Skírnir - 01.01.1846, Síða 60

62
hlut og hverri skepnu er sinn reitur afmarkaöur,
og hvað hefír sitt snife, sem ekki er öldúngis eins
og neitt annað. En sö nú þessn svo varið í dauð-
um hlutum og skynlausum skepnum, þá má nærri
geta að öllu muni með enuþá meiri fjölhæfni vera
fyrirkomið, þar sem um menn og þjóðir er að
gera. Sagan ber meb ser, að hver þjóðgrein og
kynkvísl hefír haft sina kosti og sina lesti, að
hver þeirra hefir í einhverju vefið öllum hinum
frábrugðin. J>ví er þeim ætlað afc taka þá stefnu
sem þessi cinkennilegleiki þeirra beudir þeim til,
en ekki hitt, ab taka sömu stefnu og abrar þjóðir,
sem hafa annað ætlunarverk. Hverri þjóð er því
svo að eins uppreistar von og framfara, að húu
hverfí aptur að eðli síuu og uppruna, ef hún hefír
villst á aðrar götur; þvi hib sanna þjóðerni eru
þær megingjarðir, sem þjóðirnar verða ab spenna
um sig, ef þeim á að vaxa það ásmegin, sem
sagan sýnir að hverri þjóð er unnt, ef hún veit
hvab hún vill, og vill það sein liún má.
það er því góðs viti, ef norburlandaþjóbunum
er alvaru að leggjast allar á eitt, og snúa ser að
sínu egin eðli, i stab þess ab þrejta sig og reyna
á eptirstæiingu eptir öðrum þjóðum, sem upphaf-
lega eru allt öðruvisi á sig komnar og því að eins
eru eptirbreytnisverðar (í öðru tillíti) að þær hafa
haldið þeirri stefnu, sem þeim var ætluð af sög-
udni. Ilitt er vist að Danir t. d. liafa um nokkrar
aldir stælt eptir þýskum svo að segja i öllu: í
stjórnarháttum og lagaskipan, i lystura og visind-
um; sjálft danska ruálið á það þýskunui að þakka
i eða kenna, hvort sem vill, hvernin þab er orðið.