Morgunblaðið - 23.08.1998, Side 4

4 B SUNNUDAGUR 23. ÁGÚST 1998
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Gunnlaugur Árnason
Kúlukoppar og
sólskinsbörn
Þorvaldur á Hólmi, betur þekktur sem
Valdi koppasali, hefur í gegnum tíðina
komið sér upp myndarlegu hjólkoppasafni.
Hann er flestum Islendingum góðkunnur
og hafa þeir allmargir fengið kopp undir
--------—--------3»--—-
bílinn hjá honum. Gunnlaugur Arnason
hitti Valda á heimili hans, Hólmi við Suð-
urlandsveg, og spjallaði við hann um djass,
fornbíla, hjólkoppa og Hvalfjarðargöngin.
AÐ ER föstudagur. Og
bflaröðin hlykkjast eftir
Suðurlandsveginum, út úr
bænum. „Sko, þennan
vantar nú sett,“ segir
Þorvaldur á Hólmi, betur þekktur
sem Valdi koppasali. „Þeir eru allir
koppalausir. Það ætti að banna
koppalausa bfla á vegunum," held-
ur hann áfram. „Þetta er svo ljótt.“
Og svo er hann rokinn. Gamall am-
erískur dreki rennir í bæjarhlaðið
og Valdi bendir í áttina að bflnum .
„Þetta er nú meiri jámpramminn,
bara bruðl á stáli, en svona á þetta
að vera. Ekkert plastdrasl," og því
næst býðúr hann ökumanninn og
lítinn dreng, sem er með í för, vel-
komna. „Sjáðu segir hann,“ og
hnippir í mig. „Þetta er alvörubíll,
ekkert einnota japanskt drasl. Það
eru gervibílar, bara einnota. Það er
meira stál í frambrettinu á þessum
en í heilum japönskum." Drengur-
inn er kominn með hjólkopp, sem
hann fann, til þess að gefa Valda.
Valdi þakkar fyrir sig og leiðir
hann inn í eina skemmuna. Og við
faðir drengsins fylgjum þeim eftir.
„Váááá,“ segir drengurinn. Þá seg-
ir faðir hans á móti. „Já, ég sagði
þér að það væri mikið af hjólkopp-
um héma.“
Matthfas hver?
Þegar mesti reytingurinn er
genginn yfír og viðskiptavinimir
famir heim á gljáfægðum koppun-
um setjumst við Valdi niður fyrir
utan eina skemmuna. Sólin skín á
heiðum himni og þá segir Valdi:
„Sjáðu þennan þama,“ og bendir á
fínpússaðan kopp sem hengdur er
upp á útihurðina á skemmunni,
„þetta er sólskinsbam, en það er
hann kallaður vegna þess hve
glampar á hann í sólskininu.“ En
skyndilega snýr hann sér að mér
og spyr: „Sendi Matthías þig?“
„Matthías hver,“ segi ég. „Nú,
Matthías ritstjóri, hver annar? Er
þetta ekki fyrir Morgunblaðið? Ég
man að einu sinni auglýsti hann
eftir hjólkoppum undan Ford
Falcon ‘67 sem hann hafði misst af
á Sandskeiði. Þetta var nú fyrir
löngu en ég er viss um að hann hef-
ur ekkert þurft að borga fyrir þá
auglýsingu."
En hvenær skyldi Valdi hafa
byrjað að safna hjólkoppum? „Ætli
það hafí ekki byrjað með þessum,"
segir hann og bendir á Benz kúlu-
kopp. „Þetta er ‘55 módelið, en
kunningi minn í Fombflaklúbbnum
á svona Benz í dag. Rauðan, voða
fallegan. Ég var bara strákur þeg-
ar ég fann þennan og þurfti ekkert
að hafa fyrir honum. Hann bara lá
þama, en stundum þurfti maður nú
að vaða upp í klof út í ána héma til
þess að ná þeim,“ segir Valdi sem í
gegnum tíðina hefur náð að fylla
tvær myndarlegar skemmur af
notuðum hjólkoppum út að dymm
og hvergi er auður blettur, ekki
einu sinni háaloftið. „Sjáðu,“ segir
hann, „héma er allt í röð og reglu
og þannig vil ég hafa það,“ bætir
hann við, en það virðist sama hvaða
hjólkopp beðið er um, Valdi veit
nákvæmlega hvar hann er í öllum
stöflunum.
