Morgunblaðið - 11.07.1997, Blaðsíða 6

6 B FÖSTUDAGUR11. JÚLÍ1997
MORGUNBLAÐIÐ
-
DAGLEGT LIF
ERLA SIGURBJORNSDOTTIR OG EYSTEINN JÓNSSON
“"-'•5S3ÍSÍ5

það hSi verið mjög gott *
Heimsókn til
gamla bæjarins
í tilefni afmælis
ERLA Sigurbjömsdóttir og Ey-
steinn Jónsson fluttu til Hafnar í
Homafirði árið 1972 og bjuggu þar
í 12 ár. Þau heimsóttu staðinn í til-
efni aldarafmælisins og tóku m.a.
þátt í Homafjarðarmannanum.
Erla komst í 27 manna úrslit en
var mjög óheppin þar og datt út.
„Það er alveg einstakt hvað hann
Albert er búinn að vinna þetta vel.
Hann hefur skapað svo margt
skemmtilegt í kring um þetta, til
dæmis með því að hafa vemdara
mótsins alnafna og bamabam séra
Eiríks sem var upphafsmaður
Hornafjarðarmanna,"
Öðruvfsi reglur
Hvernig er Homafjarðarmanni
ólíkur venjulegum manna?
„Maður spilar hann alveg eins
en reglumar og stigagjöfin eru
öðruvísi. í venjulegum manna em
tvistarnir tromp en í Hornafjarð-
armanna er líka grand og nóló. Þá
byrjar maður á því að draga og ef
það spil sem kemur upp er undir
fimm er spilað nóló. Ef spilið er á
milli fimm og níu er spilað í lit eins
og í venjulegum manna en ef það
er hærra en níu er spilað
grand. Einnig em í stiga-
gjöfinni bæði plúsar og
mínusar þannig að menn
geti fengið refsistig.“
Erlu og Eysteini þótti
mjög ánægjulegt að taka
þátt í hátíðinni og koma til
Hafnar. „Mér finnst ein-
kennandi hvað það er mikil
hlýja hjá fólki og hvað
margir bjóða okkur vel-
komin heim,“ segir Erla.
„Það er alveg ótrúlegt hvað
maður þekkir marga. Einnig
finnst mér gott að sjá hvað það
hefur orðið mikil breyting til batn-
aðar í bænum. Það er allt orðið svo
snyrtilegt og bærinn að verða
mjög mikill menningarstaður."
Atvinnumál réðu
flutningum
Um ástæðu þess að þau fluttu tii
Hornafjarðar á sínum tíma sagði
Eysteinn að þar hefðu atvinnumál
ráðið ferðinni, en hann var þá ráð-
inn gjaldkeri hjá Kaupfélaginu.
„Þegar við fluttum hingað á gaml-
ársdag árið 1972 þekktum við ná-
kvæmlega engan á Homafirði og
vissum ekkert hvað við vorum að
Margir
hafa
boðið
okkur
velkomin
heim til
Hafnar
fara út í. Við höfðum hins vegar
búið á Vestfjörðum í fimm ár áður
en við komum til Homafjarðar
þannig að við höfðum vanist því að
vera úti á landi.“
Erla og Eysteinn komu til Hafn-
ar með fímm börn og fyrstu tvö ár-
in bjuggu þau í húsnæði sem var
svo lítið að þau urðu að koma hluta
af búslóðinni í geymslu. „Það fór
vel um okkur þó að þröngt væri
með öll börnin," segir Erla og bæt-
ir því við að fólk hafi tekið afskap-
lega vel á móti þeim.
