Morgunblaðið - 18.02.2000, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LIF
FÖSTUDAGUR 18. FEBRÚAR 2000 D 7
IWdi isteizkra tón/isfar-
£** “' g«ml

*’* KuI1kí,Iw„, j|
'*'Mrin fluKM
'liitiii
{ htÍKrrt,
!*°s ***■- Mnfrwu
wft*.utifotr frH\
ifiíH*' *u Arní (n
já, en hámarks-
áhrif.
The CoIIection
er nú að sýna
sína fyrstu kven-
línu, en hefur
þegar slegið í
gegn með karl-
línuna, sem í
haust verður
seld í sextíu búð-
um á Norður-
löndum. Einnig
hér ríkir stíl-
hreinn einfald-
leiki með
skemmtilegum
tiltækjum, ekki
síst í karlalín-
Ailgjör
sníðasnilld
Af tískusýn-
ingunni má ráða
að áhrif þeirra
fjölmörgu ungu
hönnuða, sem
flæða úr hönn-
unarskúlum og
verkstæðum,
liggja ekki síst í að tilkomumikil
sníðatækni fái notið sín. Fötin eru
mörg hver einföld útlits, en við
nánari athugun kcmur í ljús að
einfaldleikinn liggur í látleysi for-
manna, ekki í einföldum sniðum.
Það er einfaldlega flík við flfk,
þar sem sniðin eru langt handan
við venjulega færni. Efni eru
brotin á úvæntan hátt og til verða
nýstárleg form. Gott dæmi um
þetta eru föt hinnar sænsk-
japönsku Elisabet Yanigasawa.
Hún hefur þegar getið sér gott
orð í Svíþjúð og víðar og samein-
ar stúráhugaverð snið og efni.
Draperingar, sem hafa verið
svo áberandi undanfarin ár, sjást
ekki lengur. Þess í stað gat að
líta viðamikil vatteruð pils, en
einnig önnur viðamikil pils eins
og frá Spaksmannsspjörum.
Efnin eru annars vegar nátt-
úruefni, hins vegar hátækniefni
og síðan alls konar blöndur þessa.
Þú ekki væri nema fyrir efnin þá
er fjölbreytileikinn mjög mikill og
um leið áhugaverður. Ullarfílt, ull
húðuð gerviefnum, búmull með
teygjuefni í og málmþræðir sem
gera efnin eins og form sem hægt
er að múta eru aðeins nokkur
dæmi.
Gallabuxnaefni eina ferðína
enn
Grúf lína, „Rustic" var eitt r
þemað, þar sem sást mikið af ull-
arfílti og prjúni, allt með náttúru-
legum blæ. „Balans“ er eins og
nafnið gefur til kynna einföld
lfna. f „Denimglam" kemur galla-
buxnaefnið upp eina ferðina enn
og þá með vestralegum blæ, sem
leikur á mörkum hins úsmekk-
lega. „Comfort“ er eins og nærri
má geta þægileg og sportleg lína,
þar sem fer saman pels í nýjum
útgáfum og grúf efni og prjún.
Litirnir eru yfirleitt daufir,
vetrarhvítur, drappleitt og úlífu- ^
litt, en með sterkum litum að
ívafí, til dæmis sterk blágrænu og
svo bleikt, appelsínugult og rautt.
En hvað um svarta litinn? Varla
er hann horfinn? Ekki alveg, en
hann er mjög í slagtogi með öðr-
um litum, sem stuðningur og ívaf.
- Það er því alls ekki allt jafn
svart í svart og löngum áður - es
hann stendur nú alltaf vel fyrir
sínu.
eftirsótt hljóðfæri á þessum árum,
og hefur aldrei verið.“
Nótnaskrift ©g
Ijósmyndun
Morgunblaðið/Árni Sæberg
hægt. Við spiluðum tvisvar í viku í
útvarpið, alltaf í beinni útsend-
ingu, á mánudögum og fimmtudög-
um, eftir fréttir. En hljómsveitin
hafði hvorki næg verkefni né fjár-
ráð til að hægt væri að framfleyta
sér af þessu eingöngu."
- Þú hefur ekki farið út í að spila
danstónlist, til að drýgja tekjurn-
ar, eins og sumir menntaðir tón-
listarmenn gerðu á þessum árum?
„Nei, það kom ekki til, enda
þótti óbó ekki henta til dægurlaga-
flutnings. Mér var líka sagt að ef
ég ætlaði að fara að spila á önnur
hljóðfæri, eins og saxafón eða
klarinett, þá myndi ég skemma
fyrir mér sem óbóleikara. Eg trúði
því þá, en er nú ekki viss um að
þetta sé rétt. En hvað sem því leið
þá freistaði það mín ekkert sér-
staklega að fara út í dansmúsíkina.
