Alþýðublaðið - 25.11.1931, Blaðsíða 3

AfcÞtfÐUBfiAÐ'Ð
3
Bezta Gigarettan i 20 stk. pokknm
sem kosta 1 krónu, er:
Commander,
Westminster,
Gigarettnr.
Fást í ollum verzlunum.
Virginia, S8£
&
n
tt 4
V >
B »
iZ
I hverjm pakfca er gnllfalleg fslenzk
mynd, og fær hver sá, er safnað hefir 50
mjndm, eina stækkaða mjrnd.
Hofum fengið okkar ágætu Steamkol. Athugið verð og
vörugæði og kaupið meðan á uppskipun stendur. Fljót og góð
afgreiðsla.
Kolav. Guðna & Einars.
Sími 595.
Siml 595.
hjálpar, þá græðir hiann lítið á
að taka mann, þó ekki sé nema
matvinnunig. En bændur eru yíir-
leitt sviþaðir öðrum atvinnurek-
endum, að þieir vilja hafa hagnað
af keyþtu vinnuafli. Þeir vilja
arðræna sitt veiikafólk rétt eins
og hver annar, sem hefir f nam-
leiðslutæki eða rekstursfé undir
höndum. En að þessu sleptu, þó
alls staðar vantaði fóik í svit-
ir, þá tækju bændur aldrei eins
margt og um sláttinn. Og M.
Magnús má vita, aÖ víðar er
kreppa en í Reykjavík. Víðar um
landið er atvinnuleysi. Og Reyk-
víkingar mundu því engan einka-
rétt fá til vinnu, þó svo hún væri
fyrir hendi. Miklu fremur mundi
hver sýsla iáta atvinnuleysingja
úr þorpum sínum og kauptúnuim
sitja fýrir vinnu.
Þessi tillaga er því hláleg, og
er fádæmi að ekki heimskari
maSur né ómentaðri en M. Magn-
ús skuli láta slíka háðung frá sér
fara. En tilgangurinn með þess-
ari tillögu er aa tefja afgreiðslu
á atvinnubótamáiinu, og ekkert
annað.
Virðist þó eftir frásögn M.
Magnús sjálfs, að bæjarstjórn
þurfi eigi að ómaka sig til þess,
ef ríkisstjórnin mun ekkert greiða
út af atvinnubótafé fyr en á ár-
inu 1932.
M. Magnús virtist ætla að vinna
samúð fjölskyldufeðra hér í bæ
með því að losa bæinn á þennan
hátt við einhleypa menn. En ætlj
tekjur bæjarins mundu vaxa mik-
ið þó skattþegnum fækkaði? Ætli
vinnan í bænum yrði nokkuð
meiri, þó burt flyttust einhverjir
skattþegnar, sem ekki mundu
komast að atvinnubótavinnu hér?
20. nóv. (Frh.)
G. B. B.
Hafnarfjðrðnr.
Verkamannaféiagið „Hlíf“ beld-
ur fund í bæjarþingssalhuan
föstudaginn 27. þ. m. kl. 8,30 sd.
Á fundinum verða rædd ýms fé-
lagsmál, og auk þess flytur Guð-
brandur Jónsson erindi um utan-
för sína síðast liðið sumar og
sýnir skuggamyndir. Guðbrandur
gerði víðförult og kann því frá
mörgu að segja og málsnild hans
er alkunn. Þarf því ekki að efa
að þarna verður tjölmenni sam-
an komið, og er vissara fyrir fé-
lagsmenn að mæta í tæka tíð,
því fundurinn hefst stundvíslega.
Alt Alþýðuflokksfólk er velkomið
meðan húsrúm leyfir.
Þahklæti.
Öllum ykkur, sem á margvis-
legan hátt sýndu mér vináttuvott
á 65 ára afmæli mínu 19. þ. m..
færi ég mitt lijartans þakklæti
og bið guð að blessa ykkur.
Eyjólfur Stefáhssion
frá Dröngum.
LeikSélag Reykjavfkur:
Draugalestim,
eftlv Arnold Rldley.
Þetta er ensfcur leynilögreglu-
sj-ónleikur, sem h-efir þann ágalla,
að fantarnir eru kjólkiæddir
stjórnleysingjar, sem smygia vél-
byssum í járnbrautarförmum á
næturþeli; annars eru stjórnleys-
ingjar venjnlega heimspekingar
og þó kanski enn oftar barnaleg-
ir hugsjónaofvitar, sem ganga
með sítt hár, langt sk-egg og ein-
kennilegar slaufur, en að jafnaði
frábitnir því að berjast fyrir sinni
stefnu með vélbyssum.
Aðalgildi leiksins er þó ekki
faiið í leynilögreglusögunni,
heldur hinum holla, gamansama
blæ, sem höfundinum hefir tek-
ist að ljá verki sínu mieð því að
skipa upp einni handfyiii af
ferðafólki á óvæntum stað, af-
skektri járnbrautarstöð, þar siein
það verður að þreyja af nóttina
í yfirvofandi draugágangi, sem
smám saman leysist upp í ísípeun-
andi fantastrik. Leikurinn er
fullur af skemtil-egum grikkjum.
