Þjóðólfur - 10.05.1856, Blaðsíða 3

Þjóðólfur - 10.05.1856, Blaðsíða 3
- 83 — snautt líf yðar þarua við sjóinn mundi verða, ef j)ér fengj- uð engan sinjörbitann úr svcitinni, en [m> þér nú -nia ske ekki liafið fengið svn mikið smjör ur Húnavatnssýslu næst- liðið suniiir sem þörf yðar krafði, þá megið þér samt ckki vanþakka það sem þér hafið fengið, og allra sízt fara með ósannindi hér um. þér segið: „annað það sem nú cr að l'æðast i sömu sýslu (Húnavatnssýslu) eru samtök inanna þar, um að þraungva að kostum kaupafúlks meira cn vcr- ið hefir“. þetta segið þér ösatt, eins og margt fleira í ritgjörðinni, og skulum vér nú skýra yður frá því sanna og rétta hér að lútandi. A næstliðnu vori fréttist lu'ngað norður, að mikið af sauðfé hcfði fallið vegna heyleysis þann liftna vetur, hæði í suður- og vcstur-aintinu, og mun þetta hal'a verið satt. þar á mótf þó veturinn Iegðist á hér í norðuramtinu cngu vægar en f hinum ömtunum, varð þó litill fjárfellir f þvf og alls enginn f llúnavalnssýslu. Á fundi þeim sem vér Húnvetníngar áttum með oss næstliðið vor, var meðal annars rædt um þann þá næstliðna vetur, og þær eðlilegu aflciðingar vetrarharðindanna, bæfti fyrir Húnavatnssýslu og fleiri; hey voru hér víða orðin Iftil, og sumstaðar engin; f þeim sýslunum fyrir sunnan og vestau, þar sauð- fiárfellirinn halði orðið töluverður, var ckki að vænta eptir mikilli málnytu; fundarmenn þóttust þvf sjá fram á, að kaupafólk á sufturlandi mundi koma fleira en vanalcga híngað norður, einkum þar líka hafði frétzt, að mikill bjargarskortur hefði verið á suðuriandi, einkuin við sjóinn, hinn liðna vetur. Fundarmönnum kom þvi ásamt að rétt- ast mundi af ráðið, að Ilúnvctníngar tækju kaupafólk með frekasta móti, ekki einúugis vcgna heyaflans, heldur jafn- l'ramt til þess að kaupafólkið ekki þyrl'ti að hrekjast suð- iir aptur vinnulaust, ef það kæmi fleira en vanalcga. Sáu menn þá þegar fram á, að sinjör mundi hresta til að gjalda það eingaungu, og væri þvf ei annað til ráða en gjalda sauði eður penínga, þvi tólg hefirsumu kaupafólki að undanförnu ekki þótt boðleg vara. Var þvf rædt um, hvað sanngjarnt væri að gjalda nieðiilmanni á vikuna i peningum — cn það var kallaður meðalmaður sem slægi 3. dagsláttur á túni um viku hverja, og að þvi skapi á cngi — og var samþykkt, að gjalda lionum 2 spcsíur; þciin er slægi 3y2 dagsláttu um vikuna, skyldi gjalda 5 rdl. o. s. frv., þvf 2 rdl., eður að slá 1 dagsláttu, var lagt múti fæði mannsins um vikuna. Fuudiirrnenn þekktu það ckki fyrir skyldu sína, að gjalda smjör fremur en liverja aðra gjaldgenga vöru, og álitu pcnínga gjaldgenga; þeir álitu lika alteins rétt og eðlilcgt, að binda kaup- gjaldið við pcnfnga cíns og fiskatal, þar flcstöll viðskipti ■nanna á milli cru nú iniðuð við pcnínga en ei við fiska; og þó inenn hafi að undanförnu og liklcga eins liér eptir gjaldi kaupafólki mcstmegnis i smjöri, vegna þess það er sú varan scm sjáfarfólkið er niest þurfandi fyrir, þá álitu menn enga skyldu að miða kaupgjald í penínguin ein- úngis við það verð scm f þann svipinn kynni að verða á smjöri. þarna eru nú komin öll saintökin, sem þið talið um, og leggjum vér það nú uudir álit allra óvilhallra manna, hvort ineð þessu cr þraungvað kostum kaupafólks. Vér getum líka Irædt yður á þvf, að „séra Jón á Undir- felli“ var á þessum fundi, og var þessu, eins og öðru sem fram fór á fundinum, fullkomlega samþykkur; en „stúdcnt