Þjóðólfur - 30.09.1849, Blaðsíða 1
1. Ár.
30. September.
Um ve§;ftbætiir.
(Framhald). Áður en vjer skiljumst við
jietta mál, viljum vjer drepa á veg nokk-
urn, en það er fjallvegur, og j)ví er engin
furða, fió ekki hafi verið um hanri hirt, enda
hefur það ekki verið gjört, og var ekki held-
ur við að búast, fyrstað Fjallvegafjelagið
gjörði það ekki, en það gat ekki gjört allt i
j)au fáu ár, sein það var við lýði. Vegur
þessi er vegurinn yfir Mosfellsheiði. ;það er
öllum kunnugt, að góður vegur er úr Jing-
vallasveit upp alla Vilhorgarkeldu og vestur
á heiði, þó hann sje náttúrunni og landslagi
freinur að þakka, en tilverknaði manua; eins
er vegurinn greiður yfirferðar og sæmilega vel
ruddur, sem liggur að vestan verðu upp á heið-
arbrúnina, þó hlikkirnirog krókarnir, seni á
honum eru, sjeu ekki minni en svo, aðþaðsvar-
ar því, aðmaður mundi verahelmingi lengurað
fara hanii, heldur en annan jiráðbeinan veg, ef
hann væri til, en um siíkt tjáir ekki að tala;
því að oss lærist seint að vinna oss í hag-
inn lsleridingum. F.n þegar nú er komið upp á
liáheiðina, þá ætlum vjer það ekki ýkt, þó
vjer segjum, að óvíða sjáist þar kastað steini
úr götu á allri miðheiðiuni, en allir vita að
vegur þessi er þó einhver hinn fjölfarnasti á
landi hjer. Svo vjer erum hræddir um, að
það ætli að fara um þennan veg, eins og veg-
inn yfir Kerlingarskarð, sein Norðurfari getur
um á bls. 21.—‘22., að hvorirtveggja, bæði Ár-
nesingar og Gullbringusýslubúar, vilji vera
vissir um, að þeir gjöri eigi of mikið að vega-
bótum í almenningsþarfir og sínar um leið ; jiví
að þessir hvorirtveggja hafa þó mest gagn af
vegi þessum.
Fyrst vjer fórum nú að minnast á þetta
einstaklega, þá getum vjer ekki heldur leitt
hjá oss, að vekjamáls á vegabótyfirínnanfjall-
veg, sem er Holltavörðuheiði; því að hún er
engu síður en Mosfellsheiði Ijós vottur þess,
hversu óvenju vjer erum hirðulausir um vegi
vora, og kærulausir um það, að greiða nokk-
uð götuna fyrir vinnudýrin, sem bera bæði
sjálfa oss og bagga vora. 3>ar sem náttúran
liefur ekki sjálf hagað svo til á heiði þess-
ari, að annaðhvort eru nokkurn veginn sljett-
ar melgötur, eða moldartroðningar, þá er all-
ur hinn heiðarvegurinn ekki annað en grjót
og apall, eða holar urðir, sem er mannhætta
yfir að fara. Jetta hirðuleysi uni veginn er
hhitaðeigandi landsbúum því heldur láandi,
sem Holltavörðuheiði er fjölfarnasti fjallveg-
urinn milli norðurlands og suðurlands, þegar
sveitir eru farnar. Og ættu merin þeim mun
heldur að sjá þessa vanrækt sína, og fara úr
þessu að leggja rækt við veg þennan, þar
þess má nú þegar vænta, að úr því leyfið er
fengið, þá fari verzlan að hafast við á Borð-
eyri, enda kauptún risa þar upp, ef til vill.
En þegar svo er komið, er það víst hagur
fyrir nokkrar sveitir i Borgarfirði, að ininnsta
kosti fyrir norðan og vestan Hvítá, að sækja
heldur verzlan norður yfir Holltuvörðuheiði að
Borðeyri, heldur en suður í Reykjavík. Jað
er og kostur við fjallveg þann, sem hjer ræð-
ir utn, að hvorki er hann mjög langur, og svo
er hanu lika þaunig á sig kominn, að hanu
getur víðast hvar að vorri hyggju tekið inikl-
um bótuin án inikils kostnaðar.
En svo að vjer hverfum nú aptur frá
hinu einstaklega í máli þessu, þá munu illir
vegir víðast hvar vera að kenria handvömm
þeirra og vanrækt, sem fyrir þeim eiga að
sjá, og geta þeir þó trautt borið það fyrir,
að þá vanti eða hafi vantað upphvatningu til
þessa af hálfu stjórnarinnar; því að i ritinu
eptirPál lögmann Vidalín, „tíeo, Regi, Pat-