Morgunblaðið - 17.03.2000, Blaðsíða 5

4 D FÖSTUDAGUR17. MARS 2000
DAGLEGT LIF
MORGUNBLAÐIÐ
Vista-
skipti
f SEX ár hefur fyrirtækið
Vistaskipti & nám haft millj-
göngu um „au-pair“-vist á Is-
landi. Að sögn Arnþrúðar
Jónsdóttur framkvæmdastjóra
sækjast ungar stúlkur í æ rík-
ari mæli eftir að fara í vist á
heimili í útlöndum. Slík hjálp
við heimilishaldið virðist einn-
ig eiga upp á pallborðið hjá sí-
fellt fleiri íslenskum fjölskyld-
um. A siðasta ári komu
rúmlega 50 erlendar stúlkur
hingað til lands í vist og útlit
er fyrir að mun fleiri komi í
ár til að leggja íslenskum fjöl-
skyldum lið við barnauppeldi
og húsverk.
Ungmenni sem fara utan og vinna fyrir uppi-
haldi með húsverkum og barnagæslu eru nefnd
au-pair. Efalítið er misjafnt hvernig þeim hugn-
ast vist og viðmót heimilisfólks í framandi landi.
Litháensk hjálparhella, sem Bergljót Friðriks-
dóttir hitti, bar landanum þó vel söguna. Líka
fínnska fyrrverandi hjálparhellan - sem er hér
enn. Islensk hjón kváðust ekki geta verið án
slíkrar aðstoðar og íslensk hjálparhella, sem fór
vestur um haf, varð margs vísari._____________'
/
Omissandi og þrosk-
andi fyrir börnin
Gott að
þurfa að
standa
á eigin
fótum
fór m.a. með fjölskyldunni á skíði til Vail í Col-
orado. „Pað var hreint út sagt frábært, segir
hún. „Við fórum líka til Flórída og í Disneyland
með stelpumar og það var ævintýri út af fyrir
sig. Svo fór ég nokkrum sinnum inn í New York
með vinkonum mínum úr hverfinu. Ég var mjög
hrifin af borginni, en það var samt hálfgert
sjokk að koma þangað. Það er svo margt fram-
andi í New York. Þá voru viðbrigðin að koma úr
rólegheitunum í Easthampton yfir í lætin í borg-
inni svo mikil, að yfirleitt var ég orðin dauð-
þreytt eftir einn dag. En það var samt gaman að
fara þangað."
Lærdómsríkt
og þroskandi
Hún segist hafa haft afskaplega gott af dvöl-
inni í Bandaríkjunum. „Þetta var yndislegt ár.
Og mér fannst þetta mjög lærdómsríkur og
þroskandi tími. Maður hefur svo gott af því að
þurfa að standa á eigin fótum og bjarga sér
sjálfur, sama hvað kemur upp á. Mér fannst ég
að minnsta kosti þroskast við það að þurfa að
spjara mig sjálf og hafa ekki tök á því að hlaupa
í mömmu. Það á örugglega eftir að koma sér vel
þegar ég fer í háskólanám. Ég reikna með að að
klára nám á hönnunarbraut Iðnskólans í Hafn-
arfirði um næstu jól og þá langar mig til Dan-
merkur í nám í arkitektúr eða iðnhönnun. Ég
veit að þar á ég eftir að búa að reynslunni sem
ég öðlaðist í vistinni í Bandaríkjunum."