Jón Thórarensen f Víðidalstúngu og Páll sonur hans“ koinu þar ekki, og áttu því engan þátt f þcssum umræðum, hvorki með né mót. þegar nú slátturinn hyrj- nði, rætlist það fullkomlega sein gelið var til; luiupafólk af suðurlandi kom svo margt hér í sýsluna, að sjaldan eða nldrei hcfir það komið jafnmargt, og mjög erfitt veitti gft útvega því vinnu, jafnvcl þó Húnvetníngar gjörðu alt scm aft þcir gátu til þess fólkið ckki þyrlti nð lirekjast suður aptur vinnulaust. (Framhald f næsta hiaði). \ Vifttökurnar í Norfeurlandi á „Viðauka við 3. árgáng Norðra“. Með bréfi 21. f. mán. er oss sent eptirfylgjandi: „Bréf frá 12 bændum í þíngeyjarsýslu til ritstjóra N o r ð r a“. „þér hafið, hciðraði ritstjóri „Norðra“! sent okkur framhald viðaukans við 3. árgáng „Norðra“, saminn (aft sagt er) af nokknnn hændum, og heyrum við, að lionuni sé gefins út býtt milli kaupenda 3. árs „Norðra“. — þeim scm gefa hefir þókt sjállsagt, að öllum niundi þykja gjöfin góft, — eins og málsháltiirinn segir: „gott ér allt gelins"; — en við getum ekki í þctta sinn l’allizt á það. Við ætlum ckkert að minnast á, hver vera muni tilgangur með þessa gjöf, því það sér liver heilvita inaður; heldur vcrð- um við að geta hins, að okkur cr gjöfin óþörf og ógeð- feld ineð því sniði scm hún er, því nóg var áður komið af svo góðu!!! Við getunr ekki svo mikið scm haftgaman af að heyra eða lcsa þau rit scm eru eins úr garði gjörð sem þetta og suin áður i „Norðra“ i fyrra vor. Við crum þvf allir samráða f að senda yður og scndum yður hér með þetta áminnsta viðaukablað, og cins og þér liafið verið beðinn að leiðheina því til okkar, hiðjuin vér yður að leiðbcina því til átthaga sitina“. „Hefði stéttarbræður vorir, höfundar viðaukahlaðs- íns, ráðizt í að semja eitthvert þarft rit, eða gefa þaft út er miðað hefði til andlegra eða lfkhamlegra framfara, — likt eins og veglyndi maiinvinurinn „suinargjöfina handa foreldrum“, — skyldum við hafa tekið til þakka „Kitað f april 1856“. f öðru bréfi úr- Eyjafjarðarsýslu, dags. 16. f. nián., er oss skrifað: „nú cru töluvert niargir búnir að taka sig saman um að safna „Viðaukanum“ (við „Norðra“) saman á nafnkenndan stað á alfaravegi og brenna liann þar, og hlaða síðan upp dálitla grjóthrúgu (dys?) yfir ösku „Við- aukans“, sem minnisvarða til maklegrar háðúngar“. Svona er þessum „Viðauka“ við Norðra11 tekið fyrir . norðan; — hvernig ætli Sunnlendíngar og Vcstfirðíngar taki honum? — hann sýnir sig sjálfur. (AÍisent). þaf) er fáheyrt, en ekki er þa?> þó dæmalaust, ab sann- leikurinn sé leiíiréttur mel lýgi. A þessn heflr herra „Nor%ri“ ætlaí) af) sýna list sína, og heflr þá liver til síns 'ágætis nokkuf). í hinu 3. blafi sínu þ. á. ber hann til baka þaf) sem „þjóf)ólfur“ haff i áfur frá skýrt um verf lag á korn- vöru hjá lausakaupmanni Kömer, er hann verzlafi sifast á Húsavík. þar ber Norfri til baka þaf sem var aliskostar satt, og getur því ekki sjálfur orfif annaf enn tómur lygari. Eg kenni í brjósti um bann, af hann skuli vera sá kálfur, af vita ekki betur hvaf gjórist svo nærri honum, ef a af hanu skuli láta spýta þvílíku í sig sér til óþrifa og óvirfíngar. Eg vildi hann tæki réttar eptir, ef hanu Jiftr uæstu kauptíf. Honum ferst þaf ekki, af tylla sér á tá mef ósannindum;

x

Þjóðólfur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðólfur
https://timarit.is/publication/72

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.