Morgunblaðið - 29.12.1996, Blaðsíða 2

2 C SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
FERÐALÖG
*
IFLJÓTU bragði virðist skemmt-
analífíð í Miinchen ekki vera í
sérstaklega miklum blóma um
helgar. Á Marienplatz þar sem
vart er þverfótað fyrir fólki á dag-
inn sést varla sála eftir að skyggja
tekur. Uppábúin og tilbúin í smá-
vegis næturrölt fannst mér harla
snautlegt um að litást í miðborg-
inni á föstudagskvöldi og um leið
svolítið ótrúlegt að rúmlega 1,3
milljónir borgarbúar lyftu sér ekki
örlítið upp að lokinni vinnuviku.
Vitaskuld hefði verið skynsam-
legast að kynna sér aðstæður, lesa
sér svolítið til og spyrjast fyrir,
áður en skundað er í miðbæinn
fullviss um að þar sé glaumur,
gleði og húllum hæ í hveiju húsi
- svona allt í einum pakka. Ég
komst fljótt að raun um að því er
þveröfugt farið og þótt skemmt-
analífið sé mikið og fjölbreytilegt
í borginni og ýmsir skemmtistaðir
séu í allar áttir út frá Marienplatz,
hjarta borgarinnar, er betra að
vita nákvæmlega um staðsetning-
ar, ella fer drjúgur tími í labb og
leit.
Ekki þarf þó að ganga langt til
að komast í einhvern bjórkjallar-
ann. Þeir eru á hveiju strái, sumir
með geysistórum görðum sem
rúma fleiri þúsund manns. Þótt
mikið fjör sé á slíkum stöðum fýsti
mig lítt í bjór, söng og trall á
bæverska vísu í þetta skiptið og
leit ekki einu sinni við í Hofbráu-
haus am Platzl sem þykir af öðrum
bera, en þar hefur mjöðurinn verið
teygaður ótæpilega frá árinu 1644.
Ekki lagði ég heldur leið mína í
Kínverska turninn í Enska garðin-
um þótt í ýmsum ferðapésum sé
túristum eindregið ráðlagt að
missa ekki af stemmningunni sem
þar ræður jafnan ríkjum. Leður-
stuttbuxur, tírólahattar og al-
mennilegt fyllirí las ég einhvers-
staðar.
Nachtcafé og tyrkneskur
skyndíbitastaður
Þrátt fyrir fyrirhyggjuleysið
rambaði ég tiltölulega fljótt inn á
Nachtcafé við Maximillianstrasse
5, sem reyndist vera stór og mik-
ill tískustaður, troðfullur af tísku-
Iegu fólki á öllum aldri. Hljómsveit-
in Innersoul, ekki ósvipuð The
Commitments, hélt uppi fjörinu til
klukkan tvö, en dansglöðum gafst
lítið svigrúm til að taka sveiflu
vegna þrengsla. Nachtcafé er hinn
líflegasti staður, sem býður upp á
alls konar lifandi tónlist og er op-
inn frá níu að kvöldi til sex að
morgni Ekki veit ég hvort önnur
Morgunblaðið/vþj
SCHWABING - Tveir af þremur í The Partycrushers á Alfonso’s
Bar. Til vinstri er gítarleikarinn Nick Woodland, gamall starfsfélagi
Þóris Baldurssonar frá áttunda áratugnum.
Leðurstuttbuxur og
tírólahattur ekki
nauösynlegur
samkvæmisklæönaöur
Ætli fólk út ó lífið í Munchen þýðir lítt að skunda beint í
bæinn og búast við húllum-hæi í hverju húsi. Betra er að lesa
sér til og stefna síðan markvisst á tiltekna staði. Valgeróur
Þ. JónsdóHir komst að raun um að skemmtistaðir eru
dreifðir í grennd við miðborgina, en í lista- og háskólahverf-
inu Schwabing er aðeins spölkorn á milii slíkra staða.
