Morgunblaðið - 18.10.1986, Blaðsíða 4

4 B
enn hvemig ég átti að bregðast
við kveðjum þeirra, að ég sagði
við foringjann: „Heyrðu, ég kann
allar reglumar, sem banna að
heilsa að hermanna sið í borgar-
legum klæðnaði, en þegar maður
er yfírmaður alis heraflans ætti
að vera einhver undanþága, sem
leyfði manni að svara með sama
hætti.“ Og þá fékk ég viturlegt
svar. Hann sagði: „Ég held, að
enginn myndi segja neitt, ef þú
gerðir það.“
Ef þið sjáið mig í sjónvarpi og
ég heilsa að hermanna sið, þá
vitið þið, að ég hef leyfí til þess
núna og mér er sönn ánægja að
gera það.
En þið vitið að ég get ekki
heilsað sumum héma með þeim
hætti, af því að þeir gegna borg-
aralegum störfum. Það minnir
mig hins vegar á þær fómir, sem
þið og fjölskyldur ykkar færið.
Hvort heldur fjölskyldur ykkar
em hér eða heima í Bandaríkjun-
um þá færið þeim kveðju mína
næst þegar þið hittið þær eða
skrifíð þeim og segið þeim, að
ég forseti þeirra og raunar allir
Bandaríkjamenn þakki þeim.
Mér fínnst, að þið verðið að
klappa einu sinni enn. Það hefði
aldrei verið unnt að halda þá
fundi, sem nú er nýlokið, nema
vegna gestrisni og fómfýsi
íslensku þjóðarinnar.
Jæja, nú verð ég að halda af
stað. Nancy bíður með kvöldmat-
inn. Og þingið situr enn að
störfum, og ég verð að snúa aft-
ur heim til að fylgjast með því,
sem þar er að gerast. Stundum
fá þeir furðulegar hugmyndir um
að lækka laun hermanna. En
hafíð ekki áhyggjur af þvi, ég
leyfí þeim það ekki.
Þar sem ég er langt í burtu
frá þeim núna, ætla ég að segja
ykkur smásögu, sem mér fínnst
vera um þá. Stundum þegar ég
hugsa til þeirra og sérstaklega
stjómarandstöðunnar, sem hefur
þessa fáranlegu afstöðu, minnist
ég félaganna þriggja, sem komu
út úr húsi nokkru og uppgötv-
uðu, að þeir höfðu iæst lykilinn
inni í bíl sínum. Einn þeirra
sagði: „Náið í vír-herðatré.“ Og
hann bætti við: „Ég get rétt
vírinn, skotið honum inn og
krækt utan um húninn og opn-
að.“ „Nei,“ sagði annar „það
getur þú ekki. Einhver kann að
sjá til þín og halda, að þú sért
að stela bílnum." Og hinn þriðji
sagði: „Svona strákar, flýtið ykk-
ur að þessu, það er að byrja að
rigna og blæjan er opin.“
Að lokum vil ég aðeins segja
þetta: þið emð hér í framvam-
arlínu NATO, þið leggið það ekki
á ykkur að yfírgefa heimili ykkar
og vini aðeins til þess að koma
í veg fyrir að heimurinn versni.
Þið eruð hér til að bæta hann,
þið eruð hér í nafni frelsis. Já,
lokamarkmið bandarískrar ut-
anríkisstefnu er ekki aðeins að
koma í veg fyrir stríð, það er
landnám í nafni frelsis - að vinna
að því að sérhver þjóð, sérhver
maður fái einhvem tíma notið
þeirrar blessunar, sem frelsið
veitir. Allt ykkar starf hefur
styrkt heimsfrið, þann frið, sem
leyfír kyndli frelsisins að loga
áfram og kasta birtu sinni um
heim allan.
Ég verð að segja ykkur, að af
öllu því, sem ég er stoltur af í
starfí mínu er ég stoltastur af
ykkur, sem berið einkennis-
klæðnað lands ykkar - ykkur
ungu karlar og konur - Guð blessi
ykkur.
Fyrir mörgum ámm, í upphafí
síðari heimsstyijaldarinnar, var
George Marshall, hershöfðingi,
spurður að því, hvert væri leyni-
vopn okkar. Og hann sagði þá,
bara venjulegustu krakkar í
heimi. Og ég segi ykkur það satt,
við eigum enn þetta leynivopn.
Guð blessi ykkur öll. Þakka
ykkur kærlega fyrir.
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 1986
Ljósmynd/Franl
Höfði, fundarstaður
Gorbachevs og Reagans í
Reykjavík. Pallarair fyrir
utan húsið voru reistir fyr-
ir fréttamenn sem fylgdust
með komu og brottför leið-
toganna.
Þungbúnir leiðtogar kveðj-
ast eftir langa og stranga
fundi, þar sem ekkert sam-
komulag náðist.
Vigdís Finnbogadóttir, for-
seti íslands, og Ronald
Reagan, forseti Banda-
ríkjanna, á gangi við Bessa-
staði.
Mikhail Gorbachev, leiðtogi
Sovétríkjanna, og Vigdis
Finnbogadóttir, forseti ís-
lands, í stofunni á Bessastöð-
um.
Voldugustu menn veraldar
horfast í augu í látlausri
stofunni í Höfða. Á milli
þeirra er blómakarfa með
merki Reykj avíkurborgar.
Reagan og Gorbachev á
tröppunum á Höfða að
morgni laugardags 11. októ-
ber.
Morgunblaðið/ Ragnar Axelason