Þjóðólfur - 15.10.1859, Síða 2

- 150 -
þú clakar fsland forna,
ágæta jöfraval,
og þínir geislar orna
þess aldna jökuldaL
0 ab því aptr rynni
upp hiS blómfagra vor,
og synir komast kynni :,r
:,: í knárra febar spor!:,:
Sú von skal hngann hreysta,
aS hagkvæm sælu öld
þann efli auSnu gneista,
sem örlög fólu köld.
þer, fylkir, frægSin skíniL
þín fagrt blikar skál
í mærra veiga víni,:,:
:,: sem vekr líf og sál.:,:
Minni íslands.
Lag: I Skov, hvor Bóssen knalder.
í mararbárum bláum
og búin tindum háum
:,:vor ættjörb bústab á:,:
meb faldinn fagrhvíta,
og fomra minnist ýta,
:,: er fley um sollinn sjá:,:
til hennar bar,
þá liugr snar
úr hetju augura brann,
og þreklynd dygí)
og þolgób trygb
sér þjóba lofstír vann.
þú ættjörb orpin hrímiL
þinn aufcnu-kjara tími
:,: í fornöld fagrt skein,
því fremd og sagnafræbi
þitt fábu tigna svæbi,
:,: og græddu gæfumein;
á gildri skálm
og gylltum hjálm
þá glóbi frægbarljós,
en Saga bar
um mold og mar
þitt megingöfga hrós.
þitt munarfagra minni
vér mundum nú hér inni,
:,: vor aldna áajörb!
A meban aldir vara
und svölum norbrhjara,
:,:þér veiti drottinn vörí);:,:
hann stybi þig,
iiann styrki þig
í strauma öldum heims,
þinn lifi tír
meö lofi dýr
í loga sögu geims.
Minni Prórektors.
Lag: Nu hvile Mark og By og Skove.
þótt Orfeifs hefbim óbarstrengi,
þig aldrei gætim mært sem ber,
valmennið, sem ab vel og lengi
verbugan heibr leifbir þér
sem mennta skólans meginljós
og móburjarbar göfgast hrós!
í>ú, sem í andans æbra geimi
yfir veraldar hafinn glaum
lifir í sannieiks háum heimi
hlustandi’ á lífsins þúnga straum,
sem alvaids knúbr helgri hönd
æ himin-geima verndar bönd.
Margfaldist æ þinn aubnu hagr,
efli þig jafnan gubleg hönd,
þinn menntaljómi meginfagr
á móburjarbar köldu strönd
gullfagrt sendi geislabál;
vér glabir þína drekkum skál.
Minni Kektors.
Lag: Velsignot er af Himlens Gud.
Oss vantar einn úr vina hóp,
sem verban prýddi sess,
og skóians framför endrskóp,
ei sparbi neitt til þess,
ab glæba lærdóms Ijós,
því lifi maklegt hrós
:,:vors rektors æ á vörum íslands
Minni Kennarannn.
Lag: Danmark, deilig Vang og Vænge.
þér, sem mæra mentun glæbib,
miklist ybvart hrós;
þér, sem oss meb alúb fræbib,
ættarjarbar ljós!
ybar minníng aldrei týnist,
ybar starfi blessun krýnist,
ybar sérhver unabsfagr
æfi verbi dagr.
Feril vorn á æskuárum
ybar greibir hönd;
þér oss leibib lífs í bárum
ljóss ab bjartri strönd,

sona.