Morgunblaðið - 08.12.1996, Blaðsíða 2

2 C
SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 1996 C 3
FERÐALOG
FERÐALOG
Ljósmynd/Haraldur Hannes
GUÐLAUG L. Arnardóttir er önnur frá hægri, ásamt hótelstjórum
Forte Agip í Mílanó og nánustu samstarfskonum.
GESTANNA biðu ljúffengar og spennandi veitingar af ýmsu tagi.
-
ÞAÐ þótti viðeigandi að höggva listaverk i ís á íslandskynningunni.
ítölsk kynning á
landi íss og elda
UNDANFARNAR vikur hafa fréttir
af eldgosi undir Vatnajökli, stærsta
jökli í Evrópu, og magnþrungnu
Skeiðarárhlaupi í kjölfarið vakið
mikla athygli ítölsku þjóðarinnar.
Allar helstu sjónvarpsstöðvar helg-
uðu hluta _ aðalfréttatíma sinna Is-
landi og íslendingum, þessari fá-
mennu þjóð sem byggir land elda
og íss. í kjölfarið hafa fylgt fræðslu-
þættir um ísland, bæði með hefð-
bundnu sniði og aðrir, þar sem einn-
ig eru sýndar áhrifaríkar myndir af
eldgosinu og kröftugu flóðinu sem á
eftir fylgdi, í bland við vel unnar
landkynningar þar sem andstæður
hinnar íslensku náttúru koma vel í
Ijós.
í glæsilegu hófi sem haldið var á
Forte Agip Hotel í Mílanó fyrir
skömmu var svo bætt enn um betur,
þar sem meðal annars var boðið upp
á viðamikla Islandskynningu. Um
kynninguna sá Olöf Þorsteinsdóttir,
starfsmaður Vinafélags íslands á
Ítalíu, og hafði hún vart undan við
að svara fjölbreyttum fyrirspurnum
á annað þúsund veislugesta sem
flestir voru frammámenn í ráð-
stefnuhöldum og ítalskri ferða- og
hótelþjónustu. Kynning Ólafar var
með mjög sérstöku sniði, því auk
þess að hafa á boðstólum hefð-
bundna kynningarbæklinga sýndi
hún íslensk myndbönd og ljós-
myndabækur sem hvort tveggja
vakti mikla lukku.
Tilefni hinna veglegu veisluhalda
var formleg opnum hótelsins á „Aca-
demy“, nýrri og glæsilegri hæð
funda- og ráðstefnusala, en yfirum-
sjón með ráðstefnusölunum hefur
íslensk kona, Guðlaug L. Arnardótt-
ir. Guðlaug hefur starfað við ráð-
stefnusali hótelsins frá því hún lauk
námi í skipulagningu funda- og ráð-
stefnuhalda frá ENAIP, Centro di
Formazione Professianale „S. Paolo“
í Mílanó vorið 1994. Að sögn Guð-
laugar hefur aðsókn í hina nýju ráð-
stefnusali verið mjög mikil, enda
mikið lagt upp úr þægilegu um-
hverfi og litasamsetningu auk þess
sem boðið er upp á fjölbreytt fyrir-
komulag og alla nýjustu tækni á
sviði ráðstefnuhalda.
Guðlaug segir það af sem áður
var að viðskiptavinir sínir kannist
ekki við ísland því þótt sumum finn-
ist dálítið skrítið að hún skuli koma
alla leið frá hinu fagra eylandi í
norðri eru aðrir sem þegar hafa lagt
inn fyrirspurnir um þá möguleika
sem landið hefur upp á að bjóða í
sambandi við fundi og ráðstefnuhöld.
Sagði hún einnig að þrátt fyrir glæsi-
legar veitingar og fjölbreyttar aðrar
uppákomur og skemmtiatriði hafi
Islandskynningin borið af og áhugi
veislugesta verið góð staðfesting á
því._
„ísland er land þitt, því aldrei
skalt gleyma,“ voru tónarnir sem
fylgdu ítölskum veislugestum út í
náttmyrkrið þetta kvöld og er nokk-
uð víst að nokkrir þeirra höfðu þeg-
ar ákveðið hvert stefnan yrði tekin
á næstu árum. Því hvort heldur sem
haldið væri á vit spennandi sumar-
leyfisdvala, ögrandi laxveiða eða
mikilvægra ráðstefnuhalda, þá yrði
landið ísland. ■
Á „rakarastofu" í Dalien.
