Þjóðólfur - 09.01.1862, Page 5

29 -
hinn sumarglaíi
meíi blýindum
honum stríddi.
N j ö r í) r:
Satt er þat, at Suiri
hinn sumarglaþi
meþ hlýindum
hreti stríbir;
þó kvab ck miklu
mestan vera
yflrgáng
Isa-jöfrs;
verpr hann h&lu
á vori mihju
einatt alblómga
akrreiti,
ok foldarlíf
fúlvum danba
fyrir órlög fram
fjötrar grimmr.
Norþri (kemr fram):
Kominn er Norþri
úr klakaheimi,
sæl sb þií),
hin svásu goþ.
Ægir:
Kom þú heill, Norísri
úr klakaheimi,
ok í sök þinni svara:
hví svo harþfengr
á hauííri fsa
kreppir þú líf
í klakadróma?
N oríiri:
Viti þat Ægir,
er ver uin ræir,
ok Njörþr landvættr
úr Nóatúnum,
at ríki oss
regin gáfu
undir náköldn
Norþr-skauti;
því at J>rú?)valdr
hinn þróttarrami
gaf oss mátt Mjölnis
ok megiugjarþa;
bauþ hann mör ávalt
til aldrloka
halda hríþ nppi
und himin-skauti.
þrek skal ek vernda
ok þróttinn forna,
hórku, harþfengi
ok hreysti seggja;
læt ek bleiþiskap
bygþir flýja
ok landrækar
lyddur gjöri.
Höfum viþ Suíri
hinn sumarglaíii
einatt hildi há%
of hanþr þetta,
en ek em arfborinn
ok æ skal veríia
drjúgari mikln,
meþan drótt liflr.
Ægir:
Satt muntu segja,
sjóli Norbrs,
kannast ek kyn þitt viþ
se ek at anntu
ísafoldu,
þótt stirfclyndr
stjórnandi sért.
Verum nú saman
sáttir á þi'ngi,
leggjumst allir á eitt:
at Isalandi
mer) ári uýju
vaxi gób gipta,
gagn ok blessan.
N j ö r fe r:
þá er ek sáttr,
ef sjóli vebra
gróbri foldar vill
griþa unna,
ok ef harbæri
heitir bægja
ítum frá
á ári þessu.
Nor bri:
Heyrbu þat Ægir,
unnardrottinn,
ok þú Njörbr
frá Nóatúnum:
heiti ek harbæri
hverju bægja
íslandi frá
á ári nýju.
Nj öríir:
Heiti ek aubi
ok akrgróþa,
kjarna og kostura
ok kinnum rjóbum ;
glóa skulu dalir
af glitblómum,
hlægja skulu heibar
vií) himinröbli.
Ægir:
Vel er nú árnaí),
ok verba bií) ek þ er,
Isafold, allt
at áhrýnsmáli;
sjálfr vef ek þik
svölum fabmi
ok grand þer frá
gjörvallt hræbi.
• •
*
Læt ek nú sveina
ok svásar meyjar
kvadda hugheilum gumum árnab
heillaósknm; Fróni á,
nú er góbæris er fremst of mátti.
Ab loknu þessu samtali gobanna, stafcnæmd-
ust þeir enn á leiksvæhinu frainmi fyrir áhorfend-
unum, ámeban stíngib var margraddab, kvæbib [sent
hér kemr, orkt af þeim Arna löregiuþjóni Gísla-
syni og skólap. Matt. Jokkumssyni, meíi lag:
Eldgamla hafold.
Lýífræga fóstrbygb,
frostheibum möttli skygb,
fjalleyan fríb!
Móbir vor, mæran brag
megir þér færi’ í dag,
flyti þér heill og hag
hverfandi tíb.
Sólin úr su&ri snýr,
sælu þér nýa býr
anda, líf, yl;
fræib, sem falife er,
fóstrjörfe, hvert hjá þér,
lifni og lypti sér
Ijóssala til.
Hvelfist þér himintjald
heilagan yfir fald,
síbjart og blítt;
blessist þín bygfein öll,
blessist um dal og völl
vorblóm og vatnaföll
vife árife nýtt.
Lýfefræga fóstrbygfe,
frostheifeum möttli skygfe,
fjalleyan frífe!
Allir þig elskum vér,
ávalt afe lifa þér
hjartfólgin ósk vor er,
einlæg og blífe.
»Reihningr fyrir tékjum og gjöldum jafnaðarsjóds
suðramtsins áárinu 1860.*
Mefe þessari yfirskript birtist prentafer reikníngr
hér í bænuin núna fyrir jólin, er hann útgefinn afe
Islands stiptamtshúsi, dagsettr 5. desbr. 1861, og
helgafer mefe undirskript: »Th. Jónassen cst“, þ. e.
settr stiptaintmafer og amtmaSr í suferamtinu. Virfe-
ist eigi vanþörf á afe vekja athuga afe þessari dag-
setníngu, því hún sýnir, afe reikníngrinn er saminn
11 mánufeum eptir þau árslok (1860), erhannuppá
hljófear, og fullum 6 mánufeum sífear en konúngs-
úrsk. 2. marz þ. á. barst stipt- og suferamtinu, og