Þjóðólfur - 23.12.1848, Blaðsíða 1

4.
1§4§.
1. Ár. 33. Desember.
Tígsla
dómkirkjunnar í Reykjavík,
28. dag októberinánaðar 1848.
JTeg lofaði þjer í sumar, góðivin! þegar við
skoðuðum kirkjuna í Reykjavík, meðan hún
var í smíðum, að segja þjer afþví, sem frain
færi, þegar hún yrði vígð. INú getjeg Ioks-
ins hundið enda á þetta loforð, og ætla jeg
þá að segja þjer af öllu, og enda úr mess-
unni sjálfri, eins og jeg man bezt.
3>ar er þá til máls að taka, að 27. dag
októberm. var jeg staddur í Reykjavík; og
um kvehlið, er diinmt var orðið, gekk jeg
með kunningja mínum upp á Hólavöll. Him-
ininn var heiðrikur og mjög fjölstirndur, og
búið var að kveykja ljós í ílestum húsum
niðri í bænum. Jeg vakti þá máls á því,
að það væri allfagurt, að horfa þarna yfir bæ-
inn ljósum prýildan. En sá, sein með injer
var, segirþá: BOg hvað er nú að liorfa á það,
hjá því að líta hjerna upp fyrir sig og horfa
þar á hina Ijósum skírðu hvelfingu! IMjer
dettur þá æfinlega í hug“, segir hann, „þetta
sem skáldið kvað:
Og þótt um lielga þagnarleið", o. s. frv.
5egar liann liafði haft. þessa vísu yfir, heyrð-
uni við klukknahljóm, sem koin frá kirkju-
turninum, er gnæfði þar í lopt upp yfir öll
hús önnur. Já minntist jeg erindis míns til
bæjarins, að heyra og sjá vígslu liinnar ný-
smíðuðu dómkirkju, sem daginn eptir átti að
iara irain. Jað hafði eins og undarleg á-
lirii á mig, að heyra þessa hriiigingu um
kveldið. Mjer virtist, eins og kirkjan hefði
beðið eptir því, að allar raddir dagsins skyldu
þagna, og þá liefði hún sjálf tekið til að tala á
s'nu máli í kvöldværöinni. Jeg hugsaði með
sjálfuntmjer,að einsog klukknarödd kirkjunnar
|| hljómaði út i bláinn, svo hljómaði rödd drott-
ins orða út í mannheiminn. Og þessi íliugun
vakti tillilökkun í hjarta minu, til að heyra
| og sjá hina helgu vígsluathöfn daginn eptir.
Nú rann þá líka upp dagur sá, og það með
þeim liætti, að mjer virtist drottinn eins og
vilja prýða musterið mikla, sem ekki er með
liöndum gjört, vegna musterisiiis minna, sem
manna henclur höfðu lijer reist honum. Jað
var logn og blíða, sólin skein í lieiði, og sjór-
inn var speigilfagur. Nú safnaðist þegar að
kirkjunni inúgur og margmenni, bæði úrsókn-
inni sjálfri, og líka úr næstu sóknuin, svo
varla mun meira fjölmenni liafa sótt nokkra
kirkju hjer á landi. Jafnóðum og fólkið kom,
var þvi skipað til sætis, bæði uppi og niðri, af
lögreglustjórunum, og var engum leyft, að
liafa neina uingöngu fram og aptur. Allir
bekkir voru orðnir fullir, og þó stóð enn
fjöldi maniia fyrir dyrum úti. Jegar þá allt
var oröið með kyrrð, og stóð rjett á hádegi,
kom biskup lierra llelgi í kirkjuna, og bar
hann í liöndum sjer hina beilögu biflíu; með
honuin gekk forstöðumaður prestaskólans,
doctor Pjetur Pjetursson, og dómkirkjuprest-
urinn, sjera Asmundur Jónsson; bar annar
kaleikinn og diskinn, en annar skírnarfatið.
jþannig gengu þessir þrír inenn, með helgri
lotningu, inn í hinn nýja kór, og fylgdi múg-
urinn, Sem úti stóð, á eptir þeim inn á mitt
kirkjugúlfið. Biskupinn tók þá við hinuni helgu
dómum, og setti á sinn stað, kaleikinn á alt-
arið og fatið í fontinn. Sjálfur staðnæmdist
hann fyrir altarinu, en hinir gengu til sætis.
Nú var byrjaður söngurinn á þessu: „Guð í
þinu nafni nú nálægir hjer saman erum,“ og
sungu skólapiltar fjórraddað undir með org-
aninu. 5á er sungin voru þessi tvö vers og
sálmur á eptir, stje hiskup í stólinn, skrýdd-