Þjóðólfur - 14.10.1849, Blaðsíða 4

ÍOO
ir J>vi sem nú er fariö að lierast byggða á milli, er
hvorki fijóðólli, nje heldur Skaptfellingum einum sam-
an um að kenna, að ferð þeirra fórst fyrir. Vil jeg
j>ví að eins geta þessa, að atvik jiað, sem ferðinni
spillti, sýnir berlega, ef satter, hversu annt sumir menn
láta sjer um, að hindra }>að með öllu móti, að jijóð-
legt líf og samheldi geti lifnað og jiriiiit með oss Is-
lendingum. Sagan segir, að einn af góðvinum ^jóðólfs
í Reykjavík, jiá er hann hafði lesið auglýsinguna frá
Skaptfellingum, bafi ritað brjef nákomnum kunningja
sinum og nefndarmanni þar eystra, og beðið hann að
skerast nú í leikinn, og sjá svo fyrir, að einginn Skapt-
fellingur sækti jiennan góða j> ing v allafu n d, j>ví
j>að væri eina ráðið til að gjöra ;£jóðólf a® m>nna
inanni í auguin alþýðu, er hún sæi, að hann færi með
einber ósannindi og marklaust hjal, og mundi hún svo
brátt trjenast upp að trúa því, sem hann segði. Skyldi
þetta vera satt, þá inætti bæði fjóðólfur og Skapt-
fellingar hugsa margt, og ættu þeir að láta sjer annt
um að leiða hið sanna í Ijós. Cn jeg fyrir mitt leyti
trúi vel slíkri tilraun sumra manna, að spilla fyrir
jjingvallafundinum í vor; því að þegar jeg kom til
Reykjavíkar i því skyni að riða til hans, mætti jeg
manni, sem spurði mig, hvað jeg væri að fara; og
þegar jeg svaraði honum í grannleysi, að jeg ætlaði
með öðrum góðuin mönnum að sækja júngvallafund-
inn, þá snjeri hann við mjer bakinu og sagði; æ já
já, ertu þá einn af þeim óaldartlokki, svo sem hann
kvað á!
En þó að slíkar tiiraunir óþjóðlegra manna verði
á vegi fyrir oss bæði í orðum og atvikum. til að spilla
fyrir þjóðlegu lífi í landi voru, þá megum vjer ekki
láta slikt aptra oss; tálmanirnar eru í því sem öðru til
þess að leita eptir kjark bjá oss, og leiða í Ijós hjá
oss afl til að sigra þær. Vjer megum líka eiga það
víst, að sú tiiraunin, að vekja oss Islendinga til at-
hygli á málefnum vorum, mun áður en langt um liður
sigra viðleitni þeirra, sem helzt vilja, að allur lýður
sje afskiptalaus af hverju, sem fram fer, og að allt
sje látið reka svona á reiðanum, rjett eins og verk-
ast vill.
G.
Aug lý sing.
Með þessu blaði láta nú útgefendur jbjóðólfs lok-
ið hinum fyrsta árgangi hans. En til þess að ganga
frá honum, eins og hverri annari bók, þá láta þeir
koma út hjer á eptir enn eina bálfa örk, með titilblaði
og yfirliti efriisins; og þá fyrst sjest jjjóðólfur
ársgamall í heilu líki. f>að niundi nú, ef til vill, ekki
vangleðja suma menn, þó jjjóðolfur liði undir lok við
svo búið, og hvyrfi með öllu niður í gröf þá, sem sagt
er að liann sje kominn úr. En það er þó enn ekki
víst, að mönnum þessum veitist sú gleði. Og jeg veit
ekki heldur, livert það væri óskandi, að það tækist
að þessu sinni, að kveða Jjóðólf niður; því að, þó
«
þeir kunni að vera margir, sem lielzt vilda, að honuni
væri fyrir komið, þá hygg jeg samt, að hinir sjeu ekki
öllu færri, sem gildir það einu, þó hann gangi um enn
eitt árið, og gægist inu hjá mönnuni. Jeg hef því far-
ið þess á leit við stiptsyfirvöldin, að þau lofuðu mjer
að halda jjjóðólti á fram eptirleiðis, og jeg hef þegar
fengið þeim jörð í pannt fyrir prentunarkostnaði hans;
en jeg hef þó ekki fengið, enn sem komið er, fullt
leyfi þeirra, og ekki nema ádrátt um, að blaðið megi
halda á fram. j>ó vænti jeg þess, að þau ekki synji
mjer uin prentsmiðjuna í þetta sinn, og þess vegna
gef jeg ölluin vinum þjóðólfs heldur góða von um,
að hann byrji aðra göngu sína í næsta nóveinbermán-
uði/eius og bann hóf ferð sína í fyrra. Setjist jijoð-
ólfur aptur, sem jeg vil ekki geta til, þá er það ekki
mjer að kenna ; því að jeg er sannfærður um, að oss
Islendingum er það ómissandi, að venjast við blöð,
eins og aðrar þjóðir, og jeg vil þvi stuðla til þess,
alt livað jeg get, að meir en eitt blað sje á gangi í
landinu, jafnvel þó jeg á hinn boginn sjái örðugleik-
ana, sem á þess konar starfa eru, þar sem bæði ásig-
komulag landsins bannar samgöngur milli hjeraðanna
með fjöllum og fyrnindum, og stjórn landsins bætir
þá ekki heldur úr skák með prentsmiðjuleysi og póst-
leysi.
Svb. Hallgrímsson.
L'tgefendur: E. Jónsson, E. jiórðarson. Ábyrgðarmaður: S. Hallgrimsson.