Tíminn - 08.08.1965, Blaðsíða 9

SUNNUDAGUR 8. ágúst 1965
TÍMINN
Hátt yfir sjávarmáli vinna brúarsmiðirnir að því ag leggja vírana, sem halda brúargólfimi uppi. Kapl-
arnir tveir hér á myndinni eru búnlr til úr 26,108 vírum hver um sig.
brúsmíði, John A. Robling. Verr-
azano-brúin var byggð fyrir fyrir
tækið Triborough Bridge and
Tunnel Authority, sem er opin-
ber stofnun, er sér um aUa brúa-
og jarðgangagerð New York-borg-
ar, Verrazano-brúin er tollbrú, og
brúartollurinn nemur um 20 kr.
fyrir einkabíla og frá 20—90
krónum fyrir vörubifreiðar.
Seldir voru þrír 100 þúsund doll-
arar skuldabréfaflokkar, og eru
skuldabréfin innleysanleg eftir 25
ár.
Búizt er við, að fara muni 12,6
milljónir farartækja um efri ak-
braut brúarinnar, sem er með sex
akeinum, en alls 30 millj. farar
tækja á ári. Árið 1981 muni farar-
tækjafjöldinn hafa • náð því há-
marki, sem reiknað er með, 48
milljónum á ári. En þó að um
brúna færu farartæki hvert fast
við annað á báðum akbrautum
brúarinnar, myndi ekki reyna á
nema þriðjung burðarþols henn-
ar.
Við smíði Verrazano-brúarinn-
ar þurfti að leysa ótrúlega flókin
vandamál varðandi útlit, bygging-
araðferðir og efnisútvegun. Og
vegna þess, hve risavaxið mann-
virki þetta var, urðu þrjú stærstu
stálfélögin að leggja fram krafta
sína og mannafla — ekkert eitt
félag gat unnið verkið. Áður en
verkið hófst, urðu allir efnishlut-
ar í brúna að vera fyrir hendi, svo
sem tugir milljóna af skrúfbolt-
um og hnoðnöglum. Deild raf-
reikna var í fullum gangi við út-
reikning þanþols og burðarþols o.
fl.. og ákveða varð notkunarröð
byggingarefnisins, halda til haga
aragrúa af smáatriðurn og
gera þurfti yfirgripsmiklar til-
raunir í vindsveiflum.
í janúar 1959 var land fyrst
brotið fyrir brúarturnana, en
smíði brúarinnar hófst raunveru-
lega í janúar 1960. Fyrsti áfang-
inn var í því fólginn að gera und-
irstöður neðansjávar, sem 27.000
tonna brúarturnar gætu staðið
á, en þeir áttu að halda uppi öll-
um miðhluta brúarinnar. Jarð-
fræðilegar athuganir, sem gerðar
voru með borunum, sýndu engin
merki um kletta eða fasta undir-
stöðu, að minnsta kosti ekki á 90
m. dýpi miðað við meðal fjöru-
borð Brooklyn megin. Hins vegar
fannst fast sandlag 51 m. ueðan
sjávarmáls miðað við meðal fjóru-
borð Brooklyn megin, og 31 m.
Staten Island megin. Undirstöð-
unum neðansjávar var komið fyrir
á þessum fastsandi. Því er treyst,
að þungi undirstaðanna einn sam
an, en hann er 135.000 smálestir
á hvorri fyrir sig, haldi þeim
óhagganlegum.
Önnur þessara gríðarlegu stein-
steypuundirstaða — en hvor
þeirra er næstum þvi eins stór og
knattspyrnuvöllur — er á smá-
eyju rétt úti fyrir Brooklyn strand
lengjunni, en hin á eyju, sem bú-
in var til með því að dæla sandi
upp af sjávarbotninum á strönd
Staten Island.
Steyptar voru hellur með fjölda
af 17-feta götum og í gegnum
þau var grafinn út sandur og
leðja, til þess að hellan sykki ná-
kvæmleg lárétt og á nákvæmlega
Framhald a ots 14

Hér er verið að hífa upp einn hlutann, sem myndar akbrautina eftjr hinni miklu brú.
Kristur og kirkjan
Kristinn dómur sem lífs-
stefna hófst á þann hátt, að
það var til maður nefndur
Jesús, umhverfis hann söfnuð-
ust nokkrir aðdáendur og vildu
lifa sínu lífi í nærveru hans,
hlusta á kenningar hans og
smámsaman og ósjálfrátt til-
einkuðu þeir sér hugsunarhátt
hans hugsjónir hans og anda
hans, lífsskoðun hans.
Þeir nefndu hann „Meist-
ara,“ og hann kallaði þá „vini.“
Strax á fyrstu árum eftir
krossfestingu hans, hélzt þessi
afstaða þeirra á sama hátt, þótt
hann væri þeim ekki framar
líkamlega nálægur.
Að vera kristinn maður þýð-
ir enn í dag að vera í þessari
persónulegu snertingu við Jes-
úm, sem nú er nefndur „Drott-
inn“ og „Kristur," og mótast
og vera leiddur af anda hans.
Og til þess þarf í raun og
veru ekkert fast skipulag, held
ur aðeins frjálslegt vináttusam-
band. En um það leyti, sem
lokið var við að rita Nýja-
Testamentið er hægt að greina
mótun þeirrar stofnunar, sem
við köllum kirkju nú á dög-
um.