Ljósmynd/Björg Árnadóttir
LEIKFIMI á Zhongshan torgi.
SÖLUMAÐUR í Dalien-höll með 4500 ára gamlan vasa.
Ferðalagið frá Kamtsjatka tók
þijá daga, þó samanlagt flugið
væri ekki nema rúmir fjórir
klukkutímar. Engar beinar sam-
göngur á milli þessara staða, fyrst
var því flogið til borgarinnar Khaba-
rosk í Rússlandi, síðan til Harbin í
Kína og þaðan til Dalian. Þar átti
Kristán, eiginmaður minn, að hafa
yfirsjón með viðgerðum á tveimur
rússneskum móðurskipum. Með í för
var rússneskur túlkur, Ruslan af
nafni.
Það er ekki auðvelt að ferðast frá
Rússlandi og inn í landið aftur. Slíkt
kostaði mikla skriffinnsku og hlaup
manna á milli. Greiðslur þurfti til
að flýta fyrir afgreiðslu á tilskyldum
leyfum og auk þess reyndist nauð-
synlegt að kaupa atvinnuleyfi í
Rússlandi til að komast inn í landið
aftur. Venjulegur ferðamaður getur
sem sagt ekki farið inn og út úr
landinu að vild.
Þá getur líka reynt verulega á
þolinmæðina að nálgast jafn ein-
falda hluti og flugfarseðla. Ekki var
hægt að kaupa þá hjá umboðsskrif-
stofunni í Petropavlosk heldur varð
að aka út á flugvöll, um klukkutíma
akstur hvora leið, og kaupa þá þar.
Ekki var hægt að fá uppgefið í síma
hvort nokkur sæti væru yfirhöfuð
laus í vélinni fyrirhugaðan ferðadag
og þurftum við að mæta á flugvöll-
inn til að fá það upplýst. En miðana
fengum við.
Við mættum á flugvöllinn í
Petropavlosk með góðum fyrirvara
því mikið eftirlit er á vellinum og
eins gott að hafa tímann fyrir sér.
Útlendingar fara ekki sömu leið og
innlendir farþegar inn í flugstöðina
og virðast hafa forgang fram yfir
Rússana hvað varðar aðstöðu á vell-
inum þar sem þeir bíða í öðrum og
þokkalegri sal. Flugvélin var fremur
hrörleg miðað við það sem við eigum
að venjast og farangursgeymslur
fyrir ofan höfuð farþega voru opnar
Eftirminnileg dvöl
í framandi borg
DALIAN í norður Kína er borg í örum vexti, en þar er skammt á milli vel-
___sældar og fátæktar. Björg Árnadóttir dvaldi þar í fjórar vikur_
ásamt manni sínum Kristáni Olafssyni sem vinnur fyrir IS á Kamtsjatka
í austur Rússlandi.
eins og í gömlu rútunum heima á
íslandi. Þegar þær voru orðnar full-
ar var þeim farangri sem ekki komst
þar fyrir, staflað inn í farþegarými
þar sem auðan blett var að finna.
Samgöngur til Kína
í Khabarosk dvöldum við eina
nótt. Á hótelinu stóð yfir alþjóðleg
ráðstefna tannlækna og var því
margt um útlendinga. Eins og svo
víða á þessu ferðalagi okkar, feng-
um við þarna að kynnast því hvað
fólk í þjónustustörfum í Rússlandi
skortir þjónustulund eða vingjarn-
legt viðmót.
Khabarosk ber þess greinilega
merki að vera miðstöð fyrir sam-
göngur til Kína og þar úir og grúir
af Austurlandabúum. Kínveijar
höfðu yfirráð yfir landsvæði því sem
borgin er byggð á, allt fram á síð-
ustu öld. Byggingar eru þar tölu-
vert reisulegri en í Petropavlosk og
heldur líflegri blær yfir borginni. Á
flugvellinum í Khabarosk var ekki
minna eftirlit en í Petropavlosk og
miklar biðraðir alls staðar.
Eftir rúmlega klukkutíma flug frá
Khabarosk komum við til Harbin
sem er höfuðstaður norður Kína
með rúmlega fimm milljónir íbúa.