Saknaði félagslífsins
Það voru líka atvinnumál sem
réðu því að hjónin fluttu frá Höfn
12 árum síðar. „Það var þó kannski
fyrst og fremst það að við vomm
komin með þrjár dætur í mennta-
skóla fyrir norðan, farin að leigja
þar íbúð ár eftir ár með tilheyr-
andi kostnaði og sáum ekki fram á
að neitt barnanna settist hér að
eftir nám. Við gerðum okkur grein
fyrir því að ef við ætluðum að fara
yrðum við að gera það sem fyrst
þar sem það getur verið erfitt að fá
atvinnu þegar maður er kominn á
sextugsaldurinn."
Eysteinn og Erla fóru á
Reykjavíkursvæðið og hafa
búið þar síðan. Þau segjast
hafa sleppt ýmsu er þau
fluttu frá Höfn en fengið
annað í staðinn. „Ég sakn-
aði svolítið félagslífsins til
að byrja með,“ segir Erla.
„Ég hafði verið í leikfélag-
inu, golffélaginu og bridsfé-
laginu og Eysteinn í hesta-
mannafélaginu. Svo skyndi-
lega datt maður út úr öllu í
einu.“
„Við höfum nú ekki komið oft
hingað síðustu 12 árin,“ segir Ey-
steinn. Það er einhvem veginn
eins og það sé miklu lengra til
Homafjarðar frá Reykjavík en frá
Hornafirði til Reykjavíkur." „Mér
finnst samt alltaf eins og við eigum
hálft í hvoru heima hérna,“ segir
Erla, „og krakkarnir tala alltaf um
sig sem Hornfirðinga."
í lokin biður Erla um að fá að
bæta því við að hún vonar að
Homfirðingar geri hinn umdeilda
vatnstank að perlu Hornafjarðar
og fái einhvem góðan listamann til
að skreyta hann, hvernig sem
staðið verði að bví.
TALIÐ er að séra Eiríkur Helga-
son í Bjarnanesi (1892-1954) hafi
verið höfundur þess afbrigðis af
manna sem nefnt hefur verið
Homafjarðarmanni. Albert Ey-
mundsson, skólastjóri á Höfn í
Homafirði, átti hins vegar hug-
myndina að heimsmeistaramótinu
auk þess sem hann stóð að öllu leyti
að framkvæmd þess. Albert var
spurður að því hvernig honum fynd-
ist hafa til tekist.
„Ég er náttúrulega óskaplega
hamingjusamur með útkomuna, það
að mér hafi tekist að gabba 300
manns til að setjast niður við svona
spil og að fólk hafði ánægju af því.“
Albert segir hugmyndina hafa
kviknað eftir að menn fóru að hug-
leiða hátíðarhöld í tilefni af afmæl-
inu. „Við fjölskyldan vorum stödd í
sumarbústað uppi í Lóni ásamt ung-
lingsdóttur okkar sem er ekkert sér-
staklega spennt fyrir því að vera í
sumarbústað með foreldrum sínum
eða að vera að leika sér við þá yfir-
leitt. Hún var eitthvað að vandræð-
ast og spurði svo hvort við vildum
spila Homafjarðarmanna, sem við
höfðum kennt henni þegar hún var
stelpa. Eftir nokkur spil kviknaði á
peru í kollinum á mér þó hugmyndin
væri langt frá því að vera fullsköpuð.
Þetta hlóð svo utan á sig. Ég kom
hugmyndinni til afmælisnefndarinn-
ar og hún varpaði boltanum aftur til
mín og bað mig um að koma þessu í
framkvæmd. Eg sagðist þá vilja fá
að gera það alveg óáreittur, bera
sjálfur ábyrgð á allri framkvæmd
og fjármögnun. Síðan fór ég bara á
fulla ferð og er búin að leggja gífur-
lega vinnu í þetta allt saman.“
Spil fyrir alla
Að sögn Alberts var töluverð
vinna fólgin í skipulagningu móts-
ins. „Það skipti líka öllu máli að
þetta væri einfalt því spilið átti að
vera fyrir alla, allt frá litlum krökk-
um og upp í fullorðið fólk sem er
farið að tapa snerpunni."
