Morgunblaðið - 08.05.1992, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MAÍ 1992
33
börn. Sonur hans, Sigurður, var
meira og minna hjá afa og ömmu
og er hann nú nýgiftur og býr í
Bandaríkjunum. Dóttir hans,
Zanný, á tvö börn og býr í Reykja-
vík. Ingþór reyndist dætrum Unu
og barnabömum eins og besti faðir
og var umhyggjan gagnkvæm.
Ingþór lærði málaraiðn og varð
málarameistari árið 1936. Ég man
hve mér sem barni þótti allt fallegt
sem frændi minn gerði. Ég held ég
hafi rétt fyrir mér í því að Ingþór
hafi verið með þeim fyrstu hér á
landi sem málaði mynsturmálningu.
Gamlar hurðir, karmar-og veggir
skreytti hann fagurlega svo unun
var á að horfa. Eg fékk til dæmis
kommóðu í fermingargjöf sem Ing-
þór málaði með viðarmálningu.
Ingþór mat konu sína mikils enda
áttu þau mörg sameiginlega áhuga-
mál og voru í fjölmörgum félögum
og alls staðar voru þau hjón hrókar
alls fagnaðar. Þau ferðuðust bæði
utan lands og innan, höfðu ákaflega
gaman af að spila og dansa og
ómissandi voru þau á öllum 'stúku-
skemmtunum.
Eftir að Ingþór hætti að mála,
eða síðustu 11 árin, hefur hann
unnið í bílskúrnum sínum á Kambs-
vegi 3 við að taka á móti fötum sem
hann sendi til bágstaddra barna og
fullorðinna í Póllandi. Fyrir þessi
störf sín var Ingþór heiðraður á
margvíslegan hátt og var m.a. boð-
ið til Póllands fyrir rúmum tveimur
árum. Sagði hann mér að þá hefði
hann verið hvað glaðastur er hann
sá börnin í fötunum sem hann hafði
sent þeim.
Þótt byrgi stundarbil
mér beggja heima sýn
þá dýpst úr hugans hyl
og horfi upp til þín.
Mér ljós var lífið þitt,
því lund mín bljúg og köld.
Eg hneigi höfuð mitt
í hjartans dýpstu þökk.
(Ingþór Sigurbjömsson)
Þetta ljóð var hinsta kveðja Ing-
þórs til Gunnlaugs, bróður síns. Það
birtist í „Daggir“, II. hefti, kveri
með ljóðum Gunnlaugs P. Sigur-
björnssonar, sem Ingþór og séra
Bragi Friðriksson bjuggu til prent-
unar árið 1972.
Ég vil þakka Rögnu og Valgeiri
í Sigtúninu fyrir hina miklu um-
hyggju sem þau hafa sýnt Unu og
Ingþóri, frænda mínum, alla tíð.
Um leið og ég kveð Ingþór Sigur-
björnsson með virðingu og þakka
tryggð og vináttu gegnum árin
votta ég Unu, konu háns, dætrum
hennar, barnabörnum og barna-
barnabörnum svo og öllum ættingj-
um og vinum mínar samúðarkveðj-
ur.
Útför Ingþórs Sigurbjörnssonar
fer fram frá Fríkirkjunni í Reykja-
vík í dag kl. 13.30 og verður hann
lagður til hinstu hvíldar við hlið
sonar síns í Grafarvogskirkjugarði.
Veri hann kært kvaddur, Guði á
hendur falinn. Hafi hann þökk fyrir
allt og allt.
Það mælir hans bróðurdóttir,
Jónina Björnsdóttir
frá Oddgeirshólum.
Ingþór vinur minn er látinn rúm-
lega áttræður, fæddur 5. júní 1909
að Kambshóli í V-Húnavatnssýslu.
Foreldrar hans voru Sigurbjörn
Björnsson bóndi þar og kona hans
Sigurlaug Níelsdóttir. Ungur flutt-
ist hann til Reykjavíkur og hóf
málaranám hjá Katrínu Fjeldsteð
árið 1929, en lauk síðan námi hjá
Jóni Björnssyni.
Vinátta okkar Ingþórs hófst þeg-
ar við vorum tæplega tvítugir og
hefur sú vinátta staðið allar götur
síðan. Við vorum á sama tíma í
málaranámi og lukum sveinsprófi
sama ár eða 1933 og vorum heldur
betör hamingjusamir menn að vera
orðnir fullgildir málarar og með
bréf upp á það. Við héldum alltaf
okkar kunningsskap þó oft væri vík
milli vina eins og gengur. Hann
fluttist að Selfossi og bjó þar nokk-
ur ár. Ingþór var mikill félags-
hyggjumaður og tók þátt í margvís-
legu félagsstarfi bæði innan sinnar
stéttar og utan. Meðal annars starf-
aði hann mikið í Góðtemplararegl-
unni. í félagsmálum málarasveina
unnum við töluveit saman og síðar
í Málarameistarafélagi Reykjavík-
ur. Var hann ritari í stjórn þess um
tíma. Ingþór var sæmdur þjónustu-
merki félagsins á 80 ára afmæli
sínu.