Þar er að töluverð uppbygging og
nýtískulegar háreistar byggingar í
vestrænum byggingarstíl. I Harbin
tóku Kínveijar frá fyrirtækinu
Matsjimpex á móti okkur. Það fyrir-
tæki er samningsaðili fyrir flestar
skipasmíðastöðvar í Kína og jafn-
framt umboðsfyrirtæki fyrir íjöl-
mörg fyrirtæki á sviði inn- og út-
flutnings og hefur útibú í mörgum
löndum. Þessir menn hjálpuðu okkur
á síðasta áfangastaðinn sem var
borgin Dalian. Á flugvellinum í
Dalian tók fimm manna sendinefnd
frá Matsjimpex á móti okkur auk
þeirra tveggja sem áður er getið.
Við vorum boðin hjartanlega vel-
komin til Kína og mér var réttur
heljarmikill blómvöndur. Þessar
fyrstu móttökur Kínveijanna voru
aðeins byrjunin á ótrúlegri gestrisni
þeirra og velvild í okkar garð.
Dalian er borg í örum vexti með
um tvær milljónir íbúa. í miðborg-
inni rísa hótel- og skrifstofubygg-
ingar himinhátt þar sem áður voru
lágreist íbúðarhús. Á leiðinni frá
flugvellinum til Dalian Internati-
onal Hotel sem staðsett er í mið-
borginni sýndu Kínveijarnir okkur
með stolti nýjar byggingar sem
minna óneitanlega mikið á bygg-
ingar í Singapore. Þegar við höfð-
um orð á því brostu þeir breitt og
sögðu okkur að Singapore sé ein-
mitt systurborg þeirra og stefnan
sé að Dalian verði „Singapore norð-
ur Kína“.
En það er auðséð að skammt er
á milli velsældar og fátæktar og
út um gluggann á hótelherberginu
mínu á 21. hæð horfði ég niður á
stóra lóð sem er afgirt með háum
bárujárnsgirðingum. Á þessari lóð
býr fjöldi manns í nokkrum tjöldum.
Ég horfði á þetta fólk þvo sér upp
úr vaskafati á morgnana hvert á
fætur öðru, vatnið er líklega kalt.
Ég horfði á það gera þarfir sínar
í einu horninu á Ióðinni eða bara
rétt fyrir utan tjöldin og þau sitja
þar líka á hækjum sér með hrís-
gijónaskálarnar sínar og borða
morgunverðinn sinn. Þegar ég stóð
undir sturtunni í marmaraklæddu
baðherberginu og notalegt heitt
vatnið hríslaðist niður eftir bakinu
á mér fann ég fyrir ónotatilfinningu
þegar mér varð hugsað til þeirra á
baklóðinni sem eru að þvo sér upp
úr fati í rigningunni.
Kínvetjanir frá Matsjimpex vildu
að dvölin í Daiian- yrði mér sem
eftirminnilegust. Á hveijum morgni
kom ung kona, Li Li að nafni, og
bílstjóri frá fyrirtækinu og þau óku
með mig um borgina og út fyrir
hana og sýndu mér allt það áhuga-
verðasta. Það var tilgangslaust að
segja þeim að ég væri sjálfbjarga
og gæti farið á eigin spýtur, það
var ekki hlustað á það.
Fornmunir til sölu
Ég hafði orð á því við Li Li að
byggingar sem ég sá á hæð einni
í gömlum kínverskum stíl væru
fallegar og þangað var farið einn
morguninn. Þarna í Dalian-höll eru
margar antikbúðir. Ég trúði varla
eigin augum þegar ég gekk búð frá
búð og sá hvað þar er til sölu. Forn-
munir sem í Evrópu væru læstir
inni í glerskápum á minjasöfnum
voru þarna til sölu og verðið var
hlægilegt á okkar mælikvarða. Að
sjálfsögðu voru búðirnar misjafnar
og kaupmennirnir líka. Sumir
þeirra hafa ekkert á móti því að
selja fávísum ferðamönnum gripi
sem eru sviknir en þegar við sýnd-
um engann áhuga, drógu þeir upp
gersemar sem voru geymdar undir
borðum eða á bak við og þá komu
raunverulegir fornmunir í ljós.
Okkur var boðið í bakherbergi þar
sem kaupmaðurinn sýndi mér inn
í peningaskáp sem hafði að geyma
postulínsmuni sem voru ættargripir
hennar og hún bauð mér til sölu.