Leið strax eins og
heima hjá mér
Elín Rita segir vel hafa verið tekið á móti sér í
Bandaríkjunum og sér hafi strax liðið eins og
heima hjá sér. „Ég var rosalega heppin með fjöl-
skyldu. Hjónin reyndust yndisleg og okkur
samdi strax mjög vel. Maðurinn er lögfræðingur
og var hann mikið á ferðalögum en konan er
textflhönnuður og var hún með vinnustofu sína
heima. Þau höfðu haft tvær au pair-stelpur á
undan mér og því var fjölskyldan vön því að hafa
útlending á heimilinu. Mitt aðalstíirf var að
hugsa um dæturnar, sem voru fimm ára og
tveggja og hálfs árs, og kom okkur mjög vel
saman. Eldri stelpan var byrjuð í skóla og sá ég
um að keyra hana í og úr tíma. Yngri dóttirin
byrjaði ekki á leikskóla fyrr en ég var hálfnuð
með vistina og því var ég mikið með hana.“
Hún segir að ekki hafi væst um hana í East-
hampton, enda hafi aðstaðan verið frábær.
„Húsið var stórt og fallegt og garðurinn risa-
stór. Ég bjó út af fyrir mig í kjallaranum, með
sér bað og eigið sjónvarp. Þetta var þvi eins og
best hefði verið á kosið. Ég kynntist mörgum au
pair-stelpum frá ýmsum löndum og þá sá ég
best hvað ég var rosalega heppin. Sumar stelpn-
anna bjuggu þannig að þær gátu aldrei verið út
af fyrir sig og margar kvörtuðu undan því að
það væri bara litið á þær sem ódýran vinnu-
kraft. Stelpa frá Nýja-Sjálandi, sem ég hafði
mest samband við, lenti til dæmis í þessu. Fjöl-
skyldan hennar gerði ekki neitt til þess að ving-
ast við hana, hvorki hjónin né krakkarnir. Hún
átti bara að vinna sína vinnu, um annað var ekki
beðið. Henni leið auðvitað illa yfir þessu, en hún
harkaði af sér og var í ár eins og hún hafði ætlað
sér.“
Elín Rita fékk mörg tækifæri til að ferðast og
Morgunblaðið/Jim Smart
Elín Rita Svein-
björnsdóttir var
í ársvist í Banda-
ríkjunum
Morgunblaðið/Golli
Jóhannes Felixson bakari og
Unnur Helga Gunnarsdóttir hafa
haft þrjár erlendar hjálparhellur
uðum eftir því að hún færi og hún var alveg sátt
við það, hefm- eflaust beðið eftir því að losna.“
í ágúst sl. fengu Jóhannes og Unnur Helga
nýja „au pair“-stúlku frá Þýskalandi og segjast
þau alsæl með hana. „Mareike er alveg yndis-
leg,“ segir Unnur Helga. „Krakkamir tóku strax
ástfóstri við hana og það segir manni margt, því
börn eru svo næm á fólk. Hún var ótrúlega fljót
að komast inn í allt og talar nú frábæra íslensku.
Okkur bregður stundum yfir því hvað hún notar
fágað mál, svona eins og beint upp úr orðabók."
Jákvætt og þroskandi
fyrir börnin
Þau segja nauðsynlegt að hafa manneskju
búandi á heimilinu á annatímum í bakaríinu, eins
og til dæmis í kringum jól, fyrir bolludag og
páska. „Þá verða vinnudagarnir oft langii- og
verkefnin ófyrirsjáanleg og ógerningur að
stökkva heim í miðju kafi,“ segir Unnur Helga.
„Eins er það ómetanlegt að hafa heimilishjálp í
skólafríum, að ég tali nú ekki um þegar börnin
verða veik.“ Jóhannes og Unnur Helga segja að
það hafi haft jákvæð áhrif á bömin að hafa „au
pair“ á heimilinu og ekkert hafi truflað þau þó að
stúlkumar hafi í fyrstu ekki kunnað orð í málinu.
„Krakkar em svo fljótir að aðlagast, þeim
finnst það ekkert mál þó að bamapían tali ekki
íslensku til að byrja með,“ segir Unnur Helga.
„Og þau em eldfljót að tileinka sér sitt eigið sam-
skiptaform, með viðeigandi táknmáli. Með tím-
anum hafa þau svo lært orð og orð í ensku og það
er bara jákvætt. Okkur finnst þetta beinlínis
þroskandi fyrir börnin ef eitthvað er.“
Jóhannes bendir á að honum finnist reyndar
ákveðin hefting fylgja því að hafa stúlku í vist á
heimilinu, en það sé líka það eina neikvæða.
