Morgunblaðið - 18.02.2000, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
FÖSTUDAGUR18. FEBRÚAR 2000 D 5 ^
irstjórinn var ekki hár í loft-
u þegar hrekkjusvín bundu
nn við ljósastaur. Núverandi
íhverfísráðherra braut rúðu
kkrum árum eftir að hún tók
/ið verðlaunum fyrir prúð-
lennsku í grunnskóla. Sem ■
iápatti flóði leikarinn í tárum
gar hann tapaði í bridsi fyrir
ömmu sinni og þáttagerðar-
laðurinn var átta ára þegar
n gaf út áróðursrit um skað-
ni reykinga og aðra vá og gaf
ireldrum sínum í tækifæris-
jafír. Um þetta og sitthvað
ra komst Yalgerður Þ. Jóns-
>ttir á snoðir um hjá þremur
nömmum og einum pabba.
fela sig fyrir okkur inni í ísskáp.
Líklega hefur það orðið þeim til lífs
að hillan brotnaði. Annars man ég
ekki eftir að óvitaskapur hafi komið
Rögnu Söru í koll. Pabbi hennar
varð þó eitt sinn hinn vandræðaleg-
asti þegar þau feðginin voru stödd
inn í fiskbúð og sú stutta hafði orð á
skeggvexti afgreiðslukonunnar. En
hún var nú bara fjögurra ára þá. Að
eðlisfari er hún ekki stríðin og sjálf
varð hún aldrei, svo ég viti, fyrir
stríðni eða einelti."
Þótt handleiðsla stóru systur hafi
efah'tið komið Rögnu Söru til góða
telur Sigrún að geðprýði, sjálfstæði
og seigla hafi jafnan forðað henni
frá hvers kyns vandræðum.
Páskarjómi
„Hún var mikil hláturskella,
nostursöm með verkefnin sín og
hafði óþrjótandi áhuga á dansi.
Þeim systrum linnti vel og þær
léku sér mikið saman, stundum í
sama Barbie-leiknum í marga
daga. „Vonda-Barbie“ var yfirleitt
höfð með, en hana átti Ragna Sara
og hafði gert dúkkuna hina ófrýni-
legustu, klippt af henni hárið og
þess háttar. Henni þótti viðeigandi
að slík dúkka héti ljótu nafni í sam-
ræmi við útlit sitt og innræti. Eftir
langa umhugsun valdi hún henni
Morgunblaðið/RAX
nafnið Páskarjómi. Ekki hef ég
hugmynd um hvers vegna henni
þótti þetta undarlega samsetta orð
ljótast allra.“
Þegar í heildina er litið segist
Sigrún ekki hafa haft ástæðu til að
hafa miklar áhyggjur af Rögnu
Söru. Þó segist hún hafa kviðið
svolítið fyrir gelgjuskeiði systr-
anna. „Ég lét mér í léttu rúmi
liggja þegar Ragna Sara vildi ekki
lengur klæða sig eins dúllulega og
ég helst hefði kosið. Mér þótti út-
gangurinn stundum í hæsta máta
ósmekklegur, en vissi af reynsl-
unni af Evu Maríu að fjas út af slík-
um smámunum dygði skammt."
Ekki kveðst Sigrún heldur hafa
skipt sér af þegar Ragna Sara var
fjögurra eða fimm ára og alltaf í
sömu ljótu, grænu^ úlpunni með
skinnkraganum. „Á þeim tíma
gekk hún líka í gúmmístígvélum
hvernig sem viðraði við öll tilefni
og tækifæri. Hún gætti þess alltaf
vandlega að bara önnur buxna-
skálmin væri girt ofan í stígvélið
en ekki hin,“ rifjar Sigrún upp,
verður síðan hugsi og segir:
„Hugsa sér lánið að hafa aldrei
þurft að hafa meiri áhyggjur af
börnum sínum en af klæðaburði
þeirra - sem skiptir í rauninni
engu máli.“
AF fimm börn-
, um hjónanna
Vénýjar Viðarsdóttur heitinnar og
Gylfa Jónssonar er Halldór, leikari
og söngvari hljómsveitarinnar
Geirfuglamir, yngstur. Líka
stærstur fæddur, rauðhærðastur
allra og frakkastur. „Mig minnir að
hann hafi bara verið þokkalega
laglegt barn,“ segir faðir hans
hugsi.
