Þjóðólfur - 15.02.1851, Síða 1

3. Ár. 15. Febrúar. 59.
Brœburnir út ú íslandi senda brœðrunum i
Kaupmannahöfn kveðju c/uðs og sína.
„§*eint vakknar sá sem aldrei vakknar", segir
máltækið, og væri öll von til, þó að þjer
væruð farnir að hugsa, að það ætlaði að sann-
ast á oss- Islendingum; því að mörg ár eru
þegar síðan, að þjer fóruð fyrst að ávarpa
oss og vekja, þá er þjer senduð oss hinn
þjóðlega Ármann á alþingi, þá hinn alvöru-
gefna Fjölner, og nú hin fróðlegu Fjelagsrit
og hinn frjálslynda Norðurfara. Vjer höfum
fengið kveðju yðar ár eptir ár í öllum þess-
um ritum, hlustað á kenningu yðar og haft
gott af, emla þó að oss stundum liafi þókkt
þjer koma heldur óþyrmilega við kaun vor,
svo vjer ýgldum oss í móti yður, af því að
vjer sáuin það eigi fyr en á eptir, að þjer
fóruð að eins og læknirinn, sem kreistir
holdið þar sem meinsemdin er fyrir, til þess
að ná út hinutn spilltu vessum. En þó hef-
ur oss aldrei orðið að vegi, að ávarpa yður
með einu orði, eða láta yður í ljósi þakklæti
vort fyrir hina ræktarfullu umliyggju, sem
þjer ávallthafið borið fyrir oss. 5V* skylduð
þjer þá ekki vera farnir að hugsa, að þjer
ættuð við þann lýð, sem aldrei gæti vakknað,
dg engri áskorun sinnti. En þá er þjer nú
optsinnis og á margan hátt hafið talað til vor,
og kallað á oss um fullan fjórðung aldar,
þá rísum vjer loksins upp, er vjer sjáumhve
framorðið er orðið, að sólu aldarinnar hallar
úr hádegisstað, og væntum þess, að þó að
vjer vökknum síðla, þá þyki yður saint í þessu
efni betra „seint“ en ,aldrei“.
íþað sje þá líka fyrst af öllu ávarp vort
yðar, að þakka yður fyrir ritin öll og rækt-
ina; Gg af því að vjer vitum, að þjer jafnan
berið yður fyrir brjósti bæði oss og efni vor,
þá viljuni vjer minnast á sitt hvað, sem snertir
bagi vora, svo að þjer fáið að vita, hvernig
oss líður, og hvað vjer höfumst að. Vetur
þessi hefur allt frain undir jiorralok verið
einhver hinn bezti, frosta- og snjóalaus að
kalla má; þó hefur verið heldur vindasamt
og umhleypingar aðmunum; þess vegnahafa
sjógæftir verið styrðar, og tregt um fisk á
suðurlandi allt til þessa tíma; en fyrir norðan
hefur afli verið mikill rjett inn á hverjum
firði. Vjer hugsuðum, að Jorri gamli ætlaði
að ganga í garð hjá oss með grimd og gráu
skeggi, eins og segir í kvæðinu, því að kveld-
ið fyrir kom hjer þvílíkt hagl, að elztumenn
muna ekki slíkt; það braut inn rúður og það
í kyrkjugluggunum, enda fóru 3 högl í lóðið.
Segja náttúfuspekingar vorir að þetta hagl
hafi verið sömu tegundar, og eins í laginu
og Prússneska haglið hjerna um árið, sem
Friðrik binn rnikli Prússa konungur bað himna-
föðurinn að senda niöur í landið, svo að þegn-
ar hans hættu að spjalla uin og skipta sjer
af stjórnarmálefnum, og færu lieldur að tala
um veðráttufarið. Síðan þetta kveld hefur
lijer eigi hehlur verið ritað neitt nje rætt um
neitunarvaldið, og stjórnarblaöið er liætt að
tala um stjórnarmálefni. jþað er annars
merkilegt, ef þetta hagl hefur livergi gjört
vart við sig í landinu, nema í höfuðstaðnum
sjálfum, og er það þá ljós vottur þess, að
honum eru ekki valin höglin af verri end-
anum.
jþegar nú það er frá, sem gengur yfir
laiul vortafvöldum náttúrunnar, þáþarfvarla
að lýsa fyrir yður lífi voru í Vetrarskammdeg-
inu, því að þjer þekkið að fornu fari, hversu
það er hægfara og hreifingarlítið. Éti við
sjest varla mannrola á ferð, nema ef það
kunna að vera smalar, sem standa yfir hjörð
sinni út í högum, eða prestar á milli bæja,