Leynilögreglumaðurinn kemur
fram í nokkurs koniar fíflsham
m-eðal strandaglópanna, og hætt-
ir fyrst leikaraskapnum: í lok síð-
asta þáttar, þar sem hann stendur
fraruan í bófunum méð sfcamm-
byssuna á lofti sem sá miikii
njósnari Morrison frá Scdtliand
Yard eða einhverri stofnun því-
líkri, en samferðamennirmr höfðu
litið á hann sem hvert annað
hviml-eitt fífl, Í fyrsta liagi af því
hann hafði stöðvað járnbrautar-
lestina út af hattinum sínum, í
öðru iagi af því hann var fulliur
af hjákátiegum bródelíum og ó-
tímabærum skoliahlátrum, og í
þriðja lagi af því hann var alt af
að reyna að segja leiðinlegar
draugasögur, án þess að muna
þær, — og einkum þeim ferða-
langnum, sem sízt skyldi, hinni
alvarlegu piparmey, ungfrú Bour-
ne (frú Marta Kalman), sem ör-
iögin höfðu slöngvað inn í þennr
an óvænta féliagsskap ásamt hin-
um verpandi kanarífugli siniun.
Þennan skemtilega Hamlet, sem
heldur uppi fjörinu 1 leiknum (og
fagnar hinum stolta sigri hins
góða í 1-eikslokin), hann leikur
Bjarni Bjömsson, sem kemur nú
aftur fram á íslenzku leiksviði
eftir þrettán ára fjarvistir.
Þessi lieikur ætti að nægja til að
snúa þeim mönnum á aðra skoð-
un, sem hafa borið kvíðboga fyr-
ir því, að Bjarni hefði tapað
meira en grætt á þessum löngu
fjarvistarárum-. Bjarni h-efir ekki
að eins ágæta leiksviðsfígúru.
heldur er hann án e%-gæddur
uppranalegri gáfu sem gam-an-
lei-kari og hefir í töiuv-ert ríkum
mæli þennan ósikiigreinilega hæfi-
leik til að láta geisla liins kkop-
lega brotna á réttum stað og
stund, eins og hvað ljósiast k-em-
ur fram, þegar hann s-egir hina
hryllilegu, botnlausu dráugasögu
rnn leið og hann bendir á ótta-
slegna piparm-eyna. Viðskifti hans
öll við hana er ósvikinn skop-
leikur, -enda m-eð sterkum keim
hins skrípakenda, en einmitt á
þeim sviðum nýtur Bjarni sín til
fulls. Hann er sem s-agt hrókur
alls fagnaðar í þessum leik, þó.
hinu verði e-kki neitað, að sigur
hans (og hins góð-a) í lei-ksilokin
gerir hann full hátíðliegan. En.
þetta á nú víst einu sinni svo
að vera í þessari tegund skáld-
skapar: leyniiögreglumiaðurinn er
Ij-óssins engill.
Frú Marta Kalman (ungfrú
Bourne) er heldur enginn viðvan-
ingur á sviði kímninnar, enda er
en-gin handvömm á leik hennar
þegar hún lætur hafia sig til að
súpa á vasapelanum og segir svo:
„Nú er ég búin að brjóta.“ Á leik
hennar er óneitaniega fullkomn-
astur heildarsvipur. Hlutv-erk
Friðfinns er að þessu sinni nokk-
uð ann-ar-ar tegundar en honum
lætur bezt. Það kynni að þykja
ónærgætni við gamla leikhetju,
eins og hann, að fetta fingur út í
gerðir hans á sviðinu, en ekki er
þess að dyljast, að stundum
mætti æskja vandaðri framburð-
ar á sérhljóðunum af ieikara, sem
svo háar kröfur eru g-erð-ar til.
Ungfrú Arndís Björnsdóttir l-eikúr
útfarið glæpakvendi frá Chicago,
isem er í tygi við stjórnleysingj-
ana; það er allmikið hiutv’erk,
fult af hamskiftum, en ekki að
sam-a skapi sannfærandi, hvort
sem um er að kenn-a höfundinum
eða 1-eikkonunni.
Indriði Waag-e og Brynjólfur
Jóhannsson leika tvo unga eig-
inmienn (Wintlmop og Murd-ock)
þannig, að ekki er ástæða til að
bæta við lof það eða last, sem
þessir tveir leik-endur hafa áunn-
ið sér; hvorugt er hlutverkið
kröfufrekt, en báðir ganga snot-
urlega frá því. Brynjólfur mætti
þó temja sér sveigjanlegri mál-
róm og iiðugri hreyfingar. Kon-
ur þeirra 1-eika þær frú Magn-ea
Sigurðsson og ungfrú Sigrún
Magnúsdöttir. Hanaldur Björnsso-n
og Gestur Pálsson leika stjóm-
leysingjana, en þ-eirra snild fór
fram hjá mér að þessu sinni
vegna þ-ess, hve lítið þeir líktust
þeim stjórnleysingjum, s-em ég
hefi kynst.
Sennilega er þessi tegund sjón-
leiks með því hæsta, s-em reyk-
vísk leiklist ræður við í svipinn;
a. m. k. virðast hæfileik-ar þessa
félags ekki v-era þess um ko-mnir
að túlka okkur baráttuna milli
hins góða og illa með öllu yfir-
skilvitlegri meðulum en hér eru.
á boðstólum, enda má segj-a, að
sú barátta ei-gi nú á dögum eink-
anlega heima í kímnu o-g góð-
látlegu reyfaraformi, eins og
þessu. En víða mættu tilsvörin
falla eðliiliegar i þýðingunni.
H. K. L.