Þjóðólfur - 10.11.1859, Blaðsíða 3

sannað, nð hann halí Verlð rtiéð verilunarþjóni Bjarna
Gnnnorsen þá hinn söinU nnlt, er hann milli þess 25. og
26. júnf f. á. stal 92 rd. fré Sveini ritstjóra Skúlasyni, og
hafi áðr cn hann framdi þjófnaðinn, fylgt lioniun að liúsi
þvf, er Sveinn ritstjóri Skúlason bjóf; ennfremr, að hann
hafi morguninn eptir fellt grun á Bjarna Gunnarsen, þegar
það barst um Akrcyraihæ og kom honuin til eyrna að
uin nóttina hefði verið stolið pcningum frá nefndum i itstjóra,
og að hann þenna sama dag liafi farið til Gunnarsens og
skorað á liann að lijálpa sér um penínga. ]>að liefir hann
og játað, að hann liafi fengið samtals 20 rd. hjá Gunnar-
sen þannig, að hann fyrst fekk 10 rd, og þarnæst aðra
10 rd., og það eptir að Gunnarsen var búinn að játa fyrir
Itoniim, að hann hefði stolið peningunum frá Svcini rit-
stjóra Skúlasyni. A hinn bóginn verðr að álfta það ó-
sannað gegn stöðugri neitnn hins ákærða, að liann hali
feugið 2rd. meira, eða 22 rd. alls, hjá Guniiarsen".
„]>egar nú ræðir uin eðli og saknæmi þessa athæfis,
frá hálfu liins ákærða, þá verðr réttrinn að álíta, að engin
gild rök sé komin fram fyrir því, að hinn ákærði hafi átt
nokkra saknæma hlutdeild i þjófnaðinum áðr eða uin leið
og lianu var framinn, því að vísu er framburðr ákærða í
þessu efni óhreinskilnislegr og ósamhljoða, en eins og það
að öðru leyti ekki virðist að hafa við neitt að styðja,st, að
liniin hafi, þcgar liann l'ylgdi Gunnarscn til ibúðnrhúss
Svcins ritstjora Skúlasonar, lialt nokkra vitneskju tim, að
hanu (Gunnarscnj ætlaði að stela þar, þarcð álíta verðr,
eplir játníngu Gunnarsens, að honum fyrst, seinna hafi
dottið þotta i hug, cins hcfir hann og einlægt ncitað þvi,
að hann hafi séð eða vitað um þjófnaðinn, meðan hann
var l'raminn, án þess til þessa leiði önnur rök, en sógusögn
og ályktanir þess, er sjálfr drýgði þýfið“.
„þarámöti getr réttinum ekki belr virzt, en að hinn
ákærði linfi gjört sig sekan í eptirfarandi hlutdeild, eða
hilmíngu i þjófnaði þeim, sein Gunnarscn liefir framið.
þjófshilmari er sumsé sá maðr, er fær að eign sinni eða
tekr á móti fé, sem liann vcit eða hefir grun um að stolið
sé, þegar þctta skeðr i eigingjörnum tilgángi (animo lucri-
faciendi) og þctta liefir hinn ákærði eptir játníngu sinni
gjört. Að visu hefir hann borið það fyrir sig, að tilgángr
sinn hafi ekki verið sá, að njota góðs af hinu stolna fc,
heldr sá, að koinast fyrir Gunnarsen og gjöra sér það
hægra, að leiða sannleikann og sakleysi sitt í Ijós, ef liann
yrði bendlaðr við rnálið, og f annan stað, að hann ckki
iiafi fengið pcningana til eignar heldr ul láns, en þessi
framburðr hins ákærða um tilgáng sinn, virðist ekki að
gela komið til greina honuin til réttlætíngar; því eins og
hann er i sjálfum sér með öllu óscnnilcgr, þareð liver og
einn frómlundaðr maðr, sein hcfir almenna og fullþrosk-
aða skynsemi, eins og álíta verðr um hinn ákærða, varast
að fjalla ineð eða fénýta að nauðsynjalausu, eins og hér
var, stolið fé, sem cinmitt er liætt við að gjöri þann þjóf-
sekan, sem i hendi liefir, eins kemr þetta í berustu mót-
sógn við önnur orð og nðfcrð hins ákærða, sem eininilt
lýsa vilja hans og tflraunum, að hlífast við, að Ijósta þjófn-
aðiniim upp um Gunnarsen, og hvað það snertir, að liinn
ákærði liafi fengið penfngana aðeins til láns, þá er þess
fyrst að gæta, að liann, og það einmitt fyrst, þegarhatin
meðgekk að liala fengið pcníngana hjá Gtinnarsen, gckst
við að hafa beðið hann um að hjálpa sér um penfngana,
•g að hann kvaðst ciga mcira hjá Gunnarsen, hvaðcð ekki
virðist að liita að þvf, að hann hafi ætlað að greiða féð
aptr, lieldr fá það uppí skuldakröfu sina; og þó svo hefði
verið, hlaut þaft saint að vera ásetningr hans, að fá það
fé til eignar, sem hann tók til láns, cinsog hvcrs ann-
ars manns, cr fær penfnga að láni en sein liann (ákærði)
giunaði og jafnvcl vissi, að stolið var, og þannig haf'a
gagn af stolnum penfngum og nota nnnnrs glæp sér til
hagsmuna. Viðvíkjandi þvf að svo lítr út, sem hinn á-
kærði liafi átt bágt með að láta sér skiljast, að þetta at-
hæfi hans væri óleyfilegt og snknæint, þá er þetta hans
skilningsleysi eða misskilningr, ef nokluir væri, þess eðlis,
að hann ekki getr leitt tii sýknu hans“.