Á þeim tíma sem verið var að
vinna að undirbúningi að „Málara-
tali“, tók hann mikinn þátt í að
safna upplýsingum í það. Hann var
góður félagsmaður og málsvari
sinnar stéttar.
Á seinni árum hóf hann ógleym-
anlegt hjálparstarf fyrir fátæk börn
í Póllandi og vann að því starfi af
hug og sál. Fyrir þetta starf var
honum sýndur mikill heiður og hon-
um boðið til Póllands sem hefur
eflaust verið honum ánægjuleg
ferð.
Kona Ingþórs er Una Pétursdótt-
ir og hafa þau lifað í farsælu hjóna-
bandi í meira en hálfa öld. Una er
mikil afbragðskona, listfeng með
afbrigðum. Þau eignuðust einn son,
Sigurbjörn, en urðu fyrir þeirri
þungu sorg að missa hann á besta
aldri. Hann var efnilegur tónlistar-
maður.
Ég átti oft góðar stundir er ég
heimsótti þau Unu og Ingþór á
Kambsveginn. Ingþór var skáld-
mæltur og kastaði oft fram stöku
og Una var skemmtileg kona heim
að sækja.
Við sem þekktum Ingþór og aðr-
ir vinir í málarastétt kveðjum þenn-
an góða mann og vottum Unu og
öðrum ástvinum hans dýpstu sam-
úð.
Sæmundur Sigurðsson, málari.
Kveðjuorð
Þyrí Gísladóttir
Ein fyrsta minning mín úr
Hvassaleitinu er tengd þessari
sómakonu. Það var árið 1962 þegar
hverfið var enn í byggingu og sum-
arbústaðir og hænsnakofar voru
uppi í holtinu þar sem barnaheimil-
ið og Austurver eru nú. Fjölskyldan
var nýflutt á þessar framandi slóðir
og börnin í hverfinu voru smám
saman að kynnast. Þegar ég gekk
framhjá Þyrí, þar sem hún var að
vinna í garðinum sínum, kallaði hún
til mín með nafni. Ég hafði aldrei
séð hana fyrr. Hún tók mig tali og
spurði mig, níu ára snáðann, hvem-
ig ég kynni við mig og hvort ég
væri ekki farinn að leika mér við
börnin í nágrenninu. Ekki man ég
hveiju ég svaraði en hún kvaddi
mig með þeirri orðum að hún biði
kærlega að heilsa móður minni.
„Þekkjast þær?“, varð mér hugsað
og igekk hugsandi á brott.
Eg átti því láni að fagna að koma
oft til þeirra Halla og Þyrí þar sem
við Guðni sonur þeirra lékum okkur
talsvert saman. Ég bar mikla virð-
ingu fyrir eldri bróður Guðna,
Steina, sem var okkur stærri og
meiri og því fyrirmynd í flestu því
sem stráka dreymdi um. Ég man
eftir því hvað okkur þótti gott að
fá brauð og mjólk í eldhúsinu hjá
móður þeirra. Sumarbústaðarferðin
með þessari fjölskyldu til Þingvalla
er mér líka enn í fersku minni, svo
og bíltúrinn til Laugai*vatns þar sem
við fórum í gufubað. Okkur þótti
merkilegt að fá að ferðast í dross-
íunni með frænda Guðna. Þetta var
í fyrsta sinn sem ungi snáðinn á
númer 147 gisti utan borgarinnar
og ferðalög í ijaðursófum glæsibif-
reiðar ekki daglegt brauð. Þvílíkt
ævintýri.
Halli og Þyrí voru afar samheld-
in hjón og ófeimin við að láta að-
dáun sína í ljós hvort á öðru. Halli
var rólegri en bjó yfir ágætri kímni-
gáfu. Þyrí var blátt áfram, hress í
bragði og glæsileg í framgöngu,
kona sem setti svip á umhverfið
hvar sem hún kom.
Hjalti Jón Sveinsson.
Krisljana Krisijáns
dóttir - Minning
Móðursystir mín, Kristjana Krist-
jánsdóttir, lést 19. mars 1992. Mig
langar að minnast Sjönu frænku
með fáum orðum og rifja upp kær-
ar minningar sem ég á um hana.
Sjana missti mann sinn, Júlíus H.
