Þjóðólfur - 14.02.1859, Page 7

- 51 -
au56i%, en aí) eins 4 þcirra ern nú lífs. Vér ætlum þaíi ekki
ofsagt nm þenna merkismann, þótt þeim er eigi þekkja, kunni
aþ þykja mikiþ sagt, í grafletri því er sira Gubm. Torfason
heflr sett honum og mun verþa prentaþ:
„Hann var efnaþr
auímumaþr;
i. honum rættist
orþtakiþ forna:
„svo gengr hveim
sem hann góþr er“;
þótti fám fór hans
fært aí> rekja.
Hver sá þeiin hugprúþa
hetju líka
hugarhvarf verþa
í hættu og þraut?
óruggr stóþ hann,
í alföþrs trausti,
ng hopaíli hvergi
hans undan merkjum.
Alit var þar samtaka,
atgjórvi og dygþir
árvekni, hóf, greiud,
yibjusemi,
hann aí) fá hvervetna
hugþekkan gjórt
sveitas og lieimilis
sóma og stoþ.
— 20. desbr. f. á, andaþist aí) Deildartúngu í Reikholtsdal,
71 árs aí) aldri, sómamaíirinn Jón Jónsson, þorvaldssonar
dannebrogsmanns einnig í Deildartúngu, bróþir sira Uákonar
sál. prófasts Jónssonar, til Eyrar viþ Skutulsflörí) og lians
syzkina; — Jón heitinn Jónsson hafþi búiþ í Deildartúngu
í 32 ár, aukþess er hanu hafti búií) annarstaþar, veriþ sætta-
nefudarmaþr í 28 ár, og „reyndist jafnau hinn Jiprasti og
sanngjarnasti í þeim starfa; ölliim reyndist hanu ráþhollr og
var álitinn mesti sómamaþr í sveit" hann var tvíkvæntr, og
eignaþist hverja konuna annari duglegri; me?) þeim varí) hon-
nm 11 barna auílib, og eru öll mannvænleg og efnileg. —
23. s. mán., Daníel bóndi Kjartansson á Stóru-Vatns-
leysu, 54 ára aí) aldri, hann varí) bráþkvaddr undir kvóld-
lestri, og fanst Grendr í rúmi sínu aþ afloknum lestrinum,
því hann hafbi háttaþ rétt fyrir, og hafþi engi orþií) þess var
a?) hann tæki andvórpin; „til þess er alment tekií) í sveit
hans, hver stillíngarmaþr hann var, velviljabr og mesti ráí>-
vendnismaíir. — 27. f. mán , Sigurþr bóndi Guþlaugs-
son á Giljum í Hálsasveit, 56 ára aí> aldri, iengi þjáí)r af
brjóstveiki; „hann var starfsmaílr mikill, frómlnndaþr og sat
vel jörí) sína, og gestrisinn ; lét eptirsig 2 mannvænlega syni“.
— Svo heflr oss sÍlar skrifa?) prestrinn sira Vernharþr í Reyk-
holti, aþ þorsteinn heitinn þibriksson á Hurþarbaki í
Reykholtsdal sem fyr var getií) aí> hefþi týnzt svo sviplega,
þegar hann reií) frá erflsdrykkju eptir Jón heitinn í Deildar-
túngu, 30. des. f. á., hafl þá, er hann rei¥> burtu, ekki verií)
ólfaþri en svo, „a?> varla merktist aí) hann hefbi bergt á víni“,
enda þótt hann hefþi verií) nokku?) Grari fyr um daginn
er hanu kom frá greptruninni; en þá varí) hanu heitr mjóg,
því haun var líkmaþr, en stórrigníng var, og er haldiþ, aí)
hafl aþ honum slegií) svona votnm en gGmlum og lúnum.
