Morgunblaðið - 21.06.1998, Page 6

6 B SUNNUDAGUR 21. JÚNÍ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
ÞARNA situr hún
yfírveguð og sýpur
rólyndislega á
svörtu kaffínu
þegar ég þyrlast
inn í rauðmálaðan,
gulli bryddaðan
salinn aðeins of
sein að íslenskum hætti. Hún var
stundvís, hafði hjólað niður í bæ í
blíðviðrinu. Sólgleraugun halda
rennisléttu hárinu, sem nær langt
niður á bak, frá ljósbrúnu andlit-
inu. Hún er hraustleg en nettari
en ég hafði dæmt með sjálfri mér
af stórri röddinni. Tónlistin henn-
ar og sérstakur söngur hljómar í
eyrum mér frá því um morguninn
þegar blaðamaður tók forskot á
sæluna og hlustaði á diskinn sem
von er á með haustinu.
Við erum staddar á Hótel
Borg. Borgarstarfsmenn nota
blíðuna vel og framleiða drunur
og dynki fyrir utan svo við verð-
um að brýna raustina á köflum.
„Við eyddum brúðkaupsnóttinni
okkar hér,“ segir hún og þar með
er skýringin á því hvers vegna
hún valdi þennan virðulega stað
til stefnumótsins komin. Eigin-
maður Móu er, eins og flestir
vita, Eyþór Arnalds, tónlistar-
maður og framkvæmdastjóri þró-
unarsviðs fyrirtækisins OZ. „Það
var svo skrítið að vakna á hóteli í
sinni eigin borg,“ heldur hún
áfram og brosir með öllu andlit-
inu. „Ég kem oft hingað því það
er svo rólegt hér,“ bætir hún við
og lætur skarkalann utandyra
ekkert á sig fá.
Kommúnistavalsar
og My Fair Lady
Móa er ekki sú eina í fjölskyldu
sinni sem hefur lagt tónlistina
fyrir sig. Systir hennar, Ásgerð-
ur, er að læra óperusöng og ætlar
innan tíðar að gefa út geisladisk
með klassískri tónlist tileinkaðan
kventónsmiðum. „Hún bað mig að
semja fyrir sig eitt lag, sem ég
auðvitað gerði. Ég samdi það við
ljóð eftir mömmu,“ segir hún og
er greinilega stolt af þeim mæðg-
unum. Tveir bræður hennar eru
einnig í tónlistinni og er annar
þeirra, Kristinn, einmitt í band-
inu hennar, þar sem valinn maður
er í hverju rúmi. Systir ömmu
hennar er Guðmunda Elíasdóttir
en hún „kenndi mér að öskra ekki
úr mér röddina," segir Móa, og
öndun og allt það.“ Guðmunda
var sem sé fyrsti söngkennarinn
hennar en síðar fór hún til ann-
arra kennara í Tónlistarskólanum
í Reykjavík. „En ég áttaði mig
fljótt á að ég vildi ekki eingöngu
syngja. Ég vildi líka semja,“ segir
hún.
Maður skyldi ætla að tónlist
hafí verið höfð fyrir þeim systkin-
unum en það er öðru nær að sögn
Móu. „Mamma er auðvitað mjög
söngelsk en tónlistinni var alls
ekki otað að mér. Það voru ekki
til margar plötur heima og ég
man hverjar það voru: kommún-
istavalsar og plata með My Fair
Lady. Ég var strax hrifín af
henni,“ segir hún og skemmtir
sér við minningarnar.
Það var svo ekki fyrr en að
eldri systir Móu eignaðist segul-
band að til tíðinda dró og tónlist
fór að hljóma fyrir alvöru í hús-
inu. „Það er skrítið að hugsa til
baka því það eru ekki nema 15 ár
síðan bara ein útvarpsstöð var
hér. Þá þurfti maður að leggja sig
eftir tónlistarþáttunum sem voru
á dagskrá útvarpsins."
Hún er við píanóið
Móa var sex ára þegar hún fór
að spila á píanó og þar varð fjótt
hennar samastaður. „Ef einhver
spurði hvar ég væri var bara bent
á píanóið og sagt, hún er þarna!“
að sé, „ef út í það sé farið,
dramatískur sópran, svolítið
dekkri en sá sópran sem við
þekkjum best.“ Þeim kapítula
lauk þegar hún gaf síðan út plöt-
una Móa syngur lögin við vinn-
una, en þá var hún um tvítugt.
„Hún er nokkurs konar minn-
ingaplata um þennan tíma og ég
hefði ekki viljað sleppa því að
taka hana upp. Við tókum hana
upp á fjórum tímum og endurtók-
um ekkert. Það var minn besti
skóli,“ Þá tók við samstarf þeirra
hjóna, Eyþórs og hennar, undir
merkjum Bong. Þau gáfu út smá-
skífu í samstarfi við breskt út-
gáfufyrirtæki, Mega Records,
með lögum sem mest voru spiluð
í dansklúbbum. „Við stungum
okkur bara út í laugina og ég
vissi lítið út í hvað ég var að fara.
Ég rak mig á og lærði mikið á
þessum tíma.“ Þegar Mega
Records lagði skyndilega upp
laupana segist Móa hafa þurft að
hugsa sinn gang. „Ég vissi að ég
gæti gert betur. Ég var komin
með mikla reynslu og vildi sýna
hvað ég gæti,“ segir hún.
