Morgunblaðið - 15.04.1989, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. APRÍL 1989
B 5
okkar Theódórs, og hún hefur verið
mjög skemmtileg. Þetta er svo gjör-
ólíkt því sem ég, a.m.k., hef fengist
við áður. En þetta hefur verið er-
fitt, því á yfirborðinu virðist textinn
liggja bein fyrir manni — virðist
ósköp sakleysislegur, en reynist svo
þrælsnúinn.“
Upphaflega ætlaði Sunna Borg
að leika hlutverk Stellu, en forfall-
aðist hálfum mánuði fyrir frumsýn-
ingu og í staðinn er það Kristbjörg
Kjeld sem fer með hlutverk henn—
ar.„Þau hringdu í mig klukkan tíu
að morgni, einn dag fyrir hálfum
mánuði,“ segir Kristbjörg, „og
spurðu hvort ég væri til í að koma
norður og taka að mér hlutverkið.
Ég bað um frest til að hugsa mig
um, en klukkan tvö var ég lögð af
stað norður — á sandölum í nepjuna
og varð að byija á því að kaupa
mér kuldaskó til að geta gengið.“
— Nú hafið þið lagt allt leik-
húsið undir ykkur; málað strandlíf
upp um alla veggi.
„Já,“ svarar Hlín, „við ætium að
slá Broadway út. Salurinn er undir-
lagður af leikmyndinni. Áhorfendur
eru eins og ferðalangar á sólar-
strönd; ferðahópur að horfa á annan
ferðahóp. Við ákváðum að eftir
þennan langa vetur, væri alveg til-
valið að búa til sólarvin hér í leik-
húsinu.
Annars vil ég nú endilega taka
það fram, að þetta er ekki bara

AÐ SJA DRAUM SINN
rœtast
að leikstjóri stjórni með einhveijum
„terror". Mér finnst nauðsynlegt
að hafa samskiptin í lagi — bæði
við hvern og einn, og allan hópinn.
Þetta er mjög líkt því að vera farar-
stjóri. Maður þarf að samstilla hóp-
inn og vanrækja engan. Svo er
annað mál, að í upphafi ferðar veit
maður ekkert þvað kemur til með
að henda hvern og einn.“
„Aðalatriðið er að fyrir hendi sé
skapandi andrúmsloft. Ein hug-
mynd leiðir af annarri og það má
enginn vera eigingjarn á hugmynd-
ir.“
Þau Anna og Theódór voru spurð
hver væru helstu vandamál þeirra
á þessu flakki í sumar og sól.
„Það gerist ýmislegt hjá þessum
hjónum, sem eru að fara í fyrsta
skipti til sólarlanda, þótt þau hafi
verið gift í tuttugu ár. Þau átta sig
á tilfinningum, sem lengi hafa sof-
ið. A.m.k. kemur Nína ekki söm til
baka.“ „Ég get nú ekki séð að Stef-
án hafi mikið breyst,“ bætir Theód-
ór við. „Hann er ennþá sama karl-
remban, eftir sem áður. Eina
ákvörðunin sem hann tekur er að
koma ekki aftur. Hann er ekki til
í að standa augliti til auglitis við
þau vandamál sem við blasa.“
segir Anna, „Nína gerir
meiri kröfur til lífsins; hún vill kafa
dýpra.
Annars er það merkilegt, að þetta
er í raun og veru „fyrsta sólarferð"
'a
\idur
nnar
Sigurveig Jónsdóttir, leik-
kona, á 40 ára leikafmæli
um þessar mundir og heldur
upp á það með þátttöku í
Sólarferð hjá Leikfélagi
Akureyrar. Þar leikur hún
Elínu, eina mikla senjórítu,
íslenska í húð og hár. Sigur-
veig hóf sinn leikferil hjá
Leikfélagi Akureyrar og
starfaði þar nær óslitið til
ársins 1980, er hún fluttist
til Reykjavíkúr. Hún var
spurð að því hvers vegna
hún hefði lagt leiklistina
fyrir sig.
Eg kom hingað til Akur-
eyrar, frá Ólafsfirði, til
að fara í gagnfræðaskóla.
Einn daginn var hringt í
mig og ég beðin að leika
í „Orrustunni á Hálogalandi“ með
Leikfélagi Akureyrar, sem þá var
áhugamannafélag. Ég veit í raun-
inni ekki enn þann dag í dag hvers
vegna var hringt í mig. Ég hafði
ekkert gert til þess.“
— Hafðir þú þá aldrei leikið neitt
áður?
„Ég veit ekki hvað skal segja. í
Ólafsfirði hafði lengi verið mjög
öflug leiklistarstarfsemi, en ég var
kannski ekki mikið viðriðin hana.
