Morgunblaðið - 10.01.1988, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. JANÚAR 1988
C 3
Jökla (Ólafía Hrönn Jónsdóttir) úr Fjalladal mætir í gullæðið
Það er svo skrítið að þeir sem
hafa unnið í síldinni sjá þetta allt
í rósrauðum bjarma. Þessvegna
er svo gaman að reyna að ná
stemmingunni; það var unnið dag
og nótt meðan hrotumar stóðu
yfir. Svo kom landlega - hún stóð
mismunandi lengi - stundum í
nokkra daga. Þá voru böll á hvrju
kvöldi eftir bíó allan daginn. Fyrir
austan, og ég býst við að það
hafi verið eins fyrir norðan, var
þetta eins og samnorrænt sam-
félag, því Finnar, Færeyingar,
Norðmenn og Svíar voru allir á
síld og þeir komu inn í brælum,
eins og íslensku sjómennimir, og
voru á böllunum.
Það er nú dálítið grínast með
finnana í þessu leikriti, því þeir
dmkku dálítið stíft. Svo voru þeir
alltaf með stóra hnífa hangandi
við beltin og það skildi þá ekki
nokkur maður, því þeir töluðu
bara finnsku. Maður var logandi
hræddur við þá. Ef maður sá finna,
tók maður til fótanna - hvert sem
var.
Eitt sem var sérstakt við þennan
tíma og varðaði konur er að þær
söltuðu í akkorði. Þetta var eina
ákvæðisvinnan sem konur gátu
komist í, fyrir daga bónusins,
þannig að það vom talsver upp-
grip í þessu fyrir konur. Annars
held ég að þeir séu jafnmargir
Islendingarnir sem hafa komið
nálægt síldarvinnu og þeir sem
ekki hafa gert það. Síldin er svo
stór þáttur í sögu þessarar aldar
og það hefur verið mjög gaman
að fást við þetta verkefni.“ ssv
(Morgunblaðið/Bj ami)
Síldargrósserinn (Jón Sigurbjörnsson) heilsar upp á síldarstúlkur
Mér finnst gaman
að vera svona maður
JÓN SIGURBJÖRNSSON er
einn af reyndustu leikurum
Leikfélags Reyjavíkur; leik-
ferill hans spannar nú 38 ár,
en þar af hefur hann leikið í
Iðnó í 20 ár og tekið þátt í
nokkrum sýningum í Austur-
bæjarbíói. Jón er ekki minna
þekktur sem óperusöngvari en
sem leikari og spurði ég hann
hvernig „Síldin kemur“ legðist
í hann; hvernig væri að leika i
Skemmunni eftir 20 ár í Iðnó
og hvað óperusöngvara þætti
um að syngja í svona „poppuð-
um“ söngleik.
„Það var helvíti kúnstugt að
koma inn í þetta mikla rými,“ seg-
ir Jón. „Sérstaklega er mikill
munur hér bakatil, miklu betri
aðstaða fyrir þá sem vinna að sýn-
ingm. Mér finnst þetta hús hæfa
vissum leiksýningum, öðrum ekki.
Það er kostulegur bakgrunnur fyr-
ir verk eins og Sfldina og mér
finnst skaði að þetta hús skuli eiga
að fara. Ég held að þetta verk
geti gengið svo mikilu lengur en
fram á vorið.
Svona „poppaður“ söngleikur,
eins og þú segir, er ekkert nýr
fyrir mér. Ég lék í „Jesus Christ
Superstar" hér um árið. Lék þar
Kaífas, æðstaprest. Ég hef alltaf
haft ákaflega gaman af léttri
dægurtónlist, svo þetta var ekkert
framandlegt fyrir mig. Síðan lék
ég í söngleiknum Gretti, en þar
voru Stuðmenn með músíkina.
Reyndar var Valgeir ekki með þá.
Mér fannst ákaflega gaman að
músíkinni í báðum þessum verkum
og svo er enn með Síldina. Veistu,
það skiptir engu máli hvort maður
syngur óperu eða dægurmúsík.
Aðalatriðið er að músíkin höfði til
manns. Það er ekkert absúrd við
það að óperusöngvari syngi annað
en óperusöng.
Svo er annað; söngleikurinn er
bara ein tegund af leikhúsi og ég
lærði leiklist fyrst, áður en ég fór
út í söngnám. Vissulega ætlaði ég
að syngja meir, en það æxlaðist
einhvemveginn svo að leikhúsið
varð ofan á. Ég hefði gjaman vilj-
að syngja meira, en verð að
viðurkenna að ég hef átt mjög
gott líf í leikhúsinu."
Óperusöngvari og leikari.
Hver er skoðun þín á svona
gamanleikjum?
„Þetta verk er þjóðlífslýsing og
sýnir okkur síldarárin upp úr 1960.
Eg verð að segja eins og er að
mér finnst þetta fjandi gaman.
Ég hef tekið þátt í mörgum gam-
anleikjum, sett þá upp sjálfur og
mér finnst það alltaf jafn skemmti-
legt, á meðan þeir fara ekki út í
vitleysu. Mér finnst allar tegundir
af leikhúsi jafnréttháar. Það eina
sem skiptir máli er að hlutirnir séu
skynsamlega unnir. í síldinni er
ég spekúlantinn og grósserinn sem
er að missa fótfestuna í síldaræv-
intýrinu. Ég get ekki sagt ad ég
hafi þekkt svona persónu; ég varð
bara að geta í eyðurnar og veistu,
mér finnst ákaflega gaman að
vera svona maður.“ ssv