þorsteinn var 68 ára a¥> aldri, „hagleiks og sniidarmaþr og
einstakr dngnaþarmaur, veglyndr og hreinskilinn“; hann ept-
irlet sér 13 velmönnub og mannvænleg börn. Lík hans var
ófundií) þegar síbast spurbist. — þab er í lausum sögum, ab
úngr mabr hafl orbib til í Gndverbum þessum mánubi subr
á Vogastapa, og hafl verib drukkinn, en áreibanlegar skýrslur
vanta hér um. — Síbustu fregnir aí> norban segja nýdáinn
Jón umbobsmann Jónsson á Árbakka, er fyr var alþíngis-
mabr og kendr viþ Múnkaþverá.
Frá Sínverjum.
(Framhaid). Mnnngriii sá er liíir á fiskiveibuin er
eigi ab eins vottr um þaS, ab landib er yrkt svo
vel og rækilega sem fremst er aubib, heldr einnig
um iiitt, ab landib eitt og landkostirnir eru eigi
einlilýtir, til þess ab veita hinum mikla manngrúa
landslýbsins framfæri. Og þó er akryrkjan höfb á
Sínverjalandi í mjög miklinn metum, og akryrkju-
mabrinn jafnan talinn ab standa næstr lærbunt inönn-
um og spekíngum. Sú er áætlun manna, ab sem
næst tíundi hluti landsfólksins hafi uppeldi sitt af
fiskiveibum. Umhverfis gjiirvallar strendr Sínverja-
lands úir og grúir af fiskibátum og fiskiskútum, svo
ab mörgum þúsundum skiptir, stunda menn fiski-
veibarnar ýmist í félagi, en ymist potar hver sér.
Engra mebala ebr bragba er látib ófreistab, þeirra
er megi til einhvers afla horfa eba megi gefa afla-
von. þegar ekki verbr náb til sjáfar, eba íil þeirra
straumvatna, stöbuvatna, eba tjarna, þar sem næg
fiskigengd er; því er þab þar í landi, ab vib sjálft
liggr ab hver vaíaaskikinn sé þar eins mikils virbi,
eins og væri jafnstórt akrlendi vel ræktab og frjóf-
samt. Um fyrstu dagsbrún má sjá fjölda þeirra er
hafa á bobstólum lifandi fisk í hverjum kaupstab
og vib hvers manns bæ; þeir bera sölufisk sinn um-
kríng í skjólum, en þeim fiskunum, er þeir eigi
geta komib út, hleypa þeir einatt aptr í stokka-
tjarnirnar. Stöbuvötnin og stokkatjarnirnar gefa
eigi ab eins af sér mergb fiskjar, heldr einnig
margskonar ætitágar og rætr, er Iandsfólkinu þykir
ab hib mesta sælgæti.
Hinn ótrúlegi grúi Sínverja er eigi hafa neinn
annan bústab eba samastab heldr en bátana og
skipin, því þeir fæbast þar og uppalast, giptast þar
og deyja, eba ineb öbrum orbum: byrja og enda til-
veru sína á skipsfjöl, þessi grúi sannar bezt, hvílík
ofurmergb ab er þar í landi af mönnum, og hve
ofvaxib er landinu sjálfu ab fá öllum þeim mann-
grúa vibrværi. Umkring Cantonarborg er sagt, ab
nálægt því 300,000 manna lifi á fljótinu og hafi
þaban alla atvinnu sína og uppeldi; skipin eru sum
10—15 álna á dýpt, og ab því skapi ab breidd og
lengd, og eru svo náin hvort öbru, ab varla verbr
komizt milli þeirra á smábátum; en þarna er
fjöldi manna og heimila í þessum báknum, nótt
og nýtan dag og árum saman, en lausakaup-
og flakkandi mángarar færa þeim allar naubsynjar.
Sumir hafa hin skrautlegustu herbergi í skipum
þessum, og vandabasta húsbúnab; menn hafa þar
og leikhús, sali til hljóbfærasláttar og saungva,
opinbera veitíngarstabi og fleira þessleibis. Aptr
eru sumir minni bátarnir er ekkert hafa annab fyr-
; ir stafni, en ab flytja í milli menn og góz, og eru
i æ um æ á ibi og einlægum ferbum; en sum skip-