„Manni hættir að finnast maður vera alveg prív-
at heima hjá sér og ég átti svolítið erfitt með að
venjast því,“ segir hann. „Maður skýst til dæmis
ekki lengur ber út úr baðherberginu eftir sturtu.
Og á kvöldin þegar okkur hjónin langar til að
elda góðan mat og hafa það rómantískt, þá erum
við aldrei ein. En þetta eru bara smámunir í sam-
anburði við þægindin og öryggið.“
JÓHANNES Felixson bakari og eiginkona
hans, Unnur Helga Gunnarsdóttir, hafa
haft þijár stúlkur í vist hjá sér. Þau eiga
þrjú börn á aldrinum fimm til átta ára og segjast
þau vera algjörlega háð heimilishjálp, vinnu
sinnar vegna. „Vinnutími bakara er nú ekki alveg
eins og gengur og gerist, maður þarf stundum að
rífa sig upp fyrir allar aldir, áður en krakkamir
fara í skóla og leikskóla og þá er nauðsynlegt að
hafa hjálp á heimilinu," segir Jóhannes. „Við er-
um bæði mikið í vinnunni og kæmust hreinlega
ekki af án þess að vera með au pair,“ bætir Unn-
ur Helga við, en hún sér um rekstur fjölskyldu-
fyrirtækisins, bakarísins Hjá Jóa Fel.
.Auðvitað er alltaf möguleiki á því að verða sér
úti um heimilishjálp og fá íslenska konu til að
hugsa um heimilið," heldur hún áfram. „Okkur
langaði til að prófa að fá „au pair“ og okkur finnst
fyrirkomulagið henta okkur öllum mjög vel.“
Kom bara til að skemmta sér
Þau segjast fyrst hafa verið með þýska stúlku í
eitt ár og hafi það gengið mjög vel. Hún hafi ver-
ið jákvæð og dugleg og gott að hafa hana á heim-
ili. ,Á eftir þeirri þýsku kom svo dönsk stelpa, á
allt öðrum forsendum að því er virtist," segir
Unnur Helga. „Hún var voðalegur ærslabelgur,"
bætir Jóhannes við „og virtist hafa komið hingað
í aðeins einum tilgangi, þ.e. til að skemmta sér.
Hún kom til dæmis ekkert heim fyrstu helgina.
Hún var upptekin af því að djamma og hafði eng-
ar áhyggjur af því hvað við vorum að hugsa eða
hvort við hefðum áhyggjur. Henni fannst þetta
bara í góðu lagi.“
Að sögn Unnar Helgu kom fljótt í ljós að sú
danska sagði oft ósatt. „Við settum það til dæmis
sem skilyrði þegar við leituðum eftir stúlku að
hún reykti ekki. Danska stelpan tók það skfl-
merkilega fram í umsókn sinni að hún væri reyk-
laus, en svo kom auðvitað í ljós þegar hún var
flutt inn á heimilið að það var ekki rétt. Hún laug
til um margt annað og auðvitað kunnum við af-
skaplega illa við það. Hún var að vísu góð við
krakkana, en ekkert þeirra varð hænt að henni.
Eftir þrjá mánuði gáfiimst við loks upp. Við ósk-
ELÍN Rita Sveinbjörnsdóttir kom
heim frá Bandaríkjunum um síð-
ustu jól eftir eins árs vist hjá
bandarískri fjölskyldu. Hana dreymdi
um að fara til útlanda eftir stúdentspróf
og ákvað að láta drauminn rætast.