Annar kaupmaður sýndi okkur vasa
frá Ming-konugdæminu (frá 1368-
1644). Kaupmaðurinn lokaði búð-
inni svo ekki kæmu aðrir inn á
meðan hann sýndi dýrgripina. Vas-
inn var ekki til sölu og hann vildi
ekki upplýsa hvar hann keypti
hann, sagði það leyndarmál. Hann
upplýsti okkur hvernig gripirnir
væru aldursgreindir og sýndi okkur
mismunandi vasa bæði úr postulíni
og leir. Hann sagði okkur líka
hvernig hægt væri að sjá hvort
þeir eru eftirlíkingar eða ekki.
Þessi kaupmaður sýndi okkur tvö
þúsund ára gamalt sverð sem var
þó ekki raunverulegt sverð, heldur
borið af eiganda þess til þess eins
að sýna vald hans.-Sverðið er ekki
til sölu, sagði hann, þar sem sér-
stök leyfi þarf til þess að selja slíka
gripi úr landi en þó læddi hann þvi
að okkur þegar við yfirgáfum
verslunina að það væri falt fyrir
rétt verð. Ymsa aðra merkilega
gripi sýndi hann okkur, t.d. örsmáa
kvenskó frá síðustu öld þegar kon-
ur gengu með fætur reyrða til að
þóknast karlmönnum. Skórnir voru
ekki nema um 10 sm og það virð-
ist ótrúlegt að nokkur geti hafa
gengið í þeim þar sem þeir eru
ekki bara mjög litlir heldur líka
sveigðir upp í miðjunni í boga.
Við sáum „hitapoka“ úr postulíni
sem lagðir voru í rúm á köldum
vetrardögum og körfur sem eru
eins og fötur í laginu, einangraðar
með troði og höfðu að geyma te-
katla. Þessir hlutir voru frá 17. öld
og minntu á hvað Kínveijar eiga
sér ótrúlega gamla menningu; þeg-
ar forfeður okkar í Evrópu voru enn
að naga bein áttu þeir sér þegar
margra alda hefð í matargerðarlist.
Matarboð í Kína
Matarboð í Kína eru sérstök upp-
lifun. Kínveijar hafa ef til vill ekki
glæsileg húsakynni til þess að státa
af, en einstaka gestrisni sýna þeir
með því að bjóða upp á hlaðið borð
af mat. Réttirnir eru margbrotnir;
fisk-, kjöt- og grænmetisréttir. Það
borgar sig að hafa í huga að réttirn-
ir sem inn á borðið eru bornir geta
orðið æði margir og það er ætlast
til að bragðað sé helst á þeim öll-
um. Við vorum ekki alltaf viss hvað
það var sem við vorum að borða, en
flest bragðaðist vel, svo sem sæbjúgu
sem þeir sögðu að væru mjög góð
til þess að auka kynhvötina og ýttu
óspart að Kristjáni manni mínum og
rússneska túlkinum Ruslan. Súrsuð
svínavömb skorin í ræmur sem rúllað
var upp með fyllingu bragðaðist
ágætlega. Við brögðuðum á þangi
og öðrum sjávargróðri sem þeir kalla
sjávargrænmeti, bragðið var fram-
andi en ekki slæmt. Marglittur átti
ég erfítt með að borða og risarækjur
sem teknar eru lifandi og lamaðar í
vínanda voru borðaðar með var-
færni. Fiskurinn var borin fram í
heilu lagi með haus og sporði, oft í
stórri skál og flaut í fiskisúpunni.
Borðhaldið stóð lengi og Kínver-
jarnir héldu margar ræður. Ég var
oft spurð hvernig mér litist á Dalian
og Kína og þegar ég lýsti yfir ánægju
minni með dvölina og borgina urðu
andlitin eitt sólskinsbros. Mér varð
hugsað til minnar litlu þjóðar sem
svo gjarnan vill heyra að útlendingum
líki vel sig og landið sitt og uppgötva
nú að stærsta þjóð heims hefur líka
ánægju af því að heyra að öðrum líki
vel við hana og sitt land.
