Morgunblaðið - 22.12.1996, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
: 4 C SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1996
FERÐALÖG
HATT ARNIR eru af öllum stærðum og gerðum en mest bar þó á eftirlíkingum af loðhöttum.
Tælenskt
á leið á
Norður-
pólinn
í NÓVEMBERHEFTI tíma-
rits tælenska flugfélagsins
Sawasdee er farið lofsam-
legum orðum um veitinga-
staðinn Me Nam Kwai við
Laugaveg 11 í Reykjavík.
Greinin ber yfirskriftina
The Hottest Restaurant in
Iceland, eða heitasta veit-
}
t
i
ingahúsið á íslandi og bygg-
ist á spjalli við eigendurna,
Boga Jónsson og tælenska
eiginkonu hans Narumon
Sawangjaitham eða Nok
eins og hún er oftast sögð
kölluð. Stiklað er á stóru um
upphaf rekstursins fyrir
fimm árum þegar þau hjón
seldu mat til að taka með
heim. Andrúmsloftinu í veit-
ingasalnum, sem þau opn-
uðu fyrir rúmum tveimur
árum á hæðinni fyrir ofan
er lýst gaumgæfilega, rétt-
irnir eru sagðir gómsætir
og þjónustan góð.
Sóllii sem vlll ekkl síga í
sæinn í rólegrl borg
Undirtitill greinarinnar
segir að ferðamenn geti nú
andað rólega því þeir geti
gætt sér á gómsætum tæ-
lenskum réttum á leiðinni á
Norðurpólinn. Efalitið á
umfjöllunin, sem spannar
tvær blaðsíður, eftir að
reynast góð landkynning
fyrir ísland því talið er að
farþegar Sawasdee hafi ver-
ið 800 þúsund í nóvember.
Meðal annars er sagt frá
risastórri mynd af Boga og
Nok utan á veitingastaðn-
um. Hermt er að Reykjavík
sé norðlægasta höfuðborgin
og ein sú rólegasta. Suz-
annne Ingelbrecht höfundur
greinarinnar virðist hafa
verið hér í sumar og furðar
sig á tregðu sólarinnar til
að síga í sæinn.
Höfundurinn á erfitt með
að ímynda sér að létt sé að
reka Thailenskan veitinga-
stað í hundrað þúsund
manna borg, en getur sér
til að það sé auðveldara fyr-
ir alúðlega eigendur eins og
Boga og Nok. ■
The Hottest
Restaurant in lceland
Innrkrs can tcts\. fom yam kuajt ískí o!hu fioy
Tltí delicai anr n»v araildbíe oo y»iur Ui thc Nprth ftác
Brtowst hminoB

k:
U «f ml pcr* *a
f1 *™»r fc* ««« *w
fcMr.
IK' ik.xMÍm ■■
m -X.*' j-JrK
ll«n ia JCrxVIítiV. «»»
aurdkiV li tix
•» jíir. 1 njiij. («( KIL AtOn
(v-a^ÍMnnl ÚUC ikK kmI cak wíjNi
Ww ia lli hmtd miith *
«.t , xirU. Cv-
totlt Oi tyrU KttaMit |vvyv W*
1» tot» Mxpiv. wtttnMnf t> rit. pL
w- jjrt (W»
ég bar upp spurninguna, hvort ég mætti
taka af henni hattamynd bandaði hún
mér ergileg frá sér og hvæsti: „I hate
you.“ Svo strunsaði hún framhjá. Ég tók
þetta ekkert nærri mér. Ég skildi kon-
una vel, hún hataði mig ekki persónu-
lega heldur blaðamenn almennt. Þetta
hefur líklega verið fræg kona, hugsaði
ég, eða kannski leiddust henni jólainn-
kaupin.
Hatturlnn skapar helldarsvlpinn
Það er löngu vitað að breskar konur
eru afar veikar fyrir höttum. Það er líka
vel þekkt staðreynd að Bretar kunna
sig manna best í alls kyns siðum og
venjum. Sagt hefur verið að hatturinn
skapi hinn fullkomna heildarsvip, hann
sé eins og punkturinn yfir i-ið. Breskar
konur vita þetta og klæðast því höttum
við öll tækifæri. Þegar þær fara út í
búð, í brúðkaup eða á veðreiðar. Fræg-
asta og tilkomumesta hattasýning ver-
aldar er á Ascot veðreiðunum ár hvert.
