Þjóðólfur - 05.04.1866, Blaðsíða 1

18. ár.
Iieyhjavík, 5. Apríl 1866.
84.
— Skipakoma. — 31. f. mán. kom Uér tvímastrab skip,
Agnes26'/2lest.frá Khöfn skiph. U. F. Anderseu, en N. Gram
kaupmabr í Ballum er reiíiari skipsins og gjiirir þaí) út tll
hákarlaveiþa her uudir landi í snmar; nál. 5 lestir af farm-
innm færir þab konsúl E. Siemsen, en hitt á aþ gánga til
Kichters verzlunarmanns í Stykkishólmi, er sleppir nú verzl-
uuarstjóru fyrir M. Smith (og hættir M. S. þarmeb allri verzl-
un í Hólminum) en byrjar þar aptr verzlnn uppá eigin spítur.
— 8. þ. mán. hleypti hör inn Skounert Island, 25 1., skip-
herra Christen Petersen, reiþari þess er Bened. Gíslason bóka-
6ölum. í Kudkjiibing; þah heiir hlatifermi af kornmat ogann-
ari vöru, og átti nú aí) færaþab til Patreksijarþar, en komst
þar hvorgi inn fyrir ís og varí) svo ah hverfa frá um sinn.
— 3. þ. mán. kom til Hafuarfjarílar skonnert María, 1.,
fermt meh kornvöru til verzlana Knudtzous. — Auk þessara
skipa, sást hi'.ban um bænadagana til tvímaatraíis skips tals-
vert norhar í fióanum heldren á vaualegri skipaleií); er nú sagt
aþ skip þetta, galeas Afram til E. Siemsens, hafl siglt eha
borih upp á grynníngar fyrir utan Knararnes á Mýrum, og
sitl þar fast en ólaskaþ og óskemdr farmr.
— Bráðafárið í stórgripunum í Miðdal hélzt
svo viðstöðulaust dagana 2G. —28. f. mán., að þá
um kveldið voru fallnir 19 stórgripir alls að með-
töldum þeim, er farnir voru 25. þ mán., (er getið
var í síðasta bl.) og kvígu þeirri, er þar var talin
fremr á bata vegi, en bún var skorin af 25. um
kvöldið; af þessum 19 stórgripum var eitt kálfr.
Um þá dagana kom Guðmundr bóndi annari kúnni,
er þá lifði eptir og var gæðagripr og í beztu nyt,
suðr að Vilborgarkoti, ef ske mætti að henni yrði
forðað undan fárinu með því móti; en sú kýr
veiktist fám dögum síðar, var hún þá tekin úr
fjósi og sett í einhýsi óðar en á henni sá, en sýkin
tók hana með öllum sömu einkennum og aðferð
eins og hina gripina þar heima í Miðdal enda fór hún
brátt á sömu leið. 20 stórgripir samtals eru þann-
ig farnir í Míðdal úr bráðafári þessu : 8 nautgripir,
þar af 1 kálfr eigi snemmborinn, og 12 hross;
þrjú lömb hafa drepizt þar alls síðan fárið hófst,
en ætlað er að þau hafl farið úr lúngnaveiki, því
hún hafði drepið þar nokkur lömb fyr í vetr. J>ar
að auki drápust þar 2 hundar, en hinum 3. rakk-
anum, er sýktist, varbjargað. Guðni bóndi Guðna-
son á Iíeldum var hvað fremstr þeirra er hafði
samgaungur við Miðdal dagana, sem fárið byrjaði,
og aðstoðaði Guðmund bónda að gera tH datiðu
skrokkana o. s. frv. Iljá Guðna sýktist nú þarfa-
nautið 30.—31. f. m. og þókli sýkin taka það með
mjög likum einkennum eins og verið hafði i Mið-
dal, var líka skrifað þaðan af bæunum híngað, á
2. í páskum, að þarfanaut þetta mætti telia af, en
þá væri líka ein kýrin Guðna orðin sjúk, og varð
þetta brátt svo orðum aukið hér um staðinn, að
»tapprinn« væri hrokkinn uppaf, en fárið þar að
auki komið í eina kúna eðr fleiri þar á Iveldum.
Stiptamtmaðr vor réð þá af að fara sjálfr þángað
upp á bæi um 3. þ. mán. til þess sjón yrði sögu
ríkari um atferli þessa bráðáfars og livað þar við
væri að gjöra, og kvaddi hann til ferðar með sér
landlæknirinn, sýslumann Clausen og Teit dýra-
lækni Finnbogason, en landiæknir tók með sér 2
af stúdentunum er læra hjá honum læknisfræði.
Riðu þeir þá fyrst upp að Vilborgarkoti, bar ekki
á neinni skepnu þar heima, en miltið var skoðað
úr Miðdalskúnni og önnur innýfli, sem eptir voru,
og þókti læknunum mega sjá augljós einkenni
til miltisdreps-sýkinnar, þóað eigi hafi þókt stað-
hæfandi að hún hafi verið örgustu tegundar, eptir
því sem henni er lýst í dýralækníngabókum og hún
er optar vön að koma fram erlendis. Frá Vil-
borgarkoti var riðið í Miðdal, var þar þá ailt al-
heilt, af stórgripunum, þeim fáu er eptir eru lífs,
og lömb og sauðfé í beztu þrifum. þaðan var
farið að Keldum, var tarfrinn þar alheill að sjá,
át og lék sér þegar út var hleypt, og svo var um
aðrar nautkindr þar í fjósinu. Eigi að síðr þókti
eigi eigandi undir öðru en drepa tarfinn er hafði
sýkzt með svo áþekkum einkennum eins og Mið-
dals fénaðrinn, einnig til þess að komast mætti að
raun um það af innýflunum hvar og hvernig fárið
hefði upptök sín með skepnunni, ef hér væri að
skipta hinni sömu bráðasótt eins og í Miðdal, var
því »tuddi« tekinn og drepinn, og vandlega skor-
inn upp og skoðaðr innan, en ekkert sá á hon-
um neinstaðar.
J>eir stiptanHmaðr fóru hvergi heim á bæina
með hesta sína, heldr gengu þeir heim allir, en
skildu reiðskjótana eptir á víðavángi fjærri bæ, og
yfir fóðri er fylgdarmenn fluttu héðan að neðan.
J»að var lagt fyrir til bráðabyrgða, að ekkert af
gripum þeim, er liafa drepizt úr fárinu, mætti