Svo vel þótti skipulagningin takast
að Albert segir marga bridsspilara
hafa komið til sín eftir mótið og
sagst bara ekki skilja í því hvemig
þetta gat gengið svona snurðulaust.
Fjármögnun mótsins var sem
fyrr segir alfarið í höndum Alberts.
Hann segist hafa fengið sáralítil
peningaframlög en flestöll verð-
launin gefins. Þar af fékk hann
stærstu og dýrustu verðlaunin gegn
auglýsingum í tengslum við sérstök
Hornafjarðarmannaspil sem hann
gaf út í tilefni mótsins.
Annan kostnað sem var
töluverður, vonast Al-
bert til að fjármagna
með sölu spilanna. Þátt-
tökugjaldið, 500 krónur,
rennur hins vegar að
mestu til kvennaliðs
Sindra í fótbolta.
Spilastokk á hvert
heimili
„Grundvallarhug-
myndin á bak við útgáfu
spilanna var sú að
markaðssetja Homa-
fjörð. Ef spilastokkur
með fallegri mynd af
Homafirði liggur á
Albert
Eymundsson
heimili gefur það já-
kvæða mynd af staðn-
um. Annars er hug-
myndin sú að svona
spilapakki eigi að liggja
einhvers staðar nálægt
eldhúsborðinu á hverju
heimili og minna fólk á
að taka slagi í Horna-
fjarðarmanna. Þetta er
tvöfaldur spilapakki
með spilum öðmm
megin og stigablokk til
að skrá prikin hinum
megin og spilareglum á
fjórum tungumálum."
I fyrstu þremur sæt-
um mótsins voru Njáll
Sigurðsson úr Hafnar-
Hún er frönsk,
137 ára og glymur enn
ÞAÐ er ekki á hveijum degi að
munir frá smiði Napóleons III.
Frakklandskeisara eru auglýstir
til sölu í Morgunblaðinu, líkt og
gerðist síðastliðinn sunnudag. Um
er að ræða klukku frá 1860, í eigu
ungrar franskrar konu, sem búsett
er í Reykjavík.
Þegar á hölminn er komið hvílir
klukkan níðþung á arinhillu við
Eskihlíð, enda úr marmara og
tinnu. Eigandinn, Joelle Annat, vill
ekkert gera úr sérstöðu hennar og
segir mikið af slíkum klukkum í
Frakklandi. Smíðaár er talið 1860
og henni fylgja skrautmunir tveir,
seni ætlað er að standa beggja
vegna. Minna þeir greinarhöfund
nokkuð á kertastjaka þar til Joelle
útskýrir að slík skírskotun opin-
beri algert þekkingarleysi á klukk-
um af þessu tagi.
„Klukku sem þessari var ætlað
að standa á arinhillu, sem oft var
úr marmara. Fótunum var síðan
stillt upp sitt hvorum megin við
klukkuna sjálfa, en þeir eru gang-
verkinu algerlega óviðkomandi,“
segir Joelle.
Erfðagripur
Úrverkið er viðkvæmt og jafn
nákvæmt og hugsast getur segir
Joelle, nema þar sem lofthiti er
fram úr hófi óstöðugur. Klukkan er
merkt höfundi sínum, C. Detouche,
gerð í París og glymur á hálftíma
fresti. Hljóðið minnir á hjólabjöllu,
nema hvað það er tærara.
Fæturnir eru einnig gerðir úr
marmara og tinnu en líka bronsi
með steyptu andliti, sem minnir
einna helst á grískan hermann úr
sögubók. „Fólk var mjög hrifið af
grísku skrauti á þessum tíma,“
bætir hún við til útskýringar.
Joelle segir ekki ljóst hvernig
klukkan komst f eigu fjölskyldu
hennar upphaflega. „Afi og amnu
úr föðurætt fengu klukkuna frá
bróður ömmu sem átti engin börr
Fj ölmenni í
Hornafi arðarmanna