„Ég útskrifaðist stúdent vorið 1998 og
fór um haustið í Iðnskólann í Hafnarfirði
á hönnunarbraut," segir Elín Rita. „Þar
kláraði ég eina önn, en ákvað svo að gera
það sem mig hafði lengi langað til, þ.e.
fara til útlanda og kynnast menningu
annarrar þjóðar. Margir af krökkunum
sem ég úskrifaðist með úr menntaskólan-
um voru á leiðinni utan, ýmist í málaskóla
eða í framhaldsnám, svo það má segja að við
höfum mörg verið haldið samskonar útþrá.“
Elín Rita ákvað að sækja um au pair-vist í
Bandaríkjunum og var svo heppin að komast út
strax eftir áramót. „Mér bauðst að fara til fjöl-
skyldu í Easthampton á Long Island í New
York-ríki og var alveg himinlifandi. Mér var
sagt að þetta væri fallegur staður og svo reynd-
ist vera tiltölulega stutt þaðan til New York,
sem mér fannst verulega spennandi."
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LIF
FÖSTUDAGUR 17. MARS 2000 D 5
GLÖGGT ER GESTS AUGAÐ
óskaplega í taugarnar á mér. í
Finnlandi þykir það beinlínis dóna-
legt að mæta ekki á réttum tíma og
þar fæ ég að heyra það frá vinum og
vandamönnum ef ég er of sein. Þá
skammast ég mín auðvitað ógurlega.
Annað þjóðareinkenni íslendinga er
að gefa helst ekki stefnuljós í um-
ferðinni, mér finnst það alveg stór-
merkilegt fyrirbæri."
Mega allt og fá allt
Elina segist alltaf jafn undrandi á
því hve íslendingar vinni óhemju
mikið. „Fólk streðar ekki eins mikið
í Finnlandi,“ segir hún. „Það eyðir
minni tíma í vinnunni og ásóknin í
lífsgæði er ekki sú sama. Mér finnst
það líka áberandi að íslenskir krakk-
ar virðast mega gera það sem þeim
sýnist. Og það er allt keypt sem þeir
biðja um. Það er eins og margir for-
eldrar séu með þessu að friða sam-
viskuna, vegna þess að þeir vinni svo
mikið og séu aldrei heima. Mér
finnst þetta svo áberandi hér, þó að
sjálfsögðu séu margar undantekn-
ingar á þessu.“ Elina leggur áherslu
Morgunblaðið/Porkell
á að þó að þetta kunni að hljóma
neikvætt, þá kunni hún vel við ís-
lendinga og líði vel hér. „Ég gæti
ekki haft það betra. Ég hef spilað
blak frá því að ég var krakki og hér
fékk ég tækifæri til að æfa blak með
meistaraflokki Þróttar, sem ég er
auðvitað hæstánægð með. Svo er ég
svo ljónheppin að komast af og til á
hestbak hjá kunningja mínum. Ég
hjálpa honum stundum við að hirða
hestana og fóðra þá og fæ í staðinn
að skreppa á bak. Ég fæ óskaplega
mikið út úr því, íslenski hesturinn er
alveg frábær."
Elina stefnir á meistaranám í eðl-
isfræði við Háskólann í Turku, að
loknu námi hér. „Kærastinn minn er
alveg til í að koma með mér til Finn-
lands. Við höfum samt ekki tekið
ákvörðun um í hvoru landinu við ætl-
um að búa í framtíðinni. Ég get ekki
neitað því að ég sakna Finnlands,
foreldra minna, systkina og vina. En
kærastinn minn er íslenskur og ef
hlutirnir æxlast þannig að við enduni
með því að búa á íslandi, þá mun ég
ekki hafa neitt á móti því.“
Alltaf of seinir og gefa
helst ekki stefnuljós
ELINA Lindfors er 21 árs frá
Turku í Finnlandi. Hún kom
hingað sem „au-pair“ haust-
ið 1997, en þegar vistinni lauk ákvað
hún að hefja háskólanám á íslandi.
„Frændi minn ferðaðist til íslands
fyrir um 15 árum og þegar ég sem
smástelpa sá ljósmyndir úr ferðinni
ákvað ég að fara sjálf til íslands
þegar ég yrði stór,“ segir Elina á
lýtalausri íslensku.