Á Ascot gefur að líta glæsilegt og hug-
myndaríkt samsafn hatta, sem er heims-
pressunni yrkisefni í hvert sinn. Sú sýn-
ing sem ég varð vitni að þarna úti á
götunni var auðvitað ekki svipur hjá
sjón miðað við þau ósköp, en ágæt samt.
ÞAÐ var hálf hráslagalegt í London
þegar ég var þar á dögunum, fremur
kalt (þó ekki eins kalt og hér) og það
rigndi einn daginn. Menn flýttu sér á
milli staða dúðaðir vetrarfatnaði,
'úlpum, kápum, þykkum frökkum eða
jökkum. Eina stúlku sá ég sem skar sig
úr fjöldanum, hún var í jólasveinakápu.
Já, ég tel að það sé ekki hægt að kalla
þessa flík neitt annað en jólasvein-
akápu. Hún var skærrauð með hvítri
líningu og líktist því hefðbundnum jóla-
sveinabúningi nema hvað kápan var
stutt og aðskorin í mittið. Það var vídd
í kápunni að neðan þannig að faldurinn
sem var rúnnaður á köntunum bylgjað-
ist skemmtilega fyrir ofan hnén þegar
stúlkan gekk. Við kápuna klæddist hún
-þröngum, svörtum leðurstígvélum.
Jólasveinabúningar hafa aldrei þótt
sérlega þokkafullur klæðnaður en þessi
kápa stúlkunnar var mjög kvenleg, nán-
ast „sexý“! Stúlkan var að flýta ser nið-
ur í neðanjarðarlestina. Líklega að koma
úr vinnunni, kannski af einhverri skrif-
stofunni í grenndinni. „Munur að eiga
fatnað við hæfi,“ hugsaði ég svolítið
öfundsjúk, þar sem ég arkaði framhjá
konuni með pokann sinn sem geymdi
jólagjafir handa ættingjum og vinum.
Af öllum stærðum og gerðum
Það var reyndar ekki jólasveinabún-
ingurinn sem átti að verða aðal umræðu-
efnið heldur sá fatnaður sem fylgir oft
hefðbundnum vetrarfatnaði en það eru
höfuðföt. Ég er því komin langt út fyr-
ir efnið ... Þar sem fólkið gekk í stríðum
straumi fram hjá mér sá ég annað sem
Breskar konur hafa löngum þótt
ur Einarsdóttir var í London
og kannaði hattavalið hjó konunum
sem hún só úti ó götu.
vakti athygli mína. Það voru hattar sem
allflestar konurnar voru með á höfðinu.
Hattar af öllum stærðum og gerðum.
Sumir voru eins og eftirlíking af loðhött-
um með tígrisdýra-, dalmatíuhunda- eða
hlébarðamunstri, aðrir voru úr ull með
flísáferð, eða barðastórir flókahattar og
hattar úr flaueli með ýmsu sniði. Fræg-
asti hattahönnuðurinn í London um
þessar mundir heitir víst Philip Treacy
og rekur eigin verslun í London.
Auðvitað var kalt úti en eitthvað
meira bjó að baki áhuga kvennanna á
höttum, hugsaði ég. Ef hattar væru
ekki í tísku væri ekki nokkur þeirra
með hatt. Þegar þeirri niðurstöðu var
náð ákvað ég að mynda þetta fjölskrúð-
uga hattaval. Stöðvaði snarlega konur
sem voru að flýta sér að gera jólainn-
kaupin. Allar voru þær jafn vingjamleg-
ar þrátt fyrir annríkið; það var ekkert
mál að leyfa blaðamanni af norðurhjara
veraldar að mynda sig. Ein undanteking
var á þessu. Sú var glæsileg kona á
sextugsaldri. Á höfði hennar trónaði
myndarlegur, köflóttur hattur og hún
var i kápu í stíl. Ég sá reyndar þegar
ég kom nær konunni að hún var alltof
mikið máluð, en hvað með það. Þegar
Hattar í London