hljómsveit tók við eftir klukkan
tvö, en þá fannst mér tímabært
að halda heim á hótel og fá mér
eitthvað í svanginn á leiðinni. Þótt
matur væri á boðstólnum í Nac-
htcafé fannst mér mannþröngin
of mikil til að sitja þar að snæð-
ingi. Mér hugnaðist betur að borða
á eina skyndibitastaðnum sem var
opinn á Kaufingerstrasse. Sá var
tyrkneskur og biðu eigendurnir;
ÞAÐ ER auðvitað engin list að
rata á frægt fimm stjörnu matar-
hof eða fletta upp í góðri ferða-
handbók og fínna þar matstaði sem
mælt er með. En fyrir þá matglöðu
veitir það enn ríkari ánægju að
fínna sjálfur ódýran matstað með
frábærum mat eða mat sem er ein-
kennandi fyrir staðinn sem dvalið
er á. Með því að hafa nokkrar gull-
vægar reglur í huga ætti þetta oft-
ast að geta tekist. Reynslunnar að
baki þessum ábendingum hefur
verið aflað á ferðum um Evrópu
og New York en reglumar ættu
að nýtast víðar.
Það segir sig sjálft að aðeins
þeir sem gæddir eru mataráhuga
nenna að stússast í því að leita
eftir þessum einasta eina matstað
og því eru þessar línur skrifaðar
handa þeim. Hinir, sem leita sér
aðeins að magafyllingu, taka bara
áfram það sem hendi er næst.
Þollnmæði þrautir vinnur allar
- nema kannski hungrið
Fyrsta nauðsynlega veganestið
er ríkuleg þolinmæði, bæði til að
leita, líka þó hungrið sé farið að
sverfa að, og vera tilbúinn að taka
ekki bara það fyrsta besta. Og ef
fleiri en einn er á ferð þurfa við-
komandi helst að vera samstiga um
að nenna að leita. Við hungrinu
Listin aö finna
góóa matstaöi
í stað þess að leita veitinga-
húsa í ferðahandbókum getur
ferðamaðurinn reynt að gera
eigin uppgötvanir ó þessu sviði.
Sigrún Davíösdótfir gefur
hér ábendingar sem kunna
að létta leitina.
er hægt að bregðast með því að
bíta á jaxlinn, eða næla sér ein-
hvers staðar í bráðlætisbita, en
gæta þess jafnframt að eyðileggja
ekki matarlystina. Það er reyndar
hinn besti vani að gjóa augunum
á matseðla, meðan reikað er um
ÞAÐ getur þrautin þyngri að finna „réttu“
veitingastaðina á ferðalögum.
ÞÓTT mannfjöldi sé jafnan miki
hjón og tveir uppkomnir synir,
sallaróleg og skrafhreifin meðan
ég gerði tyrkneskum pitsum þeirra
góð skil.
í heildina var ég nokkuð ánægð
með kvöldið en ákvað að skipu-
leggja betur næsta kvöld til þess
að eiga ekki á hættu að ganga um
í reiðileysi og vera jafnvel meinaður
aðgangur að skemmtistað eins og
henti þetta föstudagskvöld. í fyrstu
framandi slóðir, svo maður hafi
einhveija hugmynd um hvernig
landið liggi, hvar sé helst að bera
niður, hvernig verði sé hagað og
hvað sé boðið upp á.
Það getur tvímælalaust borgað
sig að spyijast fyrir hjá innfæddum
um góðan stað með góðum mat sem
er sóttur af heimamönnum. Matar-
þjóðir eins og ítalir og Frakkar
borða ekki hvar sem er, heldur
ekki þó ekkert standi til, og í þess-
um löndum getur borgað sig að
spyija. Einu sinni kom ég síðla
dags á stórt hótel í úthverfí Padova
á Italíu þar sem hraðbrautin liggur
inn í borgina. Veitingastaður hót-
elsins var ekki aðlaðandi, ekkert
benti til að nokkur áhugaverður
matstaður væri í nágrenninu,
klukkan orðin margt, allir orðnir
svangir og vonlaust að leita að stað
svo ég spurði manninn í afgreiðsl-
unni um nálægan stað með góðum
heimamat.
Maðurinn vísaði mér strax inn í
íbúðarhverfi, þar sem við gengum
fram á matstað með trébjálkum í
lofti, leirflísum á gólfi og allt fullt
af símalandi og hlæjandi fjölskyld-
um. Á borðum stóðu könnur með
einhveiju sem leit út eins og smurn-
ingsolía en sem í raun var höfug-
asta ólífuolía. Fyrst kom forrétta-
vagninn, síðan stóð valið um