Aftur á móti hafði ég fengið berkla
þegar ég var níu ára og þurft að
dvelja í eitt ár á Kristsneshæli. Það
var skrýtin reynsla. Ég var eina
barnið þar og hafði svosem ekkert
sérstakt við að vera; lék mér ekki
með dúkkur eða neitt svoleiðis. Ég
sá allar kvikmyndasýningar þar og
skemmtiatriði og ég lifði mig alger-
lega inn í þann heim og var alltaf
að syngja, leika og dansa fyrir aðra
vistmenn og starfsfólkið." Sigur-
veig verður hugsi og bætir svo við:
„Ég var alltaf svo ein að ég lifði
mig inn í einhvern furðulegan heim.
Eftir Orrustuna á Hálogalandi
lék ég með Leikfélagi Akureyrar
til 1980, nema þegar ég átti börnin
mín tvö, þá tók ég hlé. Og ég var
í fyrsta fastráðna leikhópnum hér.“
— Þú hefur þá lagt þitt af mörk-
um til að fá atvinnuleikhús hér á
Akureyri?
„Já, þá var maður að vinna og
með heimili og var í 4-5 uppfærslum
á vetri. Þetta var orðin mjög mikil
vinna og leikhúsið gekk fyrir öllu.
Þegar ég fór svo suður 1980, var
það bara til reynslu. Við ætluðum
ekki að setjast þar að, en það atvik-
aðist svo að við snerum ekki aftur.
Það haust lék ég
móðurina í söng-
leiknum Gretti í
Austurbæjarbíói.
Það var gríðarlega
mikil sýning, með
Stuðmönnum
meðal annars. Það
var meiri háttar
reynsla að lenda í
því — og alveg
óskaplega gam-
an.“
— En saknarðu
ekki leikfélagsins
á Akureyri?
„Jú, auðvita
sakna ég bæði
bæjarins og leik-
félagsins. Það hafði verið svo mikil
spenna því fylgjandi að fá því breytt
í atvinnuleikhús. í raun og veru
fannst mér vont að fara.“
— Hvaða tímabil á ferli þínum
finnst þér hafa verið skemmtileg-
ast?
„Ef ég á bara að velja tímabil
úr leiklistarferlinum, þá finnst mér
það vera þegar ég fór áð fá karakt-
erhlutverk. Það var Gísli Halldórs-
son sem kom mér út úr þessum
léttari verkefnum; alls konar týp-
um, yfir í dramatísk hlutverk. Þá
fór ég að fá eitthvað til að glíma
við. Það var stórkostlegur tími. Ef
ég á að velja úr allri heildinni, þá
er mér minnisstæðastur tíminn þeg-
ar við hér á Akureyri vorum að
komast úr áhugamennsku yfir í
atvinnumennskuna og baráttan við
að koma bæjaryfirvöldum í skilning
um hvað þyrfti til að reka hér at-
vinnuleikhús. Þetta var svo mikið
átak og mikil spenna, að sá tími
getur ekki orðið annað en ógleym-
anlegur.“
— Og þið sigruðuð.
„Já, við sigruðum. Og ég verð
að segja, að ég vona að bæjarbúar
beri gæfu til að hlúa að sínu leik-
húsi og vera stoltir að sækja það,
svo það megi dafna. Mér finnst al-
veg stórkostlegt að hér skuli vera
atvinnuleikhús, og í rauninni ennþá
ótrúlegt. Mín von er að það megi
halda áfram að þróast og ég vildi
sjá það verða framsækið leikhús.
En það er auðvitað
undir bæjarbúum
og bæjaryfirvöld-
um komið. Fyrst í
stað voru menn
efíns að það gæti
gengið. En ég
sagði alltaf: Sá
tími kemur að fólk
SEM A 40 ARAífyT'' -
- SEGIR
SIGURVEIG
JÓNSDÓTTIR
LEIKAFMÆLI
UM ÞESSAR
MUNDIR
vmna hér. Það
hefur sannast, svo
um munar, í vetur.
Það er yndislegt
að sjá draum sinn
rætast."
saga af sólarferð, heldur er hún
bara rammi utan um átök og upp-
gjör hjóna. Þetta er mjög vel valinn
rammi, því þegar heimur þeirra
afmarkast allt í einu af litlu hótel-
herbergi, verða öll smáatriði svo
risastór og allt öðruvísi en heima í
hvunndeginum. Eins og oft í leik-
húsi, upplifir maður einhvern sann-
leika um sjáífan sig og samskipti
við þá sem í kringum mann eru.“
En nú er ekki lengur til setunnar
boðið — allir aftur á sviðið — því
enn á eftir að binda nokkra hnúta
fyrir frumsýningu. Þau Hlín, Krist-
björg, Anna og Theódór kveðja og
segjast hvetja landsmenn til að
nýta sér það forskot á sumarið sem
leikhúsið á Akureyri er nú, þetta
sé a.m.k. ódýrasta sólarferðin á
markaðnum í ár.
ssv
Stefán Bald-
ursson leik-
stjóri.