Mannlífið að kvöldlagi
Á stóru torgi, Zhongshan, rétt hjá
hótelinu safnaðist saman mannmergð
á hveiju kvöldi. Hundruð manna,
karlar, konur og börn æfðu þar dans
eftir tónlist sem hljómar úr hátalara-
kerfi. Hópar af ungu fólki voru í
ýmsum leikjum. Hljóðfæraieikarar
léku þjóðlög á ýmis framandleg hljóð-
færi. Á öðrum stað voru hópar af
fólki að iðka Konfu-leikfimi þar sem
allar hreyfingar eru mjög hægar og
einbeiting er höfuðatriði, mjög sér-
stakt á að horfa. Mér varð hugsað
til þess hversu ólíkt þetta mannlíf
væri því sem við þekkjum frá okkar
miðbæ. Hér sást ekki vín á nokkrum
manni en allir virtust geta skemmt
sér og sýndust glaðir og ánægðir.
Það er ekki mikið um vestræna
ferðamenn í Dalian. Aðallega koma
þangað rússneskir sjómenn og menn
í viðskiptaerindum. Á þessum fjórum
vikum sem ég dvaldi í Dalian sá ég
ekki séð eina vestræna konu. Ég tók
eftir því að börn horfðu stórum aug-
um á mig og margir stoppuðu mig
og spurðu hvaðan ég væri. Þegar ég
nefndi ísland virtust allir þekkja
landið og Vigdís forseti er greinilega
mjög þekkt í Kína ásamt Björk Guð-
mundsdóttur söngkonu sem unga
fólkið jiekkir vel til. Ég var oft spurð
hvort Islendingar væru ekki voðalega
ríkir, en það virðist vera ímynd
margra Kínveija af þjóðinni.
Við kvöddum vini okkar í Dalian
með söknuði eftir fjögurra vikna
ógleymanlega dvöl en fullviss um að
þangað ættum við eftir að koma aft-
ur.
SAN FRANSISCO
Uppáhaldsveitingastaður Stefáns Bjarnasonar er ítalskur sjávarréttarstaður
Eg ætla að segja þér frá
sjávarréttarstað sem
ég heimsótti í San Frans-
isco, ásamt_ konu minni
Steinvnni Ásmundsdótt-
ur, þessi staður kemur
fyrst í hugann því ég var
í Frisco fyrir nokkrum
vikum síðan,“ segir Stef-
án Bjarnason hjá Still-
ingu. „Aliotoá heitir veit-
ingastaðurinn sem er ít-
alskur og er á Fishermans
Wharf. Hann hefur verið
í eigu samnefndrar fjöl-
skyldu í marga ættliði.
Mér skilst að fjölskyldan
hafi bvijað feril sinn á því
að matreiða ofan í ítalska
fiskmenn sem stunduðu
þarna útveg þegar borgin
var að byggjast upp.“
Stefán hælir staðnum
á hvert reipi og segir að
þó hann láti ekki mikið
HJÓNIN Stefán Bjarnason og Steinunn Ásmunds-
dóttir í San Fransisco. I baksýn er fangaeyjan
illræmda, Alcatraz.
Hrátt og
Ijúffengt
yfir sér við fyrstu sýn sé
maturinn frábær. „Inn-
réttingarnar gæti ég
ímyndað mér að væru frá
68. Þeim hefur ekki verið
breytt síðan; staðurinn er
í svona Múlakaffistíl,“
segir hann. „Þarna ríkir
gamaldags heimilisbrag-
ur og vingjarnlegir þjón-
arnir gætu verið mafíósar
á eftirlaunum.“
Hvernig rákust þið á
þennan veitingastað?
Stefán segist hafa rek-
ist á nafn veitingastaðar-
ins í handbók um veit-
ingastaði í San Fransisco,
þar var mælt sérstaklega
með staðnum. „Það er
eins gott að hafa eitthvað
til að styðjast við þegar
farið er út að borða því
veitingastaðir í San
Fransisco eru fleiri á
höfðatölu en í nokkurri
annarri borg í heiminum.“
Að sögn Stefáns er út-
sýnið frá staðnum sem er
á annarri hæð í gömlu
vöruhúsi afar fallegt en á
fyrstu hæðinni er skyndi-
bitastaður Aliotos fjöl-
skyldunnar sem býður
upp á djúpsteikt sjávar-
fang. „Veitingastaðurinn
er byggður á bryggju-
sporði og sést út yfir
höfnina og Golden Gate
brúna. í sjónum fyrir neð-
an er krökkt af selum sem
svamla þar alfriðaðir og
hafa gert sig mjög heima-
komna. Á bryggju 39 er
svo komið að bátarnir
hafa orðið að víkja fyrir
selunum.“
Rækjur steiktar í
tequila
Þau Steinunn borðuðu
á Aliotos í hádeginu. „Þar
var margt ferðmanna því
það eru einkum þeir sem
eru á ferðinni á Fisher-
mans Wharf. Þurftum við
að bíða í hálftíma eftir að
fá sæti. Þegar kom að því
að panta fékk ég mér hrá-
ar ostrur með sítrónu yfír
í forrétt. Yfirleitt er ég
hræddur við að borða
hrátt sjávarfang í útlönd-
um, en lét mig hafa það
til að upplifa staðinn.
