Þjóðólfur - 01.07.1850, Blaðsíða 8

144
inennustum fundi; því skora jeg á yftur, elsk-
uftu landar! aft halda fund á 5>usvelli við
Öxaíá þann 10 dag ágústmánaftar í sumar.
Fjölmennum nú þennan fund svo sem
oss er mögulegt Cg látum óhægindi, sein hin
áininnsta ráftabreitni hefur lagt á oss, sem
minnst aptra oss þar frá, og hafi hún fundist
oss ógeftfeld, þá reynum að gjöra oss
hana gagnlega.
Ytrahólmi þann 18. dag júnímánaftar 1850.
tlannes Stephensen.
Jiaft er raunar vift því búift, aft áhugi
margra manna til aö sækja Jingvallafund-
inn, sem í áformi var, hafi dofnaft mjög vift
frjettir þær, aft ekki ætti aft verfta af þjóft-
fundi voruin þetta ár; en engu aft síftur ættu
þó allir þeir, sein geta komift því vift, ennú
aft taka áskorun þessari frá prófasti herra
Hannesi Stephensen, og þaft því heldur, sem
fleiri þjóftvinir vorir eru á hans máli, meftal
hverra jeg tel sýslumann Jón Guðmundsson
i Skaptafellssýslu, sem heíur ritaft mjer brjef
um þaft, aft nauftsyn væri að ákvefta dag að
nýu til fundar við Öxará, þar eft hann áliti
þjóftinni engu síftur enn áður ómissandi aft
eiga þar íurid meft sjer. Nú til tekur þá
auglýsing þessi daginn; og þegar þjóðlegustu
mennirnir kalla þannig á oss, þá er þaft aft
líkindum skylda vor aft gegna röddu þeirra
að svo miklu leyti, sem hverjum er mögulegt.
Abyrgðarmaðurinn.
Úr ferðasögu þjóðólfs.
Daginn, sem póstskipift lagfti út frá Reykja-
vík í vetur, vorum vjer allir, sem meft því
sigldum, að koma oss í lag og búa upp rúin
vor. Lanztíftindin og Jjóftólfur lireiftruftu sig
líka upp í körfunni, þar sem þeim haffti ver-
ift vísaft til rúms. 5eSar þa var komift í
lag á skipinu og þaft skreift mjúkt og hægt
fyrir Skagann, segja Lanztíftindin:
Jjóftólfur nagar nelgur á sjer
numinn burt frá sprökkum.
Bættu nú vift vísuna, Jjóftólfur!
3>jóftólfur svarar: jeg erekki skáld, góftin mín!
en þaft sje jeg, aft víst styttir þaft okkur
stundir, ef vift förum aft kveftast á, og hnýti
jeg |>á þessu vift:
En Lanztíftindin leika ber
sem löinb á vatnabökkum.
Lanzt: Mj er líkar viftbætirinn vel, nema þú
segir að jeg sje berlæruft, og er þjer ætíft
svo hætt vift, að vera klúryrtur. En þaft
kalla jeg skaftlegt fyrir landift og fremur til
aft spilla enn bæta. Jþess vegna ertu nú líka
svona kominn, rekinn úr landi sem óbóta-
maftur, og þaft er heppni, eí þú ekki kemst
á Brimarhólm fyrir bermælgi.
þjóð: Vert’ ekki aftspá illu fyrir mjer, systir
mín! Aft jeg sagfti, aft þú „Ijekir ber“, gjörði
jeg til þess aö þú værir ljettari á þjer í leikn-
um; og svo datt mjer líka í hug aft líkja
þjer vift „sannleikainV; en mig minnir ekki
betur, enn aft hann optast sje af málaftur als-
nakinn, og hefur hann aldrei blygftast sín fyr-
ir þaft.
Lanzt: Ef þú hefur svona fallegar hug-
myndir í kveftskap þínum, þá ertu efni í
skáld; en jeg er svo hrædd um, að þú hafir
ekki meint þetta; að minnsta kosti standa
þessi orft „leika ber“ einhvern veginn ekki
vel af sjer. En meftal aniiara oröa, er ekk-
ert ílát hjerna, Jjjóftólfur, ef við fáum sjó-
sótt? Mjer tirinst sem mjer sje farið aft
verfta bumbult.
þjóð: Láttu það fokka niftrá dekk!
og láttu kokkinn hirfta!
Bættu vift!
Lanzt: Jeg get það ekki aft sinni, því mjer
ersvoóglatt, en híddu samtvift, bróftir minn!
Farft’ í hæl! jeg frá þjer stekk,
því fáir ráft þín virða.
Skildu þau ,svo talift að sinni. ^
„Kringumstæðurnar.“
Að vjer eptir kringiiinstæðumiin liöfnm óvj^| lálið
setja 15. Marz á 32. og 33. Iilað Jijóðólts, þó þar heíði
rjettilega átt að standa 15. Júní, og að kringunistæðurnar
til þess eru liersýnilegur kiaufaskapur, sem þarf að lag>
færa og lesa í inálið, það gefst yður hjer með til vitundar.
Isl. prentsmiðjuliúsi og skrifstofu Jijóðólfs 30. júní 1850.
Prentvilla. Oaðgæzluleysi.
Ákyrgðarmaður: Svb. Hallgrímsson.