„Eftir stúdentspróf langaði mig til
að breyta til og búa tímabundið í
öðru landi. Ég hef alltaf haft mjög
gaman af börnum svo það lá beinast
við að sækja um „au pair“-vist. Og
þá kom í mínum huga auðvitað ekk-
ert annað land til greina en ísland.
Elina dvaldist tæpt ár sem „au
pair“ í Reykjavík. Hún segir það
hafa verið lærdómsríkan og
skemmtilegan tíma og hún hafi verið
afar heppin með fjölskyldu. „Okkur
kom mjög vel saman, mér og hjón-
unum, og drengjunum þremur. Þetta
er frábært fólk og ég er enn í góðu
sambandi við þau. Hjónin pössuðu
alltaf upp á að ég hefði minn frítíma
og væri aldrei látin vinna of mikið.
Því hafði ég það afskaplega gott. Um
sumarið fékk ég svo tækifæri til að
ferðast um landið. Fjölskyldan á
sumarhús á Bíldudal og þræddum
við saman Vestfirðina. Svo komu for-
eldrar mínir og bróðir í heimsókn og
keyrði ég með þeim hringinn. Ég
varð í einu orði sagt stórhrifin af ís-
lensku landslagi, enda ekki hægt
annað.“
Elina segist ekki hafa átt í miklum
tungumálaörðugleikum í byijun.
„Fjölskyldan hafði haft „au pair“-
stúlku á undan mér og því kunnu
eldri strákarnir tveir ensku. Við
yngsta strákinn, sem var eins og
hálfs árs þegar ég kom, notaði ég
sænsku eða bara handahreyfingar ef
Elina Lindfors frá
Finnlandi fór í nám
í HÍ að vist lokinni
ekkert annað dugði. Annars var ég
frekar fljót að bjarga mér á íslensku
og lærði strax ákveðnar setningar
sem ég notaði reglulega, eins og til
dæmis „ekki stríða bróður þínum“
eða „ekki lemja í borðið“. Ég sótti
strax íslenskunámskeið hjá Náms-
flokkum Reykavíkur og þar streðaði
ég við að læra íslenska málfræði,
sem mér þykir reyndar enn hrika-
lega erfið.
Ánægð með
fámennið í HÍ
Elina kveðst hafa stefnt að eðlis-
fræðinámi í Finnlandi að íslands-
dvölinni lokinni og þreytti því inn-
tökupróf við Háskólann í Turku áður
en hún kom hingað. Hún stóðst próf-
ið en þegar vistinni lauk og að því
kom að hún skyldi snúa aftur heim
til Finnlands, hafði áhugi hennar
vaknað á námi við Háskóla íslands.
„Mig hafði í raun alltaf langað í jarð-
eðlisfræði en það er ekki boðið upp á
það nám í Turku,“ segir hún. „Þegar
ég komst að því að kennd væri jarð-
eðlisfræði við HÍ vaknaði áhugi minn
á námi hér, enda langaði mig í raun
til að vera hér áfram. Því ákvað ég
að prófa nám í jarðeðlisfræði í svona
hálft ár til að byrja með. Skömmu
áður en ég byrjaði í háskólanum
kynntist ég svo kærastanum mínum
og það togaði auðvitað í mig. Ég
ákvað því að halda áfram. Reyndar
skipti ég eftir allt saman fljótlega yf-
ir í eðlisfræði og er nú
búin með eitt og hálft ár.
Aðspurð segist hún vera
afar ánægð með námið í
Háskóla íslands, eðlis-
fræðideildin sé fámenn og
það eigi vel við hana. „Við
erum ekki nema átta nem-
endur í mínum árgangi og
því þekkjast allir. í Háskólanum í
Turku eru um 70 nemendur í hverj-
um árgangi og það segir sig sjálft að
kennslan verður ópersónulegri fyrir
vikið. Ég er því afar ánægð með
þessa ákvörðun. Auðvitað var þetta
erfitt fyrst, á meðan ég var ekki orð-
in mjög sleip í íslensku og í ofanálag
reyndust nokkrar námsbækur vera á
íslensku en ekki ensku eins og ég
hafði haldið. En einhvern veginn
hefur það allt gengið, ég er í fullu
námi og stefni að því að klára vorið
2001.