Upp úr þessu fór hún að starfa
sjálfstætt. „Tónlistarbransinn er
harður heimur og maður þarf að
hafa höfuðið í lagi. Maður verður
að passa sig. En þegar öllu er á
botninn hvolft snýst músíkbrans-
inn um músfk og maður er í
þessu því það er engin tilfinning
eins góð og sú að hafa samið lag
sem maður veit að virkar!"
Eins og sjómannslíf
Síðastliðin þrjú ár hefur hún
svo verið að semja lögin og text-
ana sem verða á nýja diskinum.
Þá er hún og hljómsveitin hennar
nýkomin frá New York þar sem
þau tóku upp myndband við
fyrstu smáskífuna en útgáfufyrir-
tækið hennar, Tommy Boy, hefur
höfuðaðsetur þar. í mars síðast-
liðnum héldu þau tónleika á tón-
listarhátíðinni South by South
West í Texas og áður höfðu þau
spilað í London, New York og
Köln þar sem þau spiluðu saman
í fyrsta skipti. „Það var mikil eld-
skírn,“ segir Móa um Þýska-
landstónleikana. Þegar sumri
hallar hefst svo „vertíðin" að
nýju en þá fara þau, hún og band-
ið hennar, í tónleikaferð til meg-
inlandsins og til Bandaríkjanna.
„Þetta er eins og sjómannslíf,“
segir hún og áréttar að hún sé
með góða áhöfn. „Þessi plata er
ekki „egótripp“. Ég valdi menn
með mér í bandið sem eru allir
mjög færir og hver þeirra svarar
til ákveðins hluta í mér, Þórhall-
ur Bergmann er klassískur pí-
anisti og Hjörleifur Jónsson er
mjög góður djasstrommuleikari.
Síðan eru það Kristinn bróðir
minn, sem spilar á bassa, Bjarki
Jónsson, sem er snillingur á tölv-
ur og hljóðgerva, og stundum er
Eyþór gestaspilari hjá okkur.“
- En er einhver á gítar, spyr
blaðamaður sem heldur að allar
hljómsveitir hafi að minnsta kosti
tvo gítarleikara? „Enginn gítar,“
svarar Móa og hálfpartinn hrylíir
sig, „gítar skrúfar alveg fyrir
mig!“
-En hvað skyldi svo platan
eiga að heita? vÉg leitaði lengi að
nafni á hana. Ég er hrifin af orð-
um og ég vildi fínna eitthvert eitt
orð sem lýsti hugmyndinni á bak
við plötuna. Loksins fann ég orð-
ið Universal - það er opið og fal-
legt hugtak. Tónlist hefur ekkert
með staðsetningu að gera. Það á
ekki að vera aðalatriði að hún sé
íslensk eða frá Chile ... Það er
fínt að vera frá Islandi en það er
ekki það sem skiptir mestu máli,“
segir Móa ákveðin. Síðan segir
hún: „Nú hefur platan öðlast
sjálfstætt líf. Þetta er eins og að
eignast barn; maður stendur við
Morgunblaðið/Jim Smart
ÉG VIL gera hlutina eins vel og ég framast get en ég reyni líka, þótt það sé erfítt, að fara að máltæki
sem gömul kona kenndi mér: Ef maður ætlar að gera betur en vel, fer oft verr en illa! Ég hef oft upp-
lifað að svona fari, segir Móa.
Að gera vel
en ekki betur
Senn dregur til tíðinda í lífí Móeiðar Júníusdóttur en með
haustinu kemur hugarfóstur hennar, ljóð og tónlist, til þríggja
ára fyrir annarra augu og eyru. María Hrönn Gunnarsdóttir
spjallaði við Móu um sjómennsku, máltæki og tónlistina sem hún
hefur haft að viðurværi í um 10 ár - þrátt fyrir sinn unga aldur.
Tveimur árum síðar hóf hún tón-
listarnámið sem hún síðan stund-
aði með grunn- og menntaskóla
til tvítugs. „Ég samdi fyrsta lagið
mitt þegar ég var sex ára. Svo
uppgötvaði ég djassinn þegar ég
var 11 ára og heyrði í Billie Holi-
day fyrst. Það gerðist margt þá.
Ég byrjaði líka að semja ljóð,
segir hún hugsi. „Pabbi minn dó
þegar ég var 11 ára. Þá áttaði ég
mig á að tíminn var skammur,“
segir hún síðan þegar á hana er
gengið.
Móa hefur notalega nærveru,
eins og stundum er sagt, og það
er stutt í brosið. Hún er sjálfsör-
ugg, svo ung sem hún er, enda á
hún orðið langt og farsælt tónlist-
arlíf. „Ég hef unnið fyrir mér
með músík síðan ég var 16 ára,“
segir hún og það er eins og hún
trúi því varla sjálf. „Það er sér-
stakt við minn feril að ég hef
aldrei spilað með bílskúrsbandi."
Ferillinn hófst með því að hún
fékk félaga sinn, Karl Olgeirsson
píanóleikara, í lið með sér og bjó
til dagskrá með gömlum og góð-
um djasslögum og öðrum perlum.
Síðan lagði hún leið sína á
skemmtistaði og spurði hvort hún
ætti ekki bara að byrja! Og það
gerði hún og átti eftir að ylja
mörgum um hjartarætur með
sérstakri röddinni, sem hún segir