Þjóðólfur - 11.07.1850, Síða 7

151
f>reifa á ýmsum vandkvæðum og ókjörum í
])vi tilliti; encla má nú kalla svo komið, að
hvort mannsbarn meðal þjóðarinnar óskar
þess af alhuga, að stjórnin gjöri hið fyrsta
einhverja góða og gagnlega breytingu á verzl-
unnrlögum landsins; því að það tekur að
hljóma fjalls og fjöru á milli:
„Fríhöndlan oss drepur Dana,
drengja engum lízt á hana“.
Og til sannindamerkis um það, þá liefur
Carl Franz Siemsen, kaupmaður í lleykja-
vík, beðið.mig að byrta fyrir landsmönnum í
jþjóðólfi innihald úr brjetí nokkru, er hann
liefur fengið frá fjelagsmörmum sínum í Hain-
borg. Segja þeir honum svo frá, að þeir ept-
ir beiðni hans í vetur hafi boðið verzlunar-
mönnum í Barcelona á Spáni saltaðan tisk
fyrir 16 rbd. skp. En Spánverjar liafi aptur
ritað sjer, að hjá þeim sjeu nú komin ný toll-
lög, og eptir þeim löguin hafi nijög hækkað
tollur á aðtluttum fiski, svo að það inuni áj
rbd. á hverju skp., sem aðflutt er á öðruin
skipum, en Spánverja sjálfra; þess vegna geti
þeir eigi gefið fyrir hinn íslenzka fisk, sem
einurigis má flytja á dönskum skipum til
Spánar, eins mikið og að uujfanförnu; og ís-
lenzki fiskurinn hljóti því að sitja á hakan-
um fyrir norskum fiski, sem flytja má til
Spánar á spönskum skipum. Jeir harma
sjer því nærst yfir, að þeir eigi geti staðizt
við að þiggja þetta tilboð Siemsens ; en vilji
hann þar á móti senda þeim hvitan og vel
verkaðan íslenzkan saltfisk fyrir 13£ rbd., þá
segjast þeir skuli taka á móti 4 eða 500 skp.,
eða þaðan af minna; og ætti þá fiskur sá
að koma sem fyrst. Loksins óska þeir þess
innilega, að stjórn Dana leyfi sem allra fyrst,
að flytja megi íslenzkan saltfisk til Spánar
á spöriskum skipum; því fáist það ekki, þá
kvíða þeir því, að annaðhvort seljist þar ekki
framvegis nema lítið eitt af íslenzkum fiski,
eða enda að sala á lionum liætti þar með öllu.
^etta er aðalinnihald úr brjefi því, er
Siemsen hefur fengið frá fjelögum sínum í
Hamborg; og vill liann í því skyni, að lands-
menn fái að vita það, að þeir þess fastlegar
leggi að Dönum að sleppa af oss kverkatak-
inu, sem sumir svo kalla. Já, hann skorar
á oss, að vjer frá Jjingvallafundinuin í sum-
ar sendum stjórniiiiii innilega bænarskrá um
það, að hún hið allra fyrsta láti verzlun vora
lausa, svo framarlega ''sem hún ekki vill, að
vjer missum af allri verzlun á sallfiski vorum.
Vjer erum þó enn milli vonar og ótta
um það, hvenær, eða livern enda verzlunar-
mál vort muni fá: vjer kvíðum þvi annað
veifið, að Danir vilji ekki sleppa af þvi hag-
ræði, sem þeir sjá sjer við það, að sitja ein-
ir að verzlan vorri; og þó að þeir gjöri ein-
hverja breytingu eða rýmkun á benni oss til
handa, þá liagi þeir öllu svo, að vjer verðum
litlu betur farnir eptir en áður. Aptur vænt-
urn vjer þess fastlega annað veifið, að Danir
sjeu svo göfuglynd þjóð, að þeir ekki vilji
vinna það til ábatans, að troða aðra þjóð und-
ir fótum sjer, og það þann landslýð, sem lengi
hefur verið í sambandi við þá, og of lengi
hefur þegjandi tekið við því, sem á hann
hefur verið lagt; vjer væntuin þess fastlega,
að þeir sjeu svo sanngjarnir, að þeir þó um
síðir, þegar vjer erum farnir að bera oss upp,
láti oss njóta rjettinda vorra, að minnsta
kosti þeirra rjettinda, sem allir skynsamir
og sannsýnir menn eru nú farnir að sjá og
finna, að sjerhver þjóð á og getur krafizt,
sem er, að eiga heimilt, að skipta gnægtuin
sínum og gæðum við þá, sem mest vilja gefa
fyrir þau, og mega svo aptur kaupa nauðsynj-
ar sínar af þeim, sem vilja láta þær afhendi
við minnsta verði. En jafnvel þó að jeg ekki
geti lýst því fyrir yður að svo stöddu, að
verzlunarmál þjóðanna sje komið í svo væn-
Iegt og æskilegt liorf, sem þessi allsherjar
rjettindi manna áskilja, þá erþaðsamt án efa
á góðuin vegi til þess. Og meðan að vjer
þá ekki sjáum þess neina staðina á verzlun-
arhögum vorum, skulum vjer þó taka eptir
þvi, sem talað er og gjört annarstaðar til að
ávinna vezlunarfrelsið. Jeg hefi hjer að fram-
an í tímariti þessu drepið stuttlega á aðgjörð-
ir frelsisvinanna í Englandi i verzlunarmálinu
Nú get jeg þá ekki heldur á mjer setið, að
lofa yður að heyra kafla úr nokkrum ræðum
þeirra, sem þeir hjeldu á ýmsum fundum,
meðan þeir voru að berjast fyrir máiinu.
(Framhaldið siðar).