Hún segir gott að búa á íslandi og
finnst íslendingar reyndar ótrúlega
líkir Finnum. „íslendingar eru lok-
aðir og það er erfitt að kynnast
þeim. Eg veit að útlendingar segja
það sama um okkur Finna. Það er
margt mjög líkt með okkur, til dæm-
is er drykkjumenning okkar afskap-
lega áþekk! En það er líka ýmislegt
öðruvísi. íslendingar eru til dæmis
sér á báti með að vera alltaf of sein-
ir, það er nokkuð sem ég kann afar
illa við. Það versta er að ég er sjálf
farin að vera óstundvís og það fer
Bjóst við miklu
meiri kulda
„Ég er að rembast við að læra ís-
lensku og sæki tíma hjá Námsflokk-
um Reykjavíkur. Maður getur alltaf
bjargað sér hér á ensku, en það er
auðvitað betra að kunna eitthvað í
íslensku, ekki síst þar sem ég er að
passa lítið barn. Ég hef lfka fundið
mjög greinilega fyrir því að margir
íslendingar eru ekki ýkja hrifnir af
útlendingum og ekki bætir úr skák
ef þeir kunna ekki íslensku. Ég hef
til dæmis hitt stráka á skemmtistöð-
um borgarinnar sem hafa litið mig
hálfgerðu hornauga af því að ég er
útlensk. Og þeir hafa ekki verið neitt
sérstaklega þolinmóðir þegar ég hef
reynt að segja eitthvað á íslensku.“
Neringa er vön 20 til 25 gráðu
frosti að vetrarlagi í
Litháen og bjóst við
miklu meiri vetrar-
hörku á íslandi.
„Ég reiknaði með
að sama yrði uppi á
teningnum hér,
enda heitir landið
nú einu sinni ís-
land. En hér er alls
ekki mikið frost,
það er miklu frekar
að hægt sé að
kvarta undan rok-
inu. Það er annars
einkennandi fyrir
íslenskt veður að
það er alltaf að
breytast. Ég læt
það samt ekkert
fara í taugarnar á
mér. Maður þarf
bara að passa að
klæða sig rétt og ef
veðrið er alveg öm-
urlegt fínnst mér
bara notalegt að
Morgunbiaðið/Þorkeii Vera inni og slappa
af.“
Hún hlakkar til næsta sumars, en
þá er ætlunin að ferðast með fjöl-
skyldunni um landið. „Ég er mjög
spennt að skoða ísland enda hef ég
séð á ýmsum myndum að það er
ótrúlega fallegt. Ég veit að það
verða llka viðbrigði að upplifa bjart-
ar sumarnætur, það er eitthvað al-
veg nýtt. Og kannski kemst ég á
hestbak. Mér finnst í raun mjög gott
að vera á íslandi og mig langar til að
vera hér áfram þegar ráðningartíma
mínum lýkur næsta haust. Hér er
fallegt og friðsælt og engir glæpir
samanborið við Litháen. Því ætla ég
að reyna að finna mér vinnu. En
fyrst verð ég auðvitað að læra ís-
lenskuna betur. Ég er alveg búin að
sjá það að það þýðir ekkert að ætla
að búa á íslandi nema kunna málið.“
Oþolinmóðir þegar ég
reyni að tala íslensku
NERINGA Sakalauskaité er
21 árs gömul frá borginni
Kaunas í Litháen. Hún hef-
ur verið í vist hjá fjölskyldu í
Reykjavík síðan í september og seg-
ist hafa sótt sérstaklega um að koma
til íslands. „Ég kláraði menntaskóla
fyrir um ári og var óráðin með fram-
tíðina," segir hún.
