Þjóðólfur - 23.12.1854, Qupperneq 2

— 22 —
fomum skortum og þykir þab í efeli sínu, aí) eitt
embættife, þó lítill vandi fylgi því og ábyrgfe, sé mefc
margfalt betri tekjum, en annaí) samkynja embætti,
sem er margfalt vandameira. Ef slík stjórn er aí>
þtú spurb, því hún hagi þessu svona fráleitlega, þá
ber hún fyrir sig þá sömu afbötun, sem presturinn
forímm, er tónabi öfugt „fafeirvor“, og sem hvers
kyns þrekleysi og óvandi hefir jafnan á reifeum
höndum, — afbötun, sem slíkir menn álíta óræka:
eg hefi tónað pað svona' í 20 ár eða lcngur“.
Veitíngin á Gullbríngu og Kjósarsýslu á næst-
liönu vori, og hvemig hún var undirbúin og henni
liagaí), má sannfæra oss um, hvort Danastjórn og
hinn æösti fulltrúi hennar liér hafa sýnt sig í þessu
efni sem hinn stjómsama og ráfedeildarsama hús-
föbur, eöur ekki. (Ntöurl. í næsta hl.).
Svar upp á ritgjörö í 7. ári „þjóöólfs" 4—5.
„iSjón er svgu ríkari“.
í 4.—5. hlafei „Þjófeólfs", bls. 16. —17. er
ritgjörfe nokkur, sem heitir „Sjón er sögu ríkari“.
Vér neitum því ekki, afe inngángur, efea hinn fyrsti
hluti þessarar greinar, innilieldur þá almennu skofe-
un og sannfæringu allra menntafera þjófea, sem ósk-
andi væri, afe næfei afe festa rætur hér hjá oss.
En þótt enginn geti annafe en látife höfundinn njóta
sannmæla fyrir þetta, þá getur enginn álitife sífeari
og mestan hluta þessarar greinar annafe en rugl
og pvœttíng, og flestnm mun ekki þykja þörf á,
afe svara henni einu orfei, og því sífeur orfei til orfes,
þar sem allt er hvafe upp á móti öferu í henni, og
mótsagnirnar rífa því sjálfar hver afera nifeur og
sýna mönnum fram á ósvífni og óskammfeilni höf-
undarins í því, afe ráfeast afe allmörgum, sem hann
má og getur mefe nokkru móti komife í samband
vife sjónarleik hér í bænum, og nífea þá nifeur með
öllu ástœðulaust og fyrir engar sákir. — En vér
viljum afe eins taka fram helztu vitleysur greinar-
innar og ósannindi, sem ókunnir menn kynnu afe
glæpast á afe trúa, ef þeim væri ekki bent á þær.
þegar höfundurinn fer afe tala um sjónarleik,
sem menn hafi í huga afe leika hér í vetur, þá sezt
hann á dómstólinn og heldur sleggjudóma í grífe
yfir sumum þeim, sem léku í fyrra, og öferum fleiri
og kallar hástöfum á Juppitersér til afestofear, sem
líka sýnist koma honum í gófear þarfir, því þátek-
ur höf. sér afarmikinn „einræfeis rétta — er hann
þó skömmu áfeur kallar „ónefnandi óvætt“ —, og
mefe honum dæmir hann ástæfeur fyrir tregfeu þeirra,
afe leika sjónarleik í ár, er léku í fyrra. Hér hafa
ástæfeur þeirra sjálfra ekkert gildi, því afe hann
þarf afe komast afe mefe sleggjuna, og dæmir, afe
þeir vilji ekki leika, af því afe þeir séu ný orfenir
,,forframafeir“(!!) og „ófrjálsir". En, höf. „minn
elskanlegi"! vér megum fullyrfea, afe hvorugt þetta
hefur þeim komife til hugar og líklega engum, nema
höf.; og þó svo heffei verife, heffei sjálfsagt engum
orfeife þafe á, afe segja honum frá því.
Sífean hefur höf. á lopt mikla hnútu, og sendir
prestaskólanum; en þafe segist hann þó gjöra eptir
annara munnmœlgi; en þá heffei hann ekki átt afe
vera búinn afe gleyma fyrirsögninni sinni, afe „sjón
er sögu ríkari", og svo lengi mun þó höf. hafa
reikafe hér um strætin í Iieykjavík, afe hann mætti
vera húinn afe reka sig á þafe, sem margt annafe,
afe ekki er allt satt, sem sagt er; hann heffei því
átt afe naga hnútu sína, þángafe til hann vissi, hvort
munnmælgin var sönn efea ekki. — Höf. þekkir
líklega prestaskólann meir en afe nafninu einu, og
ef hann gáir sín, þá veit hann, afe menn þar eru
afe búa sig undir afe taka embættispróf, og hafi
höf. nokkurn tíma reynt þetta sjálfur — sem vér
nú vitum ekkert um —, þá kannast hann vife, afe
þess konar menn hafa ekki eins mikinn tíma til,
afe leika sjðnarleik á hverju ári, og eyfea tímanum
til afe búa sig undir þafe, eins og hinir, sem lítife
hafa annnafe afe gjöra, en rölta um strætin o. þvíuml.
sér til dægraatyttíngar. Tregfea prestaskólamanna1
þarf því hvorki afe koma af því, hvafe „kátbroslega
öfugir" kennarar þeirra séu, né af þrælsótta, sem
lærisveinar þeirra hafa enga ástæfeu til afe hafa
(en, sem höf. þekkir eflaust betur en þeir), því vér
vitum alls ekki til, afe kennarar þeirra hafi, enn
sem komife er, amazt vife því, og því sífeur bannafe
þeim, afe leika sjónarleik, en þeir hljóta þó, eins
og hver sá er opin hefir augun, afe sjá, hve erfitt
og jafnvel háskalegt þafe getur verife tímans vegna.
En þó ætlar höf. fyrst afe verfea hetjulegur
(„heróiskur"), er hann ræfest afe kvennfólkinu. —
því ekki getur hann látife þafe vera í frifei! —
Honum finnst, afe hann þurfi líka afe þakka þeim
fyrir frammistöfeuna, sem léku í fyrra, og um leife
afe koma sér í mjúkinn vife hinar, sem eiga afe leika
hjá honum í vetur, og sýna þeim fram á hverju
liann muni þakka þeim á eptir, „því svo er gufei
fyrir þakkandi, afe þafe em fleiri en ellefu menn í
Reykjavík"!! Höf. álítur þafe sjálfsagfea skyldu,
afe kvennfólkife leiki í ár, af því þafe lék í fyrra,
’) H5f. lætur ser hér ekki nægja, afe smífea ástæfeuna,
heldur smífear hann einnig tregfeuna sjálfa, þ.ví þafe heflr enn
ekki verife sýnt „ýtarleg áreynsla'1 til afe fá þá til afe leika
í ár.