Þjóðólfur - 31.08.1874, Blaðsíða 5

þá er þer lífvænt undir rnóinn, annars máttu fara.
Nú slæ eg. (Hann slær Jarp, og Jarpr fellr ofan
í tnógröf).
Jarpr. Mér finst eg ætli að drukkna — nei,
lijálpeðu mérl Nei,— bakkinn brotnaði — cg sýp
kveljur — eg kafna. — Eg bið að heilsa húsbónda
mínum. (Ilann kafnar).
Rauðr. Dey þú; — þinn tími var kominn, og
þú ællaðir ofan hvort heldr var. Það verðr ein-
hver til að skila kveðju þinni. Hum-rum-rum,
rum! (Hann fer).
— Áðr en konungr vor fór, gaf hannlandinu 4000 rd.,
og skal rentunni verja til verðlauua fyrir framúrskarandi
dugnað í einhverri atvinnu grein.
GÓÐ MÓÐIR.
<>Móðir mln! þú varst drottoing í ríki þínu,
kóróna elskunnar áttí heima á þínu höfði».
Minning góðrar móður cr ósegjanlega dýr-
maet og ódauðleg. Ein var þó að minsta kosti
til, sú er elskaði oss skilyrðislaust. «Sú ein var
til sem unni mér og aldrei fyrir gjald». Vort
l'yrsta skjól og fyrsta lífsnautn var skaut vorrar móð-
ur. Milli elsku hennar og vor gat ekkert komist
npp á milli. Mæða og slríð kveykti en slökkti ekki
hennar hjarta-varma. Réðist öll veröldin í móti
börnuin hennar, varð hún meiri en öll veröldin.
Ilún var óþreylandi í ráðsnild; liennar speki og
skarpleiki í að sjá ráð fyrir sínum, var dæmalaus.
Iiún var ímynd síns skapara ( gæzku. Meðan hún
dró andann, var sá til á jörðunni, sem «aldrei
brást og aldrei yfirgaf sína<>. llún var ælíð við
búin til að líða annara vegna. Hún beið búin
að 'taka við hverju höggi, sem börnum hennar
kynni að vera ællað. Hún lagaði á okkr höndrnar
og beygði okkar kné, og lét okkr hafa upp cftir
sér og segja: «Faðir vor, þú sem ert á himnum».
ílenuar guðrækni er. okkr eun lifandi lind, sem
sprettr upp til eilífs lífs. Enginn, nema hinn ei-
lífi kæVleikr, sem sitr á veldisstóli alheimsins getr
l»fa skapað móðurhjartað. Hver fær efað miskunn
Guðs, þegar hann minnist móður sinnar «eftir
Guðs mynd og líkingu», og hann svo les þetta
orð: «þótt móðirin gleymi barni sínu, skal eg þó
aldrei gleýma þér»?
Blessuð veri hún fyrir þolinmæðina, eljuna og
viðkvæmnina! Morguninn vakti hana til að fórna
öðrum sinni fyrstu stund. Liðlangan daginn var
hennar matr og drykkr, að gjöra sín skylduverk.
Heimilið var henni heilagt musleri. Yndisleikr
skrýddi og helgaði allt sem hún fór með, já, allt
sem var í kring um hana; allt sem hún handlék,
varð hreinna og betra. Þegar hún sat og saum-
aði fyrir börn sín, breyddist btíða honnar yfir fötin.
Fegurðin og elskan fylgdi henni eins og sólargeisli.
Og þegar dagsins heilaga skyldu-starf var unnið
og nóttin hafði svæft alt, — þegar embættismaðr-
inn hafði hrundið frá sér áhyggjum ríkisins, og
i niríillinn varbúinn að gleyma silfrpeningunum, og
! unnustinn unnustunni, þá var móðirin enn glað-
I vakandi, og hafði nóg að gjöra; þá sat hún uppi
yfir barni sínu, eða var að Imgsa fyrir heimilinu.
: þótt kallið kæmi um miðja nótt, var hún viðbúin
j og hennar iampi tendraðr.
Heilaga minning táhreinnar guðrækni, tak-'
; markalausrar elsku og óþreytanlegrar áreynslu I
f’essi heilögu afreksverk skal ekkert draga úr minni
! mínu, og engin stórvirki kappanna skulu þau yfir-
| skyggja! Trygðaríki og sjálfsafneitun minnar móð-
| ur sé mér heilagt, eins og hjartað i brjósti mér.
| Hvar sem eg síðan heyri blíða rödd hljóma til
1 hjarta manns, hvar sem eg síðan verð var við
merki móður- eða föðurástar, eða kvennlegs yndis
I og trúlyndis, þar þekki eg aftr efnkunn mirmar
móður. (R. Spears. — M. J.).
(Aðsent).
Herra ritstjóri!
f ávarpi í Þjóðólfi 30. Júní þ. á., er óðals-
bónda Hafliða Eyólfssyni í Svefneyum tjáðar mak-
legar þakkir fyrir höfðinglega hjálpsemi við bág-
stadda menn ofan af landi, er þurftu að sækja
i sér björg út í Flatey eftir að siglingin var komin
j þar, en höfundr þakkarávarpsins hefði átt að geta
! líka tveggja annara bænda í Eyjahrepp, Þórarins
l’orlákssonar og Gísla Einarssonar ( Látrum. Þeir
áltu engu minni þátt í að liðsinna ferðamönnum,
er komu þangað, eins og í Svefneyjar af landi á
ísum, og urðu að fá far yfir Flateyjarsund. Hvorki
fyrir þennan né annan greiða þáðu þeir einskild-
ingsvirði, og sýndu í þessu sem oftar af sér stak-
an drengskap og veglyudi, sem maklegt er að
haldið sé á lopt. Breiðfírðingr.
pAKKARÁVARP.
það er kunnugt að á næstl. vetri kól mig svo á ann-
an fótinn, að eg hefi verið við rúmið síðan, og bagaðist cg
þannig, sem von var, frá öllu gagni mínu til lands og
sjávar með ótal öðru erfiðu, er af þessu slysi leiddi, En
nú finn cg mig knúðan til að minnast þeirra manna, scm
með svo fúsu geði hafa í orði og verki bætt úr þessum
raunum mínurn. Tel eg fyrst og fremst hreppstjóra minn