MnrmmKloAlA/p;.
Jesper Vigant i hlutverki piltsins.
verður strax svo flókið en strákurinn
finnur guð í kettinum, jafn fráleitt
ogþað kann að hljóma,“ segir Stefán.
— Viltu segja svolítið frá uppsetn-
ingunni?
„Mér fannst alveg óskaplega gam-
an að vinna þetta verk. Þetta er eitt
það alskemmtilegasta sem ég hef
komist í. Verkið lætur svosem ekki
mikið yfir sér við fyrstu kynni en
það er svo djúpt að þetta er ein
mest auðgandi leikhúsvinna sem ég
hef tekið þátt í. Þetta var að því leyti
nokkuð sérkennilegt leikstjórnar-
verkefni, að þó segja megi að áhorf-
andinn megi helst aldrei sjá leik-
stjórnina í sýningu, þá er þetta alveg
einstakt dæmi um sýningu þar sem
alls ekki má hvarfla að áhorfandan-
um að nokkur leikstjóri hafi komið
nálægt verkinu. Sýningin reynir því
ekki á þá hlið leikstjórnar sem snýr
að útsjónarsemi við útfærslu og
uppátæki, heldur eru það eingöngu
þessar þijár persónur og þeirra sam-
skipti sem skipta öllu máli. Ég vann
þessa sýningu dálítið öðruvísi en ég
hef gert áður. Að því leyti var þetta
óvenjuleg og skemmtileg reynsla þó
það sé kannski rökrétt framhald af
því hvernig vinna manns hefur þró-
ast. Maður er náttúrlega alltaf að
reyna þróa sjálfan sig og festast
ekki í einhveijum vinnubrögðum.“
— í hveiju fólst sá munur?
„Þessa sýningu vann ég eiginlega
algjörlega útfrá spuna og verkið var
mjög vel til þess fallið vegna þess
hversu fámenn hún er. Spuninn tók
auðvitað alltaf mið af textanum en
þetta var ný reynsla fyrir leikarana
og þeir höfðu mjög gaman af þess-
ari vinnu. Sýningin er unnin fyrir
afskaplega náið svið, kjallarasviðið í
Borgarleikhúsinu í Álaborg, þannig
að leikstíllinn er afskaplega raunsær
og náinn. Leikmyndin var líka nokk-
uð sérstök, því veggir sviðsins voru
málaðir en eiginleg leikmynd var í
rauninni engin. Það verður því
eflaust dálítið skrýtið að sjá sýning-
una hérna því auðvitað eru húsa-
kynni allt öðruvísi á Litla sviði Þjóð-
leikhússins en í leikhúsinu í Álaborg.
Við munum þó reyna að Iíkja efiir
því eins og hægt er,“ sagði Stefán
Baldursson.
Þvi má svo við bæta að sýningin
hlaut einróma lof danskra gagnrýn-
enda og voru þeir á einu máli um
að leikstjóm Stefáns Baldurssonar
væri „í heild framúrskarandi — skýr <
án þess að einfalda," svo vitnað sé
í orð Jens Kistrup í Berlingske Tid-
ende. Aðrir gagnrýnendur tóku í
sama streng, t.a.m. Beth Juncker í
Politiken, en hún sagði m.a.: „Leik-
hús Enquists er leikhús orðsins og
Stefán Baldursson nýtir sér það til
hins ýtrasta. Þetta er falleg sýning
en jafnframt óhugnanleg og
ögrandi."
Leikendur í Heima hjá afa eru þau
Jesper Vigant, sem
vann mikinn leik-
sigur með túlkun
sinni á piltinum, (
Bodil Sangill og
Githa Lehrmann.
Leikmyndina gerði
Pia Maansen. Það
er fengur að þess-
ari sýningu og vonandi að leikhú-
sunnendur láti hana ekki fara fram-
hjá sér, þá sjaldan erlendir leikhópar
taka sig upp til leikferða hingað til •
íslands.
Viðtal: Hávar Siguijónsson
DANSKUR GESTALEIKUR FRÁ
ÁLABORG í LEIKSTJÓRN
STEFÁNS BALDURSS0NAR