Margir félaga minna neyddust til
að iðka dansmúsík með og þeir
voru oft ansi þreyttir, höfðu
kannski verið að spila langt fram á
nótt og þurftu svo að mæta á æf-
ingu að morgni. Það ’ var mikið
vinnuálag á þessum mönnum. Mér
fannst þetta ekki henta mér og ég
var innstilltur á að halda mig ein-
göngu við aðra tónlist en dægur-
tónlist.
Ég vildi þó reyna að framfleyta
mér með tónlistinni og þráaðist
við. Meðal annars reyndi ég að
stunda kennslu, en fékk ekki
marga nemendur og ekki mikið
upp úr því að hafa. Óbó var ekki
Andrés hefur lengi fengist við
að skrifa út nótur og þykir lista-
maður á því sviði.
„Ég fór að fást við nótnaskrift
samhliða hlóðfæraleiknum og hafði
einhverjar aukatekjur af því. Ég
skrifaði út nótur af öllu því sem til
féll, til dæmis þurfti oft að skrifa
út nótur fyrir Útvarpshljómsveit-
ina og svo seinna fyrir Sinfón-
íuhljómsveitina, sem stofnuð var
árið 1950. Ég spilaði með Sinfón-
íuhljómsveitinni frá fyrsta degi og
samfleytt í þrjátíu ár. Þá vænkað-
ist hagur minn dálítið. Við fengum
aðeins hærra kaup, en samt sem
áður enginn vegur að lifa af þessu
kaupi og þá fór ég að fást við ljós-
myndun sem aukastarf.
Ég tók talsvert af myndum fyrir
listamenn, þekkti marga málara og
tók myndir fyrir þá, sérstaklega ef
um var að ræða myndlistarsýning-
ar. Eitthvað tók ég líka af mynd-
um fyrir Ragnar í Smára, en
margir af þessum málurum voru á
hans vegum.
Svo komst ég í starf hjá Iðnað-
armálastofnun, sem núna heitir
Iðntæknistofnun, og var þar í
nokkuð mörg ár sem ljósmyndari
og bókavörður. Síðar komst ég að
hjá Orkustofnun og var þar ljós-
myndari í mörg ár.
Allan þennan tíma spilaði ég
með Sinfóníuhljómsveitinni. Það
var æft á morgnana, fram yfír há-
degi og svo stökk ég upp í Orku-
stofnun og vann þar til kvölds.
Með þessu móti tókst mér að kom-
ast af.
Þegar ég var kominn á aldur
hætti ég að spila með Sinfóníunni
og gerðist nótnavörður hjá hljóm-
sveitinni. Jafnframt skrifaði ég út
nótur fyrir tónskáld og hef gert
dálítið af því hin seinni ár. Svo
kenndi ég á klarinett og var tón-
menntakennari í Laugarnesskóla í
fimmtán ár. Skólayfirvöld vilja nú
helst ekki hafa kennarana eldri en
sjötuga, en þeir tóku ekki eftir því
þegar ég varð sjötugur, svo að ég
kenndi í nokkur ár eftir það, þang-
að til að allt komst upp og mér var
gert að hætta. Síðan hef ég stund-
um hlaupið í að leysa af við tón-
menntakennslu í forföllum, en það
er nú að mestu búið enda er ég
orðinn áttræður."
Andrés ber aldurinn vel, er
kvikur í hreyfingum eins og ungur
strákur og það er stutt í brosið og
glettnina. Og hann er vissulega
ennþá vel með á nótunum. Hann
talar nokkur tungumál og getur
meðal annars bjargað sér á rúss-
nesku. En tónlistin er sem fyrr
hans ær og kýr enda segir hann að
hún hafi verið sinn lífsförunautur
og sjálfsagt hefði hann getað lent í
verri félagsskap.
1. Á æfingu með Sinfúníuhljúm-
sveit fslands veturinn 1966-1967.
Andrús er fremst á myndinni og
við hlið hans er Kristján Þ. Step-
hensen úbúleikari.
2. Urklippa úr íslensku dagblaði
frá 1946, þar sem segir frá túnl-
istarnámi Andrúsar í Englandi.
3. Frá námsárunum í Manchester.
Lengst til vinstri er Beryl Joy,
eiginkona Andrúsar, sem er
lengst til hægri. Á milli þeirra er
Egill Júnsson klarinettuleikari.
4. Gamla byggingin þar sem
Royal Manchester College of Mus-
ic var til húsa á námsárum And-
rúsar.
5. Sinfúnían á ferð á Flateyri við
Önundarfjörð í júlí 1958. Frá
vinstri: Skafti Sigþúrsson, Björn
Guðjúnsson, Sveinn Ólafsson, Þor-
steinn Hannesson, Jún Þúrarins-
son og Þorvaldur Steingrímsson.
6. Skúlafúlagar Andrúsar frá
námsárunum í Manchester, Árni
Björnsson og Egill Júnsson. Húr
eru þeir á ferð í Dover 1946.
Flilil;
sania
stykk
Ur myndasafninu