Þjóðólfur - 29.07.1854, Blaðsíða 2

256
var fiskivonin, Jirast á ofsa stcrniur af útsnðri i einum
svip, náðn þó allir um dap;inn út aptur til Eyjnnna,
nema einn sexræðingur með 13. inanns. Skip þetla var
undan Eyjafjöllum og skipverjar allir, — flestir ógyptir
úngir menn — og var formaður Eiriknr Eiriksson. —
þegar þeír liöfðu forgefms lengi reynt, bæði með segli
og árum að ná undir Eyjarnar, var komið svo mikið
brim við fastalandið, að ófært var að lenda. Urðu
þeir þvt að láta síga undan veðrinu austur með Eyja-
tjalla- sandi, og voru komnir undir dimmii auslur á
móts við Mýrdalinn, að Dyrliólaey, og héldu svo austur
l'yrir liana, þvi þeir liuggðu austan undir henni að hafa
nokkurt skjól, og þenktu til að leila jþar lands, cf ské
kynni, cn máttii tii, þegar þángað koin, að hiða þar
morgunbirtunnar, því þá var orðiö svo diniint af nótt,
að ekki sást til að lenda, en skipverjar allir voru þar
ókunnugir, og gátu þeir þá um nóttina varir.t áföllum
undir skeri einu, þvi veðrið tók þá líka að lægja, þó
hrim væri mikið og lítt- eða ófær sjór liI lendíngar.
Jiegar nienn í Mýrdalnum, uiii kvöldið, sáu til
skipsins, tóku þeir sig saman til að veita því aðgæ/.lu,
voru á vaðbergi alla nóttina, og gátu haft nokkurn-
veginn vitund af, livað úm það leið. — Um morguninn
beppnaðist þessum skipverjum, fyrir liandleiðslu þeirr-
ar æðstu forsjónar, og með dugnaðar- liðsinni og hjálp
þeirra manna, sem þá vorn strax margir við liöndina,
að geta lent (þó í littfæruiu sjó) austanverl við Dyr-
hólaóss útfall, án nokkurra slisn á skipinu eða þeim
sjálfum, var þeim síðan veíltur allur sá heini og að-
lijúkrun, sem þeir með þurftu til endurhressíngar eptir
tveggja dægra útivist og hrakníng. Hafa þcir svo frá
sa<'t, að hreppstjórinn Einar Jóhannsson, sem býr þar
skanimt frá, og Jón sonur haus, liafi einkum gengizt
fyrir þessu.
Ölluin þeim, sem á einhvern liátt átlu lilnt að, ug
tóku þátt í að liðsinna, lijálpa og hjúkra þessiim okkar
sveitúngum, inna hæði þeir sjálfir, foreldrar þeirra og
vandaiuenn, sem og vér aðrir innluiar Eyjafjalla-lirepps,
vort samhuga alúðarfyllst og innilegt þákklæti þar fyrir,
og af því þess liáttar breytni við meðhræður sina i
neyð og lífsháska stadda, eralls lieiðurs verðug, livar
sem þessa viðburðar verður getið, og lika einka fögur
öðruin til eptirbreytni, þá er það ósk vor, að
herra áhyrgðarmaður jþjóðólfs, taki þessar fáu linur í
hlað sitt.
Skrifað i Maiinánuði 1854.
Eyfjellittgar.
„Sinum aiifium lítur hver á sil/rið
(Niðrulag). Jað er yfir höfuð að tala, eins
og vér upphaflega sögðum, öll útásetningin
gengur út á það, að þingmenn hafi verið of
fjölorðir, og hafi þetta ekki síður komið fram
i nefndarálitum og álitsskjölum, heldur en i
umræðum á þinginu sjálfu. Ætli herra Jóni
Guðmundssyni, sem samdi nefndarálitið í jarða-
matsmálinu, auk margra annara, og sem er
það lengsta er kom fyrir á þessu þingi, hafi
þókt hægra, að liafa það svona lángt, þar sem
heita mátti, að hann vekti nótt. og dag yfir
því að senija nefndarálit og hænarskrár til
konúngs? Ætli hann hafi ekki þessvegna
farið svo mörgum orðum um málið, sem hann
fór, að það yrði því skiljanlegra? 3>að voru
líka þeir inenn sumir hverjir í nefndinni með
honum, sem vist hefðu bent honum til að
draga eitthvað út. úr nefndarálitinu, hefði þeini
þókt því vera þar ofaukið; víst hefði mátt
ætla það herra Jórði Sveinbjarnarsyni, að eg*
nú ekki tali uin aintmaiin Havstein, sein var
formaður nefndarinnar, ogseni höfundur grein-
arinnar í 5jóðólfi dáist svo að, hversu lieppin
stjórnin hafi verið að kjósa; honum þykirhann
víst ekki of fjölorður, enda erum vér honum
samþykkir í þessu, en víst mundu þó jiíng-
tíðindin, að manninum ólöstiiðum, hafa þókt
suniuin hverjum bæði mögur og snubbótt,
liefði enginn þingmanna talað ne ritað í þings-
ins þarfir meira en hann gjörði, og þá hefði
víst höfundinum í jþjóðólii ekki þókt leiðin-
legt. að lesa þau; en hann verður að gæta þess,
að þó hann kunni að vera skilníngsgóður mað-
ur, sem fljótt geti fundið ineiningu manna þó
í fáum orðum sé, þá eru ekki þíngtíðindin gjörð
fyrir hann einan, af því ölluin hentar ekki
hið sama sem honutn, og að svo er inargt
sinnið sem maðurinn er.
72.
(Aðsent).
iSar/a frá Breiðafirði.
3>að er orðinn siður manna, að segja frá
inörgu í blöðunum, sem opinberlega er gjört
og ekki þarf leint að vera, og köllum vér
það góðan sið; því með því upplýsist margt,
sem þarft er að vita, og þar sjá menn þau
dæmi er vel eiga við, til að taka sér til ept-
irþánka, og til eptirbreytnis og viðvörunar.
^að ber ósjaldan til, að sami maðurinn gefur
af sér vel og niiðursæmandi dæmi, og þá er
opinberun þessi sterk hvöt fyrir hvern mann
til að stunda það, sem ágætt er og sóma-
samlegt.
Jeg ætla nú að segja eitt dæmi, sem f'ram
við mig hefir komið af þeim manni, sem mik-
ils hróss er verður fyrir marga dýrmæta kosti.