Þjóðólfur - 02.02.1855, Blaðsíða 2

38 —
eptirréttíngar'4; stjórnin liefir skrifað honum það
sjálfum, beinlínis. En stjórnin hefirskipað amt-
manni jafnframt, að höfða mál á móti Olsen
út af cif/narha/di hans á rekaítckunum oy
selstöðuítakinu í Víðidalsfjalli, sem Havstein
heimtaði af honum i sumar.
Jannig hefir stjórnin litið á mál þetta, öld-
úngis samkvæmt því, sem vér útlistuðum í sum-
ar; að það væri ránr/t, að svipta af Olsen um-
boðinu; að það væri rétt, að höfða mál á móti
honum út af ítökunum. Málefni þetta hefir
þannig orðið nokkuð heitari grautur til að flensa
um, fyrir höf. i „Norðra“ heldur en fyrir oss, og
gott, ef hann hefir ekki brennt sig þar skemmi-
lega, afþvíhann fór helzt tiloffljótt að sleikja
utan svo heitan mat, og liann — ófrjálsan.
5að má enginn skilja svo orð vor, að vér
að neinu eignum eða þökkum oss þessar mála-
lyktir; — vér sögðum fylgislausa meiníngu vora
þar um fyrifram og í réttan tíma, það var vor
skylda, og yfir slíku munum vér jafnan vaka
liver sem í hlut á, þegar svo freklega og á-
stæðulaust er beitt embættismaktinni, sem hér
var gjört. 3>að er gleðilegt, að geta með fullu
trausti um fylgislausar og réttvísar málalyktir,
leitað úrslita hinnar æðstu valdstjórnar, í slíkuin
niálum sem þessu, er með engu móti getur átt
undir dómstólana. Jegar svo ber undir, — og
það er þó ekki, að menn hér hafi þurft að bera sig
upp undan slíku á hinum seinni tímum, því það
mega nálega allir hinir æðri valdstjórnarmenn
vorir eiga, að þeim er miklu hættara við að láta
ekki nóf/ tilsíntaka, og til embættis - og fram-
kvæmdarvalds síns, lieldur en að jieir misbjóði
mönnum með embættismaktinni, — en þegar svo
ber undir, þá verður ekki nógsamlega metið af
landsmönnum, að eiga til forstöðumanns í stjórn-
ardeildinni og erindsreka hinna islenzku mála
bjá ráðherranum eins fylgislausan og ráðvand-
an höfðíngja eins og landi vor herra Oddgeir
er og sýnir sig, því Ijósar sem meira liggirr við.
Hinn „ágæta höfund“ í „Norðra“ þurfum
vér þannig ekki framar að elta, ekki þá álykt-
uii lians, að fyrst gamli Olsen hafi fengið $íng-
eyrar með svo góðu verði, og fyrst að bánka-
seðlarnir hafi fallið í gildi um s/6, þá hafi Hav-
stein sýnt „staka réttvísi“ í að svipta son hans
umboðinu, eða önnur fleiri jiessu lík axarsköpt,
sem grein hans er full af, — lieldur getum vér
nú kvadt þenna mann stutt og gott, hver sem
hann er, og beðið hann geyma heilræði sín og
áminníngar til vor, þángað til þær koma svo
lítið betur við. Sé svo, sem sagt er, og bent
er til af öðrum heiðruðum höfundi hér á eptir,
— og sá hinn sami er nær honum og þekkir
betur til, — að hann hafi fengið fulla von um
Jíngeyrakl. umboð í vor, þá var honum þar
„sýnd en ekki f/efin gœs“, því Ólsen heldur
klaustrinu! og hafi höfundurinn látið þessa gefnu
von leiða sig til að velja herra Olsen frek meið-
yrði, þau er hann aldrei getur sannað, og oss
ástæðulaus hrakyrði, sé svo, þá hefir liann þar
með sýnt að hann er sú púta, sem á að vera
hverjum heiðvirðum manni — ekki „að athlátri“,
nei, heldur — „að viðbjóð“, enda þó hann sóli
sig í geislum hinnar „stöku rettvisi“ amtmanns
Havsteins.
(Aðsent).
„Norðri“, meinleysisblaðið það, rak þá af
sér sliðurorðið, og reið úr hlaði næstl. 16. nóv.
mánaðar með ritgjörð, með þeirri yfirskript:
„ekki er nema hálfsögð sagan pegar einn seg-
ir frá“, og hefir mér hugkvæmzt, að fara um
ritgjörð þessa nokkrum orðtim, og biðja þig,
heiðraði ábyrgðarmaður „5jóðólf“ að veita henni
inntöku í blað þitt.
Höfund greinar þeirrar, sem hér ræðir um,
leiði eg nú að vísu hjá mér að nafngreina,
en þó leikur hér um pláz enginn efi á því,
hver maðurinn sé; það er enda sagt, að hann
sé gamall alþírigisinaður, og fullhermt, að
hann eigi í vor að taka við umboðinu yfir
Jíngeyraklaustri í næstkomandi fardögum af
umboðsmanni Ólsen. llitgjörðin er þannig
orðin til, rneðan „þánkar“ höfundarins voru að
„matbua og jeta petta mikla happ“,1 umboð-
ið, og það er því engin furða, þó liöfundurinn
dragi annað augað í púng, þegar hann fer að
dæma í máli þeirra amtmanns Ilavsteins og
umboðsmanns Ólsens, og sjón er sögu ríkari,
að þetta á sér hér stað, og það enda í rýmra
skilníngi, en ætlanda væri af þeim manni, sem
hér á hlut að máli. Eg fæst ekkert um það,
þó höfundurinn slái amtmanni Havstein gull-
hamra, fyrir hans einstaka embættisdugnað og
frábæru réttvísi, því eptir höfundarins skoðun
á málinu, og með hliðsjón af því, sem hann
þannig á í vændum, hlýtur honum bæði að sýn-
*) Af þvi, hvernig nú er komið, (sjá hér að framan)
setjuin vér liér I orðrétta visuna, sem þessi anðkenndn
orð eru tekin úr:
„Á meðan þetta mikla happ, niathjuggu' og átu
þánkar lians, færið bilaði flyðran slapp, fór hann svo
búinu heim til lands“. " Jón jjorláksson.