins
Hmauff.
hvert orA til jarAar aftur
fiaug.
Hjuffffu þeir tréA;
hvert lauf til himins
hófst
— hneiff til jarAar litlaust
off tfróíst
reintu þeir tréA;
hann baA til himins
bæn,
hún berst tU jarAar aftur
tfræn.
Hjuffffu þeir tréA;
hver ffrein til himins
ffnaat
— <>ff laut tii jarAar liflaus
off brast
reistu þeir tréA;
hans kvöl til himins
kleif
og ást til jarAar aftur
8veif.
w r ROWER LEVEL ( WATTS-I
^Meðmæli eru óþörf i i
^^grkiö segir sitt.
ht. w mm Skipholti 19.
^ . mmm sími 29300.
• a. |r—-1 ^
BÚ&IN
Ferðatæki PMS-7004
kr. 6.495-

f 1 tkl W / iÉÍa>S
\ ÍV-VlMk. 1 mrJm