Þjóðólfur - 13.01.1849, Blaðsíða 1
1. Ár.
5.
S
13. Janúar.
Játning ofdrykhjumanns.
Græti hver sá, sem fyrst fer aft bergja á á-
fengunx drykkjum, og jxykist fyrir jxaft mikl-
um mun bættari, gæti bann grannskoðað eymd
mína, og skilið til hlítar, bversu óvenjuilla
sá maður hlýtur að vera kominn, sem finnur
það, að hann með opnum auguin og afllaus-
urn vilja stefnir fyrir jxverhnípi fram; hann
horfir á glötunina fram undan sjer, en vantar
styrkleika til að sneiða hjá henni, og er sjer
jxess þó allt af meðvitandi, að hann af eigin
völdunx færist henni nær og nær; gæti hann
horft í augu mjer, jxegar jxau eru rauð og
jxrútin af svalli dag eptir dag; gæti hann
sampínst líkama mínurn, jxessu dauðans her-
fángi, sem jeg á liverri stundu með æ veik-
ari röddu óska, að jeg mætti losast við, þá
mundi jxað án efa jxrýsta honum til að snara
fxegar burt frá sjer staupinu með hinuni freist-
andi drykk. llorfið nú á mig í blóma lífsins,
hversu jeg er orðinn veikur og hrörlegur, og
heyrið mig lýsa jxví, sem jeg hef haft af of-
drykkjunni!
Fyrir 12 áruni síðan hafði jeg heilbrigð-
an líkama og fjöruga sál. Jeg var að sönnu
ekki mjög hraustbyggður, en þó svo ósótt-
næinur, sem nokkur niaður getur verið. Mjer
varð varla misdægurt. Nú aptur á móti hef
jeg hvervetna, nema þegar jeg hef drukk-
ið frá mjer allt vit, óþægilegar aðkenningar
bæði í höfði og maga, og eru þær einhvern
yeginn óviðkunnanlegri, en hver annar kvilli.
I þá daga lá jeg sjaldan í rúmi mínu eptir
miðjan morgun, hvorki vetur nje sumar. Já
vaknaði jeg aldrei nema með fjörugri og
glaðværri hugsun, eða mjer rann í hug eitt-
hvert sálmsvers, sem jeg fagnaði með nýkomn-
um degi. Nú aptur á móti ligg jeg svo lengi
fram eptir, senx jeg get, og særist, í því jeg
bregð blundi, bæði af iðrun fyrir umliðinn
tíma, og af kvíða fyrir hinum ókomna. Kvikn-
ar þá opt hjá nijer ósk sú, að jeg aldrei
hefði þurft aö vakna aptur; því í vökunni
finnst mjer lífið líkast óværum, ruglingslegum
og ískýggilegum draumi.
Ekki var jeg að vísu neinn sjerlegur
framkvæmdarmaður; en það sem þurfti að
gjöra, að því gekk jeg ætið með fylgi og
fúsu geði. Nú kviði jeg fyrir hverju einu,
þreytist aföllu, ogget ekki áttað migíneinu.
Jeg imynda mjer, að jeg mæti alstaðar ein-
hverjum vandræftum;þess vegna bilarmig hug-
ur, svo mjer liggur við að hætta hvefju verki;
því að einlægtvakir það fyrir mjer, lxversu
ónýtur jeg er orðinn. Hvert smáviðvik, sem
einhver vina minna kann að biðja mig um,
hvert lítilræðið, senx jeg þarf að gjöra fyrir
sjálfan mig, leggst þungt á mig, eins og
eitthvert stórvirki, sem ínjer sje ekki unnt
að komast yfir. Svo mjög er mjer horfiuu
hugur og áræði. Jau störf, sein jeg áður
liafði inesta ánægju af, eru mjer nú ekki
nema til leiðinda, svo jeg get engu verki
almennilega komið af. Hvað lítið og hversu
litla stuiul sem jeg þarf að reyna á mig, þá
ætlar það að gjöra út af við mig. 3>essa
stuttu Iýsingu á eynnl niinni hef jeg samið
og skrifaö með lönguin hvildum; því jeg á
bágt með að gjöra mjer Ijósa hugmynd um
nokkurn lilut, og get ekki haft hugann til
lengdar fastan vift neitt víst efni. Líti jeg í
sögubók, sem áður var yndi mitt, gjörir það
ekki annað, en vekja mjer grát, og er það
vottur um mína sjúku tilfinningarsemi. Enda
er það ósegjanlegt, hversu veikleiki þessi
eykur á tilfinningu mína fyrir þeirri van-
virðu, sem jeg er sokkinn niður í. Jiarf
jeg að fara fleiri orðum um eymdarhagi mína?