Steinunn fékk sér tequila
rækjur. Þær voru steiktar
heilar upp úr tequila og
bornar fram með spínati.
Hvorutveggja bragðaðist
mjög vel. I aðalrétt fékk
ég mér krabba í sikil-
eyskri mömmusósu sem
ég kalla svo því þjóninn
útskýrði fyrir okkur að
mamman á staðnum ætti
heiðurinn af uppskriftinni.
Sósan var gerð úr tómöt-
um, basil, hvítlauk og sítr-
ónu. Krabbinn var borinn
fram í stórri súpuskál,
hann var framreiddur í
skelinni sem hafði verið
brotin og ég fiskaði krabb-
ann upp úr skálinni. Þetta
var mikil máltíð. Konan
mín fékk sér djúpsteiktan
smokkfisk með hvítlauks
- og sítrónusuósu sem ég
borðaði að mestu því bæði
var hann góður og hún
ekki svo lystug. Við feng-
um okkur ekki eftirrétt
því það var ekki pláss fyr-
ir meira,“ segir Stefán.
„Með matnum drukkum
við kalifornískt hvítvín en
Kalifomíuvínin eru yfír-
leitt mjög góð.“
Spennandi staðir
Eftir þessa góðu
reynslu sögðust þau oft
hafa fengið sér sjávarrétti
á veitingahúsunum og
sjaldan orðið fyrir von-
brigðum. „Annars hef ég
ekki lagt það í vana minn
að borða sávarrétti er-
lendis því auðvitað er
maður góður vanur héð-
an. Ég sakna þess þó að
geta ekki fengið meira
úrval af skelfiskréttum
hér á veitingastöðum. Ég
þurfti að fara á veitinga-
stað í Lille í Frakklandi
til að læra að kunna að
meta skelfisk," segir
Stefán. „Einnig finnst
mér vanta að það sé hægt
að kaupa hér lifandi skel-
fisk í fiskbúðum. Víða
erlendis þekur skelfiskur
helming fiskborðsins. í
kringum okkur eru ein
auðugustu skelfiskmið í
heimi, samt er varla
nokkurs staðar hægt að
fá þennan fisk ferskan.
Það er helst að það sé
hægt að kaupa hann um
helgar í tjaldi niður við
Geirsgötu. Þar keypti ég
lifandi krækling um dag-
inn og fór með hann heim
og matreiddi.“
„Það eru margir spenn-
andi veitingastaðir í San
Fransisco og maturinn er
mjög góður. Borgin er
líka heillandi. Það er
þægilegt að ferðast um
hana og það er eins og
hún hafi fengið það besta
frá Evrópu og Ameríku
og látið hitt eiga sig,“
segir Stefán að lokum.
■
ÞÓRSHÖFN í Færeyjum.
Fleiri ferðamenn til Færeyjn
FERÐAÞJÓNUSTA er vaxandi at-
vinnuvegur í Færeyjum og í frétt
frá færeyska ferðamálaráðinu kem-
ur fram að sífellt fleiri eyjaskeggjar
geri sér grein fyrir mikilvægi ferða-
þjónustunnar í atvinnumálum.
Möguleikum á afþreyingu ýmis kon-
ar fjölgar sífellt og fleiri og fleiri
sjá sér hag í að laða ferðamenn til
landsins - og halda þeim þar um
tíma.
Síðastliðið vor og sumar voru
erlendir ferðamenn í Færeyjum um
30 þúsund, flestir frá Danmörku,
Noregi; Svíþjóð og Þýskalandi.
Tekjui/af ferðamönnunum námu um
7% af útflutningstekjum þjóðarinn-
ar og gerir það ferðaþjónustu þriðju
stærstu útflutningsgreinina.
Takmark Færeyinga er að fá 50
þúsund ferðamenn til landsins árið
2002 og að tekjurnar verði 12-14%
af útflutingstekjum.