Þjóðólfur - 29.02.1868, Blaðsíða 2

58
(Aðsent).
TIL ÚTGEFENDA «BALDURS».
Þegar vér fyrst fengum fregnir um, að nýtt
blað ætti að koma út í Reykjavík ásamt »Þjóð-
ólfi», þá þótti oss það góð og gleðileg fregn, því
vér höfum allt af verið sannfærðir um, að »Þjóð-
ólfr» vinni ekki hálft gagn meðan hann er hið eina
blað, er kemr út hér á Suðrlandi, móti því, ef
annað blað, gefið út af mentuðum sómamönnum,
slægist í ferð með honum. Vér höfum alltaf verið
sannfærðir um, að slíkt mundi verða svo lángt frá
að spilla vinsældum (iÞjóðólfsn, að það mundi
miklu fremr auka þær, svo framarlega sem bæði
blöðin eða útgg. þeirra bæri hyggindi til að vinna
í friði hvort við annað, mundi bæði blöðin þríf-
ast og blessast ágætlega. Með því segjum vér
ekki að bæði blöðin ætti að vera samdóma um
allt, því það er, ef til vill, eitt af aðalskilyrðun-
um fyrir þrifum þeirra, að þau skoði og sýni
málin opt sitt frá hverri hlið þeirra, en slíkt þarf
aldrei að valda blaða-ófriði, ef menntaðir sóma-
menn eiga hlut að málum beggja vegna; mein-
íngamunr þeirra, kemr þeim aldrei til að leggja
hatr hver á annan eða svívirða sjálfa sig með níð-
íngslegum brígzlum og skömmum.
Að vísu brá oss nokkuð í brún, þegar vér
lieyrðum að útgg. þessa nýja blaðs vildu ekki
þekkjast, nema ábyrgðarmaðrinn, og það því fremr
sem þessi maðr hefir ekki svo menn viti, neitt
orð á sér sem sannr menntamaðr eða menntavinr,
þó hann kunni að vera bókavinr, einsog allir bók-
bindarar eru það, og þó grunr sé um, að Einar
prentari sé líka einn útgefandinn, þá getr sá grunr
varla glatt aðra kaupendr blaðsins en rímnavini
og þess konar menn. En vér liugguðum oss þó
við það, að á rneðal litgefandanna mundu þó leyn-
ast siðsamir mentamenn, og höfðum þegar íhug-
anum fundið gilda ástæðu fyrir pá «eptir kríng-
umstæðum» að vilja leynast, og þessir menn von-
uðum vér að myndi sjá um, að blaðið yrði ekki
útgefendunum til mínkunar eða kaupendunum til
hneykslis.
En nú eru kominn tvö blöð af þessu nýja
blaði, sem þér, útgefendrnir, nefnið «Baldur», og
þér megið reiða yðr á það, að engin góðr drengr,
sem þekkir nafnið, getr annað, þegar hann les
óhræsið í blöðum þessum, en gramizt yðr fyrir
að hafa valið þeim þetta nafn, og ef svo mætti
segja saurgað það með þessum saurblöðum. Það
er ekki ætlun vor að tína hér upp hvað eina í
biöðum þessum, til að sýna hið auðvirðilega,
«smekklausa» og ótilhlýðilega í þeim, því þetta
sér hver maðr af sjálfsdáðum. í fyrra blaðinu
er að vísu flest meinlaust og gagnslaust, en þó
getum vér ekki á oss setið svo, að vér minnumst
ekki á kvæðið: «Ain í dalnum», og biðjum yðr
innilega að hlífa lesendum yðar við að kaupa
þvílíkt rugl framvegis. Þér sjáið það sjálfir, ef
þér viljið, að þó hrossalýsingarnar í honum «Þjóð-
ólfi» sé ekki skemtilegar, þá geta þær þó alténd
orðið einhverjum til gagns, auk þess sem þær eru
meinlausar. Yér viljum því miklu lieldr kaupa
þær tvisvar, en einusinni það, sem er bæði mein-
lanst og líka gagnslaust hjá yðr, og heldr marg-
kaupa þær, heldr en það sem þér látið íllt og ó-
þverralegt úti í Baldri, hversu ódýrt sem þér sel-
tð það. Það sem nýtilegt kynni þykja í 2. blað-
iuu er leiðrétlíng Páls Melsteðs um eyjuna «Tor-
tola» þó mundu fáir hafa saknað hennar, oghugs-
að gætu menn sér af hverjum toga hún er spunn-
in; allt um það er hér spunnið fínt og laglega,
einsog við mátti búast af siðsömum sóma- og
mentamanni. Þá kemr lítil grein handa öllum
málfræðíngunum meðal kaupenda blaðsins, og sýn-
ir hún þeim og öllum oss þann dýrmæta sann-
leika, að vissara sé að kalla hann Naddodd heit-
inn «Naddað» eða «Naddoð» eða Nödduð. Það
sem svo er eptir af blaðinu, er mest allt rusta-
skammir til «Þjóðólfs» og útgefara hans, og þær
svo svívirðilegar og klaufalegar, að þó þér leitað-
ið í verstu skrílblöðum í heimi, þá myndið þér
vart í nokkru þeirra finna eins ljótan þvættíng.
Oss virðist sú grein hafa allt það til að bera, sem
búast mátti við af hinum ósvífnasta dóna, nema
latínuna, sem að vísu á líklega að sýna, að hér
er (sem betr fer) engi almúgamaðr sem skrif-
ar, en sem þó sýnir ekki annað en það, að lík-
indi sé til, að einhver lánleysíngs drengr, ef til
vill nýkominn í skóla, hafi skrifað hana. En sé
svo, að þér útgefendrnir hafið orðið að flýja í
þessháttar smiðju, hvernig gat yðr þá komiö sú
fíflska í hug, að þér gætið haldið úti blaði í nokk-
urri mynd? Vér viljum ekki tala nákvæmar um
þessa grein yðar, eða neitt af því sem hún hefir
að geyma, heldr flýta oss fram hjá henni. Að
því leyti sem «Þjóðólfi» kynni þykja ástæða til að
hrekja þau ósannindi sem hún fer með, þá er
hann einfær urn það, og tilgángr vor er alls ekk i
að tala hans máli, heldr gefa yðr þær bendíngar,
sem vér höldum yðr sé hollar og ómissandi, et'
blað yðar á að þrífast meðal vor. Skrílblað þrífst
hér aldrei í landi, alþýðumentun og upplýsíng er