Morgunblaðið - 27.10.1996, Blaðsíða 2

2 C SUNNUDAGUR 20. OKTÓBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
FERÐALÖG
í fadmi
fjallatinda
Það undrar sjálfsagt engan íslenskan fjalla-
manninn að Nepal yrði fyrir valinu þegar
Anna Kristín Asbjömsdóttir og Katrín
Oddsdóttir ákváðu að leita leiksvæða út
fyrir íslenska hálendið.
ÞETTA land, Nepal, býr ekki bara
yfir einstakri náttúrufegurð, heldur
hefur það að geyma flest fegurstu
og hæstu fjöll veraldar. Að auki eru
íbúar þekktir fyrir gestrisni og hlý-
legt viðmót í garð allra sem leggja
leið sína á þeirra framandi slóðir.
Markmiðið var að klífa Mera tind,
6.421 metra hátt fjali, og alveg frá
upphafi vorum við ákveðnar í að
fara í febrúarmánuði, þrátt fyrir að
okkur hefði verið tjáð það oft og
mörgum sinnum að þá væri hávetur
í Nepal.
Það voru ekki allar ferðaskrifstof-
ur tilbúnar að selja tveimur ungum
stúlkum ferð í Himalaya fjöllin á
þessum árstíma, jafnvel þótt þær
væru frá íslandi. En við vorum ekki
á því að láta í minni pokann og
fundum loks aðila sem trúði því að
við værum ferð okkar vaxnar. Það
var Doug Scott, skoskur fjallagarp-
ur, sem hafði trú á okkur Katrínu,
enda þekkir hann vel til íslands þar
sem hann hefur í ófá skipti komið
hingað í þeim tilgangi að klífa ís-
lensk fjöll. Við leigðum okkur leið-
sögumann, kokka og burðarmenn
fyrir milligöngu fyrirtækis hans,
Specialist Trekking Co-Operative
(STC).
Komið til Nepals
Hlýtt og milt veður tók á móti
okkur við komuna til Nepals. Mikil
ringulreið var fyrir utan flugstöðina
þar sem allir viidu ólmir hjátpa til
við að bera farangur okkar eða
finna fyrir okkur leigubíl, í von um
smápening fyrir viðvikið. En við
litum hvorki til hægri né vinstri,
fundum okkar menn og brunuðum
af stað út í myrkrið á einhveiju
farartæki sem einhvern tímann
hefði verið hægt að kalla bíl, en
væri varla nothæft í brotajárn
heima á Fróni. En bílferðin endaði
vel og okkur var skilað heilum á
húfi á Kathmandu gistiheimilinu,
þar sem beið okkar kærkomin hvíld
eftir langt ferðalag.
Það dugði ekkert minna en rúta
til að koma okkur, fylgdarliði og
farangri á áfangastað. Heildarfjöldi
leiðangursmanna var 20 og farang-
ur og vistir tóku ótrúlega mikið
pláss. Það er erfitt og tafsamt að
keyra um vegi Nepals, og til marks
um það vorum við heilar 10 klukku-
stundir að keyra 200 km. En róleg-
heitin gerðu okkur ekkert nema
gott og við höfðum góðan tíma til
að virða fjölskrúðugt mannlífið fyrir
okkur út um bílrúðuna.
Við lögðum upp frá Jiri, litlu
fjallaþorpi, sem er í Solu Khumbu
héraði. Aætlað var að ferðin tæki
um 24 daga, og á 12. degi yrðum
við komnar upp á Mera tind. Geng-
ið var í um 5-7 tíma á dag. Yfirferð-
in varð rólegri vegna burðarmann-
anna. Það var ekki hægt annað en
dást að þessum litlu, horuðu mönn-
um sem gengu bognir áfram á léleg-
um skófatnaði með þessar þungu
byrðar á bakinu, sem vógu um 30
kíló hver.
Fyrstu dagana var gengið um
dali og hæðir, alls staðar var fólk
og byggð, og „nhamaste“ (góðan
daginn á máli innfæddra) hljómaði
í öllum hornum. Lítil börn, klædd í
tilfallandi tuskur, drullug upp fyrir
haus voru sérstaklega áberandi. Við
vorum ósparar á sælgætið og penn-
ana sem okkur hafði verið ráðlagt
að taka með okkur þar sem þeir eru
sérstaklega dýrmæt vara í þeirra
augum.
Þegar við sáum fyrsta fjallið,
Numbur (6.957 metrar), höfðum við
gengið í fimm daga. Þessi sýn virk-
aði á okkur eins og vítamínsprauta
og við héldum ótrauðar áfram. Enda
var eins og gangan yrði auðveldari
með hveijum deginum sem leið.
Engin fótameiðsl höfðu gert vart
við sig og við vorum stálhraustar.
Haldið á brattann
Eftir að hafa í átta daga fengið
að sjá hvemig nepalskir þegnar í
Solu Khumbu héraði lifðu lífinu
glaðir, fátækir og brosmildir var
kominn tími til að kveðja byggð og
halda til fjalla. Því miður urðum við
frá að hverfa áður en við náðum
að yfirgefa síðasta þorpið. Burðar-
mennimir neituðu að fara á fjallið
og án þeirra var ekki hægt að halda
áfram. Þeir töldu fyallið of hættulegt
vegna óvenju mikilla snjóþyngsla
og allra veðra von í þetta mikilli
hæð. Við áttum síst von á að það
yrðu þeir innfæddu sem gæfust upp
og urðum að vonum öskureiðar. Við
höfðum lagt allt okkar í þessa ferð
HIN einstato
Bætt og breytt
hótel I Hveragerði
Hvcragerði. Morgunblaðið.
EITT elsta hótel á íslandi, Hótel Hvera-
gerði, hefur undanfarið ár gengist undir viða-
miklar endurbætur. Hótelið er eitt elsta hús
Hveragerðisbæjar, en þar ráku Eiríkur
Bjarnason og Sigríður Bjömsdóttir hótel til
margra ára. Á þeim tíma var hótelið allt í
senn; hótel, bíó og félagsmiðstöð bæjarbúa
enda eiga allflestir bæjarbúar Ijúfar minning-
ar um hótelið og þá starfsemi sem þar var
rekin.
Síðastliðið haust eignaðist Borgfirðing-
urinn Hrefna Halldórsdóttir Hótel Hvera-
gerði. Unnið hefur verið sleitulaust að því
undanfarið ár að endurbæta húsið og hefur
það tekið miklum breytingum í meðförum
Hrefnu.
Hvert herbergi hefur
sinn sjarma
Hótelið er nú allt innréttað í gamaldags
persónulegum stíl og er nostrað við hvert
smáatriði. Gistiaðstaða er fyrir 30 manns og
hefur hvert einasta herbergi sína sérstöðu.
Hvort sem herbergin eru stór eða lítil, undir
súð eða ekki, þá eiga þau það sameiginlegt
að vera glæsilega innréttuð hvert á sinn
hátt og mjög í stíl við aldur hússins og upp-
runa. Hvert herbergi hefur hlotið nafn eftir
sögufraigum stöðum á íslandi og geta gestir
því valið um gistingu í Þórmsörk, Snorralaug
eða á Þingvöllum svo dæmi sé tekið.
Að sögn Hrefnu var markmið hennar að
SÉRSTÖK stemmning ríkir í Eiríks-
stofu sem eingöngu er lýst með kertum.
Á „Þingvöllum“, en hvert herbergi
hefur sinn sjarma og sérstaka útlit.
HÓTEL Hveragerði hefur veru’