Þjóðólfur - 25.02.1860, Qupperneq 2

- 4ö -
um, hvafta ákvarbanir vœri gjörbar um varbveizlu og
útlán bókanna, ábrenn þab legbi bækr ab mörkum
vib stofnunina. Nú má ætla, ab böfundr stofnunar-
innar, sem kom henni (yrst á fótinn, og hefir síílan
alib svo föburlega umönnun fyrir henni og veitt
henni svo Iengi jafn-heifcariega sem ágæta forstöfcu,
muni vifc fyrsta tækfæri gjöra sitt hifc bezta til
afc upply'sa hin umspiirfcu atrifci, til þess afc þafc
standi ekki í vegi fyrir, ef til vill, talsverfcri hjálp
einnig frá landbúnafcarfelaginu danska, eins og nú
er vissa fyrir, afc komi bæfci frá kirkjustjórnarráb-
inu og konúngs-bókblöfcunni miklu.
Skrifað í desemberin. 1859.
a -j- s = 10.
Dómr yfirdómsins
í sökinni: málsfærslumafcr Jón Gubmundsson skip-
afcr sóknari gegn frú Jórunni Gufcmundsdóttir.
(Kveðien U|>p 13. febr. 1860).
„I sök þessari er frú Jórun Guðmundsdóttir í Reykja-
vfk, að boði aintmaiinsins f suðriimdæminii lögsókt fyrir
ótilblýðilega breytni f orði og verki við kanselliráð Vilhjálm
Finsen og fleiri menn, er með honmn vorn á næstliðnu
vori, til þess að bera hana út úr húsinu nr. 10 i Ingólfs-
brekku hér í bænum, seui hún einlægt hafði búið í, síðan
fyrverandi maðrhennar, kamerráð Stefán Gunnlögsson sigldi
frá henni árið 1851, og verið hafði eign þeirra hjóna, en
kaupmaðr konsúl Smith þá halði keypt á söluþfngi, er
haldið var eplir ráðstöfun skiptaréttarins i Kaupinanna-
hafnar snðrhirki, er kámmerráð Stefán Gunnlögsson, er
þá var skilinn við nefnda konu sína, hafði frainselt bú
sitt til skipta“.
Bþað sem hinni ákærðu er gefið að sök, á einkum að
vera fólgið í þvf, að hún hefði stúngið bæjarfógetann til
hlóðs i hnndarbakið með cinhverju oddhvössu verklæri,
og veitt bæði honum og mönnuni hans óviðrkvæmileg orð,
og bitið tvo þcirra í höndina“.
„Að vfsu stendr svo f áminnstri fógetagjörð: „þegar
„þar næst var farið að flytja til bedda eða rúinstæði f
„herbergi frú Gnnnlögsens, hvar í gjört er ráð fyrir, að
„flytja hana, og fogetinn ámeðan stóð nokkuð til hliðar
„frá rúmi fru Gunnlögsens (liiin lá sumsé veik f rútninu
„og klæddist ckki), seildist frú Gunnlógsen til úr rúminii,
„stakk fógctann í handarbakið, með hnif eðr öðru vcrk-
„færi, og særði hann svo að b!æddi“. En þrátt fyrir það
þó hér standi svona skýlauslega, og með herum orðum
sé sagt, að hfn ákærða hafi stúngið fógetann, þá virðíst
það þó cigi sannað gegn stöðugri neitun hcnnar, þvf vott-
arnir, er voru við fógetagjörðina, liafa undir rannsókn
þessa máls aðcins borið, að þeir hafi séð blóðugt liand-
arbakið á fógctannm, er þeir liomu inn i svcfnhcrbcrgið
úr stofunni þar fyrir framan til hans og frtir Jórunuar, en
liafa neitað þvf, að þeir hafi séð hana stínga hann, og
enginn af þeitn, er við gjörðina voru, þykjast hafa séð
hana gjöra það. Ilérvið bætist, að hvorki bæjarfógctinn
sjálfr, né nokkur annar, er var við staddr, sá liana mcð
nsikkurt þvílikt verkfæri, cr hún gat unnið verkið með.
