Þjóðólfur - 31.12.1852, Blaðsíða 3

27
77/ ábyrfjðarmanns pjóðólfs.
J>cr gerðuð illa, lierra minn! aðiíkja N. Tíðindum við
þoku; þau voru þó ekki avo „villugjörn eða ógagnlcg"
að |>au gæti ekki rekið úr sérroku, altjend úr seinasta
blaðinu. þau minduðu sig til að lilaupa á yður, en
hlupu á sig svo á þau liljóp, — en yður sakaði ekki
par, — og létust svo — úr stroku.
Friður sé með Ný Tíðinðum!
þau voru altaf ný, altaf úng, altaf únggæðisleg,
«g kðfnuðu þó, svona úng og svona efnilcg, ótjón! og
létust — úr stroku. Minníng þeirra kcmiir úr kafi, það
sannast, þegar ekkert blað kemur framar út hér á landi,
— en ekki fyrri*.
Samt er ekki úti öll von. „Ingólfnr" kvað eiga
ýngja upp Ný Tíðindi. Sjálfsagt efnilegur úngi,
því Fírimarhsfabirinn kvað ætla að halda honuin
undir skirn. það verður þá eflaust snarborulegt að
snúa sér eptir vindinum, barnið það. það er inikill
kostur, ef það getur leikið á kostunum — undan vindi
og eptir vindinum, og „siglt undanhaldið nieð duggara-
seglunum". það væri bæði skaði og skömm að upp-
nefna þann únga ogkalla vindhana. þó veit cg ekki
hvort þctta má kalla uppnefni, því það cr öldúngis
ekki óþarlt eða ónýtt nú á tímum að vera vindhani.
__________ Z
Mál er komif), að svara nokkrum orðum
uppá útásetníugu óncfnda mannsins í 4. árg.
Jjjoöólfk 3G7—8. bls. út á jiær „F-jórar llidd-
arasöyur”.
Útiisetiiingar þessar sktilum við ekki rek ja orð fyrir
orð, því þær verðskulda það ekki, l'yrst að niergurinn
i þeiin er þetta: að ekki geti ne'fn sú ritgjörð eða saga
verið annað en bttll eða villeysa, sem |irenlari og skó-
Hiakari gefa úl. Ekki skiiluin við svo fegra sögur
þ.essar, að ekki, kunni inega finna margt þeiai lietra og
uppbyggilegra, en þó meinum við, að þær séu oggeli
verið eins meinlaus dægrastytlíng fyrir alþýðu, eins og
siimt það, seni snillingarnir úngu eru að bánga saiuau
og bjóða fram ; vera kann, að t. a. m. „Kvöldvakan í
Sveit“, og „Bónorðsförin“ bafi haft eillhvað fram yfir
ltiddarasögiirnar, en það er ófundið ennágælið i þeiin
og siríldin, og enginn niun (inna ineiri skemtan af þess-
um bæklínguni en af Riddarasögunuui. „Örvarodds-
drápa“ kann að vera íögur skáldinæli, —ogeptirvon-
u in af þeim manni er liana orli —, en það eru þá
einúngis vísindainennirnir og skáldin, en ekki fafróður
alinúgi, sem linnur það. Jretta meinuin við að séu nú
eiuhverjir belztu frunirilaðir hæklingar, sein komið hafa
út á svinni árum, lil að skemta alj>ýðu; því ekki teljuiu
við „Engsmannsgainanið“, sem að er handa börnum, eða
,,Ælintýrin“ sem eru söfnnð eptir iniinnmæliim, og ekki
i) þó þetta megi virðsst nóg svar og maklegt upp á
22, bl. „N. Tíð.“ (rá upphali til enda, þá munutn vér
samt, ef til vill, svara því einhverju litlu i næsta blaði,
svo sein svari einni blaðsíðu; á meiru munum vér ekki
þreyta vora heiðruðu lesendur af þv( tngi. Ábyrgðarm.