Það myndast staðbundnar
kirkjur hingað og þangað með
sérstöku skipulagi, það eru
vissir yfirmenn viðurkenndir
— postular, prestar og djákn-
ar. Þá eru lögleiddir helgisið-
ir. Skírn, brotning brauðsins,
handyfirlagning. En almennt
er þetta ekki samkvæmt yfir-
lýstri reglugjörð og sízt frá
Kristi sjálfum sem sáluhjálpar
atríði, en sem skipulagið er
að mynda. Enginn hugsandi
maður mundi efast um, að
þetta hafi verið nauðsynlegt
og óhjákvæmilegt, til þess að
kristin trú gæti lifað og breiðzt
út meðal þjóðanna. En hitt er
annað mál, hvort slík þróun
leiddi til nánari snertingar við
Jesúm, eða hvort form og skipu
lag f jarlægðu hann viðkvæmum
hjörtum og frjálsri hugsun.
„En til frelsis frelsaði Krist-
ur oss“ sagði postulinn forð-
um.
Sumir álíta að svo hafi orð-
ið. En það er vafasöm full-
yrðing, þegar á allt er litið.
Kristileg kirkja týndi aldrei
algjörlega snertingu og sam-
bandi við Meistara sinn og
Drottinn. Það er sú staðreynd
sem hefur bjargað henni fram
á þennan dag.
En þegar saga kirkjunnar
hefst í raun og veru, þá koma
einnig hætturnar í Ijós. Kirkju-
sagan er ekki alltaf uppbyggi-
legur lestur.
Ytri áhrif eins og grískur
hugsunarháttur, rómversk
stjórnspeki, trúspeki launhelg-
anna, heimspeki og stjórnmál
allt hefur sitt að segja við mót-
un kirkjunnar og þar kemur
einnig fleira til sögu, og ekki
allt til góðs.
Það myndast deilur og sundr
ung, og þeir dagar koma óðar
en varir, að kristnir menn ber-
ast á banaspjótum og næstum
alltaf út af einhverjum hégóm-
legum smámunum í ytri forn-
um siðum. Og sá tími kom að
kirkjan varð veraldarsinnuð
auðvaldsstofnun, spillt og dauð.
Og þá virtist hún hafa glatað
snertingu sinni og sambandi
við Jesúm algjörlega og vinna
undir merkjum þess, sem er
annarlegast anda hans og kær-
leikskrafti.
En það er mælikvarði á
göfgi og styrkleika kristinnar
trúar, að þrátt fyrir allt, brást
henni aldrei jafnvei ekki í
hinni svörtustu niðurlægingu
kirkjulegrar forystu að fram-
leiða og fóstra hetjur og guð-
menni, píslarvotta og hugsuði,
sem skildu og tileinkuðu sér
anda Jesú hins milda og vitra
meistara og hrósuðu sigri yfir
öllum hættum sem ógnuðu með
að afmá ahrifin af kenningu
hans og hugarfari.
Og eitt er bjargtraust og
öruggt, að hvenær sem kirkjan
víkur frá óttabundnum áhuga
sínum og þrælbundnum tengsl-
um við skipulag, rétttrúnað,
helgisiði og kreddur og snýr
beint til Jesú í anda og sann-
leika eins og hann var, frjáls
vitur og góður og leitar hans
í alvöru og umbúðalaust, þá
verður alltaf endurfæðing og
upprisa til nýs lífs, nýrrar
menningar, gróandi þjóðlíf í
friði, réttlæti og fögnuði, en
þó umfram allt frelsi í anda
hans.
Þetta gjörðist þegar heilag-
ur Franz frá Assisi reyndi að
feta í fótspor drottins síns
bókstaflega. Og aftur varð svip
að, þegar siðaskiptin vöktu
athygli fólks á Kristni Guð-
spjallanna, og þegar John Wes
ley gjörði Jesúm að meginafli
þeirra predikana, sem hann
flutti á vegum og strætum Eng-
lands, og þegar Albert Schweit-
zer settist að í svörtustu frum-
skógum Afríku til að líkna og
lækna, jafnvel þótt rétttrúnað-
urinn teldi hann flytja rangan
skilning á kenningum Krists og
þar af leiðandi villutrú.
Menn sem tileinka sér anda
Jesú rata alltaf rétta leíð.
Þess vegna er það hið eina
inauðsynlega fyrir íslenzku
kirkjuna að þekkja og tileinka
sér anda hans og kraft í frelsi.
framförum og kærleika
Andi hans þarf að blessa
jafnt gleði og skemmtanir unga
fólksins eins og vonir og við-
leitni hins eldra. Hann þarf að
komast að til að gera gleðina
sanna og hreina, og sorgina
heilaga og fagra. Það skiptir
minna máli hvaða leiðir eru
farnar ef takmarkið er eitt.
Það var sagt að allar leiðir
lægju til Róm. Og „nú falla öli
vötn til Dýrafjarðar" eru orð
sem lýsa ást og hrifningu, svo
ekki varð snúið til baka. í
slíkri lotningu þurfum við að
nálgast Krist, þá mun böls alls
batna, hvar sem er i heimin-
um, styrjaldir víkja, áhuginn
á atomvopnum hverfa, hung
urvofan þoka um set af vegi
mannkyns. En setjum við von
og traust eingöngu á ritual,
helgisiði og bókstaf, grallara-
ga'ul og bænasöngl, þá gætum
við aftur lent á villivegum
heilagrar kirkju eins og hún
var fyrr á öldum áður en af
veit. Guð forði hinni frjáls-
lyndu íslenzku kirkiu frá slík-
um örlögum.
Árelíus Níeisson.