„Átján merkur var hann og lang-
ur eftir því. Elsta dóttir okkar er
sextán árum eldri en Halldór, sem
var í heiminn borinn 13. júní 1970,
en þá vorum við hjónin komin und-
ir fertugt. Trúlega hefur verið erf-
itt fyrir hann að vera svona lang-
yngstur í stórum systkinahópi,
enda mátti hann snemma hafa sig
allan við til að eldri systkinin völt-
uðu ekki yfir hann. En alla jafna
voru þau nú ósköp góð og hann
lærði fljótt að bregðast við stríðni
þeirra. Ekki kippti Halldór sér
heldur upp við það þótt leikfé-
lagarnir kölluðu hann rauðhaus
eða krulla,“ rifjar Gylfi upp og
játar að sjálfum hafi sér stund-
um þótt gaman að stríða
yngsta syninum pínulítið.
Kippir í kynið
„En ég var líka fljótur að
hugga hann og þetta var allt
í góðu,“ flýtir hann sér að
bæta við. „Halldór var og er
mikill keppnismaður en
tapsár með afbrigðum. Að
því leytinu kippir honum
áreiðanlega í móðurkynið.
Hann var ekki nema átta
ára þegar þau mæðginin
sátu löngum stundum og
spiluðu brids. Halldór
tapaði alltaf og þegar ég
kom heim úr vinnunni
var hann stundum há-
grenjandi út af ósigri sínum. Þá
úr þreytu því strákurinn tók í þótt
ekki væri nema fimm ára. Þrátt
fyrir sársaukann ískraði í honum
af kátínu og hann hvatti mig áfram
rétt eins og hann væri á æsispenn-
andi knattspymuleik. Þegar búið
var að binda um meiðslin, var hann
hinn montnasti af umbúðunum og
sagði þeim sem heyra vildu söguna
af fætinum og pylsupottinum.“
Gaman að baða sig
í sviðsljósinu
Ekki segir Gylfi að Halldór hafi
velkst í vafa um hvað hann ætlaði
að verða þegar hann yrði stór.
„Leikari, sagði hann alltaf, enda
þótti honum snemma gaman að
baða sig í sviðsljósinu. Hann varð
einkar glaður þegar heimafólkið
bað hann að syngja uppáhaldslagið
hans Viva Espana fyrir gesti sem
gangandi. Hann byrjaði eiginlega
að syngja áður en hann lærði al-
mennilega að tala og söng hin og
þessi lög sem hann heyrði í útvarp-
inu á alls konar tungumálum.“
í Vogaskóla fékk Halldór útrás
fyrir leikhæfileika sína og var að
sögn Gylfa þátttakandi í flestum
leikritum og uppákomum í skólan-
um. „Mér þótti alltaf merkilegt
hvað Halldór var öruggur með sig
og rólegur á taugum. Til dæmis er
mér minnisstætt einu sinni þegar
hann átti að taka þátt í spurninga-
keppni í skólanum og kvaðst ætla
að leggja sig í korter þegar aðeins
hálftími var til stefnu. Svonalagað
er mér algjörlega hulin ráðgáta, að
minnsta kosti hefur hann þetta
ekki frá mér,“ segir Gylfi, sem var
stoltur af yngsta syninum þegar
hann náði inntökuprófinu í Leik-
listarskólann árið 1993 í annarri
tilraun. „Því miður entist móður
hans ekki aldur til að upplifa þá
gleði. Hún lést árinu áður, en við
hjónin vorum alltaf sannfærð um
að Halldór yrði leikari að atvinnu."
-------FEÐGARNIR---------
Gylfi Jónsson og Halldór Gylfason
Viva Espana uppáhalds-
lag tapsára bridsspilarans
....MÆÐGURNAH
Sigrún Ágústsdóttir og Ragna
Sara Jónsdóttir
I gúmmístígvélum við
öll tilefni og tækifæri
NÝFÆDD var hún eins og lítil,
fíngerð brúða, slétt og falleg,“
segir Sigrún Ágústsdóttir um
miðjubamið sitt, Rögnu Söru,
þáttagerðarmann hjá Sjónvarpinu.
