Þjóðólfur - 08.04.1854, Blaðsíða 4

194
monnum verk sín, er allir fMagsmenn ætla aí) taka jafnan
þátt í, eptir stærc) á ílogunum. A fuudinum fengu fe-
lagsmennirnir lofor?) af jar^yrkjumönnunum, aí) vinna aí)
þeim plægÍ5u ílögum í vor undir sánínguna og sá í þau,
þar því yrí)i vií) komrb, líka lofuí)u þeir at) útvega felag-
inu jarbyrkju-verkfæri, fyrir vori^).
Af tilraun þeirri, sem nefndir jarí)yrkjumenn eru í fe-
lagi þessu bdnir aí) gjöra, er þaí) auftsefc, aí) á mörgum
stö?)um er Nher hæflleg og góí) jörí) til aí) plægja, og aft
fyrir plóginn má vel brúka þæga púlshesta, því þeir sem
til þess voru hrúkaí)ir h£r, eru allir jafngót)ir. Jörí)in sem
plægí) var, var sum harí)velli, slett, en meiri partur þó smá-
þýfibir, hnjótóttir utantúnsmóar og holt, ávaxtarlítit) land.
AÍ) þessu sinni er ei fleira aí) segja frá því ný-byrjaí)a
jar?)yrkjufelagi í Biskupstúngna-hreppi.
Skrifaí) í desembermánuibi 1853.
þrjúr hugveljur til lnr/ólfs. (NicHirlag).
III. (Úr Húíiavatns-sýslu, úr br«fl).
— „Ekki veltlur sá er varir“.
„Ekki má eg skilja svo vií) línur J)essar, aí) eg minnist
ekki dálítií) á hann Ingólf; þó eg kaupi hann ekki, þá hef
eg lesi?) hann, (5. árg. þjóftólfs á eg); eg má játa þa%, a?)
eg hef aldrei eins áþreifanlega misrnun á svúrtu og
hvítu. Hófundi „Ing.“ er várla eí)a alls ekki fyrirgefanleg
sú ósvxfni, aí) smána svo í groflnni Sldúnginn Ingólf heit-
inn Arnarson, meíi því a?) láta níferit sitt heita eptir hon-
um. Iíf höf. heftr þótt óurnflýjanlegt aþ láta níþrit þetta
heita manns-nafni, þá heffei hann átt aí> velja því eitthvert
annaí) nafn, er betur átti viþ blaííií) cins og þaí) cr úr garíji
gjórt, svo sem: Hláa ill lllli<‘ll (sjá Njálu kap. 47); eg
ímynda mfer, aí) færri hef%i orþiþ til aí) ákæra hann fyrir
nafn blaíisins, ef hann hefþi nefnt þa?) cptir Skammkeli
eí)a einhverjum hans líka.
þaþ eru komnar til okkar Hugvekjurnar sem húf:
Ing: hefur nýlega geflþ út, ogveit eg til, aí) þær hafaveriíi
bornar saman vi?) „íng.“ einkum ritgjúrþina; „Ingólfur
horfir í su%ur“, og þá sjá menn, a% enn stíngur súr
niíur: „af sama munni fram gengur bæþi blessan ogbólvan“.
j.ab heilræþi ræí) eg nú húfundi Ingólfs, ahættameí)
úllu Vib blaí) þetta, ef hann er svo aumlega á sig kominn
aí) hann getur e%a vill ekki skrifa kristilegar í blaílií) en
næstliþna áriþ. Já! hann æ'tti vissulega aí) hætta, og gánga
út úr syndasal sínum og gráta beysklega, aþ minnsta kosti
Ingólfsblafes-syndina; og verþa alkunn ilbrunarmerki hans,
ef hann brennir fyr6t á bjúrtu báli þau blúþin af „Ing.“,
sem hann á heima hjá ser — sem ekki munu vera all-fá —
og svo skrifi hann bænarskrá, — sem hann bií)ji yþur
setja í þjóþólf — þess innihalds, aí) hann biíijialla
þá, sem Ingólf eiga, a'b fara nei hann eíns og áí)ur
er sagt', og viti húf. fyrir víst, a% góíiur rórnur verþur
gjúrþur ab máli hans“.