„Samkvæmt þessu verðr réttrinn að álíta, að afbrot
hins ákærða lieyri beinlínis undir tilskipun 11. apríl 1810
§ 22, en ekki einsog héraðsdómarinn álitr undir § 23, og
virðist hegníng hans, eplir lagagrejn þessari, samanber til-
skipun 24. janúar 1838 § 4., hæfilega mclin til 15 vand-
arhaggarefsíngar, og þessu samkvæint ber undirréttardóm-
inuiii að breyta“.
„Að því leyti, sein þess er getið í ástæðununi fyrir
héraðsdóminum, að það inegi áiíta fullsannað að assistent
Bjarni Gunnarsen, sem áðr er getið, hafi stolið 92 rd. nótt-
ina milli þess 25. og 26. júní f. á. frá ritstjóra Sveini
Skúlasyni, en liafi liorfið eða ifklega slrokift úr landi f
fyrrahaust, og að liann þessvegna að svo stöddu ekki geti
orðift dæmdr fyrir afbrot sitt, þá getr réttriiin að vísu
enganveginn álilið, að livarf eða strok Gunnarsens hafi átt
að liainla þvf, að hann væri dæmdr, þareð stefna mátti
honum eigi að sfðr á löglegan liátt, en af því þetta saint
sem áftr ekki hefir verið gjört, og yfirvnldið ekkf hlutazt
um, að liöfðað væri mál gegn houiim, þá verðr réttrinn
aðeins að áskilja réttvísinni rétt sinn óskertan gegn assi-
stent Bjarna Gunnarsen“.
„Ilvað málskostnað snertir, virðist héraftsdónirinn eigi
óraskaðr að standa, svo ber liinum ákærða Sigurði Jóscps-
syni ftforðmann einnig að greiða allan þann kostnað, er
leiðir af áfrýjun sakarinnar, og þarámeðal laun til sóknara
hér við léttinn og verjanda 5 rd. til livors nm sig“.
„Viðvíkjandi meðfcrð málsins í hérafti, þá hefir að
vfsu orðið mjög lángr dráttr á því, en þareð vitnis-
burða hefir verið leitað, sem gátu liaft áhrif á málið úr
fjarlægum stöðum, þá virðist ekki með öllu full ástæða
til þ ess, að láta drátt þenna valda héraðsdóinaranum á-
byrgðar, og þvf vitnast, aft meðferð og rekstr málsins f
héraði cigi hafi verið slík, að það geti valdið undirdónt-
aranum ábyrgðar. Sókn og vörn hér við réttinn hefir verið
löginæt".
„því dæniist rétt að vera“r
„Akærði Sigurðr skóari Jósepsson, auknefndr Norð-
mann, á að sæta 15 vandarhagga refsíngu. Gegn assistent
Bjarna Gunnarscn gcymist réttvfsinni réttr sinn óskertr.
I tilliti til inálskostnaðar ber héraðsdómrinn óraskaðr aft
standa, svo ber einnig hfnum ákærða Sigurði Jöscpssyni
Norðinann að greiða allan þann kostnað, er leiðir af á-
frýjun málsins, og þar á mcðal laun til sóknara og svara-
nianns hér við rétlinn, niálsfærslumanns Jóns Guðmunds-
sonar og málsfærslumanns H. E. Johnsons 5 rd. til hvors
utn sig. Dóminum að fullnægja nndir aðfór að lögum“.
(Absent, á dönsku).
Hin almenna fjárböbnn sú, er skipuö var ui*