„Hinn 3. mars 1973 var hún aðeins
11 merkur og 48 sm og afar ólík
írumburðinum, Evu Maríu, sem
fæddist tveimur árum áður, stór,
kröftug og fremur krumpin.“
En sú litla dafnaði vel, var ósköp
vær, þæg og góð, en þó ljarri því að
vera hvers manns hugljúfi. „Hún
gerði mikinn mannamun og henni
var hreint ekki sama hver var að
kjá framan í hana.“
Þremur árum eftir fæðingu
Rögnu Söru fæddist Sigrúnu og
eiginmanni hennar, Jóni Hörleifs-
syni, sonurinn Hjörleifur. Fjöl-
skyldan bjó þá í Hlíðunum og fimm
ára byrjaði Ragna Sara í æfinga-
deild KHI. „Mér fannst hún svo lítil
þegar hún bytjaði í skólanum og
var dauðhrædd um að krakkamir
myndu vaða yfir hana. Þegar ég
viðraði þessar áhyggjur við kenn-
arann horfði hann á mig eins og ég
væri eitt- hvað skrýtin
og spurði:
„Eram við
ekki að tala
um hana
Rögnu
Söru?“ Ég
þurfti því
ekki að
hafa
neinar
áhyggj-
ur.“
Sigr-
ún var
heimavinnandi þegar bömin voru
lítil en vann þó endmm og sinnum í
afleysingum á leikskóla og tók
Rögnu Söru þá með sér. „
Verndarvængur stóru systur
Hún þráði óskaplega heitt að
vera í leikskóla, enda félagslynd og
rakst vel í hópi. Þegar hún byijaði í
skóla losnaði hún svolítið undan
vemdarvæng Evu Maríu, sem gekk
gott eitt til þótt ábyrgðarkenndin
keyrði stundum um þverbak.
Ragna Sara varð snemma altalandi,
læs fjögurra ára og henni hefur allt-
af gengið vel í námi. I skólanum var
hún, ásamt nokkrum stöllum sín-
um, potturinn og pannan í skemmt-
anahaldi; skólaleikritum, söng og
dansi. Auk þess var hún í mynd-
listarskóla og jazzballett og var
einkar áhugasöm um allt sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún byrjaði
snemma í útgáíústarfseminni, og
því kemur mér ekki á óvart að hún
hefur valið sér það starf sem hún er
í,“ segir Sigrún og nefnir bækur,
sem Ragna Sara skrifaði aðeins
átta ára gömul.
Sú fyrsta hét Sykursýki, sem hún
gaf pabba sínum í afmælisgjöf, síð-
an korhu Mjólkursýki og Reykingar
og eiturlyf. „Þetta vora áróðurs-
bækur með skilaboðum til okkar,
foreldranna. Þá má ekki gleyma
blaðinu Páfagauknum, sem hún gaf
út í félagi við Hjömýju vinkonu
sína, og dreift var til bama í göt-
unni.“
Af bamabrekum man Sigrún
helst eftir þegar systumar brutu
hillu í ísskápnum heima hjá sér.
„Þær vora óttalega skömmustuleg-
ar greyin, því þær höfðu ætlað að
var ekki annað til ráða en taka í
spilin - og tapa til þess að snáðinn
tæki gleði sína á ný.“
Af prakkarastrikum Halldórs
man Gylfi fátt. Þó kom húsvörður
úr stórri blokk í nágrenninu einu
sinni ævareiður með Halldór fimm
ára og dauðskelkaðan í eftirdragi
og kvað strákinn hafa verið að gera
dyraat. „Ég brást hinn versti við
og skammaði húsvörðinn í stað
Halldórs, enda fannst mér óþarfi
að hræða barnið svona. Annars var
hann engin grenjuskóða, blessað-
ur, ósköp skemmtilegur, rólegur
og ljúfur krakki, sem kom sér
sjaldan í klandur. Hann spilaði fót-
bolta með Þrótti til þrettán ára
aldurs, var geysilega áhugasamur
um hestamennsku og einhverju
sinni bikai-meistari unglinga í
þeirri grein. Hann hafði líka gam-
an af veiðiferðum fjölskyldunnar,
en fór jafnan í fýlu inn í tjald ef
hann fiskaði minna en aðrir. Eftir
smástund var ég vanur að kíkja inn
til hans, biðja hann í öllum bænum
að rífa sig upp úr þunglyndinu og
takast, á við fiskana. Eftir smátiltal
jafnaði hann sig og hélt áfram þar
sem frá var horfið.“
í einni veiðiferðinni vildi svo illa
til að Halldór steig ofan í sjóðandi
heitt vatn í pylsupotti og brenndist
það illa að halda varð í bæinn hið
snarasta. „Ég varð að bera hann að
bílnum, yfir holt og hæðir, í um
klukkustund og var að örmagnast
<