Húnvetníngur.
Arferð or/ frettir.
— það var hvorttveggja, að þessi vetur, sem nú telst
bráðum liðinn, laggði snemma að, enda sýnist svo, sem
hann ætli að reynast einhver hinn þýngsti bæði til sjös
og sveita. þessi lángvinnu skakveður með jeljagángi
og blotum á inis, og víða með lélegum högum eða hag-
leýsum, erns og hefir verið til þessa í sumutn sveitum,
kreppir mjög að öllum útigángsfénaði, og tálgar afhon-
uin hold, en hey gánga til þurða, sem von er, þegar
gjalntíminn er svo þrauta-Iángur. — Vér höfnm bréf
nbrðan úr Miðfirði frá 20. f. m., og segir þar, að til
almennra vandræða horfi með fcnaðarhöld og beyskort,
ef ekki komi bráður bati þáþegar, og sé „likt að
frétta" ur sveitunum þar næst fyrir norðan. Hér f nær-
sveitunum er og víða sagt heyskart hjá sumum, og úti-
fénaður magur. I Arnessýslu ofanverðri hefir verið
hagskart og illviðrasamt allt þetta útsynnfngs-kast, og
snjókýngið vcrjð þar mikið, cn miklu minna t sunnan-
verðri sýslunni og í Itángárvallasýslu; austar að hefir
engin fregn komið.
— Gæftir eru og nijög styrðar; því er og lítill afli,
þó fiskur sýnist nú meiri fyrir en áðnr hér inn á miðum;
því hér fékk þó einu fyrir skemmstu 30 fiska hlut í net.
Margir sjáarbændur hér og á Álptanesi misstu þorska-
og hrognkelsa-net sfn í ofveðrinu um næstliðna helgi;
er sumt af þeim sagt rekið upp á Akranesi og inn með
Hvalfirði, mcð nokkrum fiski í, en flcst skemind, og
sumt að Ifkindum al-glatað. — í Keflavík og Njarðvík-
um hclzt góður afli j nctum cnda er fiskur genginn þar
grunnt, og hefir þvíorðið vitjað þar um öðru hverju. —
I Garði var ekki kominn nema 30 fiska lilutur af þorski,
25. f. m ; í Grindavík vart svo mikið; I Herdísarvík var
250 fiska hlutur um mánaðamótin.
— Bátur með 2 mönnum fórst hér enn, frá Mýrarhúsum
þriðjudaginn 28. f. m.; mcnn héldu fyrst aft hann hefði
má ske Ixleypt undan inn í Sund; en báturinn er nú
rekinn, óg formaðurinn. — Um 4 manna farið úr Leir-
unni, sem sagt var að stórfiskar hefði grandað, er eingin
tilhæfa, ekki heldur tim bátinn, sem sagt var að hefði
farizt á lcið suður á strönd. þar f móti lítur helzt út
fyrir að fregnin sé sönn um, að vfst 3 skip hafi farizt
fyrir austan.
— Eg undirskrifaður, sem næstl. ár hef verið i ýms-
um sendiferðum fyrir knupmenn og embættismenn hér
i staðnum, býðst til að takast á hendur sendiferðir hvert
á land sem vill, fyrir sanngjarna borgun; sömuleiðis
býðst eg til fylgdar við útlenda ferðamenn, sem hér
kynnu að vilja ferðast um landið.
Brennu við Reykjavík, 1. apr. 1854.
Ólafur Ólafsson.
Presfaköll:
, — Breiðavíkur - þíngunuin er slegið upp 31. f. nxán.
Ábyrgjðarniaður: Jón Guðmundsson.
Prentaður í prentsiniðju Islands, hjá E. þórðarsyni.
‘) „Brenna hann aí) bjúrtu báli“.