Þjóðólfur - 10.12.1848, Page 2

14
og bezt skuli fara meft f)aft* er sjálfræðisancli
blási skrifendum í brjóst. Jeg neita |>ví ekki,
að það væri ekki gott, ef þetta væri beinlinis
áform mitt. En jeg veit ekki beldur til, að
svo sje, og máttú víst vita j)að betur. Jeg
hlýt lijer að segja j)jer, vinur minn! að j)jer
hefur orðið sama á, og sumum öðrum, að
jara eptir hleypidómum, og fyrir það hefur
þú freistazt til, að dæma of snemma. Mjer er
það ekki ókunnugt, að sumir, og það enda
þeir, sem beita eiga heldri menn, hafa látið
sjer það um nuinn fara, að jeg væri orðinn
einhver frávillingur, bæði í borgaralegum mál-
um og trúarbiagðaefnum, að jeg væri upp-
blásinn af einhverjum fráleitum stjórnleysis-
anda, er fyrst hef'ði hrundið mjer úr prests-
legri þjónustu, og ræki mig svo áfrain, og
það enda upp á Hellisheiði, til að halda þar
ræður fyrir feröamunuuin, að allir skyldu
sameinast í eitt, til að setja konunginn af.
Og til þess að koma enn betur ár minni fyr-
ir borð, þá ætlaði jeg að fara að gefa út rit
með undarlegu nafni; það ætti að heita
ólfur. J>nð væri auðsjáanlega úlfur sá, sem
ætti að æsa upp þjóðina, þangað til hún færi
sjer svo að voða, að hún stykki fyrir hamra,
eins og svínin forðum. Vakti nú ekki þessi
hugmynd að nokkru leyti fyrir þjer, þegarþú
skrifaðir þetta, að ritið skyldi helzt innihalda
j>að, sem sjálfræðisandinn bljesi skrifendum í
brjóst? Grunur minn er það, góði viu! Og
ineð þessu, og til jiessa, segir j»ú þá að jeg
ætli að hylla að mjer hyerfulan ahnúga. Ekki
skal mig furða, j)ó }>ú lialdir, að jeg upp
skeri eptir því, sein jeg niður sái; það er
von, þó þú spáir því, að jeg verði settur á
bekk með Barrabas, og komist í engan veg
í víngarði friðarhöfðingjans, þó aldrei væri
unnaö j>ví til hindrunar. Jeg neyðist hjer til
að rjettlæta mig dálítið, enda þó slíku sje
ekki svarandi. Jeg neita því þá ekki, aðjeg
kann einhvern tíma að hafa verið svo frekur
að segja, svo að Islendingar heyrðu, aðmjer
sýndist ójrarfi fyrir þjóðirnar, að hafa þessa
jarðnesku konunga, og ala þá og aílt hyski
þeirra á þeim fjármunuin, sem betur væri
varið landi og lýö til lieilla; því vitaskuld
væri það, að ef þjóðirnar lærðu að hlýða lög-
um hins æðsta konungs, þá væri nóg fyrir
þær, að hafa soninn einan fyrir konung, og
hinna konunganna þyrfti ekki við. Og líka
má vera, að jeg hafi verið svo djarfur að
segja, svo að Danir heyrðu, að það væri bágt
fyrir oss íslendinga, að eiga alla hluti undir
högg að sækja við Dani, og að þeir einir
skyldu skamta oss blessun guðs úr hnefa.
Jetta hef jeg vafalaust talað; því mjer finnst
nú, meðan jeg er að skrifa þetta, sem jeg
muudi tala það uppi á Tindastól, og þó öll
veröldin væri orðin að einu eyra. Jeg í-
mynda mjer nú, að menn liafi lient þessi orð
eptir mjer, hafi svo, eins ogvant er að vera,
bætt við í meðferðinni, og þá hafi loksins
Skúmiir Skraffinnsson tekið að sjer inálið,
og borið það hús úr liúsi, hneigjandi sig og
segjnndi: Gúdag! hann er ordinn sijesviy-
holsleinsh sinnaður, homyrýtis maðurinn!
Svona held jeg standi á þessuin fráleita
frjálsræðisanda, sem mjer er eignaöur.
Jað er að vísu satt, vinur minn! að jeg
ætla að gefa mig við þvi, að skrifa í tíma-
ritið Jjóðólf, og heyrðu nú, hversu jeg hrap-
aði að því fyrirtajki! Jegar jeg var orðinn
einráðinn í því, að sleppa jijónustu minni sem
aöstoðarprestur, af því jeg orsaka minna
vegna neyddist til þess, þá skoðaði jeg huga
minn um það, hvað jeg ætti þá að taka fyrir
mig. Jeg sá þá þegar, að þó jeg færi að
yrkja jörðina, eins og Gideon, eða smala kind-
um, eins og hjarðmeniiirnir í Betlehem, eða
stunda fiskiveiðar, eins og Sebedeussynir, þá
væri guð og hans góðu andar alstaðar vísir
til að koma tij mín, svo ekki þyrfti jeg að
þvi leyti að fráfælast þessa hjargræðisvegi.
En ekki leizt mjer þó, að ráðast að neiiiiiiii
þeirra. Jeg var ekki svo hygginn, að hverfa
þar að, sem nokkuð var í aðra liöml. IS’ei,
frá litlu brauði vík jeg, og jeg veit nú ekki
betur, en jeg víki aö öðru enn þá minna, enda
alls engu. Vou er þó heimurinn kalli mig
vitfirring. Jiegar jeg um þessar mundir
lieyrði, aö eina tímaritið, sem vjer höfðum,
Reykjavíkurpósturinn, ætlaði að hætta, og
það var fullyrt af einuni eptir aiinan —munu
menn bafa haft það fyrir sjer, að þeir hafa
vitað til þess, að annar útgefaiidinn ætlaði
að ganga úr skaptinu—hana nú, þá kom yfir
mig fitungsandiiin, og haiin bljes mjer í brjóst
bæði löngun og áræði, til að freista þess,
hvort jeg mundi ekki geta haldið uppi tíma-