Hið sama er og nð segja uin það sein stcndr i áininnstri
fógetagjörð, að hin ákærða liafi hitið tvo af mönnnm þcim
er fógetinn hafði tckið til að flytja hana, Nicls Eyjólfsson
á Klöpp og Guðhrand f Brennu, þvi bæði hcfir enginn séð
hana bfta Guðbrand og Guðhiandr lfka sjalfr ncitaði þvf,
og aðeins sagt, að hún hafi ætlað að bita sig, en af þvi
hali þó ckkert orðið, og hvað Níels á lílöpp sncrtir, þá
hefir hann að vísu borið, að hin ákærða liafi bitíð sig í
hnndarbakið, er hann ætlaði að leggja bönd á hana, en
þetta liefir þó enginn séð af þeiin er við voru, nema einn
þeirra þykist hafa séð það. Mörg af vitnunum bafa borið,
að hiu ákærða hafi lialt mesta orðavaöal, og álitið að fóg-
etinn gjörði sér lángt til, og nð hún liafi beðið óhænuni
yfir honum fyrir þessa meðferð hans á sér, án þess þau
þó muni, hvernig henni liafi farizt orð, nema tvö þeirra,
er þykjast liafa lieyrt hana óska á þá leið, að þau spor
er fógetinn gengi þángað, yrði honuiu hölvunar spor; en
hin ákærða hefir borið á móti því, að liafa við haft slik
orð, en kvaðst þó muna, að hún hafi sagt, að það yrði
ógæfu spor, cr hann gengi þángað, annars kvcðst liún
valla hafa vitað, hvað gjörðist, þvi það hafi nærri verið
liðið yfir sig“.
„þó menn nú vildi álita, að liin ákærða hefðí við haft
þau nininæli við fógetann, er vottarnir liafa borið, og að
þau ekki gæti afsakazt við það, að hún áleit liann gjöra
sér rángt til, að bera sig svona út úr húsi sinu, er hún
hjó f og hafði átt, þá virðist það þó vafamál, að ákærða
hafi verið, þegar úthurðargjörðin fór fram, f þvf sálar-
ástaudi, að hún geli haftáhyrgð fyrir það, cða aðra breytni
hennar yfirhöfuð f þessu máli, þvf læknisvottorð það, sem
fram er komið, segír, að sálarástand hinnar ákærðu sé
svo, að stundum sé eigi liægt að sjá, livort hún sé með
öllum mjalla eðr eigi, og cr að ráða af þvi, að þctta liafi
einkum átt sér stað nm þær inundir, er fógetagjöi ðin fór
fram, og að þessu virðist og að lúta, að leggja þurfti hönd
á hina ákærðu. En af þessu leiðir þá aptr, að hún hlýtr
að dæinast sýkn af sóknarans ákærum, og kostnaðr sá, er
flýtr af lögsókninni gegn henni, að greiðast úr optnberum
sjóði, og þar á meðal laun málsfærslumanna hér við rétt-
inn, sem ákveðast 4 rd. til hvors um sig. Undirréttarins
dóm ber þaniiig að staðfesta, þó méð téðri brcytíiigu,
livað inálskostnaðinn snertir. Mcðfcrð málsins i héraði
hefir verið vítalnus, að vfsu hefir uudiidómarinn liaft inál-
ið undir dómi frá II. oklohcr til '29. uóvember, cn þetla
hefir liann rétllætt mcð veikindiiulum sínuin og emhættis-
önnum, þvf þó liann eigi liafi lagt fram læknisvoltorð eða
aðra sönnun fyrir þessii, þá er þó alkunnugt, að undir-
dóinarinn lá rúmfastr mikið af áminnstuin tima. Málsfærsl-
an héz við réttinn hefir verið löginæl".
„þvf dæmist rélt að vera“.
„Undirréttarins dómr á óraskaðr að standa, þó þann-
ig, að allr af málinu löglcga leiðandi kostnaðr, og þar n
mcðal 4 rd. i málsfærslulauu til sóknara hér við réttinn,
málaflulníngsmanns Jóns Guðmundssonar, og aðrir 4 rd. til
svaramanns hiunar ákærðu, málaflutnfngsmanns 11. E.
Johnssonar, greiðist úr opinbcrum sjöði“.
(Bref til ritstjóra Þjóðólfs um fjárkláðamálið).
(Franih.) Kannske lækníngamönnunum þyki þetta
hörfc kenníng efca ekki alveg sönn, en ef svo er, þá
ætla eg afc bifcja þá afc fletta upp bæfci „Ilirfci" og