Þjóðólfur - 31.05.1851, Blaðsíða 1

3. Ár.
68.
19 5 1«
31. Ulaí.
Jeg bið að heilsit.!
I»ó að Baxarskaptið“ í Lanztíðindunuin Nr.
32—33, sem sent er jarðamatsmanninum fyr-
ir vestan, skyldi vera smíðað af herra asses-
sor Jóni Pjeturssyni, sem virðist nijög ólík-
legt, því inargir mundu hafa ætlað honum
lögulegra smíði, þávillsetn bezttil, aðjarða-
matsmaðurinn þarf ekki að svara því, þar eð
herra assessorinri er að glíma við sjálfan sig
og dreyma úti á þekju urn eitthvað það,
sem hann vill láta jarðamatsmanninn hafa sagt,
en sem hann aldrei sagt hefur, og enginn
getur með opnum augum fundið eptir hann,
án þess herra assessorinn með einu oröi öðru
reyni til að hrekja ástæður jaröamatsmanns-
ins móti hinu fyrra pennablómstri assessors-
ins; og voltar þetta eins konar ráðaleysi,
þó óyndisúrræðið, sem hann grípur til, áð-
ur en hann skilst við þetta „axarskapt“,
taki út yfir, og þarf herra assessorinn því
síður að búast við annsi þess, sem jarðamats-
tnanninum finnst, að slíkar ræður sjeu iila
viðeigandi, ef ekkiósæmandiheiðvirðuin mönn-
um. Einungis vildi jarðamatsmaðurinn mega
kveðja herra assessorinn með því heilræði,
að hann hugsi sig um, áður hann lætur gefa
það optar út á prent undir nafni sinu, að
rentukainmerið „sæla“ hefði annaðhvort ekki
haft heimild til að gefa jarðamatsmönnum er-
indisbrjef, eða vit á að þýða löggjötina, svo
jarðamatsmönnunum væri óhætt og skylt að
gegna því, þar eð slikur Gyðingasiður er úr-
oltur, og þótti aldrei góður. Enda munu menn
uPpi enn, bæði Moltke, Unstjaard, Bang,
Plessen og Grothusen, sem kynnu að taka
snei&ína til sín og vilja þakka fyrir sig, livað
sem Br. Pjetursson gjörir bróðurnum, þó
jarðamatsmeimirnir, sein herra assessorinn
hefur borið það, sem eínhvern tíma hefðu
heitið „injurier“ ekki skyldu vilja ónáða herr-
ann, sem líklegast hugsar meira um málefn-
ið, heldur en um — Nafn.
ikýrsla
um jarðyrkjufjelag í Andakýl og Bœarsveit.
Jiegar vjer, bændur í þessum hreppum,
fórum að renna huga til árgæzkunnar, sem
er og hefur verið til sjós og lands, þá fannst
oss það vera skylda vor, að hagnýta hina
hentugu tíð, svo að hún eirinig sýndi verk-
anir sínar í nokkrum jarðabótum. j>að er nú
hvorttveggja, að vjer erum engir auðmenn nje
afreksmenn, enda á þessi skýrsla ekki að bera
vitni um annað, en að vjer höfum liaft einlægan
vil jatilað vinna bót á jörðum vorum; eins og
hún lika getur sýnt, að litil samtök í upphafi
geta þó með timanum haft nokkrar afleiöingar.
Jað voru fyrst 3 menn í þessum hreppum, sem
vöktu máls á jarðabótum og nauðsyn þeirra
fyrir sveitina, og gengust þeir fyrir því að
hvetja og áfýsa aðra til þeirra; var þá hald-
inn fundur 4. dag marzm. 1850 og á honum
gjörður skriflegur samningur, að allir lofuðu
að vinna svo sem svaraði góðu tveggja daga
verki — hverí sínu túni—annaðhvort að þúfna-
sljettun, eða öðrum jarðabótum, eptir þeirri
manndáð og atorku, sem hver liefði. Geijgu
þá þessir menn í fjelagið, og sljettuðu spild-
ur í túni sínu, eins og hjer segir:
Faðmatal.
Breidd. Lengd.
1. Simon Sigurðsson á
Kvikstöðum i . . . 10 30
2. Sigurður Magnússon í
Fossakoti 10 30
3. Guðmundur Ásmunds-
son í Ausu .... 10 18