Kristjánsson, sem dó löngu fyrir
aldur fram stuttu eftir að ég flutti
til Bandaríkjanna fyrir þijátíu
árum. Eftir lát Júlíusar bjó Sjana
ein og lifði fábrotnu lífí, og var hún
sjúklingur í mörg ár. Sjana átti fjöl-
skyldu sem hún elskaði afar mikið
og hún vildi ávallt breiða vængi
sína yfir systur sínar Vilborgu og
Bjargeyju, móður mína, Stefánsd-
ætur. Sjana átti einkason, Sig-
mund, sem var henni kær, og börn
hans voru hennar dálæti og stolt.
Það er ekki hægt að minnast Sjönu
án þess að segja frá Júlla frænda
og hans elskulegheitum gagnvart
mér og öllum sem hann þekktu.
Hann var góður maður, sem elskaði
Sjönu sína og fjöiskyldu hennar.
Sigmundur sonur þeirra var góður
frændi og var mér mjög samrýmd-
ur, en á heimili þeirra dvaldi ég
löngum í góðu yfírlæti. Ég naut
kærleika þeirra allra, og Sjana var
mitt leiðarljós á margan hátt þegar
barnssálin var lítil og heimurinn svo
stór, með því að veita mér athygli
og stuðning, sem gaf mér sjálfs-
traust og öryggi. Það var alltaf
gott að heimsækja frænku á leið
heim úr píanótíma hjá Annie Leifs
og gæða sér á brauði og mjólk.
Sjana vildi heyra mig spila og hvatti
mig til þess að æfa aftur og aftur
lexíuna mína, þolinmæði hennar og
elskulegheit þegar hún var að
hjálpa mér með heimalærdóminn
eru mér enn í fersku minni, því hún
vildi mér allt það besta í lífínu og
leiðbeiningar hennar voru mér gott
veganesti á lífsins braut.
Það er ekki hægt að hugsa til
frænku án þess að minnast á heimil-
ið á Hringbraut 58, og þá sérstak-
lega á annan í jólum, sem var af-
mælisdagurinn hennar. Þá var
veisla haldin og íjölskyldur Júlla
og Sjönu mættu prúðbúnar til hátíð-
arhalda. Það var margt um mann-
inn og mikið fjör. Matarborðin
svignuðu undir hátíðarmatnum,
hangikjöti, kartöflusalati, laufa-
brauði og alltaf appelsín- og malt-
ölsblanda, lagtertur og konfekt.
Hún Sjana mín kunni svo sannar-
lega að setja upp fína veislu. Það
var leikið á píanóið, gengið í kring-
um jólatréð og jólalög, sálmar og
þjóðlög sungin. Þessi minning um
ijölskyldur og vini sem hittust í jóla-
skapi ágleðistundu til að njóta sam-
vistar og kærleika var greypt í
huga lítillar telpu til geymslu um
alla lífstíð. Þegar ég lauk háskóla-
námi mínu kom Sjana til Bandaríkj-
anna til þess að vera viðstödd þeg-
ar ég tók við háskólaskírteininu.
Hún var stolt af frænku sinni á
þessum áfanga hennar, frá barn-
æsku minni hafði hún alltaf brýnt
fyrir mér mikilsvirði menntunar, og
mér fannst að ég gæti þakkað henni
fyrir að ég lauk prófi. Eftir að Sjana
veiktist fannst mér oft erfítt að fjar-
lægðin á milli okkar gerði mér
ókleift að launa henni allt það sem
hún hafði gert fyrir mig. Hún var
dásamleg frænka, sem þekkti
barnssálina, og ég veit að þegar
starfi hennar hér á jörðu var iokið
kom engill Guðs og tók Sjönu mína
til þess sess, sem henni var búinn
hjá Guði. Veri elsku frænka mín
blessuð. __
Anna Ágústsdóttir Severson.
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.
ISLENSKU BARNABOKAVERÐLAUNIN1992:
NY OG AHRIFAMIKIL
YERÐLAUNABÓK
Hér segir frá viðburðaríku sumri í litlu
hverfí þar sem raunveruleikinn verður
stundum ótrúlegri en nokkurt ævintýri.
Verðlaunabókin Benjamín dúfa verður
öllum lesendum eftirminnileg.
VAKA-HELGAFELL
Síðumúla 6, 108 Reykjavík
„Benjamín dúfa er nýstárleg og
áhrifamikil saga sem jafnframt er
spennandi og þaulhugsuð afhálfu
höfundarins, Friðriks Erlingssonar"
segir í umsögn dómnefndar
sem valdi þetta verk úr
liðlega þrjátíu handritum
sem bárust í samkeppnina um íslensku
barnabókaverðlaunin 1992.