Þjóðólfur - 07.04.1855, Blaðsíða 2

— 58 —
sem fellur, þá má frjálsu verzluninni afc auki koma
hinn versti hnekkir, ef hörí) ár og fellra bæri aí>,
einkum fyrstu árin, sem hún er aö komast hér á og
ætti afe festa hér fót.
En þó ab svona sé margt athugavert vií) hina
frjálsu verziun sem nú fer í hönd hér hjá oss, þá
ber oss engu afe> sííiur ab taka henni mefe) glefei;
ekki mcfe fávísum vonum um afe hún láti, þegar í
stafe, aufeæfum rigna yfir sérhvern einstakan mann,
hvort sem menn gjöra þar nokkufe afe sjálfir mefe
samtökum og fyrirhyggju og atorku efeur ekki; heldur
mefe öruggum hug og ásetníngi afe greifea henni veg
svo sem mögulegt er mefe, skynsamlegum samtökum
alúfe og árvekni. Menn búa sig undir og byrja
sláttinn þegar tími þykir til kominn, án þess menn
eigi vísan mikinn heyafla og gófea nýtíngu, og menn
búa sig á sama hátt undir vertífeina og byrja hana,
án þess menn eigi vísan í hendi sér gófean afla,
efea hafi bréf fyrir, afe ekki geti afe borife á henni
ofvefeur og storma, er megi týna skipum og mönn-
um í sjóinn. En þó menn bæfei megi búast vife,
afe hnekkir og tjón geti afe borife í þessum 2 afeal
atvinnuvegum vorum, og þó svona sé óvíst um ríku-
lega eptirtekju, þá er þafe þó yfir höfufe afe tala
optast nær og mjög svo komife undir árvekni afe-
sætni og forsjáíni. sjálfra sjómannanna og sláttu-
mannanna, afe þeir bífei ekki beinlínis tjón af, og
jafnvel líka hversu eptirtekjan verfeur.
þannig mun þafe líka reynast um hina frjálsu
verzlun hjá oss; ef sjálfir vér gjörum oss eindregife
far um aö færa oss hana í nyt mefe skynsamlegri
fyrirhyggju, árvekni og atorku, þá mun hún einnig
verfea þessu landi og þessum lýfe til mikilla fram-
fara og blessunar, þá fram lífea stundir. Vér „köll-
um" yfeur því nú, kærir landar: „upp, uppl nú er
rœði; það er að skinnldœðast og fara á flot; ef
hann hvessir, þá er að hafa l a g i ð og allir s a m-
taka!“ Tramh. sífear.
StjThtarsjóðlir fyrir þurfandi
ekkjiir og börn sjómanna,
sem drukkna á fiskiveiðum frá H eyk j a-
vík og Onllbríng'ii-og Kjósar-
aýslnm.
f 6. ári „þjófeólfs" bls. 198, höfum vér minnzt
lítife eitt á upptök og tilgáng þessa styrktarsjófes, afe
hann er stofnafeur af 200 rdd afgángsleyfum þeirra
nálægt 1600 rdd, sem efeallyndir mannvinir einkum
í Reykjavík og Gullbríngusýslu skutu saman, til
þess afe líkna hinum mörgu ekkjum og munafear-
leysíngjum, sem urfeu hér um nesin og nærsveitirnar
eptir hinn mikla mannskafea er hér varfe 6. apríl
1830; — afe sjófeur þessi var því næst settur á
vöxtu, og leitafe álits stjórnarinnar um, hvernig fram-
vegis skyldi mefe fara; — afe stjórnin ákvafe, afe
sjófenum skyldi verja, tfl styrktar vife þurfandi ekkjur
og börn allra þeirra sjómanna, sem týna lífi sínu
vife sjósókn hér um verin í Gullbríngu og Kjósar-
sýsln og Reykjavík, hvafcan af landi sem þeir væri,
en afe ekki mætti taka til sjófear þessa né
vaxta af honum, heldur skyldi bæta þeim vife
innstæfeuna, allt þar til hún væri orfcin 1000 rdd;
■— og enn gátum vérþess, afe sjófeurinn væri orfeinn
(í fyrra vor) um 600 rdd, auk 3 ára vaxta, og afe
svo væri fyrirskipafc, afe 6 skyldi vera forstöfcumenn
hans: bæjarfógetinn og dómkirkjupresturinn í Reykja-
vík, sýslumafeurinn í Gullbríngu - og Kjósarsýslu og
presturinn á Alptanesi, og þar afe auki 2 kosnir
valinkunnir menn, annar úr Reykjavík en annar úr
Gullbríngusýslu.
þessi sexmanna nefnd, — og eru þeir tveir
kosnu menn í henni: kaupmafeur og bæjarfulltrúi
herra þorsteinn Jónsson og herra Sigurfcur fngjaldsson
í Hrólfsskála, fyrrum hreppstjóri, — liefir nú gefife
út, 22. f. mán., prentafc „Boðsbref“, sem mun verfea
látifc berast hér um gjörvallt sufcurland og einnig má
ske norfeur. Er í bofcsbrérfi þessu skýrt frá upptök-
um og tilgángi sjófesins, eins og sagt er hér afe
framan, og afe hann sé nú orfcinn 67 7 rdd. 90
sk;1 Vér leyfum oss afe leifca athygli allra, og
einkum þairra landsmanna, sem jafnafcarlega róa og
gera menn út til sjórófera í veifcistöfcunum hér syfera,
afe þessu bofesbréfi, og afe þessum einkar þýfeíngar-
mikla og fyrir alla árífeandi sjófci, sem þafe skorar
á menn um afe styrkja og efla. Hér er ekki afe
ræfea um afe styfeja afe efea skjóta saman fé til neins-
konar hégilju efea til nokkurs • þess, sem vafi megi
vera um hvort til nokkurs gófes megi leifca, þar sem
er afe ræfea um afe stofna sjófe, hvafcan fátækum
ekkjum og munafcarlausum börnum eptir þá mörgu
úr ýmsum hérufcum landsins, sem hér verfea afe sækja
sjó um innes og sufeurnes, sér og sínuin til bjargar,
en kunna afe týna lífi sínu vife þenna lífsháskasama en
þó einhvern mest umvarfeandi atvinnuveg þessa lands,
— hvafean ekkjum og börnum þessara manna megi
koma viss styrkur, einmitt þegar þau hafa mest
misst og þurfa helzt hjálpar vife. Og vér verfcum
’) þ. e. eins og hann var ll.júní 1854, (sjáskýrslu gjald-
kerans á næstn bls. hér eptir); h«r bætast því vife eins árs vextir,
sem þegar heita á fallnir, til 11. júní þ. árs, nefniiega 24rdd.
50skk., og má því svo telja, afe sjófeurinu sé nú þégar orfeinn
702 rdd. 44 skk.