Hemaðar-
leyndarmál
Að sögn Valda fínnur hann kopp-
ana hér og þar. „Oftast bara innan-
bæjar á götunum, en annars fer ég
nú ekki að segja frá því, þá yrði
bara algjör rányrkja. Þetta er auð-
vitað hernaðarleyndarmál,“ segir
hann brosandi. „Hins vegar fann
maður oft mikið af koppum í kring-
um gamla Botnsskálann en eftir að
göngin komu og veginum var
breytt er ekkert þar lengur.“ Að-
spurður hvað honum finnist nú þá
um Hvalfjarðargöngin segir Valdi:
„Rottuhola, bara rottuhola. Maður
þarf að borga þúsundkall og svo
bensín. Ef maður myndi fínna tíu
koppa kæmi maður samt út í stór-
tapi. Ég held að maður geti þá al-
veg eins verið heima.“ Og sam-
keppnin er alltaf að harðna. „Það
er einhver tíska í hjólkoppum í
dag, að allir vilja þetta einnota
plastdrasl. Allir hættir að búa til
þessa gömlu góðu, eins og á fom-
bflunum. Það þýðir víst ekkert að
bjóða unglingunum svoleiðis,“ seg-
ir hann og réttir upp pússaðan
málmkopp sem hægt er að spegla
sig í. „En það sem verst er,“ heldur
Valdi áfram, „að nú kaupa flestir
þetta nýtt af því að hjólkopparnir
eru orðnir svo ódýrir. Þetta gerir
samkeppnin, jafnvel bensínstöðv-
amar em famar að flytja inn og
selja koppa. Annars vil ég skora á
fólkið í landinu að hætta þessu
bmðli og nýta það sem til er í land-
inu, ekki henda koppunum í tunn-
una og kaupa bara nýja, heldur
koma tfl mín. Ekki getur maður
hætt af því að þá grenja allir en
maður verður að hafa eitthvað upp
úr þessu. Annars er ekkert gaman
að lifa.“
Þá misstu gömlu
bílarnir einkenni sitt
Að sögn Valda era kunningjar
hans í Fombflaklúbbnun tíðir
gestir. „Ég er með eina skemmu
með hjólkoppum undan gömlum
bílum, bara fyrir vini mína í Fom-
bílaklúbbnum," segir Valdi. „Ef
þeir finna ekki koppana hjá mér
era þeir ekki til á landinu og verða
þeir þá bara að snúa sér til Amer-
íku. Þama eru til dæmis koppar
sem ég er búinn að taka frá fyrir
Hörð Pétursson, vin minn,“ segir
hann og bendir mér á þá þar sem
þeir liggja í einni hillunni og bíða
eftir nýjum eiganda sínum. „Hann
bað mig um að minnast á sig þegar
ég sagði honum að taka ætti viðtal
við mig fyrir Morgunblaðið og
svaraði ég: Já, það skal ég gera.“
Við höldum lengra inn í skemm-
una, og að því er virðist, lengra
aftur í tímann. „Þarna sérðu
húddskraut af ‘55 Bel Air,“ segir
hann. „Þetta var bannað í gamla
daga hér á íslandi, þegar tíska var
að hafa svona á bflunum, að ég
held upp úr 1960. Þetta gat slasað
fólk illa en með banninu misstu
gömlu bflarnir einkenni sitt. Bflar í
dag hafa engan karakter.“
Ég þoli ekki
Eirík Hauks
En Valdi safnar öðra en hjól-
koppum og er hann mikill áhuga-
maður um djass og sveiflutónlist.
„Flestir mínir uppáhaldstónlistar-
menn vora upp á sitt besta um
1940-1960,“ segir Valdi og telur
upp nokkra. „Count Basie, Glenn
Miller, Sinatra, Bing Crosby, og
Ella Fitzgerald era mitt fólk,
ásamt Ragga Bjama en ég þoli
ekki Eirík Hauks. Ég á nóg af
plötum heima og svo hlustaði ég
alltaf á djassþættina hans Jóns
Múla.“ Aðspurður hvað honum
finnist svona hrífandi við þessa
tegund tónlistar segir Valdi: „Það
er laglína í þessu, ekki svona ær-
andi, glymjandi hávaði eins og
margt þetta dót í dag. Takturinn í
þessari nýrri músík, margri, er
eins og að vera staddur í grjót-
námu, hann er svo harður. Tónlist
á að vera mjúk,“ segir Valdi og
bætir við svona í lokin. „En þá er
þetta búið í bili, eins og Jón Múli
sagði.“