útleggingarbrolið af „þúsund og einní nótt“. Viö
befðum ekki gelið út Hiddarasögurnar liefðu lærðu snili-
íngarnir úngu bæði sigldir ogósigldir, sem að eru gag|i
og sómi þessa fáfróða og fálæka iands, hoðið fram
eitthvað sem var betra tii að skemta almúganum; ea
við bölduin að við séym saklanstr af að hafa smánað
landa okkar, eða „liaft þjóð vora að báði“ með út-
gáfu þessara saga, sem svo víðai eru til skrifaðar, og
hafa verið lesnar ti.l dœgrastyttíngar, á meðan ekki *
kemurút annað fróðlegra eða snjallara frá þessara tima
snillingum, en ritlingarnir sem víð nefndum. Gælí sá
þess, er fann að Fjórnm Ríddarasögmn, að liann ekki
nieð ritum sinum eða framferði liali luift mentamenn
Islendinga og mentir að liáði; því það er ekki æfiulega
nóg, nú orðið, að segja frá því á litillilaðinu, að þetta
bafi samið lærður maður, til þess að allir hæli bækl-
ingnum, vegna þess einúngis, og segi að hann sé nietfé.
þegar aðfimiingHinaðiirinn er búinn að sýna okkur það
tvenl, 1, livernig liann fer að luía lil eina sögu, og uin
leið að al'baka hana; Jjvi þá munu nienn liælla að brosa
að þeirri blægilegu villeysu er slendur í aðfinningunni
iiiii sögurnar, „að við liöfuin búið þær til og afbakað
þær“; þetta sér hver inaður að ekki gctur orðið sam-
lérða livað öðru; þarna befir höfundiir greinarinnar
rekið sig á, og lítur þá svo út, sem heilinn í honum
bali um leið skekkst |il muna, því ósamkværanin í
aðfinníngimni fer allt af vaxandi eplir því sem hann
lieldur lengur áfram. 2, að bann nefni okkur nokkurn
þann, sem semur eða útleggur bækur til prentunar, sem
ekki gjörir það meðfram lil þess að fá uppúr þeim
kostnaðinn og fyrirliölóina—þá skiilimi við fyrirverða
okkur fyrir að hafa ætlazt til að bera upp kostnaðinn
fyrir úlgáfuna á sögiinuin; liann mun annars eiga bágt
ineöað sauna, aþ þetta fyrirtæki hafi fremur verið stofa-
að í gróða skyni, beldur enn útgáfa hverrar annarar bok-
ar sem er látin gánga á prent, eínkuin þcirra bæklínga
sem þessir — á meðal útlendra alrænulu — „soltmi
liöfnndar" hlanpa i að sentja, til þess að afla sjet
inálúugi malar í þann svipinn. En við höfum ekki
svipt aðfinníngaiuanninn neinu tækifæri til að vinna
sjer inn málsverð þó við Ijetiim prenta ^ögurnar; en
vel getur okkur skilizl, að bann sje þurftugur, því opt
ler það saman, ýullur inunnur nieð hroka og gikks-
liátt, eins og aðlinníngin uni sögurnar ber vitni uib,
og lóinur magi, og svo á binn bógiun sjálfslof og
ónyljúngsskapur. En hvað sein þessn liðnr, þá ælliii*
við okkur ekki að inannskeinma okku á því, að svara
fúlyrðum aðfimiíngamannsins frekar en nú er gjörl, í
þpssum línum; ea bindum enda á þær með því, að
benda liommi lil þess sem skaldii sagði forðuni.
„O/jt má af ruáli þehhja manninn, hver helzt
hann er*, o. s. frv._____________Útg. 4. Riddara*.
L ý s í n </ .
Snemma næstl. siiinar kom að Svánga, í Skorra-
dal, ruuðshjóttur hestur, raeð rauðan blettá
hægra nára; sprett er upp í báðar nasir á