.Ástandið í atvinnumálum er
hræðilega slæmt í Litháen og von-
laust að fá vinnu, meira að segja fólk
með háskólamenntun finnur ekkert
við hæfi. Því gerði ég mér satt að
segja engar vonir um að fá eitthvað
að gera. Það var þá sem mér datt í
hug að það gæti verið sniðugt að
sækja um „au pair“-vist erlendis.
Neringa hafði samband við um-
boðsskrifstofu fyrir „au pair“-stúlk-
ur og fékk upplýsingar um ýmis lönd
s.s. Danmörku, Svíþjóð og Banda-
ríkin. „Ég kynnti mér lítillega lífs-
hættina í þessum löndum en var
ekki nógu spennt, mig langaði til að
prófa eitthvað alveg nýtt,“ segir hún.
„Þá datt mér ísland í hug. Eg vissi
ekkert um landið, annað en að ís-
lendingar urðu fyrstir þjóða til að
viðurkenna fullveldi Litháa. Ég fékk
upplýsingabæklinga um ísland á
umboðsskrifstofunni með frábærum
myndum og gat lesið mér svolítið til
um landið á Netinu. Mér fannst fá-
mennið strax mikill kostur og sömu-
leiðis heillaði það mig hve náttúran
virtist ósnortin. Svo hreifst ég mjög
af myndum af íslenska hestinum. Að
öðru leyti vissi ég auðvitað ekkert
um ykkur og það má því segja að ég
Neringa Sakalaus-
kaité f rá Litháen
kom hingað af
einskærri forvitni
hafi komið hingað af hreinni for-
vitni.“
Fjölskyldan
steinhissa
Hún segir fjölskyldu sína hafa
rekið upp stór augu þegar hún til-
kynnti að hana langaði til íslands.
„Það var sérstaklega mamma sem
var hissa, hún skildi ekkert í mér að
vilja fara þangað, þar sem alltaf
væri kalt! En ég var alveg ákveðin,
ég heillaðist af Islandi um leið og ég
sá myndirnar og í mínum huga kom
ekkert annað land til greina."
Neringa lætur afar vel af dvölinni
og segir vistina hafa verið lærdóms-
ríka. „Ég er óskaplega glöð að ég
skyldi láta verða af þessu. Ég er
mjög heppin með fjölskyldu, hjónin
eru voðalega góð við mig og okkur
semur vel, mér og Val litla, sem er
eins og hálfs árs. Ég hef eignast
góða vini og hef mest samband við
litháenska stelpu sem er í vist hjá
fjölskyldu í Kópavogi. Hún er reynd-
ar frá sömu borg og ég en það er al-
gjör tilviljun, við þekktumst ekkert
áður.“
Neringa kveðst sjá mikinn mun á
íslenskum bömum og
unglingum annars
vegar og litháenskum
hins vegar.
„Mér finnst áber-
andi hve íslenskir
krakkar em með litla
ábyrgðarkennd. Þeg-
ar ég var tíu ára
gömul var ég látin
passa yngri systur mína, tók þátt í
að þrífa húsið og sjá um þvotta auk
þess sem ég gat eldað eitt og annað,
þegar þess þurfti. íslenskir krakkar
þurfa ekki að hugsa um eitt eða
neitt. Þeir virðast vera vanir því að
allt sé gert fyrir þá. Hvað ung-
lingana varðar varð ég fyrir hálf-
gerðu áfalli þegar ég sá þá í fyrsta
sinn dauðadrukkna niðri í miðbæ.
Sömuleiðis finnst mér rosalega mikil
drykkja á skemmtistöðunum, ég ætl-
aði ekki að trúa því þegar ég sá það
fyrst. Sjálf drekk ég ekki áfengi og í
byrjun fannst mér óþægilegt að sitja
innan um kófdmkkið fólk með mitt
vatn, en núna er mér alveg sama.
Hún gerir lítið úr íslenskukunn-
áttu sinni en segir að það standi þó
allt til bóta.