Þjóðólfur - 09.09.1854, Síða 7

281
sendiferft eptir {ieim, en svo verSnr um
allan syftri hluta Borgarfjarðarsýslu, Vest-
asta liluta Mýra - og Árnes-sýslu einkum
Ölfus og Flóa,------styrki til aft stamlast
kostnaðinn afþessum póstferðuinúrReykja-
vík með festyrk.
2. Að þau líeruðin, sem liggja fyrir utan
hina ákveðnu póstsleið, sauieini sig sem
fyrst, tií þess að hafa svo ákveðnar og
reglulegar sendiferðir til liimia tilteknu
stöðva Miðnefmlar- póstsins, að þeir geti
komið í tösku hans bréfum híngað, án þess
hann þurfi að biða þeirra ilegi lengur.
IMánaðartlagurinn, þá pósturinn á að vera
kominn að forfallalausu í hvert sinn, bæði
að Stafholti og Hraungerði, verður auglýst
í næsta blaði. Já verður og ákveðið, bvar
taskan verður opnuð í Iíorgarfirði, vestan
Hvítár.
3. Að einkum settur sýslumaður í Mýra-sýslu
herra Ptíli Mélsteð, — og vér vonuni að
* aðrir Vestfirðíngar styrki liann til þess, —
láti ferð þá er bann hét sýslubúum sínum
í fyrra, gánga reglulega að Stafbolti, og
liagi lienni svo, að hún geti bitt þar Mið-
nefmlarpóstinn ekki seinna en tlegi liðn-
um, frá því hann er þar kominn.
4. Að Rángvellíngar hlutist um, að bréfþeirra
verði sókt að Hraungerði, frá Egilsst.öðuin,
ekki degi seinna en póstur er kominn á
á þær stöðvar, og að þángað komist í tíma
liréf þau, er suður eiga að gánga.
(Aðscnt).
BAð þess skuli geta seni gjört er“.
(Niðnrl.). Snemma æfi sinnar lcitnðist |xn lcil'ur við, að
fá þekkíng á lilóðtökum, komst tisiiin þá yfir lilóðtökurit,
cignað lamllækni lijnrna heitnum Pálssyni, og tókust hon-
nm þá hrátt svo heppilega hlóðtökur, að liinn hyggni og
góðviljaði lækn irOddnr iljnltalin gal' honnm skriflegt lcyli
til að iðka blóðtökur. Nú þá er vér vostfirðíngar misst-
nm þcssa góðkunnn Iækuis, þá lialii hcr síðan verið
danskir læknar, scm kunnngt er, og nlþýðii ekki hag-
kvæmir, hæði vcgna málsins og lleira, cins og Gestur
Vcstfirðíngur drcpnr á. þcss vcgna l'óru margir aö lcita
þorlcifs I lækníngaskyni, cn þar liann vildi sem flcstum
að liði verða, hvatli þetta hann og knúði -til að stunda
læknisineðala þekkíng og notun. Kynnti liann scr þá
fiinar islenzku lækníngabækur, sein fáanlcgar vorn ; cinn-
ig fckk haun að láui lijá lyfsölumanni li. li. II. Jacohsen
* Stykkishólini danska lækníngabók, og til þcss að liafa
sem bezt not hennar, lct hann út leggja og rita npp úr
hcnni það, sem honum virtist merkilcgast. Upp frá því
hcfir liann mcð stakri alúð stundað að nenia læknisfræði,
cnda hefir hann mcð stakri hcppni orðið mðrgum að liði,
og jafn vcl sumum, er hinir lærðu læknar voru uppgefnir
við. þess vcgna heíir kann jafnan sjúka menn og sára
á hcimili sínn; og má það með sanni segja, að llcstir
fara þaðan mcira eða miiina hættir meina sinna. þcss
ber cinnig að gcta, að fáir munu vera eins ódýrir á la kn-
inguin og þorleifur, því liann tckur enga borgiin lyrir
umönnun sína, og ekki licldur lyrir forsorgun þcirra
sjúklínga, sem citthvað geta starfað, en þcgar hann
þiggur borgiin, cr hún hin minnsta sem ncfunndi cr.
Meðöl þan, er hann selur eða lætur sjúklínga brúka,
færir hann aldrci fram hið minnsta úr því vcrði, scm
þau kosta í lyfjabúðinni; þar á móti hjálpar haiin um
mikið af þeim rcikníngslaust koincnduin; eins er liann
allra maiina ódýrastur á fcrðuin til sjúklíngn, og lætur
liann jal'nan livcrn í þvi tilliti sjálfráðan, og verða þá
eptir lund manna, misjöfn laiinin. Og er það ckki of-
hermt, að hann framheldur lækníugnm með mikilli fyrir—
liöfn og tilkostnaði, af franikvæindarlöngun og góóvild,
en i alls engu ávinníngsskyni.
llann á útbú á cignarjörð sinni í annari sveit og
sýslti, og það jafnt bctri meðalbúum i þeirri sveit. Er
þcssa hcr iniiiuzt sökuin þess, að það þykir því fremur
toljaudi með stökum duguaði, sem það er orðið fágætt i
landi voru, að bændur eigi útbú, scm forfeður vorið
tíðkiiðn, svo þess finnst varla dæmi incðal ríkustu lands-
höfðíngja vorra; en það virðist þó svo, sem að mörg
cyðikot og illn sctin ábýli yrðu bctur iiotuð til alnienn-
íngs hcilla, cf rikir meun vildu taka upp þaun sið, og
ýrkja það land, scm ár liá ári gengtir úr sér fyrir fram-
kvæmdar- og kunnáttuleysi.
það cr þessi sami niaður, sem fyrst liugkvæmdist
það, að vciða sclinn í Lárósi í Eyrarsvcit með ádrátlar
nótuni; i fyrsta siuni, þá er hann var tilsjónarmnður á-
dráttnrins, veiddust þar 29selir, fleslir fullorðnir. Siðan
hafa hcimameniin fcngið þar jalnast, mcð sömn veiði-
aðfcrð á sumri um 50 fullorðna scli; en áður var þar
ckkert um sclaveiði hirt, ncma lítið eitt með bissuskpt-
nm, scm fældu selinu burt. þorleifur var einnig for-
gaungu- og hvatömaðiir að þvf, að ryðja hina nafnkenndu
Rils-vör uudir Jökli. Vör þessi er auðsjáanlegt forn-
mannaverk, og sjást þar viða djúp kjalför í lilunnsteiii-
um; en fyrir 13 árnm síðan var hún cyðilöggð og ófær
orðin sökum stórgrýtis, og var veiðistöðuoni að þvi ó-
mctanlcgt tjón, því vörin cr þar þrautarleiidíng i sunn-
anátt og þcgar ckki cr drægt cða sjúvarfall í ósinn.
Gcngu þar undir þorleifs stjóruun að grjótruðníngi 800
manns, við einn dag að miða, jafuvel þó að verkið stæði
ylir í 11 daga. Að því búnu var, að hans fyrirlagi,
sloliiaður sjóður til að viðlialda vörinui, — „vararsjóð-
ur“, — cru það 2 vættir af blautnm fiski af skipi hverju,
cr gengnr um velur i Rifs veiðistöðu. Enn fremiir var
sami maðiir kjörinn tilsjónarmaður til að umbæta Kcfla-
víkur-lcndíngn, og með ráðum lians og atorku náðust
þar úr lcmlíngunni hin skaðlcgti björg, cr áður liöfðu